ตอนที่ 77 ไม่เคยใส่ใจเขา

วันนี้เป็นอะไรกัน ? ทำไมผู้หญิงทุกคนถึงมาเตือน เธอ ให้เธออยู่ห่างจากผู้ชายของพวกเธอ ?

นีรชาพยายามข่มอารมณ์โกรธ หันกลับไป สาย

ตาตๆที่เยือกเย็นจ้องมองโมรี : ” คุณโมรี ฉันอยากจะหนี

ออกไปไกลๆจากภัสกรณ์ ถ้าคุณมีวิธีที่จะทำให้ภัสกรณ์ ปล่อยฉันไป ฉันจะขอบคุณมากๆ พูดจบ หลังตรง เงยหน้า นีรชาหันตัวเดินออกไป

จากห้องน้ำที่ทำให้หายใจไม่ออกนี้

โมรีโกรธจนหน้าแดง หยิบต้นไม้ที่อยู่ข้างๆอ่าง ล้างมือขึ้นมา เพลังเสียงโยนด้วยความแค้นลงบนพื้น เห็นได้ชัดว่าคำพูดของนีรชานั้นกำลังยั่วยุ คิดว่าภัสกรณ์ รักเธอมากขนาดไหน โดยไม่คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็น ใคร ดูท่า คงจะต้องสั่งสอนกันสักหน่อยแล้ว

โมรีหยิบมือถือขึ้นมา โทรไปที่เบอร์หนึ่ง กระซิบ พูดอะไรสักอย่าง

คนที่อยู่ปลายสายตอบกลับมาว่า : ” พวกเรา จัดการ คุณวางใจได้ รับรองได้ว่าจะเป็นความลับไม่ แพร่งพรายออกไป ” โมรีวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าเผย รอยยิ้มที่โหดเหี้ยมออกมา

นีรชาเดินออกจากห้องน้ำ อยากไปรับลมที่สนาม หญ้า

คนในห้องโถงใหญ่เยอะเกินไป ทุกคนใส่หน้ากากและพูดเยินยอกันทั้งนั้น เธอรู้สึกว่าน่าเบื่อ กำลังเดินไปถึงทางโค้ง ก็เจอกับภัสกรณ์เข้า ยังมีอีก สองสามคนยืนอยู่ข้างๆเขา มีทั้งผู้ชายผู้หญิง

” นีรชา มานี่สิ ” ภัสกรณ์เรียก น้ำเสียงสนิทสนม แต่ดูเหมือนเรียกคนรับใช้มากกว่า

ผู้ชายผู้หญิงที่อยู่รอบตัวภัสกรณ์ต่างก็มองมาที่ นีรชา

ในใจของนีรชาเต้นตุ๊บๆ ” ซวยจริงๆ ” แต่ก็ไม่มี ทางเลือก ได้แต่เดินเข้าไปอย่างช้าๆ

ข้างๆภัสกรณ์มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ปากแดงๆ ทำท่าทางยิ้ม ในตาแผ่รังสีเหยียดหยาม ถามนี้รชาว่า : ” คุณคือคุณนีรชาเหรอ ? เมื่อสักครู่ได้ยินภัสกรณ์พูดถึง คุณ คุณคือแฟนของภัสกรณ์ใช่ไหม ?”

แฟน ? นีรชารู้สึกว่าคำนี้ฟังดูแล้วประหลาดใจ

คำที่ตรงไปตรงมา เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ซึ่ง ต่างจากคำว่าผู้หญิงของเขาที่ฟังแล้วดูเลวร้าย น่า รังเกียจและต่ำต้อย

แต่ว่าน่าเสียดายมาก คำนี้ นีรชาเธอไม่มีสิทธิ์ใช้ นีรชาลืมตาเหลือบมองหน้าภัสกรณ์ที่กำลังอมยิ้ม

เล็กๆ ไม่ได้ตอบกลับว่าใช่ หรือไม่ใช่ ได้แต่เงียบ เห็นนีรชาไม่ตอบคำถาม หญิงสาวปากแดงคนนั้น

ก็เคอะเขิน ก็ได้แต่เปลี่ยนเรื่องคุย

รอยยิ้มจางๆบนหน้าภัสกรณ์ก็ค่อยๆหายไป ในตาปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกดำ

