ตอนที่ 70 ล้อเล่นแบบไม่ตั้งใจ

“นี่ ทำอะไรของคุณ เอามือออกไปนะ”

ภัสกรณ์กอดเอวของน้ำไว้แน่น หัวของเขาแนบ ไปกับอกของเธอ เขาพูดเสียงไม่ชัด “ไม่ปล่อย”เหมือน เด็กที่เอาแต่ใจ

นิรุตม์เบิกตากว้างอย่างชอบใจ ฮ่าๆ คิดไม่ถึง

จริงๆ ภัสกรณ์ที่กล้าได้กล้าเสีย จะสามารทำตัวออดอ้อน ปลิ้นปล้อนได้ ถึงแม้ไนท์บาร์จะถูกภัสกรณ์ทำเสียหาย แต่มันก็ไม่เสียเปล่า

ความประหลาดใจของนิรุตน์ซ่อนไม่ได้ แฝงรอย

ยิ้มไว้ และคอยดูต่อไป

นีรชาชำเลืองมองนิรุตน์ที่ยิ้มกรัมกริมอยู่ และใช้ เสียงหลอกเด็กเรียกภัสกรณ์ “เอามือออกได้แล้ว ฉันพา คุณกลับบ้านดีไหม”

ภัสกรณ์เงยหน้าขึ้นและยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นีรชา “กลับ บ้านทำไมหรอ กลับแล้วทำให้มีลูกไหมหรอ”ในตาของ คนเมาคนนี้มีแสงของสายตาเด็กดื้อออกมา

คุณพระ ถ้าหากข้างหน้ามีถ้ำอยู่ นีรชาจะต้องรีบ

หมุดเข้าไปแน่

นิรุตม์ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ อดกั้นที่จะไม่หลุดขำออกมา เลยใช้กำปั้นปิดปากไว้ และคุยกับนีรชา “คุณน้ำค่อยๆคุย กันนะครับ ผมขอตัวก่อน”พูดจบก็หันหลังออกไป
ในช่วงเวลาที่ประตูปิดลง นีรชาก็ได้ยินนิรุตม์ หัวเราะออกมาเสียงดัง

นีรชาหน้าแดง เขินอายจึงใช้มือบิดไปที่หูของภัส กรณ์ เธอรู้สึกตัวเองเป็นเหมือนแม่เลี้ยงใจร้าย ที่กำลัง รังแกลูกเลี้ยงที่มีความบกพ่อง”คุณไม่อายหรอ ช่างหน้า หนาเสียจริง”

ภัสกรณ์กลับไม่อาย จับมือของเธอเข้ามาที่อก เขา คนเมาทำไมถึงยังมีแรงเยอะ นีรชายืนไม่มั่นคง ถูก เขาดึงเขาไปในอ้อมกอดแน่น

กลิ่นของเขาที่ผสมกับกลิ่นไวน์ ร้อนเข้าไปไป ในจมูกของนีรชา นีรชาจึงคิดถึงกลิ่นมิ้นท์ที่ติดตัวของ สมภพขึ้นมา เธอขมวดคิ้วและอยากผลักภัสกรณ์ออกไป

ภัสกรณ์กลับไม่ยอมปล่อย และกอดแน่นขึ้นกว่า เดิม ริมฝีปากของเขาก็ตรงไปที่ริมฝีปากของนีรชา นีรชาพยายามหันหน้าหนีจูบของเขา แต่ภัสกรณ์

ใช้มือกดหัวเธอไว้แน่น วินาทีต่อมา จูบก็ร้อนแรงขึ้น เหมือนเมฆฝนโปรยปราย ภัสกรณ์หมุนตัวและนำ นีรชาเข้าไปในอ้อมกอดของตนเอง หลับตาลง และถอด หายใจอย่างพอใจ

ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยมาก แต่นีรชากลับไม่รู้สึกอยาก นอนแม้แต่น้อย ลืมตาสลัวคู่นั้น จ้องมองลวดลาย สวยงามบนโซฟา แบบนี้มันคืออะไรกันแน่ เธอไม่ได้รัก ภัสกรณ์ แต่กลับทำสิ่งที่คนรักทำกันกับเขา

ภัสกรณ์รักเธอย่างนั้นหรือ เมื่อเกิดคำถามนี้ขึ้นในหัว นีรชาก็หัวเราะเสียงเบา หัวเราะให้กับความไร้เดียง สาของตนเอง มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน

ภัสกรณ์ไม่เคยรักเธอ เขาไม่เคยรักผู้หญิงคน ไหน คนอย่างเขา จะเข้าใจความรักได้อย่างไร

“กำลังคิดอะไรอยู่”ผู้ชายข้างๆเอ่ยถาม พร้อม ฝ่ามืออุ่น

“เออ..”นีรชาคิดว่าภัสกรณ์หลับไปแล้ว เธอมอง เห็นแววตาที่มืดมนของเขา ภายในมีแสงไฟกะพริบส่อง สว่างอย่างผิดปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะนีรชารู้ตัวเองดี ก็คงจะ คิดว่าไฟที่ส่องสว่างที่ดวงตานั้นจะหมายถึงเรื่องราว ความรัก

