ตอนที่ 109 ไม่มีมือหรอ
นีรชาเขินจนหน้าแดง มองผ่านช่องว่าง ระหว่างแขนของภัสกรณ์ พยาบาลคนหนึ่งที่ถือ ถาดเหล็กเข้ามา มองภัสกรณ์อย่างรู้สึกผิด : ”
คุณผู้ชาย คุณต้องเปลี่ยนยาแล้ว” พูดจบ ดวงตายังคงเหลือบมองนีรชาที่อยู่
ในอ้อมกอดของภัสกรณ์
นี่รชาอยากจะหารูมุดเข้าไปอยู่ในนั้นจริงๆ !
ภัสกรณ์ใช้สายตาอย่างกับจะกินคนมอง
พยาบาล : ” ฉันไม่ต้องการ !”
นีรชารีบดึงแขนเสื้อของภัสกรณ์ : ” รีบกลับ ไปนอนให้ยาเถอะ! ไม่อย่างนั้นแผลของคุณจะ หายเมื่อไร ? เจ้าปาลคงจะคิดถึงพ่อแล้ว คุณไม่ อยากรีบกลับไปหาเขาเหรอ ?”
นีรชาค้นพบแล้ว ว่าเจ้าปาลเป็นจุดอ่อนของ ภัสกรณ์ แค่เอาเจ้าตัวเล็กมาอ้าง ภัสกรณ์ก็จะฟัง และทำตาม
ได้ยินนีรชาพูดถึงเจ้าตัวเล็ก ภัสกรณ์ก็กลับ ไปนอนบนเตียงอย่างไม่เต็มใจ ให้พยาบาลช่วย เขาใส่เข็มเปลี่ยนยา
นีรชาช่วยห่มผ้าห่มให้เขา
ทันใดนั้นก็ถูกภัสกรณ์จับมือไว้แน่น นีรชา เงยหน้ามองด้วยความสงสัย มุมปากของภัสกรณ์ ยิ้มอย่างชั่วร้าย ชี้ไปที่กระดูกไหปลาร้าของตัว เอง
ชี้กระดูกไหปลาร้าทำไม ? กระดูกไหปลาร้า ไม่ได้หัก
ในใจของนีรชาคิดตำหนิ แต่ก็ขี้เกียจจะคิด อะไรมาก
พยาบาลข้างๆก็รีบมองไปที่กระดูก ไหปลาร้าของนีรชา หน้าแดงขึ้น แล้วรีบเดินออก ไป
นีรชามองภัสกรณ์อย่างสงสัย จับกระดูก ไหปลาร้าของตัวเองดู ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย
หันกลับไป ก็เห็นพยาบาลคนนั้นเดินเข้ามา หาตัวเอง มือยื่นผ้าพันแผลให้เธอ
นีรชาคิดในใจ พยาบาลคนนี้สายตาดีเชียว เธอสังเกตเห็นสะเก็ดแผลที่หลุดอยู่ตรงแขนเสื้อ
เปลี่ยนแขนเสื้อของภัสกรณ์ เอาผ้าพันแผล ติดไปที่แผลที่ตกสะเก็ดแล้ว
ในที่สุดภัสกรณ์ก็หัวเราะเสียงดังออกมา : ” นีรชา อันนี้ให้คุณ !”
นีรชาเงยหน้ามองอย่างงงๆ : ” อ้อ ? ให้ ฉัน ?”
ภัสกรณ์ชี้ไปที่หน้าอกของนีรชา หัวเราะจน พูดไม่รู้เรื่อง : ” คุณ ลอง มองไปข้างใน ฮ่าๆ” นีรชารีบเข้าไปในห้องน้ำ ส่องกระจกดู บน
กระดูกไหปลาร้าของเธอมีรอยจูบสีสดๆที่สะดุด
ตามาก !
ไม่น่าล่ะเมื่อสักครู่พยาบาลดูท่าทางเหมือน เขินอายอะไร ถึงว่าล่ะภัสกรณ์ถึงได้หัวเราะอย่าง ภาคภูมิใจ !
ผู้ชายคนนี้สมควรตายจริงๆ ระบายอารมณ์ ไปทั่ว ! ทำให้เธอถูกมองไม่ดีในสายตาคนอื่น !
