ตอนที่ 153 ใสหัวไป

เห็นนีรชายังคงยืนงง ภัสกรณ์ยื่นมือไปแหย่หน้า เธอ : ” กินอาหารฝีมือเธอแค่มื้อเดียวเองนะ คงไม่ต้อง เสียใจแบบนี้ก็ได้ ?”

นีรชาพูดไม่ออก ก้มหัวแล้วหยิบของในถุงออกมา จัดการอย่างเงียบๆ

ไตร่ตรองมานาน เพิ่งจะกล้าเอ่ยปาก : ” ถ้าอย่าง นั้น คุณกินข้าวเสร็จจะกลับออฟฟิตหรือกลับบ้าน ? ”

นีรชาพูดอย่างนุ่มนวลมาก แต่ความหมายนั้นมัน ชัดเจนมาก : ภัสกรณ์ กินข้าวเสร็จคุณรีบออกไปให้พ้น ได้ไหม ?

ดูเหมือนว่าภัสกรณ์จะไม่ได้รู้ถึงเจตนาที่นีรชาจะ สื่อถึง ขมวดคิ้วดูเหนื่อยใจ : ” ผมต้องกลับบริษัทก่อน เดินทางไปหลายวัน มีงานค้างค่อนข้างมาก”

นีรชาดีใจอยู่ข้างใน รีบถืออาหารสดเข้าไปในครัว ทันที

นีรชามีเมนูเด็ด ปลาทอดกระเทียม

จะต้องแร่เนื้อปลาเป็นแผ่น ใช้เกลือขิงและไวน์ หมักไว้ 15 นาที แล้วค่อยผัดกับพริกไทยหอมซอยด้วย น้ำมันไฟกลางๆ เสร็จแล้วก็โรยด้วยพริกแดงและผักชี ก่อนเสิร์ฟ กลิ่นหอมฟัง รสเผ็ดเค็มเล็กน้อย อร่อยแบบ หยุดไม่อยู่
เดิมทีเธอเรียนรู้มาจากเพื่อนชาวไต้หวันตอนที่อยู่ ต่างประเทศ สุดท้ายก็ทำบ่อยจนกลายเป็นเมนูเด็ด คนที่ ได้ลองกินเมนูนี้ ไม่มีใครไม่ชม

นีรชากำลังแร่ปลาอยู่ในครัว เพิ่งจะหมักปลาเสร็จ ก็ถูกภัสกรณ์โอบเข้ามาที่เอวจากด้านหลัง ริมฝีอุ่นๆปาก ซอกไซ้ไปที่ลำคอของเธอ

“เฮ้ ! คุณทำอะไร!” นีรชาสะดุ้ง ไม่ทันสังเกตว่า มือเปื้อนซอส ยื่นออกไปผลักที่อกภัสกรณ์

“แค่จูบนิดนึง ตกใจโวยวายทำไมกัน !” ภาสกร พูดด้วยท่าทางนิ่งเฉย

คุณยังอยากจะกินข้าวอยู่ไหม ?” นีรชาเก็บ อารมณ์ไม่พอใจ ทำท่าทางเหมือนจะเทอาหารทิ้งลงใน ถังขยะ

ภัสกรณ์รู้สึกว่าท้องว่าง และได้กลิ่นหอมๆจาก กระทะ และมองปลาสดๆในจาน แล้วหุบมือเข้ามา ลูบผม นีรชา : ” ก็ได้ เธอชนะ !”

ภัสกรณ์เดินออกจากห้องครัว นีรชารีบล็อกประตู ห้องครัวจากด้านใน กลัวว่าจะถูกลวนลามตอนทำอาหาร อีก

ผัดอาหารเสร็จแล้ว ปลาก็ทอดเสร็จแล้ว กลิ่น หอมฟังเต็มไปในห้องครัว นีรชามองอาหารที่อยู่ในจาน ด้วยความภาคภูมิใจ กำลังจะเรียกภัสกรณ์มายกอาหาร ไปวางที่โต๊ะ

จู่ๆภัสกรณ์เคาะประตู มองผ่านกระจกมีอะไรบางแกว่งไปมาอยู่ในมือของเขา เสียงหัวเราะร้องเสียดัง : “น้ำ เธอไม่ใช่เด็กๆนะอายุก็ 27 แล้ว ยังจะใส่กางเกงใน ลายการ์ตูนอีก ! ”

นีรชารีบเปิดประตูอย่างเร็ว ภัสกรณ์กำลังถือ กางเกงในที่ใส่แล้วยังไม่ได้ซักของเธอแกว่งไปมา สีหน้าท่าทางดูถูกมากๆ

นีรชาหน้าแดงทั้งหน้าและอยากจะแย่งกางเกง ในกลับมา : ” ภัสกรณ์ ! คุณมันบ้า ! หน้าไม่อายเลย !”