นีรชาค่อยๆกลับตัว และพูดเสียงเบา “กำลังคิด เรื่องคุณพ่อค่ะ” นำไม่ได้พูดคำโกหกทั้งหมด เธอกำลัง คิดว่าเมื่อไหร่พ่อของเธอจะผ่าตัดสำเร็จ และเมื่อไหร่ เธอถึงจะไปจากภัสกรณ์ได้

ภัสกรณ์ดึงนี้รชาเข้ามากอดกระชับ เขาวางคางไว้ บนผมยาวของเธอ “อาทิตย์หน้าเถอะ อาทิตย์หน้าผม จะหาหมอมาเตรียมการผ่าตัดพ่อของเธอ”

น้ำดีใจมาก “จริงหรอคะ ขอบคุณค่ะ”

ภัสกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอเตรียมอะไรเพื่อเป็นการ ขอบคุณผมล่ะ” สายตาชั่วร้ายมองไปบนตัวของเธอ

นีรชากระชับเสื้อผ้าตัวเองแน่นขึ้น สายตามองภัส กรณ์อย่างระมัดระวัง
ภัสกรณ์ล้อเล่นกับอาการคล้ายเม่นน้อยที่กำลัง ตื่นตัวของเธอ โดยเข้าใช้มือลูบใบหน้าของเธอ “แม่สาว น้อย คุณช่างสวยจริงๆ แต่วันนี้ฉันไม่มีแรงแล้ว พรุ่งนี้ แล้วกัน พรุ่งค่อยจัดการเธอ”

พอได้ฟังคำพูดของเขาก็ทำให้นีรชาหน้าแดง และหมุนตัวกลับไป ไม่สนใจเขาอีก

ภัสกรณ์ดึงหน้าของน้ำหันกลับมา หายใจข้างหู ของเธอ พูดเสียงแผ่วเบา “ทำไมหรอ เจ้าเม่นน้อยอายุ หรอ เอาล่ะ ไม่แกล้งเธอละ คุยเรื่องจริงจังละ พรุ่งนี้ เธอแต่งตัวให้สวยนะ ไปงานเลี้ยงกับผม”

นีรชามองเขาอย่างไร้อารมณ์ “ฉันท้องอยู่นะ ยัง จะต้องไปงานเลี้ยงอะไรอีกล่ะ ตอนนี้ท้องก็ใหญ่ขึ้น เรื่อยๆ ใส่ชุดอะไรก็ไม่สวยแล้ว”

ภัสกรณ์ยื่นมือออกมาลูบท้องน้อยๆของเธอ เสียง

เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ “เธอจะสวยหรือ ไม่สวย ผมเป็นคนตัดสินใจ เธอเชื่อฟังผม พรุ่งนี้เช้าผม จะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า” วันรุ่งขึ้น เมื่อนีรชาถูกภัสกรณ์ยัดเข้าไปในรถ

อย่างไม่เต็มใจ เธอพึมพำ “ฉันไม่อยากไปงานเลี้ยงจริงๆ

ฉันไม่ไปได้ไหม”

ภัสกรณ์เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มองไปที่นีรชา “น้ำ เธอคิดว่าเธอด้อยกว่าคนอื่นอย่างนั้นหรือรู้สึกว่าตัว เองต้อยต่ำ เธอก็ขี้ขลาดมากเกินไปแล้วนะ “เขารู้วิธีที่จะ กระตุ้นนี้รชา
จริงๆเลยนะ นีรชาแบะปาก”งานเลี้ยงนี้หรอก ไป

ก็ได้”

ภัสกรณ์ยิ้มมุมปาก นีรชามองเขา “ยิ้มอะไรนะ”

ภัสกรณ์เลิกคิว ไม่พูดตอบ หมุนพวงมาลัย เลี้ยว รถเข้าไปในหัวมุมถนนที่เงียบสงบและจอดรถ อยากทำอะไร” ในใจของน้ำเต็มไปด้วยความกังวล

“คุณ

ภัสกรณ์วางนิ้วชี้บนริมฝีปากของนีรชา “ชูว์”

หลังจากนั้นเขาก้มลงไปจูบริมฝีปากของนี้รชา ตาของน้ำเบิกโตอย่างตกใจ ใกล้ๆนั้นเธอได้มอง แสงแดดสีทองยามเช้าสาดลาดไปบนใบหน้าของภัส กรณ์ ใบหน้าหล่อเหลา ราวกับประติมากรรมรูปปั้นเจ้า ชาย

“ตั้งใจหน่อย”มือใหญ่จับหัวของนีรชาไว้ ภัส กรณ์จูบเธออย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นที่ปราดเปรี้ยวราวกับมี เวทย์มนต์ ทำให้นีรชาตกอยู่ในภวังค์

เป็นเวลานาน ภัสกรณ์เงยมองหน้าของนีรชา นีรชาไม่กล้ามองหน้าภัสกรณ์ จึงมองออกไปที่ถนน