สองสามวันนี้ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่สักที เมื่อ นีรชาไปถึงเตียงก็หลับทันที
เขานอนฝันอยู่นาน ในฝัน ก็ย้อนกลับไปใน มหาวิทยาลัยในอดีต เธอกับพี่สมภพนั่งอยู่ใต้ต้น ซากุระ อ่านหนังสือด้วยกัน ตอนนั้น พวกเขายัง วัยรุ่นมาก สมภพ ยังเป็นเด็กหนุ่มที่ยังใสชื่อ
ในฝันแสงแดดกำลังพอดี ผู้ชายในฝันอบอุ่นนุ่มนวลเหมือนน้ำ
ตื่นขึ้นมาก็เก้าโมงกว่าแล้ว หลังจากที่รีบ อาบน้ำ ก็เดินตรงไปห้องพักฟื้นของภัสกรณ์ที่อยู่
ข้างๆ
บรรยากาศในห้องพักฟื้นหดหูมาก
ลุงจริมยืนตาห้อยอยู่ข้างๆ พยาบาลก็ยืน เรียงเป็นแถวอยู่หน้าเตียงภัสกรณ์ ดูท่าทางภัส กรณ์กำลังอารมณ์เสีย
เห็นนีรชาเดินเข้ามา ลุงจริมก็ถอนหายใจ มองนีรชาเพื่อขอความช่วยเหลือ ” คุณนีรชา คุณ ช่วยพูดกับคุณชายหน่อย เขาไม่ยอมกินยา ”
นีรชาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
ไม่ยอมกินยา เด็กน้อยต่างหากที่จะเป็น แบบนี้ ? เท่าที่จำได้ ก็มีแต่เด็กต่ำกว่าสิบขวบที่จะ
ปฏิเสธไม่ยอมกินยา ?
เห็นหน้านีรชาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเขา ภัสกรณ์ไม่พอใจหันไปตวาดใส่ลุงจริม : “ลุง จริม ! คุณหัวเราะอะไร !”
ลุงจริมรีบก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร
เหล่าพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆก็ก้มหน้าลงด้วย มองพื้น กลัวว่าจะทำให้ภัสกรณ์ไม่พอใจอีก
ยาเม็ดหล่นกระจายเต็มพื้น ดูท่าทางเมื่อ สักครู่ภัสกรณ์โมโหอาละวาดหนัก
ในใจนีรชาแอบหัวเราะเยาะ แต่เห็นท่าทาง ภัสกรณ์โมโหร้าย ก็เลยต้องกลั้นอารมณ์ไว้ เดิน ไปข้างๆภัสกรณ์ พูดด้วยเสียงนุ่มนวล :” คุณป่วย แล้วทำไมถึงไม่กินยาล่ะ ? กินยาถึงจะได้หาย เร็วๆไง! ยานี้ไม่ขมเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เชื่อคุณ ลองชิมดู
นีรชารู้สึกว่าตัวเองเป็นคุณครูโรงเรียน อนุบาล และนักเรียนก็เป็นเด็กอนุบาล !
ภัสกรณ์มองนีรชา : ” ฉันบอกว่าไม่กินก็คือ ไม่กิน !”
นีรชาอิ้งพูดไม่ออก
เด็กน้อยในชั้นอนุบาลก็ยังเชื่อฟังคุณครูใช่
ไหม ?
ภัสกรณ์ แม้แต่เด็กชั้นอนุบาลก็สู้พวกเขา ไม่ได้เหรอ
ภัสกรณ์สีหน้าบูดบึงมาก ปฏิเสธไม่ยอมกิน ยาอย่างเด็ดขาด
นีรชายักไหล่ กำลังจะยอมเขา แต่กลับมอง เห็นสายตาที่ลุงจริมอ้อนวอนขอร้องเธอ ใจก็อ่อน อดทนพูดกับภัสกรณ์ที่หน้าตาบูดบึ้ง : ” แล้วทำยัง ไงคุณถึงจะยอมกินยา ?”
ภัสกรณ์พูดไปอย่างไม่เกรงใจ : “อย่าพูด เลย ให้พวกเขาออกไป ! ” ชี้ไปที่พยาบาลที่ยืน เรียงกันอยู่
ช่างมันเถอะ ยังไงเธอก็ขอร้องคุณชาย ของเขาไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ยอมเขาเถอะ
นีรชามองลุงจริมด้วยท่าทางที่หมดหนทาง ทันใดนั้นรู้สึกว่าท้องเริ่มหิว เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็มา สวมบทคุณครูโรงเรียนอนุบาล เธอหิวจริงๆ
“ลุงจริม ฉันอยากจะไปทานอะไรที่ร้าน อาหารหน่อย ร้านอาหารไปทางไหนคะ ? ”
ทานอาหาร ? ภัสกรณ์หันมามองนีรชา ผู้ หญิงคนนี้ไม่เห็นเขากำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หรือไง เขาก็ยังไม่ได้กินอาหารเช้านะ !
