ตอนที่ 95 เกลียดถึงสุดขีด

บนเวทีงานแต่งถูกตกแต่งอย่างหรูหราอลังการ บาทหลวงกำลังอ่านคำสาบานในพิธีแต่งงาน

ณ ตอนนี้ให้พวกเราสาบานร่วมกันต่อหน้าพระผู้ เป็นเจ้า พ่อจะถามคนทั้งสองด้วยคำถามเดียวกันตาม ลำดับ นี่เป็นคำถามที่ยาวมากข้อหนึ่ง กรุณาฟังให้จบ ก่อนแล้วค่อยตอบ

“สมภพ คุณยินดีรับคุณธวัลเป็นภรรยาหรือไม่ และใช้ชีวิตร่วมกันตามคำสอนในพระคัมภีร์ ต่อหน้าพระ ผู้เป็นเจ้า จะแต่งงานกับเธอ รักเธอ ปลอบโยนเธอ เคารพและให้เกียรติเธอ เหมือนกับที่คุณรักตัวเอง ไม่ว่า ในยามเจ็บป่วย สบายดี ร่ำรวยหรือยากจนจะซื่อสัตย์ต่อ เธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

ทั่วทั้งงานเงียบกริบ แขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน ต่างก็ส่งยิ้มด้วยความยินดี รอฟังคำตอบของสมภพ

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที สมภพกลับไม่ ตอบอะไร บรรยากาศโดยรอบเริ่มขยับไปมา ผู้ร่วมงานที่ นั่งแถวหน้า เริ่มซุบซิบกันเบาๆ

สีหน้าของธวัลยังคงมีรอยยิ้ม ดูเหมือนเจ้าสาวที่มี ความสุข แต่ในมือเธอเริ่มมีเหงื่อออก

สายตาของสมภพดูเหมือนมองเธออยู่ แต่ลึกๆ แล้วเขาไม่ได้โฟกัสที่เธอ เขาแค่ยืนตรงหน้าเธอ แต่ใน ตาของเขาไม่มีเธอคนนี้อยู่เลย สายตาของเขามองออกไปไกล ที่แห่งนั้นคือที่ที่ธวัลไม่อาจไปถึง

สมภพไม่เคยรักเธอเลย คนที่เขารักตั้งแต่แรกนั้น คือ นีรชา

ธวัลแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเอะใจระวังถึงจุดนี้

บรรยากาศโดยรอบกดดันให้เจ้าบ่าวรีบพูดออก มา สุดท้ายสมภพยอมพูดออกมาเบาๆ “ผมยินดีครับ” ฟัง ผ่านๆ ก็ไม่ค่อยมีอะไร แต่ถ้าฟังดีๆ ในเสียงนั้นซ่อนความ รู้สึกขมขึ้นอยู่ลึกๆ

ธวัลพยายามกัดฟันอย่างอดทน ขากรรไกรล่างที่ เรียงตัวสวยงามกลับแข็งไม่น่าดู

งานแต่งงานเป็นช่วงเวลาที่ผู้หญิงทุกคนเฉิดฉาย ที่สุด มีความสุขที่สุด แต่เขากลับทำให้ภรรยาตัวเองต้อง อับอาย ความลังเลของเขาคือที่สุดแห่งความขายหน้า ลึกๆ ในใจของเขา ที่อยากได้ไม่ใช่เธอ

ผู้หญิงที่ชื่อนีรชา คือที่มาของความอับอายขาย หน้าของเธอ

นีรชา ในใจลึกๆ ธวัลร้องตะโกนออกมาอย่าง เยือกเย็น บนใบหน้าเธอยังคงรักษารอยยิ้มไว้ได้อย่างดี มือขวารีบกำหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

“ธวัล คุณยินดีรับคุณสมภพเป็นสามีหรือไม่ และ ใช้ชีวิตร่วมกันตามคำสอนในพระคัมภีร์ ต่อหน้าพระผู้ เป็นเจ้าจะแต่งงานกับเขา รักเขา ปลอบโยนเขา เคารพ และให้เกียรติเขา เหมือนกับที่คุณรักตัวเอง ไม่ว่าในยาม เจ็บป่วย สบายดี ร่ำรวยหรือยากจน จะซื่อสัตย์ต่อเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

