ตอนที่ 86 สานสัมพันธ์

“นายน้อยคะ คุณน้ำ ทานข้าวค่ะ” น้าแขตะโกน เรียกและเคาะประตูเบาๆ นีรชาใกล้จะหลับสนิทแล้ว ค่อนข้างเหนื่อยล่า

ภัสกรณ์ก็คึกคักเหมือนกินอะไรเข้าไป พลิกท่าเปลี่ยนไป

เปลี่ยนมา มันทำให้เธอปวดไปทั้งตัว เขาเพิ่งจะลงไป

จากตัวเธอ เธอเลยเหนื่อยจนตาหลับ

เขานอนพลิกตัวไปพลิกตัวมา รู้สึกหิวมาก ภัส กรณ์จึงตีเบาๆที่หน้าของนีรชา “ไป ไปกินข้าวได้แล้ว”

นีรชาหลับตา พูดเสียงอู้อี้ “ไม่ไป ฉันจะนอน”

ภัสกรณ์มองไปที่หน้าชำของนีรชา ในสายตาของ ภัสกรณ์ปนไปด้วยความทุกข์ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ทำไม ถึงดื้อนัก ขอเพียงแต่เธอเชื่องฟังเขาสักนิดเขาก็จะไม่ ทำกับเธอแบบนี้

“ไป ไปกินข้าวได้แล้ว เธอไม่กิน แต่ลูกในท้องนั้น ต้องกิน”แท้จริงแล้วเขานั้นพูดเพราะเป็นห่วงเธอ แต่น้ำ เสียงที่พูดออกมานั้นกลับดูทับทมนีรชา

นีรชาถูกดึงโดยภัสกรณ์อย่างไม่เต็มใจ

ทันใดนั้น มีความร้อนบางอย่างไหลลงมาจาก

ขา

นีรชายังคิดว่าภัสกรณ์นั้นยิงเข้ามาที่ตัวเธอ เธอ ใช้ผ่าห่มคลุมตัวเธอและใช้กระดาษทิชชู่เช็ด เช็ดแล้วเช็ดอีก เธอตกใจมากเมื่อพบว่าเป็นของแหลวสีขาวชุม ผสมกับเลือดสีแดงสด

“กรี๊ดดด” นีรชากรีดร้อง เธอมองไปทางภัสกรณ์ อย่างหวาดกลัว “เลือด มีเลือดไหลออกมา”

คิ้วเข้มของภัสกรณ์ขมวดย่น และกดโทรศัพท์ โทรอออกไปอย่างรวดเร็ว “ตามหมอมาเดี๋ยวนี้”

หมอเตรียมกระเป๋าพยาบาลอย่างเร่งรีบ คนใช้ และแม่บ้านยืนอย่างกดดั้นในห้องโถงของบ้านหมื่นสา รถค่อนข้างติด ทำให้หมอมาถึงช้า ทำให้ภัสกรณ์โมโห มากจึงทุบแจกันโบราณแตกไปแล้วหลายใบ

“คือว่า…”หมอหวางบีบสันจมูกเพราะมีบางคนนั้น ก็คือภัสกรณ์ที่กำลังมองเข้าด้วยสีหน้าอิมครีม

“อะไรหรอหมอ พูดมาตามตรงเถอะ” ภัสสรณ์ไม่ ได้สนใจว่าหมอหวางนั้นเป็นผู้หญิง จึงพูดออกไปอย่าง ไม่เกรงใจ

“ท่านประธานคะ ภรรยาของท่านกำลังตั้งครรภ์ค่ะ ต้องดูแลเธอให้ดีขึ้นกว่าเดิมนะคะ”หมอหวางมองยินดี กับนีรชา และบ่อยๆครั้งมองออกว่าพวกเขานั้นเข้ากันได้ ดีเมื่อลองนึกถึงสามีของตัวเอง หมอหวางถอนหายใจ ยาวในใจ

ฟังคำของหมอหวางแล้ว ทันใดนั้นใบหน้าช้ำ ของนีรชาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศ สายตาห้อยลง เธออายมากที่จะมองหมอหวางอีกครั้ง

ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้นถามอย่างหงุดหงิด “ถ้าอย่างนั้นเธอเลือดออกแบบนี้ตกลงแล้วมันอันตรายมากไหม