พูดทักทายไม่กี่คำ คนพวกนั้นก็เดินออกไป เหลือ แค่นีรชากับภัสกรณ์ที่อยู่ตามลำพัง

นีรชายังคงเงียบไม่พูดอะไร ไม่จ้องตาภัสกรณ์ มองแต่สนามหญ้า ลมเบาๆพัดมา กลีบดอกไม้บนตันไม้ ก็หล่นลงพื้น สวยงามมากจริงๆ

มือแน่นๆของภัสกรณ์บีบไปที่มือของเธอจะดึง เธอหันกลับมา สบสายตาตัวเอง เมื่อสักครู่ทำไมถึงไม่ พูด ?” เสียงของเขาเยือกเย็นไร้อารมณ์

พูดอะไร ? พูดว่าขอโทษค่ะ ฉันไม่ใช่แฟนตัว จริงอะไรหรอก ? พูดว่าฉันเป็นแค่ชู้ ?” นีรชามองหน้า ภัสกรณ์ ทั้งที่ยังยิ้มอยู่

แต่ว่ารอยยิ้มนี้ทำให้ภัสกรณ์โกรธมาก : ” ทำไม? เป็นผู้หญิงของภัสกรณ์อย่างผมน่าอายนักเหรอ?” มือ เพิ่มแรงบีบขึ้นอีก นีรชารู้สึกว่าแขนของตัวเองจะหักแล้ว แต่ยังดื้อรั้นไม่ยอมเอ่ยปากขอร้องยังคงถูกภัสกรณ์บีบ แน่น

” เป็นผู้หญิงของประธานภัสกรณ์จะหน้าอายได้

อย่างไร ? เป็นเกียรติมากๆ ไม่รู้ว่ายังมีผู้หญิงอีกมากมาย เท่าไรกำลังรอเสียบแย่งอยู่ ดวงตาเย็นชาตกลง พูด อย่างนิ่งๆ ”

” ถ้าคุณรู้แล้ว ทำไมยังดูท่าทางอับอาย ? ” แรง บีบจากมือของภัสกรณ์ค่อยๆเบาลงเชิดหน้านีรชาให้ เงยขึ้น สบสายตากับเธอตรงๆ
ปิด” นีรชาขำออกมา นี่คือการเหน็บแนม เหน็บแนมเข้าใจไหม ประธานภัสกรณ์ของฉัน ท่านไร้ เดียงสาจริงๆ จนฟังคำพูดเหน็บแนมของคนอื่นไม่ออก

เห็นนีรชายิ้มแล้ว ความโกรธในตาของภัสกรณ์ ค่อยๆหายไป สายตายังคงเฉียบคม พูดกับนีรชาว่า : ” ตอบผม เมื่อสักครู่ทำไมทำท่าทางดูน่าอับอาย ? ”

นีรชาขมวดคิ้ว : ” ประธานภัสกรณ์ คำถามนี้ ต้องการอะไรเหรอ ? ถ้าคุณเบื่อจนง่วง ก็ไปหาโมรีส เธอ จะต้องยอมคุยกับคุณทั้งคืนแน่นอน”

ในตาของภัสกรณ์มีประกายไฟ จ้องหน้านี้รชา น้ำ เสียงอบอุ่นเล็กน้อย : ” คุณพูดว่าโมรี ?”

เพลิงไฟในตาของภัสกรณ์ดุเดือดขึ้น นีรชาถูก เขาจ้องไปทั้งตัวจนรู้สึกว่าอึดอัด เธอหันหน้าหนี หลบ สายตาของเขา :” เมื่อสักครู่ในห้องรับรอง พวกคุณคุย กันลึกซึ้ง และมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ ?”

“ฮ่าๆๆ” ทันใดนั้นภัสกรณ์เงยหน้าหัวเราะเสียง ดังอย่างมีความสุข นีรชากัดปากของตัวเองด้วยความตื่น กลัว เธอกำลังทำอะไร ? ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ ?

ที่แท้ภัสกรณ์ก้มหน้าลงมองนีรชา ใบหน้ายิ้ม ใน ดวงตามีประกายของความสุข : ” นีรชา คุณกำลังหึงผม เหรอ ?”

