ตอนที่138 ถ้ารักก็ปล่อยฉันไป
นีรชานิ่งเงียบมองดูภัสกรณ์ เมื่อสักครู่เขา ยังช่วยเธอสวมใส่รองเท้า จูบเธออย่างหลงใหล เกาะติดเธอเชื่องราวกับลูกสุนัขตัวหนึ่ง ทันใดก็ เปลี่ยนมาเป็นคนใจร้ายและขมขึ่นอย่างหน้ามือ เป็นหลังมือ
ที่แท้ในใจเขา ไม่เคยให้ความเคารพต่อ เธอเลยจริงๆ
เธอคิดว่าเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว แต่ที่จริงนั้น เขาเพียงแต่ต้องการที่จะได้ตัวเธอเท่านั้น เขา ที่จริงแล้วไม่เคยให้เกียรติเธอเลยแม้
สักนิด ในสายตาของเขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่
ของเล่น ของเล่นบนเตียงที่อบอุ่นของเขาเท่านั้น!
เมื่อเห็นสีหน้าอันซีดเผือกของนีรชาที่จ้อ งมองภัสกรณ์อย่างนิ่งเงียบ เธอดูแสนทุกข์ ทรมานเป็นอย่างมาก หัวใจของสมภพก็แทบจะ แตกออกเป็นเสี่ยงๆ !
ค่อยๆแกะมือของธวัลออก สมภพรีบไปที่ ด้านหน้าของภัสกรณ์ “ภัสกรณ์ คุณพูดกับผู้หญิง อย่างนี้ได้อย่างไร! คุณนี่มันพ่อแม่ไม่สั่งสอนจริงๆ!”
“ฮ่าๆๆ …. พ่อแม่ไม่สั่งสอน พ่อแม่ฉันจะสั่ง สอนหรือไม่สั่งสอน ก็ไม่ต้องให้คุณมาสั่งสอนฉัน หรอก คุณสมภพ คุณจำเอาไว้นะ ว่าคุณนะไม่มี ค่าพอกับผู้หญิงของฉันหรอก” ภัสกรณ์พูดอย่าง หยิ่งยโส
แมงป่องสีดำกำลังเดินเข้าสู่ความชั่วร้าย ฟังคำของภัสกรณ์ นีรชาก็ตกตะลึง ใบหน้า ขาวซีดราวกับกระดาษ
สมภพมองนีรชาอย่างกังวลใจ สายตาของ เขาประสานกับสายตาอันหนักอึ้งของนีรชา
เธอดูหมดหวัง และทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ มองสมภพไปอย่างนั้น หัวใจของสมภพราวกับถูก ฝ่ามือใหญ่บีบรัดเอาไว้ เจ็บปวดราวกับกำลังถูก มือนั้นบดขยี้
ภัสกรณ์ที่มองอย่างเย็นชาอยู่ทางด้านข้าง เห็นนีรชาและสมภพประสานสายตากัน สายตา มองดูเหมือนมองเห็นความว่างเปล่าแต่ในใจกลับ โกรธจนแทบคลั่ง!
