ตอนที่ 81 คู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้
“น้ำ ในตู้เย็นมีผลไม้ที่เธอชอบด้วยนะ เธอกินสัก หน่อย ผมทำเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วจะพาเธอไปชมห้อง ชั้นบน” ทานอาหารเสร็จ สมภพทำความสะอาดห้องครัว คฤหาสน์ใหญ่อย่างนี้ ไม่มีแม้แต่คนใช้หนึ่งคน นีรชา อยากจะล้างจานแต่กลับถูกสมภพดึงไว้
“น้ำ ปล่อยเดี๋ยวผมทำเอง เธอมาล้างจาน ผมทน ไม่ได้จริงๆ” สายตาสีเหลืองอำพันของสมภพมองที่นีรช า ถ่ายทอดความรักอย่างอบอุ่นอย่างไม่สิ้นสุด ทำให้นีรช าหันหน้าไป
แววตาของภัสกรณ์ ถ้าไม่ร้อนแรงเหมือนไฟ ก็ เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ไม่เหมือนกับสมภพเลย แววตา ของเขาช่างอบอุ่นตลอดเวลาเหมือนดวงอาทิตย์ในฤดู หนาว อบอุ่นและไม่ร้อนแรงจนเกินไป
ถึงตรงนี้ นีรชาถึงกับตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไม อยู่ดีๆถึงได้เอาพี่สมภพมาเปรียบเทียบกับไอ้หมอนั่น ด้วย ภัสกรณ์ ไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีอำนาจและอิทธิพล เท่านั้น แถมยังนิสัยไม่ดีชอบหยอกเย้าผู้หญิงไปทั่ว เขา จะมาเปรียบเทียบกับพี่สมภพที่แสนจะอบอุ่นและสง่า งามได้ยังไง?
นีรชาขมวดคิ้ว รีบขับไล่หน้าของภัสกรณ์ออกจาก ความคิดของเธอ บางที่ภัสกรณ์อาจจะตามหาเธอไป ทุกหนทุกแห่งหรือบางทีอาจจะโกรธมากแต่นั้นมันเรื่อง ของวันพรุ่งนี้เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ค่อยคิดก็แล้วกัน
“น้ำ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” สมภพล้างถ้วยเสร็จ เดินไปข้างๆนีรชา ยิ้มพร้อมพูดว่า
“อ่อ ไม่ได้คิดอะไร คุณไม่ใช่จะพาฉันไปชมห้อง ด้านบนเหรอ ไปกัน!” นีรชามีสายตาละห้อยอย่างขาด ความมั่นใจ
สมภพยื่นมือให้กับนีรชา มือของเขาขาวและเรียว ยาว แต่กลับเต็มไปด้วยพละกำลัง เป็นคู่ที่สุภาพ เรียบร้อยมาก มือที่คุ้มค่าต่อการเชื่อใจ นีรชาลังเลอยู่สัก พัก แล้วก็ยื่นมือออกไป เอามือของตัวเองไว้ในอุ้มมือ ของสมภพ
สมภพยิ้ม ในดวงตาเต็มไปด้วยความสุขและ ความรัก ค่อยๆจูงมือของนีรชาอย่างเบาๆ เดินขึ้นไปชั้น
บน
“น้ำ นี่เป็นห้องที่ผมเตรียมไว้ให้เธอ” สมภพผลัก
ประตูสีชมพูออก พูดกับนีรชาว่า
สีชมพู เป็นสีของภาพความฝันที่ดีนะ! นีรชาพูด กับตัวเอง นี่เป็นสีที่เด็กนักเรียนหญิงถึงจะชอบถูกไหม? พี่สมภพ พี่ยังคิดว่าฉันเป็นเด็กอยู่จริงๆด้วย!
