ตอนที่ 106 วิ่งตลอดทาง

จะให้นีรชาจากไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะเจ้า ปาลก็ชอบเธอไปแล้ว

ตั้งแต่กินนมของนีรชา นีรชาก็ไม่กินนมของ แม่นมอีกเลย ทุกวันร้องอุแว๊ๆอยากกินนม และก็

ไม่ยอมกินนมของแม่นม

นีรชาอยากใช้เจ้าปาลดึงตัวนี้รชาไว้จริงๆ ทุกครั้งที่ปาลร้องไห้ ก็วิ่งไปหานีรชาอ้อนวอน อย่างน่าสงสาร :” นีรชา ปาลร้องไห้น่าสงสาร มาก คุณไปป้อนนมเขาหน่อยสิ ! ”

ในใจของนีรชาดูเหมือนแมวคอยตะครุบหนู อยู่แล้ว เมื่อได้ยินภัสกรณ์พูดแบบนี้ ก็รีบวิ่งเข้าไป ให้นมปาล

เจ้าตัวเล็กอ้วนๆขาวๆ เมื่อเห็นนีรชา ดู เหมือนกระแสจิตเหนี่ยวนำเข้าหากัน รีบอ้าปากที่ ไม่มีฟันยิ้มให้นีรชา สักพักหัวใจของนีรชาก็อ่อน ยังกับอะไร แค่เห็นเจ้าปาล ก็ไม่สนใจคำสบ ประมาทและความทุกข์ทรมานจากภัสกรณ์อีก เลย

” เด็กน้อย เด็กดี กินเถอะ ! กินเยอะๆหน่อย” นีรชาอุ้มเจ้าตัวเล็กป้อนนม รอยยิ้มบนใบหน้า เปล่งประกายความเป็นแม่ น้ำเสียงนุ่มนวลอย่าง ที่ภัสกรณ์ไม่เคยได้ยินมาก่อน

ภัสกรณ์นั่งอยู่บนโซฟา แกล้งทำเป็นอ่าน หนังสือพิมพ์ แต่สายตากลับเหลือบมองนีรชาที่ กำลังป้อนนมเจ้าตัวเล็กไม่หยุด มองตัวเล็กกินนม อย่างมีความสุข ในใจของเขาก็มีความสุขอยู่ลึกๆ

” ไม่ต้องแอบมองหรอก ! อยากมองก็มอง เถอะ !” นีรชารู้ว่าภัสกรณ์แอบมองเธอตั้งนาน แล้ว สายตาเหวี่ยงใส่ด้วย

” นีรชา คุณคิดมากไปแล้ว! คุณคิดว่านม ของคุณน่ามองนักเหรอ ? ผมแค่สงสัย น้ำนม อร่อยขนาดนั้นเหรอ ? ทำไมเจ้าปาลกินอย่าง ตั้งใจขนาดนั้น ! ” มีเหรอที่ภัสกรณ์จะฟังคำ เสียดสีของนีรชาไม่ออก ก็เลยโต้กลับแบบแรงๆ ไป

” คุณ ! ” นีรชาหน้าแดงที่เขาพูดโจ่งแจ้ง แบบนั้นใส่จนไม่อยากจะพูดกับเขาอีก เอาแต่ ตั้งใจป้อนนมเจ้าปาล

เจ้าตัวเล็กกินนมอิ่มแล้ว เรอออกมาอย่าง พอใจ หลับในอ้อมอกของนีรชา
นีรชาร้องเพลงกล่อมเด็กเบาๆ ค่อยๆวาง เจ้าปาลลงในแปล

ภัสกรณ์เห็นเจ้าตัวเล็กนอนหลับแล้ว รีบเอา หน้าเข้าไปใกล้นีรชา : ” นีรชา ให้ผมลองชิม หน่อย”

” ชิมอะไร ? ” นีรชาประหลาดใจ

” นี่ไง ” ภัสกรณ์ยื่นมือออกไปลูบเสื้อชั้นใน 11 ที่นีรชาเพิ่งจะสวมใส่

” คุณ ! ” คุณอายบ้างไหม ! นีรชาทั้งอาย ทั้งโกรธ ไม่เคยเจอผู้ชายอย่างนี้ ยังจะมาแย่งลูก กินอีก

” นีรชา ให้ผมชิมหน่อยนะ! อยากรู้ว่าอร่อย

ตรงไหนเจ้าปาลถึงได้กินเอร็ดอร่อยทุกครั้งเลย 11 ภัสกรณ์ยังคงถูกๆนีรชาต่อ

“ออกไป ! ” นีรชาดึงกรงเล็บมารของภัส กรณ์ออก เดินออกไปข้างนอก

ภัสกรณ์คว้าเอวเล็กๆของนีรชาเข้ามา : “ก็ เคยกินมาแล้วนะ เคยเลียมาหลายร้อยครั้ง จะ เขินทำไม ?”