“ยินดีคะ” ธวัลตอบรับอย่างไม่ลังเลใจเพราะกลัว

ว่าสมภพจะไม่รักเธอ ขอเพียงไม่มีนีรชา เธอจะทำให้เขา รักเธอให้ได้

แขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานต่างปรบมือ อวยพรให้ ทั้งสองครองรักกันยาวนานร้อยปี

ภัสกรณ์และนรุตม์นั่งอยู่ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติ ใกล้กับเวทีจัดงานมาก เป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดของผู้มา ร่วมงาน มองเห็นพิธีการบนเวทีอย่างชัดเจน

สมภพไม่ได้รักธวัล ภัสกรณ์ดูออกชัดเจน คำถาม ลอยขึ้นมาในใจทันที ที่แท้สมภพรักนีรชาหรือ คิดถึง ตอนสมภพไปร้านขายเสื้อผ้าซื้อชุดให้นีรชา คิดถึงตอน นีรชาถูกจับลักพาตัวไป สมภพก็เป็นคนไปช่วยเธอ คืน นั้นทั้งสองอยู่ด้วยกันตามลำพัง

ภัสกรณ์ในใจแสนจะโกรธแค้น ในตาที่มืดมน เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งกระหายเลือด ที่แท้ตัวเองถูกนีรชา หลอกเอา ไหนว่าเป็นแค่เพื่อนบ้านกัน เขาเห็นเธอเป็น แค่น้องมาตลอด โกหกทั้งเพ ผู้หญิงที่โกหกเป็นเรื่อง ปกติ จะมีคำพูดจริงบ้างไหมเนี่ย

ระหว่างเธอกับสมภพบางทีที่เธอพูดอาจจะไม่ใช่ ความจริงทั้งหมด วันนั้นที่เธอกลับมาก็ไม่มีร่องรอยหลัก ฐานใดๆ แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ว่าเธอบริสุทธิ์

ทันใดนั้นภัสกรณ์รู้สึกว่า ก่อนหน้านี้ตัวเองไว้ใจ นีรชามากเกินไป
แต่ว่าความไว้ใจของเขาเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ล่ะ ก็ ตอนที่เธอหักหลังและหนีไป

นัยน์ตาที่มืดมนค่อย ๆเปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหด ความโกรธพุ่งพล่านจนเลือดขึ้นหน้า นีรชา อย่าให้ฉัน จับเธอได้นะ ไม่อย่างนั้นเธอตายแน่ ภัสกรณ์สาบานต่อ ฟ้า

บนเวทีในงาน บาทหลวงกำลังพูด

“ตอนนี้ถึงเวลาแลกแหวน ถือเป็นความทรงจำใน พิธีแต่งงาน” บาทหลวงมองคู่บ่าวสาวด้วยความยินดี เจ้าบ่าวหล่อเจ้าสาวสวย เป็นอีกคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกัน

สมภพหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำออกมา ค่อยๆ เปิด ออก แสงแดดส่องกระทบยังเพชรพลอย ส่องประกาย งดงาม จนภัสกรณ์ต้องเหลตามอง

ธวัลยื่นมืออันเรียวยาวที่สวมถุงมือตาข่ายออกมา สมภพค่อยๆ สวมแหวนลงบนนิ้วของเธอ

ภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ สองตาทันใดเหลือบไปเห็น

“เดี๋ยวก่อน” น้ำเสียงโทนต่ำและน่าดึงดูดหยุด งานแต่งทั้งหมดอย่างพร้อมเพรียง ภัสกรณ์ที่ร่างกาย กำยำลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินแทรกฝูงชนไม่กี่ก้าวก็ถึงเวที

แขกผู้มีเกียรติทั้งหมดต่างตกตะลึงอ้าปากค้างกับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ธวัลและสมภพยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ บรรดาช่างภาพ ปาปารัซซี่ กล้องถ่ายรูปและกล้องถ่ายวีดิโอที่ถืออยู่รอบๆ งานต่างตื่นเต้นตกใจ นี่คือ ต้องการแย่งชิงเจ้าสาวแน่ๆ เลย ที่แท้ประธานบริษัท ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดมีเรื่องกับลูกสาวนายก เทศมนตรีฯ