รู้สึกมันแปลกๆดี และก็รู้สึกตลกดีด้วย นีรชาเดิน เข้าไปในห้องที่ตกแต่งเต็มไปด้วยสไตล์สาวน้อย
บนผนังต่างตกแต่งไปด้วยกรอบคริสตัลที่ฝังไปที่ กำแพงห้อง เหมือนคริสตัลลำค่าที่แวววับพร่างพราว ส่องแสงสะท้อนสีชมพูเต็มห้อง ดูเหมือนภาพความฝัน มากๆ ถึงแม้ลักษณะทั้งหมดทั้งมวลจะมีอายุไม่มาก แต่มองเข้าไปมันดูสง่างามและมีเสน่ห์มากๆ
นีรชาไม่ทันสนใจ เดินไปที่หน้าต่าง อยู่ในนี้เกือบ จะทั้งวันแล้ว เธอยังไม่ได้ออกไป และก็ไม่รู้ว่าข้างนอก จะเป็นอย่างไร
“น้ำ เธอไม่มาดูตารางคริสตัลนี้สักหน่อยล่ะ ” น้ำ เสียงของสมภพเต็มไปด้วยความหวัง
“ตารางคริสตัลเหรอ” นีรชาเดินไปตามที่นิ้วของ สมภพชี้ไป
แวบแรกยังมองไม่ออกว่าเป็นอะไร รอสักพักนีรช าก็ถึงกับนิ่งไปเลย! ในตารางคริสตัลนี้มีแต่รูปวาดของ เธอ!
ในทุกๆตารางล้วนมีแต่รูปวาดเธอ ตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนเป็นสาว! นีรชางงไปเลยชั่วพริบตา!
“พี่สมภพ….นี่คือ…รูปวาดของฉันเหรอ” ถึงแม้ นีรชาจะรู้อย่างแจ่มแจ้งอยู่แล้วว่าในรูปวาดนั้นปในตัวเอง แต่นีรชาก็ยังรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ!
รอยยิ้มบนใบหน้าของสมภพมีร่องรอยของความ ขมขื่น “ใช่ น้ำ บนภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นเธอ สามปี ก่อนที่คุณหายตัวไป ผมตามหาเธอทุกหนทุกแห่งก็ หาไม่เจอ ด้วยเหตุนี้ ทุกๆครั้งที่ผมคิดถึงเธอ ผมก็จะวาด รูปเธอ ผมกลัวว่าวันใดที่ผมวาดรูปเธอไม่ได้ ผมก็จะ ค่อยๆลืมเธอไป..”
นีรชายืนงงนิ่งที่เดิมน้ำตาก็ได้ไหลออกมา ใน ดวงตากลมใสของเธอหมุนไปรอบๆ
“พี่สมภพ….เธอได้ตะโกนเรียกประโยคนี้ ก็ไม่รู้ จะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว นี่มันเป็นมิตรภาพที่ลึกซึ้งมาก เธอทำบุญด้วยอะไรมาเนี่ย พี่สมภพถึงได้ใส่ใจเธอขนาด นี้
“ตอนนั้นผมกลัวการเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ผมอาจจะค่อยๆลืมเธอ แต่ตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่าผมเป็น ทุกข์มากไป ผมไม่มีทางที่จะลืมเธอได้หรอก”
“พี่สมภพ! ” น้ำตาที่คลอที่เบ้าตา ในที่สุดก็หยุด ไหลลงมาที่ใบหน้าสวยของเธอ สมภพเดินไปข้างๆตัวเธอ โอบกอดที่ไหล่ของ
เธอเบาๆ…
ฟ้าค่อยๆมืดลง วันที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็ว แต่ความทุกข์ก็มักจะอยู่กับเรานาน
“ฉัน….ฉันต้องไปแล้ว ….”เงยหน้าขึ้น นรชายาก ที่จะกล่าวกับสมภพ
“น้ำ อย่าเพิ่งไป คุณเลิกกับคุณแทนแล้วพวกเรา มาอยู่ด้วยกัน ดีมั้ย” สมภพกรูเข้าไปหานีรชา ทำใจไม่ ได้ที่จะปล่อยผู้ชายในอ้อมแขนของเธอ
นีรชากัดริมฝีปากแน่น พยายามอย่างหนักที่จะ ต่อสู้กับคำว่า “โอเค” ที่มาจ่อปากแล้ว
เธอไม่สมควรที่จะรับปากกับสมภพ เธอไม่เหมาะ สมกับการเป็นแฟนของสมภพ สมภพยังไม่รู้ว่าในท้อง ของเธอมีทารกที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใครอยู่ และยิ่งไปกว่า นั้นคือ เธอเป็นเมียเก็บในสัญญาของภัสกรณ์
ถ้า ถ้าพี่สมภพทราบเข้า เขาจะดูถูกเหยียดหยาม เธอไหม จะหัวเราะเยาะดูถูกเธอเหมือนกับแทนไหม
ไม่ ไม่ได้! เธอไม่มีทางให้ให้พี่สมภพรู้ความจริงนี้ ได้! เธอยินยอมที่จะให้ความทรงจำของพี่สมภพอยู่แค่ สามปีก่อน หวังว่าในใจของเขาเธอจะยังเป็นเด็กผู้หญิง ที่สดใสในวันนั้น มีความภูมิใจดังเจ้าหญิง และรอยยิ้มที่ บริสุทธิ์
ไม่ พี่สมภพ ไม่ได้ค่ะ!”