มองดวงตาหรี่ๆของภัสกรณ์ทั้งสองข้าง นีรชารู้สึกว่าเหมือนตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้ายังไงอย่างนั้น มือของภัสกรณ์ยื่นเข้าไปในชุดชั้นใน

ของเธอแล้ว นีรชาตกใจขัดขืนสุดชีวิต ” แขวก !” กระโปรงที่ถูกเย็บแล้วเย็บอีกก็

ถูกฉีกขาดในที่สุด

” ภัสกรณ์ ! ” นีรชาตะโกนเสียงดัง ครั้งนี้ เธอโกรธแล้วจริง! ตอนนี้เธอมีแค่กระโปรงตัว เดียว ! ตาบ้าภัสกรณ์ !

มองนีรชาที่มือข้างหนึ่งปิดหน้าอก อีกข้าง หนึ่งพยายามดึงกระโปรงที่ถูกฉีกขาด ภัสกรณ์อด หัวเราะไม่ได้ : “ นีรชา ! คุณรู้ไหมว่าท่าทางแบบนี้ มันน่าขำ ? ฮ่าๆ”

นีรชาโกรธมาก ยื่นมือออกไปไปเคาะหัว เขาสองที : ” ฉันให้คุณขำเหรอ ! เพราะคุณนั่น แหละ ! ”

ภัสกรณ์ยิ้มแข้วโอบนี้รชาเข้ามาในอ้อม กอด : ” ไปเถอะ ผมจะพาคุณไปช็อปปิ้ง ! ”

หาเสื้อผ้าเก่าของถิราสวมใส่ แล้วภัสกรณ์ก็ พานีรชาออกไป ภัสกรณ์พาเธอไปร้านเสื้อผ้าที่แพงที่สุดใน

ย่านนั้น ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธอ

พนักงานเข้ามาแนะนำสินค้าอย่างกระตือรือร้น ภัสกรณ์เย็นชาไม่สนใจพนักงานเลย

เดินไปหน้าราวแขวนเสื้อผ้า นิ้วเรียวยาว ของภัสกรณ์กวาดไปที่เสื้อผ้าทุกตัวบนราว ถูกใจ ตัวไหนก็หยิบมาโยนลงไปในอ้อมแขนของ พนักงาน

นีรชามองท่าทางที่ภัสกรณ์เลือกเสื้อผ้าอยู่ เงียบๆ รู้สึกเหมือนกับเป็นเศรษฐีขึ้นมาอีกครั้ง

ท่าทางภัสกรณ์ในตอนนี้ เหมือนเพิ่งจะเป็น มหาเศรษฐีใหม่ !

โอหัง ท่าทางสง่างามมั่นใจมาก หยิ่งที่สุด

เลย

ตอนที่เลือกรองเท้า ภัสกรณ์ก็โอหังมาก บอกไซส์รองเท้าของเธอ แล้วชี้คู่นั้นคู่นี้ให้เธอ ลอง : “อันนี้ คู่นี้ คู่นี้ ”

พนักงานในร้านล้วนส่งสายตาอิจฉาและ

เคารพนีรชา

นีรชาทนสายตาของเหล่าพนักงานไม่ไหว ค่อยๆแอบไปโซนรองเท้าผู้ชาย ปล่อยให้ภัสกรณ์ อวดความร่ำรวยอยู่ตรงนั้น
เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เธอ เธอเปลี่ยนวันละตัว

นี่ก็ใส่ได้ตั้งหลายปีเลย พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างๆเธอ ยิ้ม แก้มปริพูดภาษาอังกฤษสำเนียงท้องถิ่นกับเธอ

นีรชาตกใจเล็กน้อย เธอฟังออกแค่ว่า ” สามี ” “รองเท้าผู้ชาย ” อะไรทำนองนี้ ส่วน ทั้งหมดนั้นเธอเหมือนจะฟังออกแต่ก็ฟังไม่ออก

ภัสกรณ์ที่กำลังเลือกรองเท้าให้เธอนั้น พอได้ยินเสียงก็เดินเข้ามาทันที ยักคิ้วแล้วถาม : คุณเลือกรองเท้าให้ผม ?”

“ฮะ ?”

นีรชางงเล็กน้อย แล้วนึกขึ้นได้ว่าน่าจะจริง อย่างที่พนักงานพูด สามีของคุณหล่อเหลามาก ใส่คู่นี้แล้วเหมาะมาก

ภัสกรณ์ไม่ได้สังเกตเห็นความประหลาดใจ

ของนีรชา เดินไปข้างๆเธอ หยิบรองเท้าหนังสีดำ

วาวๆคู่หนึ่งข้างหน้าเธอขึ้นมาดู คิ้วขมวดเข้าหา

กัน : ” นีรชา คุณมีรสนิยมแบบไหนกันแน่ ?”

