ตอนที่ 82 ไม่หลับทั้งคืน

“ฉันกำลังตั้งท้องลูกของพี่อยู่นะ!” ประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้สมภพและนีรชาถึงกับตะลึงงันอยู่กับที่

“พี่สมภพ ฉัน ฉันต้องกลับแล้ว…”

นีรชากล่าวอย่างเรียบชา ลดสายตาลง ขนตายาว สาดเงาหน้าบนแก้มนวลขาว สมภพมองไม่ออกถึง

อารมณ์ของเธอ

..เงียบไม่พูดไม่จา

“ฉันต้องไปแล้ว”นีรชามองไปพูดกับสมภพ พยายามไม่ให้เสียงเปิดเผยอารมณ์ของตัวเองออกมา

สมภพวางสายโทรศัพท์ มองกระแสน้ำขึ้นน้ำลงที่ ระยะไกล ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เงียบไม่พูดไม่จา

ธวัลท้องตั้งครรภ์แล้ว แค่ครั้งหนึ่งที่เมาแล้ว เธอก็ท้องแล้ว เขายังมีอะไรที่จะเป็นจุดยืนเนี่ยวลังน้ำไว้ ได้เหรอ เขาไม่มีเหตุผล ยิ่งไม่คู่ควรที่จะเนี่ยวลังน้ำไว้ เลย

น้ำ รู้อยู่แล้วว่าจะไม่เป็นของเขา เขาคิดว่านี่เป็น ความโชคดีที่ได้สูญเสียไปแล้ว กลับไม่รู้ว่าสวรรค์ได้ เล่นกับเขาได้โหดร้ายที่สุด ฝันที่สวยงามมักจะแตก สลายง่าย

สายตาของสมภพไม่กล้าสบตากับนี้รชา เขากลัว ว่าจะควบคุมตัวไม่ได้ที่จะกอดเธอ อดไม่ได้ที่จะวิ่งวอนเธอให้อยู่ต่อ

ธวัลตั้งครรภ์แล้ว แต่เขากลับไม่ปิติยินดีกับหน้าที่ พ่อเลย ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาไม่พูดเพื่อขอให้ น้ำอยู่กับเขาแล้ว ทั้งหมดล้านเป็นคำดูถูกของน้ำ เขามี อะไรคู่ควรกับน้ำที่จะทำให้เขาอยู่ไหม? ต้องสูญเสียน้ำ ไปตลอดชีวิตแล้ว

หัวใจ ความเจ็บปวดที่ที่อๆ พูดอย่างช้าๆว่า “โอเค พี่จะไปส่งเธอ”

นีรชายิ้มให้กับสมภพ แต่ใบหน้ากลับที่อๆเหมือน จะยิ้มไม่ออก

นี่ไม่ใช่ข่าวดีเหรอ พี่สมภพกำลังจะเป็นพ่อคน แล้วนะ เธอควรจะยินดีกับเขาไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมจิตใจ ของเธอหดหูขนาดนี้

ทั้งสองคนเดินอย่างเงียบๆตรงไปที่คฤหัสถ์

แต่ละก้าวช่างฉ่อยมากๆ คล้ายกับอยากจะยืดเวลาที่อยู่

ด้วยกันให้ยาวไปอีกยาวไปอีก แม้จะเพียงแค่หนึ่ง

นาที.. อย่างไรก็ตามงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา ไม่ช้าก็ เร็ว ทุกคนก็ต้องกล่าวลา หายไปจากสายตาของอีกฝ่าย

เดินถึงหน้าประตูคฤหัสถ์ เจ้าหิมะก็เห่าและโผ เข้ามาอย่างมีความสุข นีรชากอดเจ้าหิมะ เอาหน้าซบไปบนหน้าน้อยๆที่

มีขนหนานุ่ม “เจ้าหิมะ ฉันต้องไปแล้วนะ แล้วเจอกันนะ!”
สมภพที่ยืนอยู่ด้านข้าง ได้ยืนที่นีรชาพูดแบบนี้ กล่าวเบาๆว่า “น้ำ เธอเอาเจ้าหิมะไปเถอะ! นี่เป็นของ ขวัญที่ฉันได้เตรียมมอบให้เธอ”

“หะ? นี..นีรชางงนิดหน่อย

ธวัลก็รักเจ้าหิมะมาก พี่สมภพเอาไปมอบให้เธอ เธอจะไม่ชอบเอานะ

“น้ำ เอาเจ้าหิมะไปเถอะ เจ้าหิมะมันชอบเธอมาก นะ” สมภพกล่าว หันตัวเดินไปที่ข้างโต๊ะ เปิดลิ้นชัก หยิบ อะไรสักอย่าง

