ตอนที่ 56 แอบร้องไห้

นีรชาวางอุปกรณ์ทานอาหารเรียบร้อยจากนั้นไป ยังห้องหนังสือเรียกภัสกรณ์กินข้าว

ภัสกรณ์กำลังวิดีโอคอลกันใครบางคนอยู่ ดูเหมือน อารมณ์ไม่ค่อยจะดี นีรชาแอบดูแวบหนึ่ง บนจอ คอมพิวเตอร์คือผู้ชายวัยกลางคนที่ดูร่ำรวยมีชาติมีตระกูล เป็นอย่างยิ่ง พอเห็นนีรชาเข้ามา ภัสกรณ์ก็ปิดวิดีโอคอล ลงดังปัง แล้วจ้องนีรชาด้วยสีหน้าที่มืดมน “ใครอนุญาตให้ เธอเข้ามาได้ตามอำเภอใจ?”

นีรชาพูดอย่างอๆอึ้งๆด้วยเสียงที่แผ่วเบา “เมื่อ สักครู่นี้ฉันเคาะประตูแล้ว คุณไม่ตอบ ฉันก็เลยนึกว่าคุณ อนุญาตให้ฉันเข้ามาแล้ว”

สายตาที่แหลมคมของภัสกรณ์กวาดตามองมายัง ผมยาวที่เปียกหมาดๆยังไม่แห้งดีของนีรชา “สระว่ายน้ำ ทำความสะอาดเสร็จแล้ว?”

ทำเรื่องที่ไม่ควรทำจริงๆ นีรชาหาความโชคร้ายเข้า มาเอง

“ยังค่ะ แต่หลังจากอาหารค่ำ ฉันจะรีบทำความ สะอาดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้”

ภัสกรณ์อุทานออกมาอย่างเย้ยหยัน ลุกขึ้นตามนีร ชาลงไปชั้นล่าง

นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่ภัสกรณ์ ไม่ได้โมโหรุนแรงนัก มองดูใบหน้าของภัสกรณ์ที่บูดบึ้ง นีรชาตัดสินใจพยายามพูดให้น้อยที่สุด ยิ่งพูดเยอะยิ่งผิดเยอะ

เพิ่งจะนั่งลงด้านข้างโต๊ะอาหาร ท้องของนีรชาก็ส่ง เสียงร้อง “จ๊อกๆ” ที่ดังชัดแจ๋วขึ้นมาระลอกหนึ่ง ภัสกรณ์ เหลือบมองด้วยหางตา สายตานั้นบอกไม่ถูกว่าคือดูถูก หรือว่าคือหัวเราะเยาะ นีรชาเขินอายจนหน้าแดงไปหมด “ลูกจำ แม่รู้ว่าลูกหิวแล้ว แต่ลูกก็อย่าร้องออกมาดังขนาด นี้สิ!” นีรชาปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้ลูกน้อยที่อยู่ใน ท้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เห็นภัสกรณ์หยิบช้อนขึ้นมาเริ่มตักซุปกิน นีรชาก็รีบ ลงมือทันที ทั้งชา ทั้งเผ็ด ทั้งสด ทั้งหอม นี่ก็คือมื้ออาหาร ที่เธอปรารถนามานานแสนนาน!

เต้าหูผัดซอสเสฉวน อร่อย ปลาต้มน้ำ อร่อย หม้อ ไฟไก่ผัดแห้ง ก็อร่อย! นีรชากินอย่างทุ่มเทหมดจิตหมดใจ กินจนความสุขกระจายไปทั่วทั้งใบหน้า อารมณ์คึกคักขึ้น มา

กระทั่งกินได้พอสมควรแล้ว นีรชาถึงได้ปล่อย จังหวะให้ช้าลง เงยหน้าขึ้นมาจานของภัสกรณ์สะอาด สะอ้าน ดูเหมือนนอกจากซุปหอยกาบแล้ว เขาก็ไม่ได้กิน อะไรเลย

“โอ๊ะ ทำไมคุณไม่ทานล่ะคะ?” นีรชากำลังกิน หม้อไฟไก่ผัดแห้งอยู่ในปาก เอ่ยถามภัสกรณ์ขึ้นด้วยเสียง ที่ไม่ค่อยชัดเจน

ภัสกรณ์เอนตัวลงบนพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ “ดูเธอ

กินก็พอแล้ว เธอเป็นผีที่หิวตายกลับชาติมาเกิดหรือยังไง?

