ตอนที่66 ไม่รับน้ำใจ

ครั้งแรกในชีวิต ที่นีรชาเหมือนขโมยที่น่าอับอาย แอบติดตามอยู่ข้างหลังของคนอื่น

ธวัลกอดอกเดินไปข้างหน้า นีรชาแกล้งทำเป็น

เดินเล่นสบายๆ ติดตามอย่างหลบๆด้านหลังเธอ

ประมาณสามสิบเมตร อยากรู้ว่าธวิลจะเข้าห้องผู้ป่วย ไหน เธอไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี เธอแค่อยากจะเห็นพี่

สมภพสักครั้งก็พอใจแล้ว

เธออยากรู้ว่าเขาสบายดีไหม ป่วยหนักหรือเปล่า เธอไม่ได้จะมายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเขาเลย แค่แอบดูก็ สบายใจแล้ว

เธอรอจนกว่าธวิลจะเดินเข้าไปหน้าตึกเล็กๆสี เหลืองที่แสนเงียบสงบและสวยงาม นีรชาถึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วพี่สมภพพักรักษาตัวอาคารเดียวกันกับเธอ อยู่ใกล้ กันมาก แต่เหมือนไกลสุดขอบฟ้า

“คุณอาศัยอยู่ต้นแม่น้ำแยงซีเกียง ฉันอาศัยอยู่ ปลายสุดแม่น้ำ คิดถึงคุณในทุกวันแต่กลับไม่เห็น ทั้งที่ ดื่มน้ำสายเดียวกัน” จู่ๆนีรชาก็นึกถึงสมัยที่เธอรำการ แสดงศิลปะที่โรงเรียน ดนตรีที่คลอไปกับการแสดงก็คือ เพลงนี้

ตอนนั้นเธอยังเป็นสาวน้อยอายุ16ที่กำลังเบ่ง บาน พี่สมภพก็เป็นหนุ่มสะโอดสะองสง่างามวัย18 เธอรำอยู่บนเวที ส่วนเขามองดูเธออยู่ข้างล่างเวทีที่เต็มไป ด้วยผู้คนเบียดเสียดไปมา แววตาที่แสดงออกมาถูกกั้น เสียงคนกับเพลง มองตรงเข้าไปในใจของเธอ

ภายใต้การแต่งหน้าอย่างหนาขึ้นเวที หน้าของ เธอเหมือนถูกแผดเผาจนเป็นสีแดงสดงดงาม รองพื้นก็ ไม่สามารถกลบมันอยู่ได้

หนุ่มน้อยเทพบุตรวัย18 ดวงดาของเขานั้นเต็ม ไปด้วยความตะลึงและชื่นชม ทำให้งานสังสรรค์ในครั้ง นั้นยิ่งใหญ่มาก และกลายเป็นของขวัญที่มอบให้กับเขา คนเดียว ของขวัญลับ เพราะว่าการเก็บซ่อนปกปิดจะ ทำให้คนมีความสุขมากเป็นพิเศษ

ธวิลเดินเข้าไประเบียงที่อยู่ท้ายสุดของห้องผู้ ป่วย ห้องผู้ป่วยนั้นมีลักษณะเหมือนกับห้องที่นีรชาพัก อยู่เลย ด้านข้างมีระเบียงขนาดใหญ่ ด้านบนมีกระถาง ต้นไม้สีเขียวแขวนอยู่

นีรชาเดินไปที่ระเบียง ทำให้ต้นไม้ที่เจริญ งอกงามปิดบังตัวของเธอ มองเข้าไปในห้องผู้ป่วย

สมภพที่ใบหน้าซีดเซียว เดิมที่หน้าก็ขาวผ่องอยู่ แล้ว ตอนนี้ขาวจนโปร่งใส เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนว่า เขากำลังจะอ่านอะไรสักอย่างจากแล็ปท็อปของเขา ธวิล ก็โอบกอดเขาจากด้านหลัง จับบนหน้าของเขาอย่าง คลอเคลีย

