ตอนที่90 เหมือนคนคนหนึ่ง

นีรชาพยายามดึงผมลงมาปิดหน้าด้านข้างของ

ตัวเอง ช่างเถอะ น่ารังเกียจก็น่ารังเกียจ ขอเพียงอย่าจำ

เธอได้ก็พอ

เธออยากเรียกพนักงานเพื่อคิดเงินแต่ปุ่มเรียก พนักงานบนโต๊ะของเธอนั้นเสียและเธอก็ไม่กล้าตะโกน เรียกพนักงานมาที่โต๊ะ ทำได้เพียงส่งสายตาจากระยะ ไกลให้พนักงานและหวังว่าพนักงานจะสังเกตเห็นเธอ

พนักงานไม่ได้สังเกตเห็นเธอ แต่นิรุตม์ที่อยู่ด้าน เอียงถัดไปเข้าทำตามองอย่างสงสัย เธอกลัวเลยไม่กล้าตะโกนเรียกพนักงาน ได้แต่

หวังว่าให้ภัสกรณ์และนิรุตมรีบทานให้เสร็จแล้วรีบออก

ไป

นีรชาก้มหัวลงแกล้งทำเป็นดื่มน้ำ แต่กลับอดไม่ ได้ที่จะไม่แอบเงี้ยหูฟังการสนทนาของภัสกรณ์และนิรุ

ตม์

“แทน ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวของคุณน้ำเลยเห รอ”ทันใดนั้นเมื่อนีรชาได้ยินเพียงสามคำเข้ามาให้หูก็ ทำให้เธอตกใจตัวสั่นไปทั้งตัว

เกิดอะไรขึ้น ภัสกรณ์ยังตามหาเธอหรอ คุณพระ ถ้าหากเขารู้ว่าเธอนั่งธอยู่ด้านข้างเขานั้นทุกอย่างต้อง จบเห่แน่
มือของนีรชาเริ่มสั่นทำให้ช้อนในมือของเธอส่ง เสียงกระทบแก้วน้ำ

นีรชาตกใจเสียงกระทบของช้อน นีรชาจึงแอบ มองออกไปจากซอกของต้นไม้ แต่ดูเหมือนภัสกรณ์และ นิรุตม์จะไม่ได้ยินเสียงที่เธอทำออกมา

นีรชาจึงถอนหายใจ ตั้งใจฟังคำตอบของภัสกรณ์ “ไม่มี” ภาสกรตอบอย่างเรียบ แต่น้ำเสียนั้นกลับ

ดูขมขึ่น แม้แต่นีรชาไม่ได้สนใจแต่ก็ฟังออก มีความรู้สึกแปลกๆใจหัวใจ บอกไม่ได้ว่ามันเป็น ความเศร้าหรือความกังวล แต่สรุปได้ว่ามันเป็นความรู้สึก

ที่ยากจะรับได้

นิรุตม์ตบไปที่มีอของภัสกรณ์เบาๆ “ของมันไม่ใช่ ของเราก็ไม่ต้องไปฝืนใจ คืนนี้ไปดื่มสักสองสามแก้วที่ ไนท์บาร์ของฉัน ฉันจะหาผู้หญิงให้”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว “ร้านแกฉันไม่เอาหรอก มีแต่ ของมือสองของแก”

นิรุตม์พูดล้อเล่น “คุณชายภัสกรณ์เปลี่ยนไปแล้ว เหรอ เปลี่ยนเป็นพระไปแล้วหรอ”

ภัสกรณ์ฮัมเสียงต่ำไม่ตอบโต้

นิรุตม์นั่งตัวตรง พูดอย่างจริงจัง “แทน แกไม่ได้ ทำเพราะรักคุณน้ำใช่ไหม”

“ซาด”ภัสกรณ์ดีไปไหลของนิรุตม์ นิรุตม์หัวเราะ เสียงดัง “ให้ฉันเดานะ คุณน้ำคนนี้เธอเก่งมากเลยนะ ที่สามารถทำให้แกตกหลุมรักได้”

นีรชานั่งอยู่ด้านข้าง เธอตกใจเมื่อได้ยินชื่อของ ตัวเองถูกพูดถึงบ่อยๆครั้ง แต่แม้แต่หัวก็ยังไม่กล้าเงย ขึ้นจะหายใจก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะทำให้เขารู้ว่าเธอ นั้นอยู่ข้างๆ

“กริ้งๆ …”ทันใดนั้นโทรศัพท์ของนีรชาก็ดังขึ้นจึง รีบกดวางสายอย่างลุกลี้ลุกลน เมื่อกดวางไปแล้วครั้ง หนึ่ง มันกลับดังขึ้นมาอีก ซึ่งเป็นมุกมณีที่โทรเข้ามา เธอ คาดว่าน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่นีรชาก็ยังไม่กล้ารับ โทรศัพท์

