ตอนที่ 68 เคยคิดถึงฉันไหม

สมภพรอเธอมาสามปี จนกระทั่งครอบครัวตกอยู่ ในภาวะวิกฤต เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว คุณปู่ได้ คุกเข่าลงและขอร้องให้เขาแต่งงานกับตระกูลเหลียง แต่ทว่าสามปีที่ผ่านมานั้น ในทุกๆวัน เขาเฝ้าคิดถึงแต่น้ำ

ในรายชื่อผู้ป่วยของโรงพยาบาล เพียงสมภพ เห็นชื่อของน้ำ ก็ทำให้หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความ สุข มือที่สั่นระรัวของ เขาเคาะไปยังประตูห้องพักผู้ป่วย ที่น้ำพักอยู่ สมภพรออย่างกระสับกระส่ายหลังจากที่ แยกทางกับน้ำเป็นเวลาสามปี ได้ยินเสียงเคาะประตู ดังขึ้น น้ำจึงคิดว่าเป็นน้าแข ในมือของเธอถือถ้วยชา พร้อมกับเดินมาเปิดประตู

ประตูเปิดออก สายตาของเธอก็ตกตะลึงกับ

ใบหน้าอันหล่อเหลาของสมภพ มีแต่ความประหลาดใจ และความหวาดหวั่นภายในดวงตาของเขา แก้วชาในมือ ของเธอตกกระแทกลงบนพื้น เศษกระเบื้องกระเด็นไป ทั่วทิศทาง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น แต่น้ำและสมภพดู เหมือนจะไม่ได้ยินมันเลย

มองลึกเข้าไปใบหน้าของกันและกัน สายตา ประสานกัน คำพูดมากมายที่อยากพูดแต่กลับไม่รู้จะเริ่ม ต้นจากตรงไหน

“น้ำ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” สมภพถามเสียงเบา

เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย แต่มันกลับเป็นความทรงจำอัน

แสนอบอุ่นและแรงดึงดูดของน้ำ เพียงได้ยินประโยคนั้นถามขึ้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที เธอเงย มองทั้งน้ำตา น้ำจ้องมองสมภพอยู่อย่างนั้น

ใบหน้าอันหล่อเหลาและสง่างามของเขา ตัวเขา นั้นมีกลิ่นมิ้นท์อ่อนๆ สูดดมแล้วทำให้รู้สึกสะอาด สดชื่น มีชีวิตชีวา ช่างเหมาะกับความอ่อนโยนและความสะอาด ของเขาเสียเหลือเกิน เธอพยายามที่จะพูด แต่กลับ สะอึกสะอื้นพูดออกมาไม่เป็นคำ

“น้ำ ในที่สุดผมก็หาคุณพบแล้ว” สมภพพูด อย่างอ่อนโยน กระซิบเรียกชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก สองมือ กอดไว้ในอ้อมแขน

เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นราวกลัวว่าจะเสีย เธอไป แน่นจนเธอนั้นแนบไปกับอกอันอบอุ่นของเขา เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง น้ำอยู่ในอ้อม กอด ศีรษะพิงอยู่ที่หน้าอกของเขา อยากที่จะกลั้นไม่ให้ น้ำตาไหลได้

“น้ำหลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหนมา ผมตามหา คุณไปทุกหนทุกแห่ง” สมภพถามน้ำด้วยเสียงตำหนิ แต่ มากไปกว่านั้นมันเป็นความปิติยินดีที่ได้เจอเหมือนของ ที่หายไปและได้กลับคืนมา

“น้ำ….ขอโทษค่ะ…”น้ำพูดอย่างไม่เต็มประโยค

“น้ำไม่ต้องขอโทษพี่หรอก” สมภพมืออันอบอุ่น ค่อยๆลูบผมยาวของเธอ และพึมพำถามเธอว่า “น้ำ ที่ ผ่านมาคุณเป็นอย่างไรบ้าง”