ปากของเขาเข้าใกล้ใบหูของเธอ ไอร้อนหมุนวน อยู่ข้างหูเธอ เสียงของเขามีความพอใจ แต่มีความยั่ว โมโหมากกว่า ดูเหมือนว่าอารมณ์ดีมาก
นีรชาเงยหน้าขึ้น เสียงเงียบสงบเหมือนน้ำ ใบหน้าดูมีรอยยิ้มหวานๆ : ” ไม่ใช่แน่นอน ถ้าหากโมรี ทำให้คุณมีความสุข ก็ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว ”

” อย่างนั้นผมควรจะต้องขอบคุณหรอ ?” สีหน้า ของภัสกรณ์บึ้งตึงทันที เสียงที่พูดออกมาเยือกเย็นจน น่ากลัว

นีรชายังไม่ตอบคำถาม ตัวของภัสกรณ์ก็โผเข้า มาทันที ฝ่ามือใหญ่โอบกอดเธออย่างแน่น ริมฝีปากร้อ นๆประกบบนปากของเธอ กัดริมฝีปากเธอเพื่อลงโทษ

ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงมีอารมณ์ได้ทุกที่ทุกเวลา

นีรชาต่อต้านและอยากผลักเขาออกไป แต่ว่า หน้าอกแน่นๆของเขากอดเธอไว้อย่างแน่น เธอถูกอ้อม กอดของเขา กอดแน่นจนไม่มีทางหนี ได้แต่ยอมทนถูก เขาจูบอย่างรุนแรงคลุ้มคลั่ง

นึกถึงเมื่อสักครู่ที่ภัสกรณ์ยังจู่จี้กับโมรีในห้อง รับรอง ปากของเขา เมื่อสักครู่ก็ดูดดื่มปากของโมรี เหมือนกันอย่างนั้นเหรอ ? ตัวของเขา ยังมีกลิ่นของผู้ หญิงคนอื่น นีรชาคลื่นไส้ขึ้นมาทันที น่าขยะแขยงมาก

ต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเพื่อหลบหน้า ไม่ยอมให้เขาจูบ

เห็นได้ชัดว่าไม่ยอม

ไม่ว่าจะกี่ทีๆภัสกรณ์ก็จูบโดนแต่หน้าเธอ นีรชา หลบเหมือนกับหลบเชื้อโรค คิ้วขมวดเข้าหากัน ราวกับ อดทนต่อการทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม
ภัสกรณ์หยุดการกระทำ ตาเหยี่ยวคู่นั้นแดงเล็ก น้อย ปล่อยนีรชาออกจากอ้อมออกอย่างดุเดือด ตวาด ด้วยความโกรธ :” ออกไป ”

เสียงตวาดของภัสกรณ์ทำไมดังขนาดนี้ คนรอบ ข้างต่างก็หันมองมา

นีรชารู้สึกขายหน้ามาก อยู่กับภัสกรณ์ เธอก็กลาย เป็นจุดเด่นจุดสังเกตของผู้คนตลอด เธอไม่ชอบความ รู้สึกนี้

เธอมองหน้าภัสกรณ์ ภัสกรณ์ก็มองหน้าเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาตอนนี้เย็นชาจนน่ากลัว หุบริมฝีปาก แน่น สายตาน่ากลัวจ้องเธอ กระหายเลือด โกรธจนทน ไม่ได้เหมือนอยากจะฆ่าเธอ

อยู่ในใจนีรชาคิดสงสัย ผู้ชายคนนี้ทุกครั้งที่เขา โกรธจะโมโหมากจนน่าประหลาดใจ เธอไปทำอะไรให้ เขาโกรธ ? เขาชอบพัวพันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอก็แค่ ยิ้มยินดีด้วย เธอไม่ได้หึงหวงไปทั่ว แล้วเขาโกรธเรื่อง

อะไรกันแน่ คิดไม่ออก และก็ไม่อยากคิดอีก นีรชาผลักเขา ออกอย่างนิ่งๆ : “รู้แล้ว ฉันจะไป”

เธอกระวนกระวายอยากรีบกลับไปพักผ่อนวันนี้มี เรื่องมาทั้งวัน เธอเหนื่อยจริงๆ ปล่อยให้เขาเพลิดเพลิน สนุกสนานอยู่กับผู้หญิงอื่นเถอะ ขอให้เขามีความสุข

หันหลังเดินออกไปอย่างไม่ลังเลออกไปจากโถง ใหญ่ ก็พบว่าข้างนอกมีลมแรง ลมแรงตอนกลางคืนพัดผ่านตัว หนาวถึงกระดูก

นีรชากลัวหนาวจนกอดแขนไว้แน่น เดินออกไป ทางประตูใหญ่ เดินไปเหลือบมองไป ดูเหมือนว่าฝั่งนี้จะ เป็นเขตหมู่บ้านทั้งหมด ไม่มีรถแท็กซี่เลย เมื่อสักครู่ตอนอยู่บนดาดฟ้ามองเห็นด้านหลัง

