ตอนที่ 52 ต้องเข้มแข็ง

คนสองคนก้มหน้าก้มตากินข้าว บนโต๊ะอาหารกลับ เงียบอย่างผิดปกติ บรรยากาศน่าอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง นีรูช าฝืนความรู้สึกไม่สบายทนกินโจ๊กไปหนึ่งชามแล้วก็กินไม่ ลงอีกต่อไป

“ฉันกินอิ่มแล้ว คุณค่อยๆทานไปนะคะ อีกสักครู่ฉัน มาเก็บจาน” นีรชาลุกขึ้นเตรียมออกไปจากโต๊ะอาหาร ทั่ว ทั้งร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่าง มาก

“หยุดยืนอยู่ตรงนั้น ! ” ด้านหลังสะท้อนเสียงที่ราบ เรียบของภัสกรณ์ขึ้น “ทำความสะอาดห้องเสียหน่อย”

นีรชาเงยหน้าขึ้นมองภัสกรณ์ เขากำลังดื่มนมด้วย ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก เพียงแต่ว่าลึกเข้าไปในดวงตามี เปลวไฟเล็กๆกลุ่มหนึ่งกำลังเผาไหม้อยู่ นีรชารู้สึกหวาด กลัวขึ้นมาในทันที ตอนนี้ภัสกรณ์ที่ไม่ใช้ความรุนแรงและ ไม่เลือดเย็นอำมหิตคนนี้กลับทำให้ในใจของเธอรู้สึกไม่ ค่อยสงบ

ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ในมือของ

เขาบีบชีวิตพ่อของเธอเอาไว้ ยังไงก็ทำตัวดีๆ เชื่อฟังสัก หน่อยจะดีกว่า เธอพยักหน้าพลางส่งเสียง “อือ” แล้วถาม ขึ้นอีกว่า “ยังมีอะไรต้องทำอีกไหมคะ?” ภัสกรณ์กลับไม่มีการตอบสนองต่อเธอเลยแม้แต่

น้อย ลุกขึ้นยืนแล้วดันอาหารเช้าที่ยังกินไม่หมดออกไป

จากนั้นก็เดินกลับไปทางห้องนอน เห็นนีรชาเป็นอากาศ

ธาตุอย่างแท้จริง
ในแต่ละวันหลังจากนี้ ท่าทีของเขาที่มีต่อนี้รชาก ยิ่งแปลกหน้า ไม่แยแสและห่างออกไป ในดวงตาที่ดุดัน มักจะดูเหมือนเต็มไปด้วยความในใจ ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ ท่ามกลางแสงอาทิตย์ บนร่างกายก็ยังห่อหุ้มอากาศ หนาวไว้อีกชั้นหนึ่ง

ในใจของนีรชากลับโล่งอก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่มาก่อกวนเธออีกต่อไปแล้ว คนสองคนอาศัยอยู่ใต้ ชายคาเดียวกัน แต่ทั้งสองฝ่ายกลับถูกคั่นกลางไว้นับพัน หมื่นลี้ รักษาระยะห่างกับภัสกรณ์ ถือว่าดีมาก นีรชาพัง พอใจกับการใช้ชีวิตแบบนี้

นีรชาทำงานบ้านอย่างกระตือรือร้นวันนัดผ่าตัด ของพ่อใกล้จะมาถึงแล้ว ช่วงนี้ไม่สามารถขัดใจภัสกรณ์ ได้โดยเด็ดขาด เธอโน้มตัวลงหยิบผ้าขี้ริ้วยุ่งอยู่กับการ เช็ดตู้โชว์ภายในบ้าน ทำได้ไม่เท่าไรก็ปวดเอวจนแทบจะ ทนไม่ไหว

คนท้องต้องพยายามกัมตัวให้น้อยที่สุด และไม่ สามารถปีนขึ้นที่สูง แต่ทั้งสองอย่างนี้เธอได้ทำไปหมด แล้ว

วันนี้ภัสกรณ์ไม่ไปที่บริษัท นอนเอนตัวอยู่บนโซฟา มองดูนีรชายั่งอยู่กับการทำโน่นทำนี่ด้วยความเบื่อหน่าย สั่งให้นีรชาเช็ดตรงนี้ที กวาดตรงนั้นที

นีรชาอยากจะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา อยากจะถามสักคำจริงๆว่า “ท่านประธานใหญ่หมื่นสา ตระกูลหมื่นสาของพวกคุณกำลังจะล้มละลายแล้วใช่ ไหม? ท่านผู้อาวุโสว่างขนาดนี้ ไม่ต้องไปทำงาน จัดการ งานหลวงหรืออย่างไร?”
แต่นีรชารู้และเข้าใจหลักเหตุผลที่ว่าอยู่ใต้ชายคา บ้านเขาจะไม่ก้มหัวไม่ได้ ภายนอกยังคงแสดงความ เคารพนบนอบ ทำความสะอาดอย่างเอาจริงเอาจัง พื้นเช็ด จนเปล่งแสงแวววาวราวกับเพชรก็ไม่ปาน แม้แต่ระเบียง หน้าต่างที่อยู่ด้านนอกก็ยังสะอาดสะอ้านไร้ฝุ่นละออง

นีรชารู้สึกว่าตัวเองสามารถได้รับการคัดเลือกให้ เป็นสิบยอดสาวใช้ได้แล้ว แต่ถึงกระนั้น คุณชายใหญ่หมื่น สาก็ยังคงไม่พอใจ ตอนเที่ยงเขาเอนตัวพิงพนักอ่าน หนังสืออยู่บนโซฟา นีรชาทำความสะอาดห้องอยู่ด้านข้าง

ทันใดนั้นนี่รชาก็รู้สึกเย็นวูบที่ด้านหลัง เธอหัน ศีรษะ ดวงตามองสำรวจไปทางด้านหลัง กลับชนเข้าไปใน ดวงตาที่ลึกซึ้งของภัสกรณ์ หรือว่านี่จะเป็นภาพลวงตา? เธอกลับรู้สึกว่านัยน์ตาของภัสกรณ์ดูเหมือนจะมีอารมณ์ ความรู้สึกที่พิเศษ อารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น ปกติคนทั่วไป เรียกมันว่า “ความโศกเศร้า”

ความโศกเศร้า? ริมฝีปากชมพูระเรื่อของนีรชาอ้า ออกเล็กน้อย เบิกตากว้างจ้องมองดูภัสกรณ์ อยากตั้งใจดู ให้ชัดเจนว่าในดวงตาของเขาแท้จริงแล้วเป็นอารมณ์ ความรู้สึกอะไรกันแน่

เป็นภาพลวงตาจริงๆ เพราะวินาทีต่อมาภัสกรณ์ก็ หรี่ตาลง พูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยความไม่สบอารมณ์ ว่า “เธอกำลังทำกับฉันแบบขอไปทีอย่างนั้นหรอ? พื้นจะ กวาดลวกๆแบบนี้นี่นะ?”

ดวงตาที่ดุร้ายหรี่ลงอย่างอันตราย นี่คือลางบอก เหตุของความโมโหของเขา นีรชาหยุดการเคลื่อนไหวลง อดทนกับอาการปวดเมื่อยที่บริเวณช่วงเอว แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ขอโทษค่ะ ฉันจะทำความสะอาดใหม่อีกรอบ”

นีรชาคุกเข่าลงบนพื้นที่เย็นเฉียบ ใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดพื้น ไม้สักที่หรูหราทุกตารางนิ้วจนมันเปล่งประกายราวกับของ ใหม่ แม้แต่เงาคนต่างก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน วิธีการทำ ที่พิถีพิถันเช่นนี้ แค่ห้องรับแขกอย่างเดียวก็ใช้เวลาไปทั้ง ครึ่งเช้าแล้ว กระทั่งพื้นทั้งหมดเช็ดสะอาดหมดแล้ว ตอนที่ เธอลุกยืดตัวขึ้นมานั้น ถึงได้พบว่าตนเองปวดเอวเจ็บหลัง จนแทบจะยืนได้ไม่นิ่งแล้ว

นีรชาบีบคลึงบริเวณเอวและหน้าท้องที่ปวดบวม พลางให้กำลังใจลูกน้อยที่อยู่ในท้องในใจ “ลูกแม่ ลูกจะ ต้องเข้มแข็งไว้นะ! รอคุณตาผ่าตัดเสร็จแล้ว แม่ก็จะพาลูก ออกไปจากที่นี่ ไม่ให้ลูกต้องทนทุกข์ทรมานอีก”