น้ำ คุณเป็นอย่างไรบ้าง

น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น

เธอสบายดีไหม เธออุ้มท้องเด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อของ เด็กเป็นใคร เธอกลายเป็นเมียเก็บที่ไร้ศักดิ์ศรี ถูกจ้องจำ กักขัง หากวันไหนเจ้าของตัวเธออารมณ์ดี ก็จะมอบ ความรักให้เธอบ้าง แต่หากอารมณ์ไม่ดี ก็จะโมโหและ ดูถูกเธอ

เธอสบายดีไหมหรอ

เธอไม่ได้สุขสบายเลย

“น้ำคุณมีเบอร์โทรศัพท์ของผม ทำไมคุณไม่โทร หาผมล่ะ”สมภพถามอย่างกระตือรือร้น เสียงของเขาสั่น เล็กน้อย สองมือกอดเธอไว้แน่น อยากจะฝั่งเธอไว้ใน ร่างกายเขา ไม่แยกจากกันอีก

นีรชาเกือบจะยกมือที่บอบบางของเธอ กอดตอบ เขา แต่ทว่าเธอกลับลังเลและค่อยๆดึงมือกลับ เธอ ไม่คู่ควร ใช่เธอไม่คู่ควร เธอสกปรก

สมภพ เป็นทายาทรุ่นที่สองของธุรกิจครอบครัว มีทั้งหน้าตา ฐานะ การศึกษาที่ดี แล้วเธอล่ะ เธอเป็นเมีย เก็บที่สกปรก และน่าอับอาย ยังเป็นผู้หญิงที่มีลูกทั้งๆที่ ยังไม่ได้แต่งงาน เธอไม่สมควรได้รับอ้อมกอดจากเขา ด้วยซ้ำ

น้ำตาไหลรินไม่หยุด น้ำพยายามกัดริมฝีปากกั้น เสียงสะอื้น ถึงสามารถตอบไปอย่างลำบาก “ฉัน…ฉัน สบายดีค่ะ”

ฉันสบายดีค่ะ ฉันยอมรับโชคชะตาของฉัน ฉันสบายดี คุณไม่ต้องห่วงฉันอีกต่อไปแล้วค่ะ เมื่อได้ยิน คำที่น้ำพูดออกมา ทำให้ร่างกายของสมภพเหมือนถูก กระแทกอย่างแรง เสียงของเธอเป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคย และดูห่างเหิน มันเป็นความเกรงใจ ต่างจากที่เคยคุย แต่ก่อนนั้น เป็นเสียงที่ไม่ได้ดูห่างเหิน เสียงใสๆของ เด็กผู้หญิงที่เรียก” พี่สมภพ” และร้อยยิ้มหวานที่มอบให้ เขา

ระยะเวลาสามปีที่แยกจากกัน สมภพค่อยๆคลาย มือออกจากเธอ น้ำอยากจะเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของ เธอ เธอไม่อยากให้สมภพเห็นเธอร้องไห้ มันต้องดูไม่ดี แน่ๆ ในแววตาของสมภพมีแสนเจ็บปวด สมภพค่อยๆจับ ใบหน้าของเธอ และกระซิบถาม”น้ำ คุณร้องไห้ทำไม” สมภพจับใบหน้าของเธอราวกับของรักที่มีค่า ค่อยๆปาด น้ำตาบนในหน้าของเธอและพูดด้วยเสียงนุ่มนวล”ไม่ ร้องแล้วน้า ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี พอเจอหน้าผม คุณก็ ร้องไห้เลย ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ” หลังจากที่ ได้ยินเขาพูด น้ำตาของน้ำก็ไหลออกมาอีกครั้ง เป็น เพราะสามปีที่ผ่านมาในใจของเธอเฝ้าคิดถึงแต่เขา เขา กลายเป็นหนามในใจเธอที่เพียงสัมผัสก็ทำให้เจ็บปวด