“สมภพ คุณอาลัยอาวรณ์อะไรเธอนักหนา เธอน่ะแค่ทำเป็นหน้าใสซื่อบริสุทธิ์”
ภัสกรณ์ออกแรงใช้ฝ่ามืออันใหญ่ไตของ เขา จับเชยคางนีรชาขึ้นมาอย่างรุนแรง บิด ใบหน้าของเธอให้หันมาทางเขา เพื่อบังคับให้ เธอมองหน้าเขา
นีรชาใบหน้าซีดเซียว แต่เธอไม่ได้ดิ้นรน หนีแม้แต่นิดเดียว กลับปล่อยให้ฝ่ามือของภัส กรณ์บีบบังคับเธอราวกับจะยอมให้ตัวเองถูก บดขยี้
“ภัสกรณ์ ปล่อยน้ำเดี๋ยวนี้นะ คุณจะทำแบบ นี้กับเธอไม่ได้!” สมภพรีบวิ่งเข้าไป กำปั้นของเขา พุ่งไปทางภัสกรณ์
ภัสกรณ์เอียงหลบ เพื่อหลีกหนีกำปั้นของ สมภพ ในดวงดาอันเย็นชาและดุดันปนไปด้วย ความโหดเหี้ยมอำมหิตย์นี้ทำให้ร่างกายของนีรช าสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
ภัสกรณ์และสมภพพยายามที่จะเอาชนะซึ่ง กันและกัน ในหูดังสนั่นไปด้วยเสียงกรีดร้องของ ธวัล
หัวใจของนีรชาสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน ไม่ อยากเห็น และไม่อยากได้ยิน ราวกับว่าโลกนี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกแล้ว
นีรชาลืมไปแล้วว่าตัวเองถูกธวัลผู้ ส่ง ร้องไห้ไปด่าไปตบไปจนตัวเองไปกองอยู่ที่พื้นได้ อย่างไร และลืมไปแล้วว่าภัสกรณ์ทั้งดุร้ายและน่า รังเกียจ ได้ใช้หลังมือตบธวัลไปได้อย่างไร…
มีเพียงสีแดงของเลือดที่ไหลออกมานอง อยู่เท่านั้นที่อยู่ในความทรงจำ
นีรชาถูกภัสกรณ์ลากไปยังที่จอดรถ และ ยัดตัวเธอเข้าไปในรถ..
ภัสกรณ์ขับรถไปตลอดทาง ผ่าไฟแดงไป ไม่รู้กี่ด่าน รถบนถนนพากันหลบแต่ก็ไม่ทัน มี หลายคันที่ชนกัน ถนนทั้งสายมีเสียงดังราวกับ เสียงผีสางกำลังร่ำไห..
นีรชาเอนกายลงบนที่นั่งผู้โดยสาร มือทั้งคู่ ประสานกันที่หน้าอก ไม่พูด ไม่ร้องขอความ เห็นใจ
แล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น เธอคิดว่า อยากจะให้โอกาสตัวเองและภัสกรณ์อีกสักครั้ง
เธอคิดว่าภัสกรณ์น่าจะเปลี่ยนไปแล้ว ผ่านไปหนึ่ง เดือน เธอตกหลุมรักภัสกรณ์เข้าแล้วจริงๆ แต่ว่าเธอคิดผิดไปเสียแล้ว ภัสกรณ์ที่แท้
ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย ใจดำ เลือดร้อน เอาแต่ใจ เป็นสันดานไปแล้วไม่สามารถเปลี่ยนแแปลง อะไรได้
ภัสกรณ์ปิดปากเงียบนิ่งไม่พูดจา นีรชาไม่รู้ ว่าเขาต้องการอะไร แต่เขากำมือแน่นทั้งสองข้าง เธอเลยรู้แต่ว่าในใจของเขากำลังโกรธเป็นอย่าง มาก
เพราะเธอเองที่ไร้เดียงสาเกินไป! ที่เธอคิด ว่าจะลองคบหากับภัสกรณ์ดู
นีรชากัดริมฝีปากแล้วพูดอย่าง เหน็ดเหนื่อย “คุณแทนคะ คุณส่งฉันที่บ้านของ จันทร์ฉายเถอะ เราจบกันแล้ว”
น้ำเสียงที่เหนื่อยหน่ายและหมดอาลัย ราวกับผู้สูงอายุที่ผ่านเรื่องราวชีวิตอันวุ่นวายมา มากมาย
“หุบปากซะ! เธอยังจบไม่ได้!” ภัสกรณ์หัน กายมาอย่างดุดัน แมงป่องคู่หนึ่งอยู่ท่ามกลางฤดู หนาวอันหนาวเหน็บ “น้ำ เธอมันผู้หญิงหลอก ลวง! ฉันเกือบจะเชื่อจริงๆไปแล้วว่าสมภพเป็น เพียงแค่เพื่อนบ้านของคุณ! ฉันมันไอ้หน้าโง่!”
