ตอนที่63 โง่จริงๆ

ภัสกรณ์จูบน้ำอย่างดุเดือด ดูเหมือนว่าต้องมนต์ หญิงสาวในอ้อมแขนอย่างไม่อาจคาดเดาได้ มัน เหมือนเปลวไฟที่กำลังมอดไหม้ที่ร่างกายเขาอย่าง ง่ายดาย

ทันใดนั้น ภัสกรณ์ก็รับรสได้ถึงร่องรอยความ ขมขึ่นบนลิ้นของนีรชา เขาเอื้อมมือไปสัมผัส ใบหน้า ของนีรชาเปียกเปื้อนไปด้วยน้ำตาเต็มใบหน้า

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่มืดมนของภัสกรณ์มอง นีรชาอย่างนิ่งๆ “ร้องทำไมอีก?”

นีรชาไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอบอกภัสกรณ์ไม่ได้ว่า เธอกำลังคิดถึงผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ เธอกระพริบตาและ โกหกว่า “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”

เพราะว่าเพิ่งจะร้องไห้ไป หายใจไม่ออกนิด หน่อย ทำให้เสียงของเธอเหมือนมีกลิ่นของการเอาแต่ ใจและออดอ้อน

ภัสกรณ์รู้สึกดีขึ้นมาฉับพลัน เขาชอบให้นีรชา ออดอ้อนเขา อยากให้เธอขี้อ้อนสักนิด ต้องการให้เธอ ไม่เกลียดเขาต่อต้านเขา และถึงแม้เธอจะอยากได้ พระจันทร์บนท้องฟ้า เขาก็จะสอยมาให้เธอได้

คี่ผมของเธออย่างเอ็นดู ภัสกรณ์จูบอีกครั้งบน หน้าของเธออย่างอาลัยอาวรณ์ “ลืมไปเลยว่าเธอกำลัง ป่วยอยู่ งั้นเธอพักผ่อนให้สบายนะ หลับสักหน่อยเถอะ”
นีรชาพยักหน้าอย่างขาดความมั่นใจ แกล้งทำ เป็นหลับตาลงนอน

พอในห้องเงียบสงบลง เงียบจนได้ยินแต่เสียง ลมหายใจของกันและกัน

ร้องไห้จนเหนื่อย ความรู้สึกซาบซึ้งเมื่อสักครู่ ทำให้เธอเหน็ดเหนื่อยมาก นีรชารู้สึกว่าหนังตาของเธอ เริ่มหนักขึ้น เกือบจะเหมือนหลับไปแล้วจริงๆ ทันใดนั้น

ก็ได้ยินเสียงของภัสกรณ์ที่ข้างๆหูของเธอ

“น้ำ…”

นีรชาไม่สนใจ ทำแกล้งหลับต่อไป เกรงว่าเขาจะ มากวนใจเธออีก

“หลับแล้วเหรอ”ภัสกรณ์ยื่นมือไปแหย่หน้าเธอ นีรชาอดทน ไม่ขยับตัว และแกล้งหลับต่อไป

มองท่าทางที่หลับลึกของนีรชา ภัสกรณ์บ่น พึมพำอย่างไม่พอใจ “เหมือนหมูจริงๆ แปปๆก็หลับสนิท แล้ว”

ฝ่ามือใหญ่ที่เอวก็ยังถูกย้ายตำแหน่งแล้ว นีรชา รู้สึกได้ว่าตัวเองเหมือนถูกพรากออกจากอ้อมกอดของ แทน ถูกกอดเบาๆจาดด้านหนึ่งของเตียง ผ้าห่มถูกห่ม อย่างดีบนไหล่ของเธอ

ภัสกรณ์ค่อยๆลุกลงจากเตียง

นีรชาประหลาดใจเล็กน้อย ภัสกรณ์มักจะหยิ่ง และยโส ทำไมถึงได้ลงจากเตียงง่าย?
นีรชายังคงปิดตาแกล้งทำเป็นหลับต่อไป ทันใด นั้น ห้องก็มืดลง ได้ยินเพียงเสียงคลิกของสวิตช์ไฟ และ ไฟก็มืดดับลง แสงสว่างที่เจิดจ้าบนหัวก็ค่อยๆหายไป จา กนั้นภัสกรณ์ก็แย้มผ้าห่มเอาแขนของเธอเข้าไปใน ผ้าห่ม ผ้าห่มที่อยู่บนตัวก็กลับหนักขึ้น เหมือนมีอะไรสัก อย่างอยู่บนนั้น ร่างกายที่มีความเย็นเล็กน้อยก็กลับ ค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

นีรชาได้แอบลืมตาขึ้นและมองผ่านรอยแตก แท้ จริงแล้วภัสกรณ์ได้เอาผ้าห่มขนสัตว์ห่มให้น้ำอีกชั้นหนึ่ง

ภัสกรณ์หันตัวมา นีรชารีบปิดตาสนิท แล้วเตียง

ด้านข้างก็ได้หนักแล้วยวบลงไป แทนกลับมานอนบน

เตียงเข้าแล้ว

ตัวของนีรชาก็ถูกกลับไปอยู่ในอ้อมอกของเขาอีก รอบ

ภัสกรณ์กอดนีรชาอย่างแน่น สองมือของเขาขด อยู่ที่เอวของเธอ ราวกับเด็กที่กอดตุ๊กตาแกะที่รักที่สุด ของเธอ…

นีรชาหันหลังให้กับภัสกรณ์ ดวงตาของเธอเบิก

กว้างด้วยความประหลาดใจ

พฤติกรรมของภัสกรณ์ช่วงนี้ทำให้เธอเหมือนถูก ไฟช็อตติดต่อกันอย่างไม่ขาดสาย มันทำให้เธอนิ่งอึ้งไป เลยจริงๆ

เธอพูดไม่ถูกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอย่างไร รู้สึกที่ง และประหลาดใจเหรอ ยากที่จะอธิบายได้อย่างแน่ชัดหรือว่าเพราะอย่างอื่นกันนะ มีความสับสนเป็นอย่าง มาก

ภัสกรณ์เนี่ยนะจะช่วยปิดไฟ ห่มผ้าให้กับเธอ กลัว แสงจ้าจะทำให้เธอนอนไม่หลับเหรอ กลัวว่าเธอจะเป็น หวัดอีกนะเหรอ

ไม่ไม่มีทาง

ภัสกรณ์ไม่เคยมีความเคารพในการกระทำใดๆ ของเธอเลยจะมาทำเรื่องที่มีความละเอียดเล็กๆน้อยๆ ให้กับเธอเนี่ยนะ

ไม่เข้าใจว่าทำไมภัสกรณ์ถึงทำแบบนี้ นีรชาส่าย หัวอย่างหมดปัญญา ตัดสินใจจะไม่คิดมากแล้ว

ภัสกรณ์ที่อยู่ด้านหลังก็ได้หลับสนิทไปนั้น เสียง ลมหายใจทั่วไป นีรชาได้แอบหัวเราะเยาะในใจ “บอกว่า ฉันเป็นหมูขี้เกียจ ตัวเองก็เป็นเหมือนกันนะแหละ ดูสิ วินาทีเดียวก็หลับไปแล้ว!”

ค่อยๆขยับเอามือของภัสกรณ์ออกไปจากตัวเธอ นีรชาพลิกตัวนอนราบ และก็เธอก็นอนหลับไป