“น้ำ หลับตาก่อน ผมยังมีของขวัญให้เธออีกหนึ่ง ชิ้น” สมภพกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ในดวงตาสีอัมพันเต็ม ไปด้วยความรู้สึกทุกข์ระทม

นีรชายังไม่ทันได้คิดก็รีบปฏิเสธ “พี่สมภพ ฉันรับ เจ้าหิมะไว้แล้ว แต่ฉันไม่สามารถรับของอย่างอื่นได้แล้ว ค่ะ ไม่ว่าพี่จะให้อะไร ฉันก็ไม่ต้องการ”

ดวงตาสมภพเศร้าสร้อย “น้ำ เธอกำลังโกรธพี่อยู่ ใช่ไหม? โทษที่พี่ไม่ได้รอเธอ ถูกไหม?”

ใจของนีรช้าจี๊ดขึ้นมาทันที เธอจะโกรธพี่สมภพ ได้ยังไง? เขาไม่มีทางโกรธพี่สมภพ เพราะว่าคนที่หนี หายไปก่อนคือเธอ คนที่ทอดทิ้งก่อนก็คือเธอ ถ้าจะต้อง พูดขอโทษนั่นควรจะเป็นตัวเองที่จะต้องขอโทษพี่ สมภพ

สมภพคลายมือที่จับแน่นออก ปรากฏในตาของ นีรชาเป็นกล่องเครื่องประดับที่ไม่เหมือนใคร สมภพเปิดกล่องเครื่องประดับ แสงที่แวววับลับตาจากในกล่องก

สว่างออกมา

มันเป็นแหวนเพชรที่มีเอกลักษณ์ลักษณะเฉพาะ ตัว บนแหวนทองคำขาวเลี่ยมด้วยเพชรเจ็ดกลุ่ม ตรง กลางเป็นเพชรขนาดใหญ่สี่กะรัต ทั้งสองข้างเป็นใบไม้ เล็กสามใบที่ทำมาด้วยเพชร ใบไม้เล็กๆละเอียดอ่อน และสวยงาม ขับให้เด่นด้วยเพชรขนาดใหญตรงกลาง แปดหัวใจแปดลูกศร เปล่งแสงเจิดจ้า

ไม่ว่าจะการออกแบบ หรือการตัดของเพชรก็ดู ยอดเยี่ยม แน่นอนว่ามูลค่าก็ไม่เบา มันเป็นรูปแบบที่ไม่ ซ้ำใคร มองก็รู้ว่าคนที่เอามาใช้ความคิดคัดสรรอย่างดี

สมภพดึงมือของนีรชามา เอาแหวนสวมใส่เข้าไป ที่นิ้วของเธอ “ความจริงแล้ว แหวนวงนี้ผมซื้อมันตั้งแต่ สามปีก่อนแล้ว เดิมที่ฉันจะเอามาให้ในวันเกิดครบ18ปี ของเธอวันนั้นแล้ว เอามันมาขอเธอแต่งงาน”

นีรชาตามสัญชาตญาณรีบหดนี้เข้ามา ไม่ให้ สมภพเอามันสวมไปที่นิ้วของเธอได้

“พี่สมภพ ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้จริงๆค่ะ พี่ งานแต่งของพี่กับคุณธวัลก็ใกล้ถึงแล้วใช่ไหม พี่เอาไป ให้เธอเถอะ!”

สมภพหันหน้ามองนีรชา ดวงตาสีอัมพันมี เส้นเลือดที่ซีดเซียวเยอะมาก “นี่เป็นแหวนที่ผมซื้อให้ เธอ มันให้ได้แค่เธอ”

“ไม่ ฉันไม่ต้องการมันจริงๆค่ะ พี่สมภพ ของขวัญชิ้นนี้ค่อยข้างมีราคาเกินไป!”

สีหน้าของสมภพเริ่มซีดขาว บนใบหน้าที่หล่อ เหล่ามีรอยยิ้มที่อ้างว้าง เขาไม่อยากบังคับนีรชาแล้ว รับ กลับมาในมือของตน

นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่ง ถือว่าเขาโน้มน้าว ตัวเองได้แล้ว กลับเห็นมือของสมภพออกแรงไปข้าง หน้า เส้นโค้งพาราโบล่าที่ฟ้าแลบกระพริบสว่าง แหวน วงนั้นถูกสมภพโยนออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ลังเล!