ภัสกรณ์ดึงหมูสตรอเบอร์รี่ด้านในออกมาให้นีรชา ดูอย่างภูมิใจ : ” หมูสตรอเบอร์รี่ โอ้”

นีรชาทั้งรู้สึกอายและโกรธ ยกเท้าไปทางหลัง เท้าของภัสกรณ์แล้วถีบลงไป !

” อ๊ะ! ” ภัสกรณ์ร้องออกมาเสียงลั่น สีหน้าเจ็บ ปวด ล้มลงไปในโซฟาด้านหลัง : ” น้ำ เธอไม่รู้เหรอว่า เท้าของผมเคยได้รับบาดเจ็บ ? แย่แล้ว! กระดูกเท้าของ ผมจะหักแล้ว!”

เท้าเขาเคยบาดเจ็บ ? เมื่อไรกัน ? ในหัวนีรชาคิด สับสน เห็นท่าทางภัสกรณ์เจ็บปวด ก็ตกใจเล็กน้อย : ๆ ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ? ไปหาหมอไหม ? ”

สายตาของภัสกรณ์ส่องแสงประกาย สีหน้า ท่าทางเจ็บปวดยิ่งรุนแรงขึ้น หน้านิ่วคิ้วขมวด : ” หาหมอ ก็ไม่มีประโยชน์ หมอในประเทศรักษาไม่หายหรอก ”

นีรชามองภัสกรณ์ นิ่งเงียบไปสักพัก
หลังจากนั้น เธอเดินไปข้างๆภัสกรณ์แล้วนั่งลง ยื่นมือออกไปนวดที่ฝ่าเท้าของเขา : ” เจ็บตรงนี้ใช่ ไหม ?

ภัสกรณ์เคลิ้มกับมือนุ่มๆของเธอ พูดด้วยน้ำเสียง เจ็บปวด : ใช่ ใช่ ตรงนี้แหละ เจ็บจัง !”

” ยังเจ็บอยู่ไหม ! ” นีรชากัดฟันพูด แล้วลุกขึ้นยืน อย่างรวดเร็ว แล้วเหยียบลงไปที่ฝ่าเท้าของภัสกรณ์ อย่างรุนแรง !

“เธอ ! เธอ ” ภัสกรณ์ตกใจ ตาเบิกกว้างมองนีรชา นีรชายิ้มเย็นๆ : ” เสแสร้ง ! ทำไมไม่แสดงต่อล่ะ! ไม่ใช่เจ็บจนจะตายแล้วเหรอ ? ทำไมยังงงอีก ? ”

ภัสกรณ์เห็นว่าเล่ห์เหลี่ยมของเขาถูกจับได้ หัวเราะออกมาเสียงดัง : “เธอรู้ได้ยังไงว่าผมแกล้ง ?”

นีรชาพูดอย่างเย็นชา : ” คุณมันคนรักษาหน้าและ เย่อหยิ่ง ชกต่อยจนฟันหลุดเลือดไหล ทำไมถึงมาร้อง เจ็บปวดโอดโอยเบาๆอย่างนี้ ? เมื่อสักครู่ที่ฉันร้อนรน ก็ เพราะตกหลุมพรางคุณไง! ด้วยไอคิวของฉันแล้ว ง่าย มากที่จะรู้แผนการชั่วร้ายคุณ !”

นีรชาพูดด้วยความภูมิใจ ไม่ได้สังเกตว่าสายตา ของภัสกรณ์ยิ่งจ้องลึกเข้าไป สายตาก็ยิ่งดุเดือด

เขาค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา ยื่นมือออกไปเงยหน้า เธอขึ้น บังคับให้เธอจ้องตาของตัวเอง : ” เมื้อกี้เธอ ร้อนรน ? เห็นผมบาดเจ็บ เธอเป็นห่วงเหรอ ? ”
เอ่อ เรื่องอะไรกัน ? เห็นคนอื่นได้รับบาดเจ็บก็ ต้องเป็นห่วง ไม่ใช่สัญชาตญาณของคนปกติเหรอ ?

นีรชาปัดมือของเขาด้วยความมึนงง :” อย่ามา แตะต้องนะ ! ถ้าไม่เป็นอะไร รีบไปกินข้าวเถอะ อาหารจะ เย็นเสียก่อน”

กินข้าวเสร็จ รีบออกไปได้แล้ว! นีรชาพูดอยู่ในใจ ด้วยความเกลียดชัง