ตอนที่ 5 เมื่อคืนไปไหนแล้ว

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบหน้าต่าง ลอด ผ่านผ้าม่านหนาทึบเข้ามายังเตียงกว้างสีขาว สะอาดตา ผมยาวสลวยแพร่กระจายบนฟูกนุ่ม อย่างสวยงาม บนตัวเต็มไปด้วยร่องรอย ฟกช้ำ

ขนตางอนยาวปกคลุมดวงตาอันสดใส จมูก เรียวเล็ก และริมฝีปากสีชมพูระเรื่อดั่งลูกเชอร์ รี่ที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยเลือด

“ฮู….” เสียงถอนหายใจแผ่วเบา นีรชาตื่น ขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหัวตื้อและเจ็บแปลบ ไปทั้งตัว

ลืมตาคู่สวยขึ้นมา เธอตกใจกับสิ่งที่เห็นตรง หน้า จนต้องปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้มีเสียง เล็ดลอดออกไป

ในบรรดาเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น มีเสื้อเชิ้ตสี ขาวของผู้ชายและกระโปรงของเธอพันกันอยู่ เธอใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบหน้าอกตัวเอง ไว้ แล้วค่อยๆ ไถลลงจากเตียงช้าๆ เอื้อมมือ ไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้นขึ้นมาใส่

หันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง ก็เห็นว่า เขายังคงนอนหลับและไม่มีเสียงใดๆ ทำให้ เธอใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

กระโปรงขี้ริ้วของเธอถูกสวมทับด้วยเสื้อ เชิ้ตตัวยาว จนกลายเป็นชุดกระโปรงที่ สามารถใส่ออกไปข้างนอกได้ นีรชาใช้มือสาง ผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง และจ้องมองแผ่นหลัง อันแข็งแกร่งของชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะหนี ออกจากห้องไป

ที่กระท่อมซอมซ่อหลังหนึ่ง

ในห้องที่มืดมิด นีรชารีบถอดเสื้อเชิ้ตสีขาว

ออก กลิ่นกายของชายคนนั้นยังติดอยู่บนเสื้อ ความเลือดเย็น ความชั่วร้ายป่าเถื่อน และพลัง ที่พร้อมจะทำลายทุกอย่าง กลิ่นนี้เป็นเครื่อง เตือนความจำว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เป็น เหมือนกระแสน้ำที่พัดผ่านไปและไม่มีวันย้อน กลับ

เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป และไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“แกรัก” ประตูถูกผลักออกอย่างแรง มุกมณี เดินตัวหอมฟุ้งเข้ามาในห้อง

“ยัยน้ำ แกหายไปไหนมาทั้งคืน บ้านช่องไม่ ยอมกลับ” มุกมณีถามด้วยท่าทีโกรธ เมื่อเห็น ว่านีรชาใส่เสื้อผ้าเพียงครึ่งท่อน ผิวหนัง เปลือยเผยให้เห็นรอยช้ำที่เกิดจากคิสมาร์ก มุกมณีทั้งสะใจและทั้งริษยา

คลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้าใส่เธอเมื่อคืนร่างกาย

อันบริสุทธิ์ผ่องแผ่วถูกชายชั่วคนหนึ่งกระทำ จนป่นปี้ เจ็ดปวดแสนสาหัส แต่ว่าผู้ชายคนนั้น กลับเป็นคุณภัสกรณ์ที่สาวๆ หลายคนต่างก็ อยากนอนร่วมเตียงกับเขากันทั้งนั้น

มุกมณีหรี่ตาลง พยายามซ่อนอารมณ์ที่แท้ จริงของตัวเองไว้

” ฟังจากที่มุกมณีพูด นีรชาก็เชื่อทันทีว่า มุกมณีไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วใครกันที่แอบอ้างชื่อพี่สาวเธอ หลอกล่อ ให้เธอไปที่คลับนั่น

ไม่ได้ จะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้พี่สาว เธอรู้ไม่ได้เด็ดขาด เธอยอมเก็บความเจ็บปวด ไว้คนเดียว ไม่ต้องการให้ใครรับรู้เรื่องนี้

นีรชาลดตาลงต่ำ ขนตาเธองอนยาว แก้ม ขาวนวลดูบอบบางเหมือนกับตุ๊กตาผ้า สวยงามจับตา

“พี่มุก เอ่อ…คือว่า เมื่อวานนี้เป็นวันเกิด พมุก เพื่อนนะ พวกเราเลยไปฉลองกัน” นีรชาที่มี เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวปิดบังร่างกายเอาไว้กับ น้ำเสียงที่ฟังดูมีพิรุธ

มุกมณีแสยะยิ้มออกมายังเด็กนี่ ดูท่าจะไม่ ยอมบอกความจริงแน่ๆ แต่ก็ดีแล้วแหล่ะ เพราะเธอมีเรื่องต้องสะสางอีกเยอะ

มุกมณีปรายตามองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่นีรชาใส่ มา เธอยกขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นเสื้อเชิ้ต ธรรมดาตัวหนึ่ง ที่ราคาน่าจะแพงอยู่ ตรงข้อ พับมีด้ายสีทองปักตัวอักษร ที เอ เอ็น

ที เอ เอ็น อ่านว่า แทน เป็นไปไม่ได้ เสื้อตัวนี้ เป็นของคุณแทนอย่างนั้นเหรอ แล้วเสื้อตัวนี้ มาอยู่กับนีรชาได้ยังไงมุกมณีถามขึ้นมาด้วย ความคับข้องใจ “ยัยน้ำ แตกได้เสื้อตัวนี้มาจาก %3D ที่ไหน”