จู่ๆใจของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที แม้จะทราบดี ว่าพี่สมภพเขามีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว แม้จะรู้ดีว่าสำหรับตัวเองไม่มีทางเป็นไปได้ แต่พอได้มาเห็นกับตาว่าเขา จูบอยู่กับผู้หญิงคนอื่น น้ำก็ยังรู้สึกว่ารับไม่ไหว

ดูเหมือนเขาจะสบายดีมาก ป่วยก็คงไม่เป็นอะไร มาก ตราบใดที่เขายังไม่เป็นอะไร

รีบออกไปจากนี่เถอะ นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่ ออกไปจากที่นี่!ออกไป! นีรชาพยายามพูดโน้มน้าวตัว เองให้ขยับขาทั้งสองออกไปจากที่นี่

แต่ขาทั้งสองข้างดูเหมือนว่าจะมีจิตใจที่แน่วแน่ ของตัวเอง พวกมันยังคงไม่ไปไหน และก็ไม่ขยับเลย

น้ำตาซึมที่ดวงตาทั้งสองข้าง ที่เห็นวิวเอี่ยวตัว เข้าไปในอ้อมอกของสมภพ แขนของเธอโอบกอด แน่นที่คอของเขา พูดจาอ่อนหวานอ่อนโยน เห็นสมภพ ยิ้มอย่างอบอุ่น ยื่นมือออกมาตบเบาๆที่หลังของธวิล

หัวใจเหมือนถูกใบมีดที่คมกรีด มันเจ็บปวดมาก จนเธอไม่รู้จะใช้อะไรมาปะรักษาได้

ในที่สุดนีรชาตาก็ไหลออกมา ไหลลงบนแก้มที่ ซีดขาวนั้น หยดหล่นลงไปที่มือของเธอที่กำลังกำอย่าง แน่น เล็บฝังลึกเข้าไปที่ฝ่ามือหัวใจ ความรู้สึกแสบร้อน ยังสู้ไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดของหัวใจนี้

นีรชาอยากจะเช็ดน้ำตา แต่กลับพบว่าไม่มี ประโยชน์อะไรแล้ว เพราะน้ำตาไหลรินไม่หยุดราวกับ เชือกไข่มุก แขนขาวนวลของเธอจึงเปียกชุ่มไปด้วย น้ำตา

พยายามที่จะกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอของตัวเองนีรชาหันตัวค่อยๆเดินออกจากตรงนั้นไปชั่วพริบตาเดียว เธอก็ดูเหมือนแก่ขึ้นไปแล้วสิบปี ท่าทางการเคลื่อนไหว กลายเป็นเชื่องชาและเทอะทะ

นีรชา เธอร้องไห้ทำไม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ เป็นอะไร!

พยาบาลท่านหนึ่งเดินยกถามที่เต็มไปด้วยยาเข้า มาที่ห้องผู้ป่วย มองนีรชาด้วยสายตาแปลกๆ ผู้หญิงคน นี้มาเยี่ยมท่านสมภพเหรอ ทำไมถึงไปอยู่ที่ระเบียง

นีรชาก็ยังไม่สบายใจ ชี้ไปที่ห้องคุณสมภพ และ ถามคุณพยาบาลว่า “ผู้ผ่วยที่ห้อง201ที่ชื่อคุณสมภพ เขาป่วยเป็นอะไรเหรอ”

พยาบาลงงงวยนิดหน่อย แต่ก็ยังตอบความจริงๆ “อ๋อ เป็นโรคเลือดออกที่กระเพาะอาหาร พักรักษาตัวที่นี่ ได้สักพักแล้ว พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาล ” พยาบาล พูดจบก็เดินเข้าห้องผู้ป่วย พร้อมถอนหายใจ “คนแก่ สมัยนี้ ไม่ค่อยจะรักตัวเองเอาสะเลย คบค้าสมาคมกันก็ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะดื่มเหล้า แต่ก็จะกินให้พอประมาณ”

