ตอนที่ 244 กอดแน่นๆ

ภัสกรณ์และบอดี้การ์ดได้นำผู้หญิงคนนั้นเข้าไป ในห้องที่มีรั้วเหล็กกั้น จากนั้นก็เอากุญแจล็อคที่ประตู เหล็กอีกครั้งนึง เมื่อทำทุกอย่างเสร็จก็เดินกลับเข้าไปที่ โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าที่มืดมน

คุณพ่อบ้านเดิมตามหลังเขามาติดๆ พูดด้วยน้ำ เสียงที่รู้สึกผิด “คุณผู้ชายครับ มันเป็นความผิดของผม เอง ที่ไม่ล็อคประตูไว้ให้ดีๆ”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วและกำลังจะอ้าปากพูด แต่คุณ ชลธีก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน “ทัพพ์ นายไม่ต้องอธิบาย อะไรแล้ว ฉันรู้ว่าในใจของนายทรมานขนาดไหน ตั้งแต่ ที่ไตษาเป็นบ้าและเสียสติไป หัวใจของหายก็คงเหมือน ตายตามไปด้วย วันธรรมดาปกตินายแอบปล่อยเธอออก มาก็ช่างมันเถอะไม่เป็นอะไร แต่วันนี้มีแขกสำคัญมา คุณ หนูน้อยก็มาด้วย แล้วทำไมนายถึงยังทำเรื่องโง่ๆได้”

ไตษา น่าจะเป็นชื่อของผู้หญิงคนเมื่อกี้สินะ นีรชา ได้แต่คาดเดาในใจ ฟังจากสิ่งที่คุณชลธีพูด คุณพ่อบ้าน กับผู้หญิงที่ชื่อไตษาต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน อย่างแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้เธอออกมา เดินเล่นบ่อยๆ

จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่นะ ทำไมถึง ตะโกนร้องเรียกชื่อของถิรา ซับซ้อนจริงๆ นีรชารู้สึกว่าเรื่องราวมันยุ่งเหยิงเกินกว่าที่สมองของเธอจะคิดได้

คุณพ่อบ้านได้แต่ทำท่าทีอึดอัดใจ และไม่พูดว่า คุณชลธีได้แค่ถอยหายใจออกมา”ฉันรู้ว่านายคงอยาก ให้เธออกมาเจอถิราสินะ ช่างมันเถอะ นายลงไปเถอะ”

ภัสกรณ์โบกมือไล่ให้ทุกคนออกไป ทุกคนถอย ออกไปจากห้อง

ทำให้โต๊ะอาหารเหลือเพียงแค่ภัสกรณ์ นีรชา

และคุณปู่ชลธี คุณชลธีจ้องมองไปที่ภัสกรณ์ และเขาก็พยักหน้า

ตอบรับเบาๆ

ภัสกรณ์มองมาที่นีรชา พยายามทำน้ำเสียงให้นิ่ง ที่สุดเหมือนกำลังจะพูดเรื่องราวของคนอื่น”น้ำ ผู้หญิงที่ เธอเห็นเมื่อกี้นี้ คือแม่ของฉันเอง”

อะไรนะ? นีรชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ภัสกรณ์ยิ้มออกมาด้วยท่าที่ฝืดสุดหัวใจ”ตอนที่ ฉันอายุ4 ขวบ แม่ของฉันรู้จักกับชายอันธพาลข้างถนน คนหนึ่ง และมีใจให้กับผู้ชายคนนั้น เธอตัดสินใจทิ้งฉัน เอาไว้และหนีหายไปกับผู้ชายคนนั้น ชายอันธพาลคน นั้นใช้เงินของเธอจนหมดแล้วก็ทิ้งเธอไป เธอจึงต้อง ออกไปรับแขกที่ข้างถนน แต่พ่อของฉันก็มาเจอเธอ และก็พาเธอกลับมาด้วย หลังจากนั้นก็กลับมาใช้ชีวิต เป็นปกติได้ไม่กี่ปี เธอก็ตัดสินใจไปจากพวกเราและไป กับผู้ชายคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง ค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาวของ ฤดูหนาวในปีหนึ่ง ที่หน้าประตูบ้านของตระกูลหมื่นสา มีผู้หญิงคนนึงครึ่งเป็นครึ่งตายนอนหนาวอยู่หน้าบ้าน และในอ้อนแขนของเธอก็กอดทารกหญิงคนหนึ่งไว้ใน คืนวันนั้นพ่อของฉันได้ใช้น้ำกรดสาดลงไปที่บนใบหน้า ของเธอ เพื่อให้เธอเสียโฉมและกักขังเธอให้อยู่กับเขา ตลอดไป”

พระเจ้าช่วย! นีรชาตกใจอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ ออก นี่เป็นที่มาของเรื่องราวที่โหดร้ายมากจริงๆ