เหมือนจะมีถนนเล็กทะลุไปถึงถนนสายหลักด้านหลัง

ฝั่งนั้นน่าจะมีรถแท็กซี่นะ นีรชาหันหลังแล้วเดินไปทาง

ถนนสายเล็ก

เห็นนีรชาเดินออกไปไม่หันหลังกลับมา ภัสกรณ์ รู้สึกถึงไฟนิรนามถูกขึ้นตรงหน้าอก ผู้หญิงคนนี้ แม้ กระทั่งคำขอร้องก็ไม่เอ่ยปากขึ้น

เธอไม่เคยรู้เลยว่าทำไมเขาถึงโกรธ

ถ้าหากไม่ใช่โมรีกระตุ้นไฟแค้นของเขา ถ้าหาก ไม่ใช่เขาอยากจะทดสอบปฏิกิริยาของนีรชา เขาก็ยังจะ ไม่รู้ว่านานแล้วนะที่นีรชาไม่ได้มองเขาอยู่ในสายตาเลย

เธอทำกับเขา ไม่เคยสนใจเลย

ไม่ว่าเธอจะทะเลาะต่อปากต่อคำกับผู้หญิงของ เขา หรือว่าดีกันแล้วจูงมือกันเดินซื้อของ ไม่ว่าเขาจะทิ้ง เรื่องวุ่นวายที่บริษัทวันหนึ่ง 24 ชั่วโมงมาอยู่กับเธอ เผด็จการครอบครองเธอตลอดเวลา เธอ ก็ยังไม่มองเห็น เขาในสายตา

นีรชา ไม่เคยรักเขาเลย

มือกำหมัดแน่น เส้นเลือดสีเขียว ข้อต่อเริ่มขาวภัสกรณ์จ้องมองหลังของนีรชา ในดวงตามีไฟปะทุ นีรช า เธอร้ายกาจ

หันหลังแล้วเดินไปทางห้องโถงใหญ่ ผู้หญิงใน โลกนี้ก็เยอะแยะ ภัสกรณ์ไม่ใช่จะขาดนีรชาไม่ได้ วินาทีนี้ จับจ้องเงาของนีรชาเห็นว่ามีผู้ชายอีกคน

หนึ่ง สมภพ

เมื่อสักครู่เสียงตวาดอย่างโมโหของภัสกรณ์ สมภพหันหน้ากลับมาดู เลยเห็นเงาคุ้นๆของนีรชา อยู่ใต้ แสงไฟโดดเด่นออกมา ทำให้เธอดูสวยมาก ชุด กระโปรงราตรีสีขาวทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่บริสุทธิ์ ข้างหูมีดอกไอริสสีฟ้าดอกหนึ่ง ทำให้ในความบริสุทธิ์ นั้นยิ่งงดงามและดูดี

เห็นนีรชาที่ทะเลาะกับภัสกรณ์แล้วเดินจากไปคน เดียว สมภพรีบก้าวแล้วอยากเดินตามไป แต่ว่านายก เทศมนตรีจิระเดชที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังคุยโม้ความสำเร็จ ของเขาไม่หยุด จะขัดจังหวะของผู้ใหญ่ก็เสียมารยาท สมภพก็ได้แต่อดกลั้นโทสะของตัวเอง ตั้งใจแสดงออก มาว่าตั้งใจฟังนายกเทศมนตรีจิระเดชพูด

เห็นนีรชายิ่งเดินไปไกลมากขึ้น สายตามองเห็น ใกล้จะหายไปหลังป่า สมภพรออดกลั้นไม่ไหวแล้ว รีบ เร่งพูดกับนายกเทศมนตรีจิระเดชว่า :” คุณลุง ผมมีเรื่อง สำคัญ ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบ ไม่สนใจสายตา ประหลาดใจของคนรอบข้าง ก้าวท้าววิ่งออกไปทางถนน สายเล็ก
เขาจะต้องตามนีรชาให้ทัน เมื่อสักครู่ภัสกรณ์ ตวาดใส่เธออย่างดุมาก ตอนนี้นีรชาคงเสียใจมาก เขา อยากจะปลอบเธอ ถ้าหากพูดว่าบนโลกนี้ มีน้ำตาของคน คนหนึ่งที่สมภพไม่อยากเห็น คนคนนั้นก็คือนีรชา