หมอหวางถูกสายตายของภัสกรณ์ขู่เข้า ทำให้ ตอบเสียงสั่น ” ไม่มีอะไรร้ายแรงค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดยา บำรุงครรภ์ให้ค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นยาสมุนไพรค่ะ ไม่มีผลก ระทบต่อเด็กในครรภ์”

ไม่มีอะไรร้ายแรงก็ดีแล้ว นีรชาและภัสสกรณ์ผ่อน หายใจพร้อมกัน

“เธอนอนพักเถอะ ฉันจะให้น้าแขทำกับข้าวให้ ใหม่” ภัสกรณ์และหมอหวางลงไปข้างล่างพร้อมกัน นีรชานอนพักอยู่บนเตียง แต่ความง่วงนั้นกลับ

ไม่มีแล้ว ไม่ใช่พูดกันว่าคนท้องให้นอนอยู่บนเตียงถึงจะ ปลอดภัยที่สุดไม่ใช่หรอเธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะเลือด ออกแบบนี้การกระทำของภัสกรณ์นั้นโหดร้ายเกินไป

ภัสกรณ์เขาเป็นคนอารมณ์รุนแรง จะควบคุมเขา

นั้นยากมาก เป็นไปไม่ได้ ฉันจึงไม่สามารถอยู่ข้างเขา

ได้อีกแล้ว ถ้าหากยังอยู่ต่อไป ลูกในห้องต้องรักษาเขา

ไว้ไม่ได้แน่ หนีไป ต้องหนีไป นีรชาคิดตัดสินใจในใจว่าเธอ จะหนีไป แต่พ่อเธอละจะทำยังไง

นีรชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้น เคยนั้น เธอเป็นลูกสาวที่อกตัญญูจริงๆ คุณพ่อเข้าโรง พยาบาลก็นานแล้ว แต่เธอเคยไปเยี่ยมท่านเพียงสอง ครั้ง

ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณพ่อสบายหรือไม่
ต่อสายโทรศัพท์แล้ว เสียงแห่งความรักใคร เอ็นดูจากปลายสาย “ฮัลโหล น้ำหรอ”

“ฮัลโหล พ่อคะ”เสียงของนีรชาสั่นเล็กน้อย “พ่อ คะ ตอนนี้พ่อสบายดีไหมคะ สุขภาพเป็นอย่างไรบ้างคะ” “พ่อสบายดี วันมะรืนนี้พ่อจะทำการผ่าตัดแล้ว

ทางโรงพยาบาลเตรียมหมอที่เก่งที่สุดให้พ่อ น้ำวางใจ เถอะ”ในใจของสิทธิ์ชานนยังคงมีความไม่สบายใจอยู่ เพราะครั้งก่อนเขาได้ยินน้ำพูดว่าการผ่าตัดครั้งนี้น้ำได้ ยืมเงินของเพื่อนคนหนึ่งเพื่อมาจ่ายค่าผ่าตัด จึงคิดว่า น้ำจะต้องทำงานหนักมากถึงจะหาเงินคืนได้

“พ่อไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ รอให้พ่อทำการผ่าตัด เสร็จแล้วน้ำจะไปเยี่ยมนะคะ”นีรชารีบพูดเพราะเธอ ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังขึ้นมาด้านบน

ภัสกรณ์ไม่อนุญาตให้เธอติดต่อกับโลกภายนอก มากนัก เขาต้องการจะเป็นเจ้าของโลกทั้งโลกของเธอ

เพื่อนของเธอก็แทบจะไม่ได้ติดต่อกันแล้ว

“พ่อดูแลตัวเองดีๆนะคะ น้ำต้องวางสายแล้ว ค่ะ”นีรชาเพิ่งวางสายโทรศัพท์ ภัสกรณ์ น้าแข น้าปิ่นก็ เข้ามา

ในมือน้าแขถืออาหารเช้าชุดใหญ่สำหรับทานบน เตียง ส่วนในมือน้าปิ่นนั้นถือถาดสีเงินที่เต็มอาหาร หลากหลายชนิด

เอาโต๊ะเล็กๆไว้บนเตียงอย่างว่องไว และวางถาด ลงอย่างดี เสร็จแล้วคนใช้ทั้งสองก็รีบออกจากห้องไป
“กิน” ภัสสกรณ์ออกคำสั่งกับนีรชา ตัวเข้าเองก หยิบตะเกียบขึ้นมาและทานอาหาร