จู่ๆนี่รชาก็รู้สึกเป็นห่วงทันที เธอคิดว่าเขาจะป่วย เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเลือดออกใน กระเพาะอาหาร มิน่าล่ะ หน้าของเขาช่างซีดเซียว

นีรชากำลังใจลอย โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อก็ ดังขึ้น ภัสกรณ์นั่นเอง

“อยู่ไหน!” เสียงของภัสกรณ์ใช้อำนาจบาตรใหญ่ เหมือนเคย
วันนี้เขาตั้งใจขับรถไปซื้อซุปไก่ร้านดังให้เธอ ระหว่างทางรถติดไป40นาทีกว่า ยังดีที่กลับมาได้ไว เพราะกลัวว่ามันจะเย็นเขาจึงซุกมันไว้ที่หน้าอกเสื้อผ้า ห่อๆไว้ กลับมาถึงกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาว น้า แขบอกว่าเธอออกไปข้างนอกนานแล้ว ไม่รู้ไปหลงที่ไห นรึเปล่า ลืมไปรึเปล่าว่าตัวเองกำลังท้องอยู่แท้ๆ

” น้ำขมวดคิ้ว โทรมาน้ำเสียงก็ต้องดูด้วยเห

รอ

“พูดมา!” เสียงของภัสกรณ์แข็งขึ้น เขาเกลียด ที่สุดที่น้ำไม่เหลี่ยวแลเขา

“พูดอะไรละ! ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่ไปไหนก็ ต้องรายงานคุณ” นีรชาเริ่มไม่สบอารมณ์

“นี่เธอ!” ภัสกรณ์โกรธเธอจนพูดออกมาไม่ได้ ทิ้ง โทรศัพท์เสียงดังเปรี้ยะ น้าแขตกใจสะดุง

นีรชาเดินอย่างช้าๆไปขึ้นลิฟต์ เดินกลับไปที่ห้อง ตัวเอง โรคกระเพาะมันจะดีกว่าถ้ากินอะไรที่เละๆ เช่น อะไรที่เป็นพวกโจ๊ก และดูท่าทางของธวิลแล้วไม่น่าทำ อาหารได้ นีรชาตัดสินใจ อีกพักจะแอบไปต้มโจ๊กถั่วแดง และหาใครสักคนเอาไปให้สมภพ

ตอนที่นีรชากลับที่ห้องผู้ป่วย ภัสกรณ์นั่งอยู่บน โซฟาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง น้าแขก็ยืนอยู่ด้านข้างด้วย ความน่ากลัว มองดูนีรชาที่กลับมา ถอนหายใจโล่งอก ทันที แล้วก็รีบไปต้อนรับ

“คุณน้ำ คุณไปไหนมา นายน้อยรอคุณนานแล้วนะคะ” น้าแขมองภัสกรณ์ เลียเข่งเลียขารีบเอาซุปไก่มา “ดูสิ นายน้อยซื้อซุปไก่มาให้คุณด้วย นี่น่าจะเป็นซุปไก่ จากร้านรวงทองเลยนะคะ สูตรลับที่สืบทอดกันมา ยาวนาน เป็นยาบำรุงพิเศษเลยนะคะ ฉันเตรียมให้คุณไว้ แล้วหนึ่งชาม”

“ฉันไม่อยากทาน เธอให้เขาดื่มเองเถอะ” นีรชามี แต่ใจอยากจะไปต้มโจ๊กถั่วแดง จึงไม่มีกะจิตกะใจจะดื่ม อะไรทั้งนั้น พูดอีกก็อาจจะเป็นเพราะว่ากำลังท้องอยู่ เธอดมซุปไก่แล้วมีความรู้สึกขยะแขยง

น้าแขที่เพิ่งจะยกซุปไก่อยู่ในมือ ฟังที่นีรชาพูด ก็ มองคุณแทนอย่างกระอักกระอ่วน

ภัสกรณ์สีหน้าทิ้งตึง ดวงตาที่มีดดำคู่นั้นจ้องที่ นีรชา “ดื่ม!”