ที่แท้ภัสกรณ์กับธวัลคือรักแท้

ปาปารัซซี่ต่างพากันซุบซิบ “ฉันพนัน100หยวน ว่า ภัสกรณ์กับธวัลแอบรักกัน”

อีกคนน้ำเสียงหนักแน่นกล่าวว่า “ฉัน

พนัน200หยวน ภัสกรณ์กับสมภพถึงจะถูก เขาสองคน รักกัน รักกันยิ่งกว่าทองเสียอีก แต่ถูกแรงกดดันจาก สังคมไม่กล้าเปิดเผย ตอนนี้คิงส์เห็นควีนถูกบังคับ แต่งงาน สุดท้ายทนไม่ได้”

ภัสกรณ์จับมือของธวัลขึ้นมา ถอดแหวนที่นิ้วของ เธอออกมาอย่างแรง นิ้วของธวัลเจ็บจนร้องอุทานออก มา

ภัสกรณ์พินิจพิจารณาแหวนอย่างถี่ถ้วน ขมวดคิ้ว แล้วขมวดคิ้วอีก สีหน้ายิ่งดูยิ่งขุนมัว ท่ามกลางงานแต่ง อันเงียบสงบ เงียบจนแม้เข็ม1เล่มตกลงพื้นยังได้ยิน

ทุกคนรอคอยอยู่ว่าภัสกรณ์จะทำอย่างไรต่อ ความไม่พอใจกำลังพลุ่งพล่านในตัวเขา

มองที่นึ่ง ภัสกรณ์จำได้แล้ว แหวนวงนี้คือแหวนที่ เขาตั้งใจให้กับนีรชา หัวใจชลาลัย ตอนที่นีรชาหนีไป ไม่รู้ว่าเอาติดตัวไปด้วยหรือไม่ ทำไมจึงมาอยู่ที่ธวัล

“แหวนวงนี้ คุณได้มาจากไหน” เสียงของภัสกรณ์แสดงความโกรธและตำหนิจนธวัลไม่กล้าขยับเขยือน ตอนที่ภัสกรณ์อารมณ์เสียมักจะทำให้คนอื่นตกใจกลัว คนทั่วไปไม่อาจทนสายตาอันร้ายกาจของเขาได้

“พูดกับภรรยาผมดีดีหน่อย” สมภพประคองธวัล อยู่ด้านหลัง พูดกับภัสกรณ์เบาๆ สมภพไม่ค่อยพอใจภัส กรณ์เท่าไหร่

ถ้าไม่ใช่เขาที่บ้าคลั่ง ขังนีรชาไว้ที่ห้องใต้ดินละก็ นีรชาคงไม่หนีไป

“ออกไป” ภัสกรณ์เอามือผลักสมภพ สมภพไม่ทัน ตั้งตัว ถูกผลักจนเซ

นายกเทศมนตรีทนไม่ไหวเดินไปทางรูปภที่อยู่ ใกล้ๆ ตะโกนเสียงดังตัดบท “รปภ ประธานฉู่ดื่มมากไป รีบประคองลงไปเร็ว”

รปภ วิ่งเหยาะๆ เข้ามา ระยะแค่200เมตร วิ่งตั้ง นานกว่าจะถึง พวกรปภก็อยากดูเหตุการณ์เหมือนกัน งานแต่งงานของลูกสาวนายกฯ ประธานบริษัท ที.เอส.ถูกคาดคั้นว่าแหวนแต่งงานได้มาจากไหน มีเรื่อง อะไรแอบแฝงอยู่บ้าง ทำให้คนต่างคิดไปไกล

เรื่องราวสนุกขนาดนี้ ยังไม่รู้ตอนจบจะเป็น อย่างไร นายกฯก็บังคับให้จบลง เหล่า รปภ ต่างไม่

ชอบใจ เห็นท่านนายกฯ ออกคำสั่งกลางงาน นรุตม์กลัว ว่าความซวยจะมาเยือนภัสกรณ์ รีบวิ่งขึ้นไปบนเวที แสร้ง

โน้วน้าวภัสกรณ์ ที่จริงต้องการขัดขวางภัสกรณ์จาก รปภ”ภัสกรณ์ วันนี้เป็นวันที่ฤกษ์งามยามดีงานแต่งงานของ ประธานบริษัทเชิงเส้นกับคุณธวัล ถ้าคุณจะอวยพรก็ไม่ ต้องขึ้นมาถึงบนเวทีก็ได้ไป พวกเราไปนั่งเถอะ”