“คุณดูสิ รถตรงข้ามเราขับมาแล้ว” นีรชาเหมือน กับเห็นคนขอความช่วยเหลือ เธอชี้ไปที่ฝั่งถนนตรง

ข้าม

ภัสกรณ์ยื่นหน้าออกไปมองด้านนอก ตรงข้ามนั้น แม้แต่ผีสักตัวก็ไม่มี เขาหันกลับมามองในรถพบว่านีรชา เปิดประตูลงรถไปแล้ว ดวงตาสีดำของภัสกรณ์หลี่ลง”น้ำ ขึ้นรถ”

นีรชาไม่สนใจคำพูดของเขา เธอยืนอยู่ใต้ แสงแดด สองมือท้าวเอว เสียงดูถูก “คุณแทน คุณคิด ว่าฉันโง่มากใช่ไหม ที่จะขึ้นรถไปเพื่อให้คุณแกล้งฉัน อีก”

แสงแดดส่องผ่านลอดตัวเธอไป ลอดผ่านผมดำ ยาว ใบหน้าขาวนวล มีความดื้อรั้นของเด็กๆหนิดหน่อย สายตาแววใสราวคริสตัล เรียงรายไปด้วยท้องฟ้า เมฆ ขาวสวยตาม ราวกับภาพวาด

จู่ๆภัสกรณ์ก็รู้สึกว่าหัวใจเต็นผิดจังหวะ เหมือนกับ ขาดอากาศหายใจ

เขาจ้องมองไปที่นีรชาความคิดต่างๆในสมองก็ หายวับไป ในตอนนี้เขาอยากถนอมรักผู้หญิงตัวเล็กๆที่ อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ แม้ว่าเธออยากจะได้ดวงดาวบน ท้องฟ้า เขาก็หามาให้

หลายปีต่อมา เมื่อภัสกรณ์คิดถึงฉากนั้นอีกครั้ง ถึงรู้ว่า เป็นความรู้สึกของใจสั่น

“ขึ้นรถเถอะ ผมสัญญาจะไม่แกล้งเธออีก”ภัส กรณ์เปิดประตูรถ มองนีรชาที่ยืนอยู่นอกรถ ด้วยสายตาที่ มีแต่รอยยิ้มและความรัก

สายตาของภัสกรณ์ทำให้นีรชารู้สึกแปลกใจ นี่มัน อะไรกัน ทำไมภัสกรณ์ถึงมองเธอด้วยความรู้สึกแบบนี้ ราวกับเธอเป็นลูกกวาดแสนอร่อย หรือสัตว์เลี้ยงแสนน่า รัก นีรชาคิดไม่ออก และก็ไม่อยากคิดแล้ว ยกนิ้วเรียวขาวงอขึ้น ยื่นไปที่หน้าของภัสกรณ์ “สัญญา”

ภัสกรณ์ยิ้มอ่อนโยน ยื่นมือออกไป ค่อยๆเกี่ยว ก้อยกับนีรชา”ตกลง สัญญา”

ภายใต้คำสัญญาของภัสกรณ์ นีรชาจึงกลับไปขึ้น รถอย่างระมัดระวัง

ภัสกรณ์เหลือบมองนีรชา สตาร์ทรถและพูด อย่างใจเย็น “เอามือออกจากอกของเธอได้ไหม”

นีรชาใช้มือเล็กปิดเสื้อตรงหน้าอกของตัวเอง แน่น เธอมองไปที่เขา”ฉันไม่ใช่กลัวว่าจะมีคนแปลก หน้าออกมาหรอกนะ”

ภัสกรณ์ยิ้มอยากเยือกเย็น “น้ำ เธอรู้อะไรไหม มี ผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากจะขึ้นเตียงของผม” นีรชาไม่แสดงจุดอ่อนของตัวเองออกมา “ถ้า

อย่างนั้นคุณก็ไปหาพวกเธอสิ มายุ่งกับฉันทำไม”

ภัสกรณ์ยิ้มชั่วร้าย “ผมใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อ เธอมา ถ้าผมยังไม่เบื่อ ก็จะไม่ปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น”

คำพูดที่ไม่ได้ใส่ใจของภัสกรณ์ กลับทำให้นีรชา

ตกอยู่ในความเงียบ

มันก็เป็นจริงอย่างนั้น เธอเป็นเพียงทาสที่เข้า ซื้อมาด้วยเงิน รอให้พ่อของเธอผ่าตัดสำเร็จแล้ว เธอก็จะสามารถหลุดพัน ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป

ดีที่สุดแล้ว นีรชาแถบจะรอไม่ไหวที่จะหายใจ ในอากาศที่เป็นของตัวเธอเองแล้ว
เธออยากเรียนวาดภาพ เธออยากเดินทางไปรอบ โลก อนาคตที่ไม่มีภัสกรณ์ ช่างเป็นอนาคตที่ดีเหลือเกิน

นีรชาให้กำลังใจตัวเอง มองข้ามความขมขื่น ภายในใจของตัวเอง..