รองเท้าหนังหัวแหลมแบบนี้ไม่ทันสมัยแล้ว แต่มันเป็นรองเท้าหนังแฮนด์เมด รายละเอียด และฝีมือละเอียดลออสวยงามมากๆ
นีรชาเงียบไม่พูด เธอแค่บังเอิญไม่ยืนอยู่ โซนรองเท้าผู้ชายเท่านั้น

เธอบอกว่าจะเลือกรองเท้าให้เขาตั้งแต่ เมื่อไร ?

ดูท่าทางภัสกรณ์อารมณ์ดี นีรชาได้แต่ยิ้ม แห้งๆ : ” อึม รสนิยมฉันไม่ค่อยจะดี ก็เอารองเท้า กลับไปวางที่เดิมสิ ”

ไม่คิดเลยว่าภัสกรณ์จะโยนรองเท้านั้นใส่ มือเธอ : ” ลองให้ผมหน่อย ”

นีรชาลืมตามองภัสกรณ์ แต่เขากลับไม่ได้ สังเกตสายตาของนีรชา แล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆ สองขาไขว้กัน ข้างหนึ่งเขย่งขึ้น สายตาจ้องมอง เธอ เหมือนรอเธอมารับใช้

พนักงานในร้านซุบซิบ ว่าเธอเหมือนสาวใช้ ที่เปลี่ยนรองเท้าให้เจ้านาย

สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที่ นีรชาปล่อยวาง ความรู้สึกอึดอัดในใจ นั่งยองๆลงข้างหน้าภัส กรณ์เปลี่ยนรองเท้าแทนเขา ท่าทางแบบนี้ เหมือนสาวใช้มากๆ

รองเท้าหนังสวมเข้าไปแล้ว ภัสกรณ์ก็ไม่ ลุกขึ้นและลองเดิน ได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นส่ายเท้าไปมา รองเท้าหนังที่สวมอยู่แกว่งไปมา เห็นได้ชัดว่า รองเท้านั้นใหญ่เกินไป

ใบหน้าของภัสกรณ์ก็บูดขึ้นทันใด : ” นีรชา คุณเลือกรองเท้ายังไง ?”

นีรชาไม่พูดอะไรอีกรอฟังคำสั่ง

รองเท้าคู่นี้ ไม่ใช่เรื่องที่เธอเลือกดีหรือไม่

ดี

“คุณไม่รู้เหรอว่าผมใส่รองเท้าเบอร์ไหน ? ภัสกรณ์มองนีรชา น้ำเสียงโกรธเล็กน้อย

” หะ ” นีรชาไม่รู้จะตอบยังไง

ทำไมเธอถึงต้องไปจำว่าเขาใส่รองเท้า เบอร์ไหน ?

เห็นหน้านีรชานิ่งขรึมขึ้นมาทันใด สีหน้า ของภัสกรณ์ยิ่งดูโมโหมากขึ้น ! เขาจำเบอร์ รองเท้าของนีรชาได้ แต่ว่าสาวน้อยคนนี้ ไม่รู้ เบอร์รองเท้าเขาเลย !

ดีมาก

ภัสกรณ์กำลังจะโมโห ทันใดนั้นได้ยินเสียง นีรชาใช้ภาษาอังกฤษบอกเบอร์รองเท้าของเขา

” เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ?” สีหน้าของภัสกรณ์ค่อยๆยิ้มแย้มขึ้น แต่น้ำเสียงยังคงเย็นชาอยู่

” หะ อึม ” นีรชาตอบกลับไปอย่างประหม่า เล็กน้อย ความจริงแล้ว เธอแค่เห็นรองเท้าที่เขา เปลี่ยนวางอยู่บนพื้น ข้างในมีเบอร์รองเท้า

ที่ภัสกรณ์หน้าบูดบึ้งเมื่อสักครู่ เธอก็รู้สึก แปลกใจ ก็แค่จำเบอร์รองเท้าของเขาไม่ได้เอง ทำไมจะต้องโมโหขนาดนั้น ? แล้วยังจะทำ เหมือนเธอเป็นสาวใช้ของตัวเองอีก ?