ภัสกรณ์กลับไม่สนใจนรุตม์ที่เข้าช่วยรับหน้า สายตาเฉียบแหลมถลึงตามองสมภพ “แหวนวงนี้ฉัน มอบให้แฟนของฉัน ทำไมถึงมาอยู่กับเธอ”

ได้ฟังที่ภัสกรณ์พูด สมภพถึงกับตะลึง แฟน ของภัสกรณ์ ก็คือนีรชาใช่ไหม แหวนวงนี้เป็นของ นีรชางั้นหรือ

สมภพรู้สึกไม่พอใจภัสกรณ์ที่มาก่อกวนพิธี แต่งงานของเขา รีบถามกลับ “แฟนที่คุณว่า ใช่นีรชา ไหม”

ภัสกรณ์พยักหน้า น้ำเสียงเยือกเย็นราวกระหาย เลือด “แหวนวงนี้ ทำไมอยู่ที่คุณได้ คุณเอานีรชาไป ซ่อนไว้ที่ไหน คุณทำอะไรเธอหรือเปล่า”

ภัสกรณ์นึกสังหรณ์ใจบางอย่าง แหวนของนีรชา ไม่น่าจะส่งมอบให้สมภพเป็นของขวัญแต่งงานได้ หรือ ว่านีรชาประสบอุบัติเหตุ

รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีขึ้นมา ภัสกรณ์กระชากคอ เสื้อของสมภพ พร้อมทั้งถลึงตาใส่อย่างหมั่นเขี้ยว

รปภ ที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นคนเมาอาละวาด ช่าง วางแผนแยบยลยิ่งนัก ในงานแต่งมีเรื่องราวใหญ่โต เกิดขึ้น ช่างเป็นโชคดีจริงๆ ที่วันนี้เป็นเวรเรา

ท่านนายกฯ กระแอมไอดังๆ ที่นึง เพื่อปลุกพวกบอดี้การ์ดให้กะตือรือล้น รีบเข้าไปจับกุมภัสกรณ์ แยกเขาออกจากสมภพ

ภัสกรณ์ใช้ไหล่อันสวยงาม ล้ม รปภ 2คนชั่ว พริบตาเดียว ท่านนายกฯ โกรธมาก ภัสกรณ์กล้าพังงานแต่ง

ลูกสาวของเขา เขาจะหมายหัวบริษัทที.เอสตั้งแต่บัดนี้ ไป เขาสะบัดลุกขึ้นจากที่นั่ง ชี้ไปที่หน้าของภัสกรณ์ ด่าว่า “ตระกูลหมื่นสา อย่าถือว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำ อะไรก็ได้ นี่เป็นงานแต่งงานของลูกสาวผม หากไม่ให้ ความร่วมมือดีดี ก็ไสหัวออกไป”

นรุตม์เห็นท่านนายกฯโกรธจริงๆ แล้ว รีบเข้าไป ช่วยภัสกรณ์จัดการปัญหา “ท่านนายกฯ ใจเย็นๆ ก่อน นะครับ ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ รอให้ทุกคนคุยกัน ก่อนจะดีกว่า”

ธวัลโกรธจนสั่นไปทั้งตัวที่เห็นงานแต่งตัวเอง วุ่นวายไปหมด นีรชา นีรชา นีรชาอีกแล้วทำไม่ไม่ ไปให้พ้นซักทีนะ นี่ขนาดเขาพิถีพิถันเลือกแหวนแต่งงานขนาดนี้

แล้ว ยังไม่วายถูกกล่าวหาว่าเป็นแหวนที่นีรชาเคยใส่

อีก ธวัลรู้สึกเกลียดนีรชาขึ้นมาถึงขีดสุด แม้นั่นเธอเป็น

ชิ้นๆ ได้ ก็ไม่อาจลดความเกลียดในใจเธอได้

“ภัสกรณ์ คุณอย่ามากล่าวหากันลอยๆ แบบนี้ แหวนวงนี้ ฉันใช้เงิน 600,000,000 ซื้อมาจากผู้ หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่นีรชา”