การกระทำของนีรชาดูน่าสงสัยมากจนทำให้นิรุ ตม์ซึ่งนั่งตรงข้ามรู้สึกสงสัย เหลือบไปมองสายตาของ นีรชา แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าสายตาผู้หญิงคนนี้มันช่าง คุ้นเคย

เขามองนีรชามองแล้วมองอีก ด้วยความที่เธอ แต่งหน้าหนามากจนทำให้มองเคล้าเดิมของหน้าไม่ ออก หัวของเธอก็ส่วมวิกสีทองราคาถูก กรีดอายไลน์ เนอร์สีดำเข้ม เขาจึงตัดสินใจได้ว่าเขาไม่ได้รู้จักกับผู้ หญิง

“แทน เรื่องการร่วมมือหาแหล่งพลังงานใหม่ของ ที.เอสกับเยอรมันนีความคืบหน้าตอนนี้ถึงไหนแล้ว” นิรุ ตม์และภัสกรณ์เริ่มคุยงานกันเสียงเบา

นีรชาดูโทรศัพท์มือถือที่ปิดเสียงเงียบไว้บนหน้า จอแสดง12สายที่เธอไม่ได้รับ ทั้งหมดล้วนเป็นมุกมณีที่โทรเข้ามา ทำอย่างไรดีพี่มุกมณีต้องมีเรื่องจะคุยกับเธอ แน่ๆแต่ตอนนี้เธอไม่กล้ารับโทรศัพท์เลย หากเธอรับ ความจริงต้องเปิดเผยออกมาแน่

หรือเธอจะเสี่ยงเรียกพนักงานมาคิดเงินแล้วรับ ออกไปด้านนอกเพื่อโทรกลับหามุกมณีเพื่อจะได้รู้ว่ามี เรื่องอะไรเกิดขึ้น

เมื่อเห็นพนักงานคนหนึ่งเดินมาจากอีกโต๊ะข้างๆ นีรชาจึงรีบดึงตัวไว้ หลังจากนั้นพนักงานก็เข้าใจว่าเธอ ต้องการที่จะให้คิดเงินค่าอาหาร

ผู้หญิงคนนี้ทำไมแปลกจังตอนสั่งอาหารก็ยังพูด ได้ ทำไมตอนนี้ถึงเป็นใบ้เขาเต็มไปด้วยความสงสัย พนักงานนำใบเสร็จมาให้นีรชา

เมื่อเห็นใบเสร็จนีรชาถึงกับตกใจเบิกตาโต 5000กว่าบาท ทำไมถึงได้แพงแบบนี้

เป็นไปไม่ได้ เพราะตอนเธอสั่งอาหารเธอเห็น แล้วว่ามันไม่ได้แพงขนาดนี้

จึงตัดสินใจถามพนักงานสาว เป็นผลทำให้ พนักงานสาวสวยคนนั้นกลับหยิ่งยโสขึ้น “เมนูอาหาร แสดงเป็นปอนด์ค่ะ”

นีรชาท้อแท้จนอยากจะอ้วกออกมา ไม่ได้กิน อาหารอังกฤษนะทำไมถึงเป็นหน่วยปอนด์ นี่มันหลอก กันชัดๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองทานอาหารมื้อเดียวแพงขนาดนี้ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่มาอีกแล้วแล้วตอนนี้จะทำยังไงดี ล่ะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอก็มีอยู่แค่ห้าพันบาทแล้วยังต้องไปตรวจครรภ์อีกเงินไม่พอแน่

หรือจะโทรหาพี่มุกมณีแต่ก็ไม่กล้าโทรอีก ถ้าหาก โทรออกไป เธออยากออกไปถอนเงิน แต่พนักงานก็ดึง ตัวเธอไว้ไม่ปล่อย กลัวว่าเธอจะหนีไป

ภัสกรณ์และนิรุตม์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆก็ขมวดคิ้ว พร้อมกัน หันไปมองทางนี้ชา

นีรชาหันหลังให้กับเขาทั้งสอง เธอกำลังอยากจะ ขอพนักงานลดราคาให้เธอ แต่ไม่ทันสังเกตว่าเธอถูกภัส กรณ์และนิรุตม์กำลังมองเธออยู่นานแล้ว