” เห็นว่าคุณจำเบอร์รองเท้าได้ ยกโทษให้ก็ แล้วกัน ” ภัสกรณ์ครวญครางนิ่งๆออกมาจากจมูก ริมฝีปากที่เซ็กซี่หุบเข้าหากัน ใบหน้าที่ดูเย็นชา นุ่มนวลลงมาก

“ว้าว ดูสิ ! ”

เหล่าพนักงานที่แอบมองอยู่ด้านข้างล้วน แต่สายตาลุกวาว เริ่มคุ้มคลั่ง

นีรชาต้องยอมรับว่า ตอนที่ภัสกรณ์ไม่ โมโหนั้น เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามากๆ

เมื่อเดินออกจากร้านเสื้อผ้า ภัสกรณ์ก็สวม รองเท้าใหม่คู่นั้น รองเท้าเก่าถูกโยนทิ้งลงถัง ขยะไป

ลมโชยยามค่ำคืนค่อนข้างเย็นมาก นีรชาหดคอลง ภัสกรณ์ก้มลงมองเธอ โอบเธอเข้ามา

ในอ้อมกอด

“ปัง ” เสียงปืนดังทะลุผ่านความเงียบของ

ท้องฟ้ายามค่ำคืน

ผู้คนบนถนนวิ่งกันชุลมุน ต่างก็หลบหนีกัน

นีรชาถูกภัสกรณ์โอบแล้วจับหมอบลงกับ พื้น ภัสกรณ์พาเธอหมอบหลบ สักพักไปหลบอยู่ ข้างหลังรถคันหนึ่ง

นีรชาตกตะลึง ขยับตัวไปมาอยู่ในอ้อมกอด ของภัสกรณ์ และคิดอยู่ในหัวว่ามันเกิดอะไรขึ้น กันแน่

” อย่าขยับ หมอบอยู่ตรงนี้ !” ภัสกรณ์กอด นีรชาแน่น พูดเสียงเบาๆ

พูดจบวิ่งหลบจากข้างหลังรถไปอยู่หลัง มุมกำแพง นีรชาเห็นเขายืนตัวตรง หยิบปืนออก มาจากกระเป๋าเสื้อผ้า

จากช่องว่างระหว่างล้อรถ นีรชามองเห็น อย่างชัดเจนว่ามีคนต่างชาตินอนอยู่ข้างๆ ตาสอง ข้างเบิกกว้าง ไม่ขยับตัวเลย หลังศีรษะมีเลือด ออก ไหลมาจนถึงข้างตัวเธอ

“อ๊ะ” อีกนิดเดียวนีรชาก็เกือบจะกรีดร้องออกมา รีบใช้มือปิดปากของตัวเอง

เมื่อสักครู่ ชาวต่างชาติคนนี้เดินมาข้างๆ เธอกับภัสกรณ์ !

ถ้าหากเมื่อสักครู่ภัสกรณ์ไม่ได้ดึงเธอ

หมอบลง คนที่เลือดออกไหลเต็มศีรษะก็คงเป็น เธอ ! ช่วงโกลาหล นีรชาได้ยินคนกลุ่มหนึ่งใช้

ภาษาจีนกระซิบเบาๆ : ” เหมือนว่าวิ่งไปมุม

กำแพงนั่นแล้ว พวกเราแยกย้ายกันไปจู่โจม ! ”

เห็นได้ชัดว่า คนกลุ่มนี้จะจัดการกับเธอและ ภัสกรณ์ นีรชารู้สึกกลัวขึ้นมา

เธอหันหน้าไปมองตรงมุมกำแพง ภัสกรณ์ ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ถ้านีรชาไม่รู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ ตรงนั้น มองตอนแรกนึกว่าเป็นต้นไม้

เงาดำยิ่งเดินเข้ามาใกล้ ใจของนีรชาก็ ตกใจกลัวมาก

” ปัง ปัง ปัง !” เสียงปืนดังขึ้นติดต่อกันสาม ครั้ง เสียงดังสองครั้งเหมือนยิงเข้าถูกที่ตัวคน ภัส กรณ์กำจัดศัตรูไปสองคน

ส่วนอีกคนนั้นฉลาดมาก พิงแนบกำแพงบุก เข้าหาภัสกรณ์อย่างช้าๆ
นีรชากำลังจะตะโกนเรียกภัสกรณ์ ให้เขา ระวังตัว ทันใดนั้นภัสกรณ์ก็พุ่งตัวออกมาจากมุม กำแพง ปังเสียงปืนดังขึ้นเงาดำล้มลงกับพื้น

นีรชาโล่งใจสักที สาธุๆยังไม่ทันได้ตะโกน ออกไป ภัสกรณ์ก็ร้อนรนรีบดึงเธอเดินไปทาง ถนนสายเล็ก !

นีรชาถูกภัสกรณ์ดึงตัวไปอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ามีอะไรร้อนๆเหนียวๆอยู่ตรง แขนของภัสกรณ์ ไหลลงบนมือของเขาที่ดึงมือ ของเธออยู่

ใจของนีรชาตื่นเต้น ทั้งบ้าคลั่งและหายใจ หอบถามเขา : ” ภัสกรณ์ คุณบาดเจ็บเหรอ ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