“เธอจะไม่เลิกกับคุณแทนใช่ไหม น้ำ ฉันรู้ว่าในใจ เธอมีผมอยู่ ผมสึกได้ พวกเราไปอยู่ด้วยกันเถอะ โอเค ไหม” น้ำเสียงของสมภพเร่งรีบมาก
“ฉัน ฉันรักเขา ฉันเลิกกับเขาไม่ได้” นีรชากัดริม
ฝีปากแน่น กล่าวอย่างเจ็บปวด
สมภพกุมที่แขนของนีรชาทั้งสองข้างวางลง อย่างเศร้า ระหว่างเขากับภัสกรณ์ น้ำเธอก็ยังเลือกภัส กรณ์ ปล่อยเขาไปเถอะ
ต้องสูญเสียไหม ใช่ สูญเสียมาก แต่สมภพก็ยัง ไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือนี้ เขาโหยหาผู้หญิงคนนี้มา หลายปี ตอนนี้อยู่หน้าเขาแท้ๆ ทำไมเขาถึงจะต้องยอม แพ้ง่ายๆด้วย!
ทำใจไม่ได้ ทำใจไม่ได้จริงๆ
“น้ำ เธอไม่ใช่อยากไปทะเลมาตลอดเหรอ ผมพา เธอไปทะเลดีไหม”สมภพพยายามกลืนความข่มขื่นในใจ พยายามบีบรอยยิ้มออกมา
ไปทะเลเหรอ”นีรชามีความแปลกใจเล็กน้อย
สมภพดึงมือของนีรชาไปที่ประตูหน้าต่าง เปิด หน้าต่าง
“ว้าว!”นีรชาตะลึงไปพักหนึ่ง เสียงร้องด้วยความ ประหลาดใจ นอกหน้าต่างนั่น มันคือทะเล! ที่แท้นี้ก็คือ สถานพักต่างอากาศที่ใหญ่ใกล้วิวทะเล!
หลังจากที่ธุรกิจของพ่อล้มละลาย เธอนานมากที่ ไม่ได้เห็นทะเล มั่วแต่วุ่นวายแต่กับการดำเนินชีวิต จะมี เวลาที่ไหนไปทะเล
ปรนเปรอตัวเองอีกสักครั้งเถอะ!ให้เวลาที่มีความ สุขนี้ได้ยืดยาวอีกสักหน่อย!อาจจะเวลานี้เป็นต้นไป เท่า ที่เธอทำได้ เหลือไว้เพียงความทรงจำกับพี่สมภพ
รอให้ดูทะเลเสร็จ เธอก็จะไปแล้ว เธอต้องไปใน ชีวิตจริงของเธอ กลับไปน้อมรับโชคชะตาของเธอที่ เปลี่ยนแปลงไม่ได้
ลมทะเลเย็นสบายมาก สูบเข้าร่างกายแสนสบาย บนหาดทรายที่สะอาด คิดไม่ถึงว่าจะมีแค่พี่สมภพและ น้ำแค่สองคน
“พี่สมภพ น่าแปลกจัง บริเวณนี้ทำไมถึงไม่มีคน อื่นเลย ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวเหรอคะ”
“เด็กโง่เอ่ย นี่มันเป็นหาดส่วนตัวที่ผมซื้อมา แน่นอนอยู่แล้วที่จะไม่มีคนอื่น”
นีรชาแบลิ้นออกมา เธอเคยชินแต่กับความจน ลืมไปแล้วว่าสิทธิพิเศษส่วนตัวที่คนมีเงินเขามีกันมันเป็นยัง
ไง
“น้ำ เธอเคยไปทะเลกับแฟนด้วยกันไหม”
ไม่เคย”เสียงของนีรชาได้หยุดลง ภัสกรณ์ เป็นเพียงเจ้านายของเธอ
คลื่นซัดเบาๆที่เท้าของพวกเขา นกนางนวลที่บิน มาจากทางไกลบินอย่างร่าเริง นีรชาและสมภพเดินเคียง ข้างกันบนชายหาด ฟังเสียงคลื่นทะเลอย่างเงียบๆ
นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข เป็นความสุขที่ไม่สุข ทั้งหมด นีรชาภาวนาในใจเงียบๆหวังว่าเวลาจะเดินช้า ลงสักนิด