“ดูเหมือนว่าคนใบ้คนนั้นจะเงินไม่พอจ่ายค่า อาหารนะ พนักงานไม่ยอมปล่อยให้เธอไปสองคนนั้น กำลังทำเสียงเอะอะโวยวายกันอยู่” นิรุตม์กำลังดูสีหน้า ท่าทางของทั้งสอง แล้วเห็นว่าผู้ตั้งครรภ์คนนี้มีความน่า สนใจ ทำไมถึงแต่งตัวได้ไม่สุภาพแบบนี้ แต่ก็ไม่คาดคิด ว่าจะเข้าใจปฏิบัตินะ เพราะดูจากอาหารบนโต๊ะที่เธอ เลือกนั้นก็รู้แล้วว่าเธอนั้นมีรสนิยม

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น เอะอะเสียงดังแบบนี้ คงนัดทานข้าวกับนิรุตม์ไม่ได้

ผู้หญิงคนนั้นสมควรตาย ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ควรมา กินสิ สองคนนั้นกำลังฉุดกระชากกันอยู่ทำให้กระทบต่อ การทานข้าวของเขา

ภาสกรจึงยกมือเรียกพนักงาน “พนักงาน!”

พนักงานผู้หญิงจึงรีบเข้ามา แขกโต๊ะนั้เพียงมอง ก็รู้แล้วว่ามีฐานะ เธอจะต้องไม่ทำผิดพลาด จึงปล่อยผู้หญิงท้องบ้าคนนั้นไปก่อน

“คุณ ผู้ชาย ท่านต้องการอะไรหรือเปล่าคะ”

“ปัง” เสียงของบัตรสีทองถูกโยนลงบนโต๊ะด้าน หน้า ภัสกรณ์ยืนมือชี้ไปทางนีรชาอย่างหงุดหงิด “บิล ของผู้หญิงโต๊ะนั้น ใบบัตรนี้จ่าย”

ประโยคนั้นสะท้อนเข้ามาในหูของนีรชาอย่าง ชัดเจน เธอรู้สึกประหลาดใจ

ภัสกรณ์เขามองไม่ออก แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะ เป็นคนช่วยเหลือคนอื่น แน่ล่ะเพราะอยู่กับเธอตั้งหลาย เดือน ความคิดที่แสดงออกมาก็พัฒนาขึ้น ประหลาดใจ มาก นี่รชารู้สึกภูมิใจในตัวเอง

เธอได้ยินภัสกรณ์พูดอย่างเหย่อหยิ่ง “รีบให้เธอ ออกไปเร็วๆ ถ้าเช่นนั้นคุณชายเห็นแล้วไม่เจริญอาหาร”

จะอ้วก นีรชาคิดในใจทำท่าเหมืนอยากจะอ้วก ออกมา

ก็ได้ภัสกรณ์คนรวย ถ้าอย่างนั้นฉันรีบไปก็ได้ คุณ ไม่อยากเห็นฉันฉันก็ไม่อยากเห็นคุณ นีรชาคิดในใจ

เธอรีบก้าวเท้าออกจากร้านไป ก้มหัวจนต่ำ เธอ เดินออกไปด้านนอกอย่างตื่นเต้น

“รอเดี๋ยว” ร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ นี่มันอะไรกัน ทันใดนั้นนีรชารู้สึกสับสนมาก ตอนแรกคิดว่าจะผ่านด่าน ได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงจะมีคนมายืนรออยู่ตรงนี้

“คุณภัสกรณ์ช่วยเธอจ่ายค่าอาหาร เธอจะไม่ขอบคุณสักคำเลยเหรอ” น้ำเสียงของนิรุตมม์ชัดเจน

แล้วมันธุระกงการอะไรของคุณ หรือว่าคุณตก หลุมรักภัสกรณ์แล้วอยากได้ความรักงั้นเหรอ นีรชาสาป แช่งเขาในใจที่นิรุตม์เข้ามายุ่ง

แต่สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเลี่ยงไม่ได้ที่ จะต้องเผชิญหน้ากับภัสกรณ์แล้ว

แกล้งทำเสียงเหมือนคนใบ้และหูหนวก นีรชา เดินไปด้านหน้าของภัสกรณ์ โค้งตัวคำนับไปที่เขา

ภัสกรณ์เดิมทีก็ไม่ได้มองเธอ การโค้งคำนับของ นีรชาสักนิดเขาก็ไม่สนใจใยดี ในใจของนีรชาแอบดีใจ เงียบๆ ดีจังเลย!ดีจังเลย! ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระ อัลลอฮ์ ขอบคุณเจ้าแม่กวนอิมพระโพธิสัตว์!

นีรชายังไม่ทันจะกล่าวจบคำกล่าวลาจู่ๆมือขนาด ใหญ่ก็ยื่นมาจากจากไหนไม่รู้ ดึงไปที่สร้อยเงินที่บนคอ ของเธอ “อันนี้ เธอได้มาจากไหน?”