ขณะที่ภัสกรณ์กำลังพูดอยู่นั้น รถก็ถูกชน สะเทือนไปหลายครั้ง ตัวรถกระทบกระเทือนเสียหายอย่างรุนแรง หัวของนีรชาชนเข้ากับกระจก หน้ารถ
หลับตาแน่น นีรชาหวังว่าจะเป็นอุบัติเหตุที่ รุนแรงยิ่งกว่านี้ ให้เธอตายไปเสียก็ดี! เธอรู้สึก เหนื่อยเหลือเกิน ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับภัสกรณ์ อีกต่อไป!
หลังจากที่หมุนไปรอบหนึ่ง ภัสกรณ์ก็หยุด รถไว้ได้ เขาหันมองเธออย่างเย็นชา แต่ละคำที่ พูดออกมาจากลมปาก “ตอนที่เธอยู่บนเตียงเรียก หาพี่สมภพ ที่แท้ก็คือนายสมภพนี่เอง”
…” นีรชาหลับตา ไม่มอง ไม่ตอบเขา
“พูด!” มือของภัสกรณ์เอื้อมไปคว้าคอของ นีรชา “น้ำ ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!”
คอที่ถูกบีบรู้สึกเจ็บ อากาศก็เริ่มบางลง เรื่อยๆ นีรชาเริ่มมองไม่เห็นภาพอะไรเลย แต่เธอ ยังคงดื้อดึงและปฏิเสธที่จะพูดตอบ
ภัสกรณ์โมโหมาก ผลักเธอออกไป หัวของ นีรชากระแทกกับกระจกหน้าต่าง!
ภัสกรณ์ไม่สนใจนีรชาอีกต่อไป เหยียบ เบรกกระทันหันหลังจากเพิ่มความเร็ว นีรชาต้อง เกาะที่วางแขนเอาไว้แน่นเพื่อไม่ได้ตัวไหลหล่นลงไปจากที่นั่ง
ในรถเงียบสงัด ทันใดนั้นนีรชาก็เปิดปาก พูดด้วยเสียงทุ้มและเบา “ใช่ค่ะ”
ภัสกรณ์มองราวกับจะกัดกินเธอ คุณสมภพ พี่สมภพ เขาควรจะรู้ตั้งแต่แรก!
ช่างน่าหัวเราะ เมื่อเขาพยายามที่จะเอาใจ ผู้หญิงคนนี้ เธอกลับกำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่ เขาจูบเธอด้วยริมฝีปากตรงนั้น ตอนที่เธอสั่น สะท้านไปทั้งตัว เธอกลับเรียกชื่อผู้ชายคนอื่น!
น่าขัน ภัสกรณ์ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ไม่ เคยรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นตัวตลกเช่นนี้ นีรชาทำให้เขากลายเป็นตัวตลก กลายเป็น
เรื่องน่าขัน โดนสวมเขามาเป็นเวลานาน เขาไม่
ได้รู้เนื้อรู้ตัวเลย!
ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย!
ทันทีที่หยุดรถ ภัสกรณ์ลากจูงนีรชาให้เดิน ขึ้นไปบนห้อง
เจ็บเหมือนผมจะหลุดออกจากหัว นีรชา รู้สึกปวดรวดร้าวหัวใจ ไม่อยากพูดอะไรแม้สักคำ เธอกับสมภพบริสุทธิ์ใจ เธอไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ยังไงเธอก็จะไม่ร้องขอให้สงสาร ไม่มี ทาง!