สมภพหลุดปากออกมา :”น้ำ เธอทายสิว่าผม กำลังคิดอะไรอยู่”
“คิดอะไรเหรอ”
“ผมกำลังภาวนาขอพระเจ้าว่าขอให้เวลาเดินไป ช้าสักนิด”เสียงของสมภพช่างเย็นชา แต่กลับความเจ็บ ปวดที่ซ่อนอยู่
นีรชาเบ่งตาด้วยความตกใจเงยหน้ามองที่สมภพ เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ไพเราะก็ดังขึ้น สมภพทำ
เหมือนไม่ได้ยิน ไม่ไปรับโทรศัพท์ “พี่สมภพ โทรศัพท์ของพี่ดังค่ะ “นีรชาเดือนเขา
ด้วยความหวังดี เกรงว่าจะเป็นที่บริษัทมีธุระสำคัญ
สมภพมองนีรชา ถอนหายใจ และรับโทรศัพท์
“พี่สมภพ พี่อยู่ไหนคะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน เลย เลขาของคุณบอกว่าคุณไม่ได้เข้างาน คุณไปที่ไหน คะ” เสียงของผู้หญิงที่นุ่มนวลสะท้อนออกมาจาก โทรศัพท์
“ธวิล พี่อยู่ทะเล”
“อยู่ทะเลเหรอ คนเดียวไหมคะ”
ไม่”
“พี่อยู่กับใครคะอยู่กับน้ำเหรอ”เสียงอีกด้วยหนึ่ง ของโทรศัพท์เริ่มแหลมขึ้นมา
“ใช่ ธวัล พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ..” สมภพกล่าว อย่างเด็ดเดี่ยว
“ไม่ ฉันไม่ฟัง!ฉันไม่ฟังเพื่ออย่าพูดนะ!ฉันไม่อยาก ฟัง!”คำพูดของสมภพยังไม่ทันพูดจบก็ถูกธวัลตัดบทไป แล้ว
สมภพหายใจเข้าลึกๆ ไม่สนใจคำพูดของธวัล
พูดโดยตรงว่า “ธวัล เราเลิกกันเถอะ!” นีรชาตกตะลึงตาค้างอีกรอบ เธอคิดไม่ถึงว่า สมภพจะเลิกกับธวัลจริงๆเพราะเธอ อย่างไรเสียธวัลก็
เป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรี ด้วยแรงช่วยเหลือของ พ่อเธอ ทำให้สมภพขยายธุรกิจในเมือง Cได้อย่าง ง่ายดายขึ้น
ความเงียบไม่พูดไม่จาที่ปลายสายนั้น สะท้อน เสียงสะอื้นของผู้หญิง “พี่สมภพ ฉันทำอะไรตรงไหนไม่ดีเหรอ พี่พูดมา ฉันแก้ได้หมด
ใบหน้าของสมภพปรากฏสีหน้าของความเจ็บ ปวด “ไม่ ธวัล เธอดีมาก เป็นที่พี่ไม่ดีพอ พี่รักคนอื่นไป แล้ว”
“รักคนอื่นไปแล้ว? พี่ชัดเจนมาตลอดว่าไม่เคยลืม เธอ!”เสียงของธวัลฟังแล้วดูโกรธมาก “พี่อยู่คฤหัสถ์ที่ ทะเล ทำไมไม่เห็นเคยพาฉันไปที่นั่น ในนั้นเก็บซ่อน อะไรไว้?”
สมภพเงียบไม่พูดไม่จา
เสียงสะอื้นไห้ของธวัลดังชัดขึ้น เหมือนจะร้อง ตะโกนถามว่า “พี่สมภพ พี่ไม่เคยรักฉันเลยเหรอ?”
“ธวัล พี่ขอโทษนะ เราเลิกกันเถอะ!เธอคู่ควรกับ ผู้ชายที่ดีกว่านี้ “ดวงตาสีอำพันของสมภพเต็มไปด้วย ความเจ็บปวดทรมาน
“พี่สมภพ!พี่ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย!ฉัน กำลังตั้งท้องลูกของพี่อยู่นะ!”ธวัลซักถามอย่างโกรธ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