แม้ว่ายากมาก น้ำก็พยายามยิ้มออกมา เธอใช้มือ ปาดน้ำตา สมภพยิ้มเบาๆ รอยยิ้มของน้ำทำให้เขาหวน คิดถึงเด็กผู้หญิงในตอนนั้น หัวใจที่อบอุ่น มือของเขา เอื้อมไปจับมือของเธอ และอยากพูดอะไรบางอย่าง “น้ำ…” นีรชาก้มหน้าลง บังเอิญไปเห็นแหวนที่นิ้วนาง แหวนทองคำขาวแสนเรียบง่าย ที่ แสดงถึงคำสาบานและความรัก สมภพได้หมั้นกับธวัล

ของเขาแล้ว นีรชาดึงมือของตัวเองกลับมา สมภพ มองไปที่มือ ของตัวเองอย่างงงงัน

ไม่เจอกันเพียงสามปี เธอมีท่าทีที่แปลกไปต่อเขา ขนาดนี้เลยหรือ แม้แต่การจับมือ เธอก็หลีกเลี่ยง หรือ

“ผมขอโทษ ผมเสียมารยาทกับเธอไหม” สมภพ ยืนอยู่หน้าประตู กล่าวคำขอโทษต่อน้ำ สายตาอ่อนโยน ที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

ใจของนีรชา รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

เขา

จะเสียมารยาทกับเธอได้อย่างไร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็

ไม่ได้ทำเสียมารยาทกับเธอเลย

แต่ว่า เธอจะพูดอะไรได้อย่างนั้นหรือ จะพูดว่า สมภพคุณหมั้นแล้ว และฉันก็เป็นเมียเก็บของคนอื่น อย่างนั้นหรือ ระหว่าง เขาและเธอ มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่ แรกแล้ว ไม่ได้ เธอจะให้สมภพรู้ความจริงเรื่องนี้ไม่ ได้ เธอหวังเพียงว่า ในใจของเขา จะมีเพียงน้ำที่คนที่ใส สะอาดและสดใสคนนั้นตลอดไป

..เงียบ

เขาและเธอยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย ไม่มีคำพูดใด ใด เธอไม่อยากให้เขาจากไป อยากให้เวลาหยุดไว้ เพียงสักพัก นีรชาผายมืออย่างสุภาพเชิญ “เชิญเข้ามา นั่งก่อนค่ะ”

สมภพพยักหน้าเบาๆ “น้ำ คุณไม่สบายหรอ ป่วย เป็นอะไร ร้ายแรงไหม” สมภพถามเธออย่างกังวลใจ
“ค่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่เป็นไข้หวัด เท่านั้นค่ะ”นีรชาตอบเขาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ ประตู ห้องปิดลง เธออยู่กับเขาในห้องเพียงลำพัง จู่ๆเธอก็ รู้สึกไม่สบายใจ

อั้ม งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

หลังจากคำถามนั้น ทั้งสองคนก็เข้าสู่ความเงียบ

อีกครั้ง

สมภพมองน้ำอย่างอ่อนโยน ผมดำยาวสลวย กระโปรงสีขาวตัวหลวม ขับให้เธอดูสดใส เป็นธรรมชาติ ราวกับนางฟ้า

น้ำของเขา ช่างสวยเหลือเกิน

น้ำกำลังคิดว่า สามปีที่ผ่านมา หน้าที่ทางธุรกิจ ของเขากำลังไปได้ดี เขาเติบโตขึ้นมาก อ่อนโยนและ สุภาพขึ้นกว่าแต่ก่อน กลิ่นมินท์ที่คุ้นเคยจากตัวเขา ทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม

เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดน้ำก็ดึงความกล้าของตัว เองออกมาเอ่ยปากถาม “ได้ยินมาว่าพี่สมภพจะแต่งงาน แล้วหรอคะ”

จริงๆแล้วเธอเพียงอยากจะทำลายความเงียบที่ ขณะนี้ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะเอ่ยปากถามคำถามนี้ออกมา หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของน้ำ รอยยิ้มบน