ยังไม่เข้าไปถามเป็นห่วงเขาอีก ยังจะทิ้ง เขาแล้วไปกินข้าวเช้าอีก ?
เธอยังมีหัวใจอยู่ไหม !
นีรชา ! ” ภัสกรณ์จ้องนีรชา กัดฟันตะโกน ออกไป
” หือ ?” นีรชาหยุดเดิน หันหน้าไปมองภัส กรณ์ คิดว่าเขาเรียกเธอเพราะมีธุระอะไร
” คุณกล้าเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียวก็ลอง ดู !” น้ำเสียงของภัสกรณ์เผด็จการมาก สีหน้าบูด บึงที่สุด
ลุงจริมและเหล่าพยาบาลเห็นสถานการณ์ ไม่ปกติ ต่างก็ก้าวถอยออกไป
นีรชาขมวดคิ้ว ทำไมน้ำเสียงถึงได้ป่าเถื่อน แบบนี้ทุกครั้งเลย เธอแค่อยากจะไปกินข้าว เท่านั้น ไปทำอะไรให้เขาโกรธอีก ?
ถามอย่างไม่เข้าใจ :” คุณหมายความว่า
อะไร ? ไม่ให้ฉันไปกินข้าว ? ” ภัสกรณ์ตวาดเสียงเย็นชา สายตาลึกลับนั้น จ้องเธอ : ” ให้ลุงจริมสั่งอาหารเช้ามาให้ คุณกิน
กับผม !”
พูดจบ เขามองนีรชาด้วยสายตาหยาบคาย ปรับเตียงให้ตรง นอนลงไปอย่างสบายอก สบายใจ
ง่เง่า ! งี่เง่ายิ่งกว่าเด็กโรงเรียนอนุบาลซะอีก !
นีรชาส่ายหน้าหมดหนทาง ได้แต่กดกริ่งให้ ลุงจริมช่วยสั่งอาหารเช้ามาให้
ได้พบเจอผู้ชายเผด็จการแบบนี้ เธอช่าง โชคร้ายจริงๆ !
ไม่นาน ลุงจริมก็เข็นรถอาหารมากมายเข้า มาในห้องพักฟื้น
สีสันของอาหารบนรถเข็นอาหารมันดู
สวยงาม น่ากินมาก
นีรชานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเตียง กัม หน้าลง ไม่พูดจา ไม่มองอาหารพวกนั้นเลย
” นีรชา กินข้าว ! ” ภัสกรณ์เงยหน้าตวาดใส่
นีรชา ” เมื่อสักครู่ไม่ใช่จะรีบไปกินข้าวเหรอ ?”
กินก็กิน ! นีรชาเธอหิวจริงๆ
เดินไปดื่มน้ำผลไม้ก่อนหนึ่งแก้ว น้ำผลไม้ หวานๆเย็นๆไหลลงไปในลำคอ สบายท้องสบาย กระเพาะอาหาร สบายจริงๆ ! น้ำผลไม้หนึ่งแก้ว ตกถึงท้อง ทันใดนั้นน้ำย่อยของนีรชาก็เริ่ม ทำงาน หยิบขนมปังโฮลวีตอบจนเหลืองที่วางอยู่ ในตะกร้าขึ้นมากิน
แล้วก็กินสลัดผักสีสันสดใสเข้าไป นีรชากิน อย่างมีความสุข ไม่ได้สนใจสีหน้าบูดบึ้งของ ผู้ชายที่อยู่บนเตียง
” นีรชา !” ตวาดเสียงดัง
นีรชาขมวดคิ้ว อะไรอีก ยังกินไม่เสร็จเลย ขัดจังหวะการกินของเธอจริงๆ !
“อะไรอีกคะ คุณชาย ? ”
” มาป้อนนผมสิ !” ถูกคนเย็นชาขัดขวาง อย่างไม่พอใจ
นีรชาส่ายหน้า จริงๆเลย กระดูกซี่โครงเขา หัก ไม่ใช่แขนหัก ตัวเองไม่มีแขนหรือไง ? โต ป่านนี้แล้ว ยังจะให้คนอื่นป้อนเขาอีก !