“พี่สมภพ!” หน้าของนีรชาเปลี่ยนเป็นขาวซีด ตาโตมองอย่างซาบซึ้งใจ แหวนที่ค่ามีราคาขนาดนี้ จู่ๆ สมภพก็โยนทิ้งไปแล้ว

รู้สึกผิดในใจ บางที่เธอควรจะแกล้งรับไว้ แล้ว ค่อยแอบเอากลับไปไว้ที่ลิ้นชัก

“เธอไม่ต้องการมัน ในความคิดของผมมันก็กลาย

เป็นแค่สิ่งของที่ไม่มีประโยชน์ ไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว…”

สมภพพูดเบาๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อย ล่าและการสูญเสีย นีรชาซาบซึ้งใจจนน้ำตาจะไหล พี่สมภพ ความ

รู้สึกของเขาร้ายแรงมาก เดิมที่ตัวเองก็จะไม่ไหว..

“ขอโทษค่ะ…นี่เป็นสิ่งเดียวที่นีรชาสามารถ ทำได้ตอนนี้ พูดได้แค่สามคำนี้

“ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องมาขอโทษพี่อีกต่อไป ” สมภพส่ายหัวเบาๆกับนีรชา และยื่นแขนสองข้างไปที่ นีรชา “น้ำ กอดครั้งสุดท้ายหน่อยนะ!”
กลั่นน้ำตา นี้รชาเดินเข้าไปใกล้สมภพ แนบชิด เขา ใช้แขนโอบกอดไปที่เอ็วของเขา

กลิ่นมินท์บางเบาที่สูดเข้าไปเต็มคอ กลิ่นท่ะอาด และอบอุ่นขนาดนี้ เหมือนกับเป็นการวางตัวของสมภพ อ่อนโยนเสมอเจียมเนื้อเจียมตัวมาก เก่งในด้านคิดถึง คนอื่นมาก

น้ำตาของนีรชาไหลรินออกมา….พี่สมภพ ลา ก่อนค่ะ

เป็นเวลานานทั้งสองคนถึงแยกออกจากกัน ทั้ง สองจ้องตากัน พบว่าในดวงตาของทั้งคู่ต่างมีน้ำตาที่ยัง ไม่แห้ง

“เธออยู่ที่ไหน? ผมจะไปส่งเธอกลับ” สมภพหัน ไปหยิบกุญแจรถจากบนโซฟา

“ไม่ ไม่ต้องค่ะ ฉันเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ” นี้รชา รีบพูดห้ามทันที ถ้าภัสกรณ์มาเห็นว่าสมภพมาส่งเธอ กลับ มีหวังอารมณ์ที่โหดเหี้ยมของเขา ไม่เพียงแต่จะ ทำให้ตัวเองช่วยแล้วนั้น มันยังจะทำให้สมภพเข้ามา พัวพันด้วยเป็นแน่

“ในบริเวณนี้ต่างมีบ้านพักต่างอากาศ ไม่มีรถ แท็กซี่ ผมไปส่งเธอในเมืองจากนั้นเธอค่อยเรียกรถ แท็กซี่กลับก็ได้ ดีไหม?” สมภพรู้สึกถึงความตื่นตระหนก ของนีรชา ในใจมีความอ้างว้างเล็กน้อย

แน่นอนว่าน้ำไม่อยากให้แฟนตัวเองเห็นเธอกับ เขาอยู่ด้วยกัน? หรือจะกลัวแฟนหึง? ดูดูแล้ว เธอน่าจะรักผู้ชายคนนั้นที่ชื่อว่าภัสกรณ์จริงๆ

จ่าสมภพก็รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอิจฉาภัสกรณ์ อิจฉาจนเกือบจะคลั่งแล้ว

แต่ เขาทำได้แค่พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แล้วแกล้งยิ้ม ขับรถพานีรชาไปส่งในเมืองอย่างเงียบๆ

“น้ำ ลาก่อนนะ ติดต่อมา ให้ผมรู้ว่าเธอยังสบาย

ดี”

“อ่อ ลาก่อนค่ะ” น้ำมองไปรอบๆเหมือนขโมย กลัวภัสกรณ์มาเห็นว่าตัวเองอยู่ด้วยกันกับสมภพ

รอจนประตูรถปิดลง ตอนที่สมภพต้องไปแล้ว นีรชาถึงอาการตอบสนองขึ้นมา รีบตะโกนที่ประตู หน้าต่างรถว่า “พี่สมภพ ดูแลตัวเองด้วย!สมภพที่อยู่ใน รถยิ้มให้นีรชาอย่างอบอุ่น รถคันสีดำเล่นออกไปอย่าง รวดเร็ว

