ตอนที่ 7 ไม่อยากเอาจริงหรอ

“ปับ. “แล็ปท็อปของเขาถูกพับเก็บ ภัสกรณ์ เอนหลังพิงเก้าอี้ รอยยิ้มที่มุมปากแฝงไปด้วย เลศนัย แววตาดูลึกลับน่าค้นหา เขาปลด กระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกหนากว้าง อันแข็งแกร่งสมชายชาตรี

มุกมณีหน้าแดงกร่ำเป็นลูกตำลึง เธอมอง ว่าการกระทำของภัสกรณ์เป็นการเชื้อเชิญให้ เธอเข้าไปถึงเวลาสนุกแล้วสินะ

เธอเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ของภัส กรณ์

มุกมณีมองภัสกรณ์อย่างลุ่มหลง ผู้ชายที่ทั้ง หล่อทั้งรวยขนาดนี้ ถ้าเธอจับเขาไว้ได้ ก็คงจะ สบายไปทั้งชาติ ไม่ต้องทนอยู่ในกระท่อม ซอมซ่ออีกต่อไป

แต่ว่า ภัสกรณ์ไม่แตะต้องเธอแม้แต่น้อย เขายังคงเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ แม้ ปากจะยิ้ม แต่แววตาคู่นั้นช่างเยือกเย็นเหลือ เกิน

มุกมณีเริ่มหวั่นใจ เธอนั่งลงบนตักของภัส กรณ์

เขาโอบตัวเธอเอาไว้ และจ้องมองใบหน้า ของเธอนิ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างครุ่นคิด มุกมณีหน้าแดง ดวงตาเปล่งประกายด้วย

ความพอใจ

ภัสกรณ์ค่อนข้างพิถีพิถันเกี่ยวกับเรื่องผู้ หญิง ถ้าไม่ใช่ดาราดังหรือสาวพรหมจรรย์ล่ะ ก็เขาไม่มีวันแล แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สาว สวยเซ็กซี่อย่างเธอ จะทำให้เขาหลงจนโงหัว ไม่ขึ้นเอง

มุกมณีบิดสะโพกไปมาอย่างเชิญชวน มือ

บางลูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้างของภัสกรณ์ แต่ เขาก็ไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ ทำให้มุก มณี ร้อนใจ เธอก้มลงไปจนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดง ระเรื่อแนบชิดกับใบหูของเขา แล้วกระซิบว่า “คุณภัสกรณ์ไม่อยากได้จริงๆ เหรอคะ”

ทันใดนั้น ผมลอนยาวของเธอก็ถูกมือหนา ยึดไว้แน่น แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

ดวงตาเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ ใบหน้าอันหล่อเหลาของภัสกรณ์อยู่ใกล้เธอ แค่เอื้อม ใกล้แค่ไม่กี่มิลลิเมตร ใกล้จนแทบจะ หายใจรดต้นคอกันอยู่แล้ว

มุกมณีกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง เธอก็ถูกภัส กรณ์หิ้วขึ้นมา สายตาอันเย็นชาของเขาจ้องไป ที่ดวงตาเธอ แล้วพูดว่า “ออกไปซะ”

ตาเธอยิ่งเบิกโตขึ้นอีก นี่มันอะไรกัน ทำไม ถึงเป็นแบบนี้ไปได้

เมื่อกี้ภัสกรณ์ไม่ได้ถูกเธอหลอกล่อจน หลงใหลไปแล้วเหรอ แล้วทำไมถึงไล่ให้เธอ ออกไปล่ะ นี่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม

มุกมณีถึงกับหน้าซีดเผือด ภัสกรณ์ดึงผม เธอแรงขึ้นอีก แล้วจับเธอโยนไปที่โซฟาตัว ใหญ่ที่อยู่ติดผนัง

เขาหยิบสมุดเช็คขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน เขียนตัวเลขอะไรสักอย่างลงไป ภัสกรณ์โยน เช็คใบนั้นใส่หน้ามุกมณี พร้อมออกปากไล่ เธอเสียงดัง คำพูดที่ฟังดูเย็นชาไร้หัวใจ “ไสหัวออกไป เดี๋ยวนี้”