มองหน้าภัสกรณ์ที่ซีดเซียวเผด็จการด้วย ความเยอหยิ่ง นีรชาอยากจะเอาสลัดในจานโยน ใส่หน้าเขา
แต่กลับมาคิดแล้ว นีรชาก็ต้องยอมหยิบ สลัดจานหนึ่งเดินไปข้างๆภัสกรณ์ ใช้ช้อนป้อน เขา
ภัสกรณ์อ้าปากอย่างพึ่งพอใจ กลืนอาหาร ที่นีรชาป้อน น้ำสลัดติดขอบปากเขา ดูแล้วเหมือน เด็ก นีรชาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยื่นมือหยิบทิชชูช่วยเขาเช็ดปาก
แล้วตักสลัดอีกข้อนหนึ่งป้อนเขา ภัสกรณ์ อ้าปากแล้วกินเข้าไปทั้งคำ นีรชากำลังจะป้อนคำ ที่สาม แต่ภัสกรณ์กลับไม่อ้าปาก
อะไรของนาย ? นีรชาทนไม่ขมวดคิ้ว เห็น ท่าทางบงการเจ้ากี้เจ้าการของภัสกรณ์ ใช้นิ้วชี้ ไปที่ปากของตัวเอง : ” นีรชา เช็ดปาก ”
นีรชาอยากจะอาเจียน ! เช็ดปากเช็ดปาก อะไรกัน เช็ดอะไรอีก! รอบปากคุณก็ดูสะอาด ไม่มีอะไรติดจะเช็ดทำไม !
นีรชาพูดอย่างใจเย็น : ” ปากคุณสะอาด แล้ว ไม่ต้องเช็ดอีก”
คิ้วหนาๆของภัสกรณ์ตั้งขึ้น มองหน้านีรชา : ผมบอกว่าให้เช็ดปากก็คือเช็ดปาก !!
นีรชาทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขากำลังเล่น ตลกอะไร ได้แต่หยิบทิชชูเช็ดปากให้เขาโดยที่
ปากนั้นก็สะอาดอยู่
บนหน้าของงภัสกรณ์ก็ส่งรอยยิ้มอย่างผู้ ชนะออกมา ท่าทางที่นีรชาช่วยเขาเช็ดปากเมื่อ สักครู่นี้ ทำให้เขามีความสุขมาก เหมือนกับแม่ เช็ดปากให้เขาตอนเด็กๆยังไงอย่างนั้น
ความรู้สึกถูกรัก ความรู้สึกที่ได้รับการดูแล เอาใจใส่ เขาชอบความรู้สึกนี้มาก
เห็นท่าทางของภัสกรณ์พอใจมาก เหมือน ได้รับพรจากสวรรค์อย่างนั้น
งี่เง่าจริงๆ
นีรชาเบะปาก
” นีรชา หน้ายื่นเข้ามา ” ทันใดนั้นภัสกรณ์ เอ่ยปากพูด
นีรชาเอียงหูไปข้างๆปากของภัสกรณ์ เธอ คิดว่าภัสกรณ์มีอะไรจะบอกกับเธอ
ทันใดนั้นริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของภัสกรณ์ จูบไปที่เธอ
ติดรสหวานๆของสลัด ปากของเขาเสียไป ที่ใบหน้าสวยๆของเธอ
แผลของภัสกรณ์จะต้องพักฟื้น กินข้าว เสร็จ ภัสกรณ์ก็กลับไปพักในห้อง
ตอนเช้าที่สดใส แสงอาทิตย์อันอบอุ่นก็ ส่องผ่านเข้าไปในห้อง
นีรชาถูกภัสกรณ์บังคับให้นั่งอยู่บนเตียงผู้ ป่วยด้วยกัน มือข้างหนึ่งของเขาโอบแขนเธอ ทั้งสองคนนั่งพิงกันอ่านนิยายด้วยกัน
หนังสือเรื่องราวความรักที่ทำให้คนประทับ ใจ นีรชาอ่านอย่างตั้งใจ เห็นเรื่องราวที่เศร้าโศก ขนตาค่อยๆมีน้ำตาคลอ
ภัสกรณ์โอบเธออยู่ข้างๆ อ่านด้วยกัน
เป็นภาพที่สวยงามและอบอุ่นมาก
แน่นอน ถ้าภัสกรณ์ไม่ได้ใช้มือคว้าไปมาจับ นุ่นจับนี่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ทุกอย่างก็คงจะดีมากกว่า นี้
นีรชายังคงตั้งใจอ่านหนังสือ แต่มือของภัส กรณ์จับไปทุกส่วนของร่างกายเธอเพื่อกระตุ้น อารมณ์
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