มองตามเงาของรถที่ยิ่งไกลออกไป น้ำตาที่อด กลั้นมานานของนีรชาได้ไหลทะลักออกมา เหลือไว้แค่ ความซีดขาวที่ไม่มีแรง

ฟ้ามืดมิดแล้ว แต่เมืองCในกลางคืนกลับดึงดูด คนกว่าตอนกลางวันสะอีก ไฟนีออนส่องสะท้อนให้เห็น ถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมือง ทุกที่เต็มไปด้วยคนวัย หนุ่มสาว

รถแท็กซี่ขับเข้ามาใกล้ถึงบ้านหมื่นสา ในใจของ เธอกลับยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น การต้อนรับของเธอจะ เป็นไง? ด่าประจาน? ซ้อม? หรือว่าอย่างอื่น? ไม่ว่าจะเป็นอะไร เธอมันใจว่ามันจะเป็นคืนหนึ่งที่ยากที่จะทนได้

โคมไฟของคฤหัสถ์บ้านหมื่นสาล้วนเปิดอยู่ บรรยากาศดูกดดันและหดหู แม้จะอยู่ด้านนอกก็ยังรู้สึก ได้

คนรับใช้พอเห็นนีรชาก็รีบไปเปิดประตู หันหน้า กลับอย่างตื่นเต้น “นายน้อย คุณน้ำกลับมาแล้วค่ะ!คุณ น้ำกลับมาแล้วค่ะ!

น้าแขก็รีบวิ่งมา ดึงที่มือของนีรชา “คุณน้ำ คุณ กลับมาแล้ว!ไอ้พวกโจรเลว! พวกเราตกใจแทบแย่!คุณ หนีออกมาได้ยังไงคะ?”

นีรชามีนางอยู่พัก ใช่อะ เธอควรไปสารภาพกับ แทนว่าเธอหนีออกมาได้ยังไง แน่นอนว่าสมภพมาช่วย เธอไว้ เธอจำเป็นต้องปกป้องสมภพ ให้แทนทำร้าย สมภพไม่ได้!

“คุณแทนล่ะ?” นีรชาถามน้าแข

อาการบนหน้าของน้าแขเวลานั้นเริ่งสับสนขึ้นมา ชี้ไปที่ห้องรับแขก พูดกระซิบข้างๆหูนี้รชาว่า “คุณชาย อยู่ด้านในคนเดียว!เมื่อวานทั้งคืนแทบไม่ปิดตาลง แม้แต่ข้าวสักคำก็ไม่กิน ตามหาคุณจนทั่ว”

ตามหาเธอจนทั่ว ไม่ได้นอนทั้งคืน ข้าวก็ไม่กินเห

รอ? นีรชามองอย่างแปลกใจที่น้าแข เธอคนที่เธอ

กำลังสาธยายเป็นคุณแทนงั้นเหรอ? เธอก็เป็นแค่เมีย เก็บ คุ้มค่าพอที่ท่านประธานจะเดือดเนื้อร้อนใจด้วยเหรอ?

พร้อมด้วยร่องรอยความสงสัยและความน่ากลัว จิตใจของนีรชากังวลที่เดินไปห้องนั่งเล่นของคฤหัสถ์

บ้านตระกูลหมื่นสาแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นคน มากมายขนาดนี้เลย สองแถวเป็นตำรวจในเครื่องแบบที่ ยืนอยู่หน้าประตู อีกด้านหนึ่งเป็นกลุ่มของผู้ชายที่สวม เสื้อคลุมสีดำยาวพร้อมแว่นกันแดด ทุกๆคนดูจริงจัง และ มันทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างมาก

มองเห็นนีรชาเดินเข้ามา พวกเขาก็ต่างหันไป มองเธอ ในดวงตาแสดงออกถึงอารมณ์ดีใจ แต่กลับไม่มี ใครพูดอะไรออกมา บรรยากาศเริ่มหดหู่

พริบตาแรกนี้รชาก็มองเห็นภัสกรณ์แล้ว

เขานั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก ปกคอเสื้อสี ขาวต่างหลุดลุ่ย ดูไม่ถือเนื้อถือตัวแต่ดูอารมณ์ร้อน ผม สีดำสนิทมีบางเส้นยุ่งเหยิง ภายใต้ตาดำมือเงียบ มัน เป็นดวงตากลมดำที่ชัดเจน ใบหน้าที่หล่อเหลา

แสดงออกถึงความเหนื่อยล้าและเหี่ยวแห้งอย่างมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