ตอนที่ 57 ดูแลตนเองไม่เป็น

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดาวสักดวงก็ยังมองไม่เห็น ดู เหมือนกำลังกลั่นกรองลมพายุลูกหนึ่ง นีรชานั่งอยู่ใต้ไฟ ถนนสีเหลืองนวลคนเดียว น้ำตาราวกับน้ำท่วมที่เอ่อออก มามากล้นกำลังกัดเซาะอยู่บนใบหน้าของเธออย่างไม่ สนใจอะไรทั้งสิ้น ความน้อยใจและความโศกเศร้ายิ่ง รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

นีรชานั่งอยู่ตรงนั้น ผนังสีขาวของสระว่ายน้ำ สะท้อนแสงของไฟถนนที่สลัวๆออกมาสะท้อนลงบนไหล่ บางของเธอ

“อย่าร้องไห้เลย” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความ เงียบเหงา เปล่าเปลี่ยวในยามค่ำคืน

นีรชายังคงนั่งอยู่บนพื้นสะอึกสะอื้นไม่หยุด ผ่านไป เป็นเวลานานถึงได้มีการตอบสนองกลับมา แสงสะท้อน จากผิวน้ำที่พร่าเลือนส่องสะท้อนเงาของภัสกรณ์

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาได้มาถึงริมสระว่ายน้ำอย่าง เงียบๆไร้ซุ่มเสียงใดๆ ยืนอยู่ริมสระมองเธอลงมาจากด้าน บน ในความมืดสลัวมองสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนนัก เสียงของเขาก็ราบเรียบ ฟังไม่ออกว่าเป็นอารมณ์ความ รู้สึกอะไร

ความน้อยใจของนีรชาราวกับน้ำป่าก็ไม่ปานทะลัก ออกมาอย่างรุนแรง “ออกไปให้พ้น! ฉันไม่ต้องการให้คุณ มาสนใจ! อย่าเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีเลย!” นีรชาตะโกนร้องไห้เสียงดังลั่น ใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลเชี่ยว กรากอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นมั่วไปหมด

คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดเข้าหากันแน่น เดินไป ข้างหน้าหนึ่งก้าว กระชากนี้รชาขึ้นมาจากพื้นด้วยฝ่ามือ เดียว “คุณผู้หญิง เธอเป็นบ้าอะไร!”

ภายใต้การสัมผัสถึงได้พบว่าสัมผัสที่มือนั้นไม่ค่อย จะถูกต้อง จึงนำฝ่ามือใหญ่แตะลงบนหน้าผากของเธอ ใหม่อีกครั้ง อุณหภูมิที่ร้อนระอุผสมกับน้ำตา ทำให้ใจของ ภัสกรณ์กระวนกระวายขึ้นในทันที “บ้าจริง! เธอกำลังไข้ ขั้น”

เขาอุ้มนีรชาขึ้นเดินเข้าบ้านไปในทันที ไม่สนใจ เสียงร้องตะโกนและท่าที่ดิ้นรนขัดขืนของนีรชาเลยแม้แต่ น้อย

“ชูว์! ว่านอนสอนง่ายหน่อย!” เสียงของภัสกรณ์เริ่ม รำคาญเล็กน้อย ทว่าระดับความแรงในมือกลับปล่อยเบา ลงขึ้นเยอะ นีรชาไข้ขึ้นจนเริ่มมึนงงแล้ว ไม่ได้สนการ ปลอบใจของภัสกรณ์เลยแม้แต่น้อย ยังคงตะโกนร้องไห้ ออกมา “คุณออกไปให้พ้น! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ออก ไป”

แขนข้างหนึ่งของภัสกรณ์รองร่างที่ผอมกะหร่อง ของเธอเอาไว้ มืออีกข้างควบคุมเท้าทั้งสองข้างที่ถีบขัน ขึ้นไปมาเอาไว้แน่น แล้วพูดที่ข้างหูของเธอเสียงที่กดต่ำ ลง “หากเธอยังขยับไปมาอีก ฉันจะโยนเธอเข้าไปในสระ ว่ายน้ำ ให้มารหัวขนที่อยู่ในท้องของเธอเป็นของที่ฝังลง ไปพร้อมกับเธอ!”