นีรชาเองเธอก็หิวแล้ว แต่เธอมองที่ข้อมือของตัว เองที่ใส่กุญแจมืออยู่ เธอมองที่ภัสกรณ์ มือสองข้างของ เธอถูกใส่กุญแจติดกันอยู่ จะให้เธอทานข้าวยังไง

ภัสกรณ์ทานได้สองสามคำ ก็เห็นนีรชาไม่ขยับ ตะเกียบเลย คิ้วย่นถามขึ้น “ทำไมไม่กินล่ะ”ผู้หญิงคนนี้ คงไม่อยากทำอีกแล้วไหม

“ฉันอยากกิน แต่ฉันถือตะเกียบไม่ได้” นีรชาพูด อย่างเสียอารมณ์

“อ่อ”ภัสกรณ์เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีอของเธอนั้นใส่ กุญแจมือไว้อยู่ เขาจึงใช้มือหากุญแจในกระเป๋าเสื้อแต่ หาไม่เจอ เพราะอาจจะหล่นอยู่ชั้นล่างของบ้าน

เขาขยับโต๊ะเล็กเข้ามาใกล้ตัว ภัสกรณ์เอื้อมมือ ไปตักซุบแล้วส่งเข้าปากของนีรชาไป

นีรชาตกใจเบิ่งตาโต ภัสกรณ์ป้อนอาหารเธอ ร่างกายหดตัวไปด้านหลังตามสัญชาตญาณ

“กิน” เสียงของภัสกรณ์เคร่งขรึม เป็นครั้งแรก ของเขาที่ป้อนอาหารผู้หญิง คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีท่าทีที่

ไม่อยากกินขนาดนี้

กันลึกของหัวใจนีรชาแอบมองอย่างดูถูกเขาเป็น บ้าอะไรเมื่อกี้ยังทั้งตบหน้าและใส่กุญแจมือเธอ ตอนนี้ก็ กำลังป้อนอาหารเธอ เล่นไพ่ความอบอุ่นและแสดงความ รักอยู่อย่างนั้นหรือ
ซุปในช้อนค่อยๆเย็นลง นีรชาก็ยังไม่เปิดปาก

ภัสสกรณ์ดึงมือกลับ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็น เย็นชาราวน้ำแข็ง “ได้ ไม่กินก็ไม่กิน เธอจะหิวตายก็ เรื่องของเธอ แต่ในท้องของเธอมีลูกอยู่ ตายไปพร้อม กันสองคนก็ไม่โดดเดี่ยวนะ”

ประโยคนั้นของเขาเตือนให้นีรชาคิดได้ว่า ใน ท้องเธอนั้นยังมีลูกอยู่ เธอไม่สามารถเอาแต่ใจตัวเองได้ แบบนี้

” นี่ ฉันกินก็ได้” นีรชาเรียกภัสกรณ์ที่กำลังเตรียม เดินออกไป อ้าปากออกอย่างว่านอนสอง่าย ไม่ได้ สังเกตุเห็นประกายในตาของภัสกรณ์

อาหารมื้อนี้ของนีรชาถูกป้อนโดยภัสกรณ์ ภัส กร์เป็นคนเด็ดขาด เมื่อไหร่ที่นีรชาทำท่าไม่อยากกินละก็ เขาก็จะทำสายตาเคร่งขรึมเด็ดขาดก็จะทำให้เธอนั้นอ้า ปากกินอย่างว่านอนสอนง่าย

นีรชารู้สึกว่าตัวเองแต่ก่อนนั้นไม่ได้กินเยอะ ขนาดนี้ อาหารบนโต๊ะนั้น ครึ่งนึงเข้าไปอยู่ในกระเพาะ ของเธอแล้ว เมื่อทานอาหารแล้วก็ต่อด้วยของหวานนั้น ก็คือซุปวอทนัท แต่ไหนแต่ไรเธอนั้นไม่กินถัววอลนัท ไม่ ชอบรสชาติของวอลนัท แต่ครั้งนี้เธอกลับกินไปครึ่งนึง ของทั้งหมดภายใต้แรงกดดันของภัสกรณ์

ใบหน้าเล็กๆยับย่น แสดงให้เห็นว่าเธอนั้นอิ่มมาก จนไม่สามารกลืนอะไรลงไปได้อีกแล้ว ภัสกรณ์จึงยอม หยุดป้อนเธอ