ใบหน้าของสมภพก็ค่อยๆหายไป ราวกับน้ำที่ซัดหาด

ทรายและลดลงจนเห็นท้องน้ำที่ว่างเปล่า จ้องมองใน

หน้าขาวนวลของเธอ เป็นครั้งแรกที่ยากจะเอ่ยปาก เวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง สมภพจึงตอบ “ใช่ พี่หมั้นแล้ว”

ใจของนีรชาเจ็บปวดมาก แต่ใบหน้าของเธอกลับ ต้องแกล้งยิ้มออกมา เธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอนั้นเพิ่งนึก อะไรออกเสียงของเธอเอ่ยถามแต่ภายในใจนั้นช่างเจ็บ ปวด “ค่ะ วันก่อนฉันเห็นรายการทีวี เรื่องที่พี่กับคุณธวัล หมั้นกันแล้ว พี่และคุณธวัลเหมาะสมกันมาก ยินดีด้วยนะ คะ”

ยินดีหรอ

น้ำกำลังยินดีกับเขาอย่างนั้นหรือ

ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกถึงความยินดีเลย

เมื่อได้ยินเสียงคำอวยพร ใบหน้าของสมภพก็ไร้ ความรู้สึก ได้แต่มองหน้าของเธอและไม่พูดอะไรสักคำ ความเงียบของสมภพทำให้น้ำไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูด อะไรต่อ รอยยิ้มบนหน้าก็ยากที่จะรักษาไว้ ตัวของเธอ ก็แข็งที่อ ในหัวของเธอนึกถึงหลายครั้งที่ได้พบเจอกัน กับสมภพ ทุกครั้งที่เจอกันล้วนมีแต่ความสุขและตื่นเต้น กลับคิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกอึดอัดเช่นนี้

จึงหาเรื่องที่จะคุยกัน “พี่กับเธอวางแผนจะ แต่งงานกันเมื่อไหรคะ” นีรชาพยายามแสดงออกให้ เหมือนกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน

“น้ำ เธอรู้ไหม สามปีมานี้ พี่ตามหาเธอมาตลอด” สมภพจ้องมองตาของเธอ ในสายตาอ่อนโยนที่แฝงไป ด้วยความดื้อรั้นและขัดขืน

“พี่ถามทั้งเพื่อน ถามเพื่อนบ้านของเธอ พี่ยังประกาศตามหาในโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์” เขาตาม หาและรอเธอสามปี จนกระทั่งเขาหมดหวัง และคุณปู่ได้ คุกเข่าขอร้องต่อหน้าเขา ให้ช่วยธุรกิจของครอบครัว เขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาหมั้นได้เพียงหนึ่งเดือน เขาก็หาเธอพบ

เธอหลบตา แกล้งถามว่า ตามหาน้ำหรอคะ น้ำคิด ว่าพี่ลืมน้ำไปแล้ว

สมภพยิ้มเจื่อนๆ”น้ำ พี่จะลืมน้ำได้ยังไง น้ำก็รู้ ยังไงพี่ก็ไม่เคยลืมน้ำ”

พักหนึ่ง เขาลืมตาขึ้นท่าทีไม่แน่ใจ ถามอย่าง สงสัย “น้ำ สามปีมานี้ น้ำคิดถึงพี่บ้างไหม”

น้ำ เธอคิดถึงผมบ้างไหม

“ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ พี่สมภพน้ำคิดถึงพี่มาก”นีรชากัดริม ฝีปากของเธอแน่น กลัวคำพูดที่ตัวเองได้โพล่งออกมา เธอสามารถพูดอะไรได้บ้าง เธอมีสิทธิ์อะไรที่

สามารถพูดได้อีก

ใช่แน่นอนค่ะ บางครั้งน้ำก็ยังคิดถึงพี่ค่ะ”นีรชา ตอบไปอย่างไม่สนใจอะไร ทำเหมือนเป็นเรื่องง่าย เหมือนว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่คู่ควรที่เธอตอบอย่าง จริงจัง

สมภพมองตาของนีรชาอย่างไม่ละสายตา จน เกือบทำให้เธอคิดว่าสมภพจะมองเห็นสิ่งที่เธอกำลัง แกล้งทำ