ตอนที่29 โล่งใจ

ท่าทีของเธอทำให้ภัสกรณ์เริ่มไม่พอใจ มือใหญ่ จับไปที่คางของนีรชา ออกแรงดึงหน้าเธอเข้ามาใกล้ เพื่อ เผชิญหน้ากับเขา

“พูด…อย่าให้ฉันหมดความอดทน”ความอดทนของ ภัสกรณ์ใกล้หมดลงแล้ว

“เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ ปล่อยฉัน” เธอถลึงตาใส่เขา

ไม่เกี่ยวกับฉันงั้นเหรอ”ภัสกรณ์แสยะยิ้มอย่างเย็น ชา”อย่าลืมสิว่าเธอเป็นนางบำเรอของฉัน นางบำเรอ ก็ ต้องปฏิบัติตามกฎที่ควรปฏิบัติ”

นางบำเรอ

ใช่สิ..เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ แล้วยังจะเรียกร้อง

ศักดิ์ศรีอะไร นีรชารู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เขลานัก นี่เธอคิดว่าเธอ เป็นใคร ถ้าไม่ใช่นางบำเรออย่างที่เขาว่า

ฟันขาวกัดริมฝีปากซีดๆ ของตัวเองแน่น นีรชาเงย หน้าขึ้นมา น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นจนน่ากลัว “ใช่…ฉัน มันก็แค่นางบำเรอของคุณ ฉันไม่ควรมีศักดิ์ศรี ฉันไม่ควรมี อิสระ ฉันจน ฉันต่ำต้อย ไม่มีแรงที่จะต่อต้านใคร คนอย่าง ท่านประธานหันมาเหลียวแลฉัน ก็นับว่าเป็นพรที่ยิ่งใหญ่ ที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว ฉันควรจะเชื่อฟัง ถ้าคุณบอกให้ ไปทางซ้าย ฉันต้องไม่ไปทางขวา ถ้าคุณพูดว่าอากาศดีฉันต้องไม่พูดว่าฝนตก ถูกต้องไหมคะ?”

คำพูดเหล่านั้น ทำให้ภัสกรณ์ถึงกับหน้าเหวอ

เขามองดูเธออย่างตกใจ และในความตกใจนั้น เขา รู้สึกราวกับว่าถูกล้างสมอง ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้กำลังพูด อะไร?

ตั้งแต่ภัสกรณ์ยอมเข้ามาสืบทอดธุรกิจตอนอายุสิบ แปด ก็ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงประชด ประชันแบบนี้ แถมยังเป็นคำพูดที่หลุดออกจากปากเด็ก สาวตัวเล็กๆ ที่ดูอ่อนแอคนหนึ่ง

ร่างสูงเฝ้ามองเธออยู่นาน ก่อนรอยยิ้มแห่งความ ชั่วร้ายจะปรากฏขึ้นที่มุมปาก

รอยยิ้มนั้นช่างเยือกเย็น

“นีรชา เธอกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ เธออย่า ลืมนะว่าสิทธิ์ชานนพ่อของเธอ ยังนอนแน่นิ่งรอการรักษา อยู่บนเตียง ค่าหมอ ค่ายาทั้งหมด ก็ขึ้นอยู่กับฉัน แค่ฉัน กระดิกนิ้ว เธอก็เตรียมตัวซวยได้เลย”

รอยยิ้มของเขาน่ากลัว ราวกับซาตานที่ผุดขึ้นมา จากนรก

“คุณคิดจะทำอะไร?”เธอพูดเสียงสั่นเครือ พยายาม ระงับความหวาดกลัวในใจของตัวเอง

เขาหรี่ตามองหญิงสาว ค่อยๆ เอานิ้วมือเสยคาง ของเธอให้เงยหน้าขึ้น”เธอเป็นผู้หญิงฉลาด น่าจะเข้าใจ ในสิ่งที่ฉันพูดนะ…ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องปฏิบัติตาม กฎสิบข้อ”
“กฎของการเป็นนางบำเรอน่ะเหรอคะ?”เธอจ้อง เขาตาเขม็ง ใบหน้าเล็กๆ ซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยม่าน หมอกแห่งความไม่พอใจ

“ข้อที่หนึ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องเลิกทำงาน พาร์ทไทม์ แล้วย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลธนกิจ โกศล”

“ข้อที่สอง ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ต้องรายงานให้ฉัน รู้ให้ฉันอนุญาตก่อนถึงจะไปได้”

“และข้อที่สาม ห้ามโกหกฉันเด็ดขาด”

“ตอนนี้เอาแค่สามข้อนี้ไปก่อน อีกเจ็ดข้อที่เหลือ เดี๋ยวค่อยว่ากันที่หลัง”ภัสกรณ์ไม่เปิดโอกาสให้นีรชาคัด ค้านใดๆ เลย

เธอได้แต่ก้มหัวลง ผมยาวสลวยลงมาปกหน้า ปิดบังความรู้สึกของเธอเอาไว้ ภัสกรณ์เองก็รู้สึกหวั่นไหว ในใจไม่น้อย

เขาปัดผมของเธอออก เผยให้ใบหน้าที่สวยงาม ภัสกรณ์กระซิบเสียงนุ่มที่ข้างหูของนีรชาว่า”ตอนนี้ บอก ฉันได้หรือยังว่าผู้ชายคนเมื่อคืนเป็นใคร? ใช่รุ่นพี่คนนั้นที่ เธอจำฝังใจไม่ลืมหรือเปล่า?

รุ่นพี่พี่ภพน่ะเหรอ? เธอรู้สึกจุกขึ้นมาในหัวใจ ทันที

พี่ภพ…เขาหายไปจากชีวิตของเธอตั้งนานแล้ว และ ทั้งชีวิตนี้ อาจจะไม่มีทางได้เจอกันอีกเลยก็ได้

นีรชาแสยะยิ้ม และพูดออกมาเบาๆ ว่า “ไม่ใช่ หรอกค่ะ เขาเป็นแค่เพื่อนนักศึกษาธรรมดาๆ คนหนึ่ง”
ดวงตาคมกริบของภัสกรณ์จ้องมองนีรชาไม่วางตา เหมือนว่าต้องการมองให้ลึกเข้าไปถึงข้างในหัวใจของเธอ

ในแววตาของนีรชามีแต่ความเฉยเมย แสดงว่าเธอ ไม่น่าจะโกหก และหัวใจของภัสกรณ์ ก็โล่งอย่างบอกไม่ ถูก