คำพูดที่เย็นชาโหดเหี้ยม ดึงสติของนีรชากลับมาในทันทีลูกจะเป็นอะไรไปไม่ได้ เธอจำเป็นต้องปกป้องลูก น้อยที่อยู่ในท้องให้ได้ นีรชาตกใจกลัวจนกุมท้องน้อยเอา ไว้แน่น ยังคงยอมให้ภัสกรณ์อุ้มเข้าไปในห้องนอนแต่โดย ดี

ภัสกรณ์นำตัวนี้รชาวางราบลงบนเตียงอย่าง ระมัดระวัง ทั้งยังหยิบหมอนที่ทำมาจากขนสัตว์ หาท่าที่ สบายที่สุดให้กับเธอ จากนั้นก็นำปรอทวัดไข้ออกมาสอด เข้าไปที่ใต้วงแขนของนีรชา ใบหน้าเล็กที่ขาวซีดของเธอ แดงกำเพราะพิษไข้ หน้าผากยิ่งร้อนจนทำให้คนตกใจ

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สีหน้ายังดูแย่กว่า นีรชาเสียอีก “เธอนี่มันโง่จริงๆ! ทำความสะอาดสระว่ายน้ำ สระเดียว กลับดันทำให้ตัวเองไข้ขึ้นได้ฉันไม่เคยเห็นผู้ หญิงที่โง่ขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ!”

นีรชาไข้ขึ้นจนทั่วทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรง ขี้เกียจต่อ ปากต่อคำกับเขาอีกต่อไป และยังไม่ขัดขึ้นการกระทำใดๆ ของภัสกรณ์เลยแม้แต่น้อย ในสองสามนาทีที่รอผลการวัด ไข้ของปรอทนี้อยู่ๆภัสกรณ์โน้มตัวลงมานอนคว่ำที่ด้าน หน้าของนีรชา มองดูเธออย่างละเอียด ราวกับไม่รู้จักเธอ มาก่อนยังไงอย่างงั้น

นั่นคือสายตาที่กำลังศึกษาค้นคว้าอย่างจริงจัง ดูเห มือนนีรชาคนนี้ เขาไม่เคยตั้งใจดูให้ชัดเจนมาก่อน

“ทำอะไร? เป็นบ้าไปแล้วหรอ?” นีรชาถูกสายตา ของเขามองจนขนพองสยองเกล้า ดิ้นรนอยากจะลุกขึ้นนั่ง

“เธอไม่พูดยังจะน่ารักกว่า” ภัสกรณ์จับนีรชาผลัก ลงไปบนหมอน ยกแขนของเธอให้กางออกแล้วดึง ปรอทออกมาอย่างไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้! คุณเบาๆหน่อยสิ! ฉันเป็นคนป่วยนะ! ฉันยังตั้ง ครรภ์อยู่ด้วย!” นีรชาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นความโกรธ หรือว่าที่โดนผลักล้มลงไปเมื่อกี้ ด้านหน้าเห็นเพียงดาว ระยิบระยับอยู่เต็มไปหมด

“คนป่วย? นั่นเป็นเพราะเธอโง่! ดูแลตัวเองไม่เป็น! ตั้งครรภ์? เด็กที่อยู่ในท้องของเธอ ก็ไม่ใช่ของฉันสัก หน่อย!” ภัสกรณ์ทิ้งประโยคที่แสนจะเย็นชาออกมา ไม่ มองนีรชาแม้แต่น้อย สายตาดูเพียงแค่ปรอทวัดไข้ที่อยู่ใน

มือ