“กริ้ง…” โทรศัพท์มือถือของนีรชาดังขึ้น อย่างกระทันหัน ภัสกรณ์รีบคว้าโทรศัพท์มือถือ ของนีรชาไว้ แล้วเลื่อนดูที่หน้าจอ เขาจึงพบเห็น ข้อความ
“น้ำ ตอนนี้พี่เลิกกับธวัลแล้ว เรากลับมาคบ กันเถอะนะ พี่รู้ว่าคุณรักผม พี่ก็รักคุณ พี่อยาก แต่งงานกับคุณ เป็นเจ้าสาวของพี่นะ!” เจ้าของ ข้อความนั้นก็คือ สมภพ
ใบหน้าของภัสกรณ์ดูแย่มาก “เพล้ง” โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือของภัสกรณ์ถูก กระแทกลงบนพื้น ชิ้นส่วนต่างๆแตกกระจาย กระเด็นออกไปโดยรอบ
นีรชามองหน้าภัสกรณ์ทันที ไม่ว่าจะสำนึก ยังไงก็สายไปเสียแล้ว ภัสกรณ์ยังไงก็ไม่ยอม ปล่อยเธอไปแน่ พอเห็นใบหน้าอันน่ากลัวของภัส กรณ์ เธอก็ต้องยอมรับชะตาของตน
ภัสกรณ์มองนีรชาด้วยสายตาแห่งความ เคียดแค้น
พี่รู้ว่าคุณรักพี่ พี่รู้ว่าคุณรักพี่ .. ที่แท้แม้แต่สมภพเองก็รู้ว่านีรชาไม่ได้รักภัสกรณ์เลย มีเพียง เขาเท่านั้นที่ไม่รู้
“ฉันไม่รักคุณ คุณก็ไม่ได้รักฉัน…”
“ฉันพูดไปแล้ว ไม่รักไม่รักไม่รัก ให้พูดอีกกี่ พันรอบก็ไม่รัก!”
“ภัสกรณ์ คุณมันเดนมนุษย์ จนวันตายฉันก็ จะไม่มีวันรักคุณ!”
คำพูดของนีรชา ดังกึกก้องอยู่ในหัวของภัส กรณ์ ณ ตอนนั้น ภัสกรณ์เข้าใจว่าที่เธอพูดเพราะ ว่ากำลังโมโห แต่เมื่อมาพิจารณาในตอนนี้ นั่น อาจจะเป็นเรื่องจริง ถึงจะไม่มีสมภพ นีรชาก็ไม่ เคยรักเขาเลยอยู่ดี!
เปลวเพลิงแห่งความโกรธกำลังลุกไหม้ ภัสกรณ์มองดูนีรชาด้วยความดุร้าย กัดฟันแล้ว พูด “น้ำ เธอกับสมภพต้องชดใช้ให้กับฉัน!”
ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอันน่ากลัวจบ ก็ยก เท้าขึ้นเตะที่ขาข้างหนึ่งของนีรชา!
“โอ๊ย! ” นีรชาร้อง ก่อนหน้านี้ที่ถูกภัสกรณ์ ลากทิ้งขึ้นมาชั้นบน สองขาก็เต็มไปด้วยแผลและ รอยฟกช้ำ ยังมาถูกเขาเตะซ้ำอีกครั้ง เหมือนขา แทบจะแตกร้าว เจ็บปวดแทบขาดใจ
นีรชารู้สึกรับไม่ไหวอีกต่อไป! ดวงตามอง เห็นทุกอย่างเป็นสีดำ ฉับพลันนั้นก็เป็นลมล้มไป!
ขณะที่นีรชาตื่นขึ้นมา ก็เป็นเช้าของวันรุ่ง ขึ้น
เธอถูกทิ้งไว้ที่ห้องที่ใหญ่โตและว่างเปล่า ในห้องไม่มีอะไรเลย ดูไม่น่าอยู่เลย ต้องออกไป จากที่นี่
แต่ว่าลูกบิดกลับขยับไม่ได้! ประตูถูกล็อค
ไว้จากด้านนอก!