หรือฉันภัสกรณ์ไม่ได้ให้เธอกินอิ่มหรอ? ช่างกินได้น่าเก

ลียดจริงๆ!”
นีรชาแลบลิ้นออกมา ที่เธอกินก็ดูเหมือนจะดุเดือด ไปหน่อย ทำงานที่ใช้แรงมาตลอดทั้งช่วงบ่าย จึงหิวมาตั้ง นานแล้ว บวกกับวันนี้ล้วนเป็นอาหารที่เธอชอบกิน ไม่กิน ให้หนักๆก็แปลกน่ะสิ!

ภัสกรณ์เหวี่ยงมาอีกหนึ่งประโยค “พรุ่งนี้ทำอาหาร เสฉวนอีก!” จากนั้นก็ขึ้นข้างบนไปอย่างพลิ้วไหว เหลือไว้ เพียงนี้รชาที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

สมองน้อยๆของนีรชาขยับเคลื่อไหวอย่างรวดเร็ว “เขาดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบกินเผ็ดเท่าไร แล้วทำไมพรุ่งนี้ ยังให้ฉันทำอาหารเสฉวนอีก? หรือว่าเขาจะค้นพบว่าฉัน ชอบกิน ดังนั้นเลยตั้งใจดูแลฉันเป็นพิเศษอย่างนั้นหรอ?”

ทันใดนั้น เธอก็ส่ายศีรษะปฏิเสธความคิดของตัว เองในทันที ภัสกรณ์คนประเภทนั้นจะมาสนใจความเป็น ความตายของคนอื่นได้อย่างไรกัน! เขาไม่มีทางที่จะดูแล ฉันขนาดนี้

คิดตั้งนานก็ยังคิดไม่ตก นีรชาทำได้เพียงไม่ไป คิดถึงมันอีก ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดที่วางอยู่ด้านหน้า ของเธอก็คือรีบทำสระว่ายน้ำให้สะอาดก่อนที่คุณชาย ใหญ่หมื่นสาจะโมโห

ไฟถนนเปล่งแสงอันโชติช่วงที่เย็นยะเยือก ฝา ครอบที่ไม่ใหญ่ปิดล้อมแสงจากโคมไฟนั้นเอาไว้ บริเวณ โดยรอบสระว่ายน้ำล้วนมีดสลัว ต้นไม้ที่มืดครึ้มดูเหมือน กลุ่มหมอกควันที่พร่าเลือน บริเวณรอบๆล้วนเงียบเหงา มี เพียงเสียงร้องยาวบ้างสั้นบ้างของแมลงที่อยู่ในพงหญ้า ทำให้ทุกอย่างดูเงียบเหงามากยิ่งขึ้น

นีรชาสวมรองเท้าบูทกันฝนที่หนักอึ้ง ทำความสะอาดด้วยความทุ่มเทอย่างสุดความสามารถอยู่ตรงกลาง สระว่ายน้ำ แขนปวดเมื่อยขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือก็ยิ่งเจ็บมากยิ่ง ขั้น พลังงานหลังจากที่กินข้าวเสร็จเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะ หายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอรู้สึกเพียงแค่หนาวเหน็บไปทั่ว ทั้งร่างกาย เรี่ยวแรงสักนิดก็ไม่มีเหลือแล้ว

นีรชาปืนจากกันสระขึ้นมาบนพื้นอย่างอ่อนระโหย โรยแรง เหนื่อยจนหอบหายใจแรง ลมเย็นพัดผ่านมาระ ลอกหนึ่ง เธอหนาวแข็งจนตัวสั่นระรัว

เธอมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวและ อ้างว้างนี้ไปรอบๆ ความน้อยใจทั้งหมดล้วนแปรเปลี่ยน เป็นความโศกเศร้า น้ำตาเม็ดใหญ่ค่อยๆร่วงหล่นลงมา

เธอคุดคู่ร่างกายพิงตัวลงบนเสาไฟถนนที่อยู่ข้าง สระว่ายน้ำ โศกเศร้าเสียใจจนถึงขีดสุด แต่กลับไม่ยอม ปล่อยเสียงร้องไห้หนักออกมา ใช้มือกุมปากไว้ส่งเสียง สะอึกสะอื้นที่หนักอึ้งออกมา