คนท้องดื่มซุปไก่มันดีต่อร่างกาย นีรชาค่อนข้าง ผอมไปแล้ว ควรจะบำรุงมากๆ

คิ้วที่ละเอียดของนีรชาเริ่มติดกันแน่น มีการบังคับ คนอื่นแบบนี้ด้วยเหรอ กลิ่นของซุปไก่ เธอได้กลิ่นแล้ว จะอ้วก ทำไมต้องบังคับให้เธอดื่ม

“ถ้าอยากดื่มก็ดื่มเอง ฉันไม่ดื่ม!”

บรรยากาศในห้องอึมครึม น้าแขรีบเอาถ้วยซุปไว้ ในมือของนีรชา “คุณน้ำ คุณรีบดื่มเถอะ นายน้อยเขา ตั้งใจซื้อให้คุณนะคะ” พูดจบ เท้าของเขาเหมือนทาด้วย น้ำมัน และหนีออกไปแล้ว

เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น สายตามองอย่างหาเรื่องนายน้อยอารมณ์ก็กลับมาร้ายอีก เธอก็ไม่ได้หลบหลีก หนีไปไหน บางทีก็เหมือนต้องการที่จะทะเลาะกับนีรชา นีรชาผู้หญิงคนนี้ไม่รู้อะไรร้ายดี นายน้อยที่เอาเธอ ติดตามมาด้วย สิบกว่าปีมานี้ เขาไม่เคยตกหลุมรักใคร เลย ซื้อซุปไก่จากที่ไกลๆกลับมาให้ หลังมีอก็ถูกซุปไก่ ลวกจนมือแดงก่ำ เธอก็ไม่ได้รู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ บอก ว่าไม่ดื่มก็คือไม่ดื่ม!

คนที่อยู่ในท้องนั้นน่ะ ก็ยังไม่รู้ว่าใคร! น้าแข แบะปากพูดเงียบๆ มันไม่คุ้มสำหรับคุณชายเลย อารมณ์ของผู้หญิงท้องมันมักจะผันผวนง่ายไม่ แน่นอน เพิ่งจะเห็นสมภพและธวิลพอดรักกัน ตานี้ก็ยัง

มาทะเลาะกับภัสกรณ์อีก อารมณ์พูดจาโผงผางก็ขึ้นมา

ทันที เอาชามที่หนักๆวางไว้บนโต๊ะ ไม่สนใจภัสกรณ์ หันหลังกลับไปต้มโจ๊กถั่วต่อ

ภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา สีหน้าของเขาเศร้าจน สามารถบิดน้ำออกมาได้ ลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเท้า ดึงนีรชาไว้ มือคว้าที่ขา

กรรไกรของเธออย่าแน่น “ดื่มซุปเถอะ!”

นีรชาดิ้นรน พยายามที่จะสะบัดให้หลุด “ปล่อย! คุณมันชอบใช้กำลัง! ”

ดวงตาที่สดใสของเธอเริ่มเย็นชา ใบหน้าขาว นวลกลับโกรธจนกลายเป็นสีแดง แทนจ้องมองผู้หญิง ตัวเล็กๆที่ดื้อรั้นหัวแข็งเหมือนตัวเม่นไม่มีผิด แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่มือกลับไร้เรี่ยวแรง

นีรชายังไม่อยากพูดอะไรอีก เธอยังไม่ทันจะพูด

มือของภัสกรณ์ก็หามขากรรไกรล่างของเธอขึ้นจูบที่

ปากของเธอทันที นีรชาใช้พละกำลังที่มีทั้งหมด ยกมือขวาขึ้น ตบที่

ใบหน้าของภัสกรณ์อย่างรุนแรง