เสียงของภัสกรณ์เยือกเย็นอย่างไม่มีระดับ

สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่พ่อมอบให้กับ ฉัน ตอนนั้นที่บ้านได้ล้มละลายแล้ว กลัวว่าเจ้าหนี้จะทวง หนี้ คุณพ่อเลยไม่ได้งานเป็นหลักแหล่ง ทำงานเก็บเงิน ได้นิดหน่อยก็ซื้อสร้อยเส้นนี้ให้ฉัน ลักษณะมันก็ธรรม ดาๆแต่กลับฝังไว้ด้วยความรักของพ่อที่ไม่มีที่สิ้นสุด

นีรชาใส่ไว้ที่คอตลอดไม่เคยเอาออกห่างตัว ใน ใจสะดุ้งตกใจ ภัสกรณ์รู้จักสร้อยเส้นนี้แล้ว?
ทำยังไงดี! นีรชาเดือดร้อนใจอย่างมาก หยาด เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มไหลมาจากปลายจมูก หัวของเขากัม ไปที่หน้าอก ทำให้ผมแยกเป็นสองข้างผกคลุมไปครึ่ง หน้าของตัวเอง จู่ๆนีรชาก็รู้สึกว่าอากาศเริ่มบางเบา

“ยังไง? เจ้าสร้อยเส้นนี้มีความพิเศษอะไรไหม” นี้ รุตม์ก็มาดู สร้อยเส้นนี้แสนธรรมดามากก็ไม่ใช่สิ่งของมี ค่าอะไร ร้านค้าเล็กๆทั่วไปก็มีขาย

“ไม่มีอะไร เคยเห็นคนใส่แบบนี้” ดูเหมือนจะถูกนิ รุตม์ดูความคิดของเธอออก ภัสกรณ์คลายมือ เอา

นีรชาถอนหายใจ ไม่มีอะไรโค้งคำนับภัสกรณ์ อย่างจริงใจขนาดนี้แล้ว ก้างขาก็พร้อมที่จะไป

หมุนตัวอย่างไว ทันใดนั้นก็ชนเขาที่พนักงานด้าน ข้างที่กำลังยกจานอยู่

ถ้วยน้ำซุปขัน ทั้งหมดราดไปที่บนแขนของนีรชา!

“โอ๊ย!” กรีดร้องจากจิตใต้สำนึก! นีรชาตอบสนอง อย่างรวดเร็ว ปิดที่ปากตัวเอง ไม่กล้าเงยหน้า กลัวภัส กรณ์จะได้ยินเสียงของเธอ!

“คุณคะ ขอโทษค่ะ ฉันช่วยคุณเช็ด” พนักงาน ตกใจรีบพูดขอโทษ น้ำซุปกำลังร้อนๆออกจากเตา ร้อนมากๆ ได้ราดมาบนแขน สร้างความเดือดร้อนให้กับ แขก เธอจะต้องถูกผู้จัดการขับออกไปอย่างหลีกเลี่ยง ไม่ได้แน่ๆ

“อุป…นีรชาไม่กล้าออกเสียง ยังดีกั้นพนักงาน ไว้ได้อย่างฉุกละหุก ตัวเองใช้มือถูมั่วไปหมด แค่อยากจะออกไปจากที่นี่ไวๆ

ความกดดันใกล้เข้ามา นีรชาแอบบ่นในใจเงียบๆ เธอรู้เลยว่าความโชคดีของเธอไม่ได้ดีขนาดนั้น! เธอรู้ เลยว่าสรรค์ไม่ได้เป็นใจขนาดนั้น!เมื่อกี้ยังขอบคุณกัน ยกใหญ่ ตอนนี้กลับถูกเอาคืนไปหมด!

ขายาวสองข้างของภัสกรณ์ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้า นีรชา เสียงที่เยือกเย็น “เงยหน้าขึ้นมา!”

ผู้หญิงที่กรี๊ดเมื่อกี้ ฟังแล้วคุ้นมาก เหมือนใครสัก คน! ถึงแม้จะรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้แต่เขากลับเลิกสงสัยไม่ ได้!

นีรชาก้มหน้าลงต่ำ บีบตาอย่างสุดชีวิตเพื่อให้ น้ำตาซึมออกมา ทำหน้าให้เขาดูไม่ชัดหน่อย แค่นี้ ภัสกรณ์ก็ยากจะดูออกแล้ว!

แต่บีบแล้วก็ไม่มีน้ำตา ภัสกรณ์ส่งเสียงเอ๊ะใจ อย่างใจร้อน “เอ๊ะ?”

ในมือยังมีน้ำซุป นีรชาตัดสินใจอย่างแน่วแน่เอา น้ำซุปที่บนมือลูบไปที่ตา แกล้งทำเป็นกลัวและร้องไห้ ค่อยๆเงยหน้าขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