ภัสกรณ์ขังฉันไว้ที่นี่!
ความสิ้นหวังแพร่กระจายออกไปในใจ นีรช าเดินไปถึงริมหน้าต่าง มีคนรับใช้สองคนยืนอยู่ใต้ ต้นไม้ด้านล่าง พอเห็นนีรชาก็ทำราวกับเห็นผี
ภัสกรณ์ปิดทางออกทั้งหมดของเธอ คิดวางแผนไว้อย่างละเอียดรอบคอบมาก..
ในห้องไม่มีนาฬิกา โทรศัพท์มือถือก็ถูกภัส กรณ์ทำตกแตกไปแล้ว นีรชารู้กลางวันกลางคืน ได้ด้วยแสงอาทิตย์เท่านั้น
เมื่อถึงตอนกลางวัน ก็มีเสียงกุญแจมาเปิด
ประตู
น้าแขและคนรับใช้อีกคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับถาดสองใบ
“น้ำคะ ทานข้าวค่ะ” น้าแขมองดูสีหน้าของ นีรชาด้วยความระมัดระวัง
เด็กสองคนนี้ช่างเหลือเกิน เมื่อวานที่นีรชา ย้ายกลับมาอยู่ด้วยยังดีใจอยู่เลย พอแค่ออกไป ทานข้าวกลับมาก็ทะเลาะกันอีกแล้ว น้าแขคิด
เมื่อวานนายน้อยโมโห พานีรชามาส่งแล้วก็ หงุดหงิดขับรถออกไป เช้าตรู่ถึงกลับเข้ามา หน้า ผากมีแต่รอยเลือด ไม่รู้ไปทำอะไรมา
ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง
นีรชาขดตัวอยู่ที่มุมเตียง หดตัวจนเหลือ เล็กนิดเดียว ห้อยหัวลง ผมยาวกระจัดกระจาย เห็นได้เพียงคางที่แหลมเล็กเท่านั้น
“น้ำ ทานข้าวได้แล้วค่ะ” น้าแขเรียกอีกรอบ หนึ่ง
นีรชาเงยหน้าขึ้นมองและยิ้มให้กับน้าแข แล้วพูดเสียงเบามากจนแทบไม่ได้ยิน “ฉันไม่หิว กออกไปเถอะจ๊ะ”
“น้ำคะ จริงๆแล้วเจ้านาย….รักคุณมากนะ คะ” น้าแขลังเลอยู่นาน แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดประโยคนี้
แต่ไหนแต่ไรมาเจ้านายเกลียดคนที่โกหก เขาที่สุด ก่อนนี้เคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ผู้หญิง พวกนั้นก็ถูกทิ้งไปหมด ไม่มีทางที่จะได้กลับมา อยู่ในห้องอย่างนี้หรอก ไหนยังจะให้ส่งข้าวส่งน้ำ ให้อีก!
“รักฉันเหรอ ฮ่าๆๆ” นีรชาหัวเราะราวกับเพิ่ง ได้ยินเรื่องราวที่น่าขันที่สุด
เสียงหัวเราะนั้นไม่ได้ความรู้สึกพึงพอใจอยู่ เลย กลับเต็มไปด้วยความท้อแท้และความเย้ย หยัน
“ถ้าเขารักฉัน เขาจะทำกับฉันอย่างนี้หรอ ถ้าเขารักฉัน เขาจะดูถูกฉันต่อหน้าคนมากมาย อย่างนั้นเหรอ ถ้าเขารักฉัน เขาควรจะปล่อยฉัน
ไป!” นีรชาระบายความชอกชำออกมาให้น้าแขฟัง น้าแขส่ายศีรษะและถอนหายใจ เจ้านาย หนักข้อกับเธอไปจริงๆ แต่นี้รชาก็เป็นเพียงผู้
หญิงอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