ทั้งรักมากและเกลียดมาก ถึงขนาดที่ทำให้ผู้ชาย คนหนึ่งทำร้ายภรรยาของตัวเองให้เสียโฉม เพื่อกักขัง เธอให้อยู่ด้วยตลอดชีวิต

ไตษา คนที่เธอรักจนหมดหัวใจก็คงจะเป็นชาย อันธพาลคนนั้น ถึงได้ยินยอมละทั้งผู้ชายที่รวยๆ ไปหา ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลยและอยู่ด้วยกัน

แต่น่าเสียดาย ที่เธอยอมทุ่มเทให้กับชายที่ไม่ เอาไหน มัวเมาและลุ่มหลงจนสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรอ

ภัสกรณ์จ้องมองแจกันดอกไม้สีแดงที่ถูกจัดวาง อยู่บนโต๊ะ” หลังจากที่รูปร่างหน้าตากลายเป็นอัปลักษณ์ แม่ของฉันก็เริ่มเสียสติ และเป็นบ้าในที่สุด จนมีอยู่วัน หนึ่งเธอได้ใช้มีดอันแหลมคมแทงที่พ่อของฉัน บาดแผลนั้นลึกมากทำให้พ่อได้รับบาดเจ็บสาหัส ตั้งแต่ นั้นมาพ่อก็ย้ายไปอยู่ที่อเมริกา”

นีรชานึกออกทันที ที่แท้ที่พ่อของเขามีนิสัยเย็น ชา และมีทัศนคติแบบนี้กับคนอื่น ก็เพราะว่าโดนคนรัก ของตัวเองทำร้าย และกลายเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายตลอดเวลา

เธอรอให้ภัสกรณ์เล่าเรื่องต่อ แต่ภัสกรณ์ก็ไม่พูด อะไรเลย นิ้วมืออันเรียวยาวจับขนาบไปกับมีดและวางไว้ บนโต๊ะอาหาร เมื่อสะท้อนกับแสงไฟก็ยิ่งเห็นภาพ ชัดเจนขึ้น เป็นภาพที่ดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก และไม่ สามารถช่วยอะไรได้เลย

นีรชามองเงาอันแสนโดดเดี่ยวของเขา และรู้สึก เจ็บปวดลึกๆในหัวใจ

เมื่อห้าปีก่อน เธอเคยได้ยินเสียงภัสกรณ์นอน ละเมอด้วยความเศร้า

“แม่ครับ ไม่เอา ไม่เอานะครับ แม่ครับ ผมจะเป็น

เด็กดีนะครับ ผมจะเชื่อฟังแม่ครับ แม่เอาครับ ไม่เอา!” เธอยังคงจำได้ดีว่าหน้าผากของเขาเต็มไปด้วย เหงื่อ และยังจำได้ชัดเจนว่าน้ำเสียงเขาช่างน่าสงสาร

และหมดหวังเสียจริงๆ

นีรชาเดินไปที่ข้างๆภัสกรณ์ ยื่นแขนออกไปและ กอดเขาจากทางด้านหลัง กอดอย่างแน่ๆ ให้แน่นที่สุด จนเข้ารู้สึกอบอุ่น

ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ เธอเข้าใจเขา

น้ำเสียงของภัสกรณ์ยังคงถูกสะกดไว้ด้วยความ เจ็บปวด”น้ำในค่ำคืนที่แม่จากไป เป็นค่ำคืนที่ฝน ตกหนักมาก ฉันคุกเข่าลงที่หน้าของเธอ ขอร้องให้เธอ ไม่ไปจากฉัน ฉันรับปากว่าฉันจะเป็นเด็กดี ฉันจะเชื่อฟัง เธอในทุกๆอย่าง แต่แล้ว..เธอก็ยังจากฉันไปอยู่ดี เธอสะบัดฉันออก และเดินจากไป แม้แต่หน้าก็ไม่หันมามอง ฉันเลยสักนิด ”

นีรชารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจจะแทบไม่อยากจะ หายใจน้ำตาค่อยๆไหลลงมาทีละหยด ทีละหยด เธอยิ่ง กอดภัสกรณ์แน่นกว่าเดิม อยากจะนำความอบอุ่นจากตัว เองทั้งหมดส่งต่อให้กับเขา

ภัสกรณ์ก็ใช้แรงในการกอดเธอกลับ น้ำเสียงเริ่ม สั่น”น้ำ..เธอรู้ไหม มีบางครั้งที่ฉันแอบรู้สึกอิจฉาถิรา”

ทันใดนั้นนีรชาก็เข้าใจทุกอย่าง ว่าทำไมคุณ ไตษาถึงเอาแค่ตะโกนร้องเรียกหาถิรา

ถิรา คือลูกสาวของคุณไตษาและผู้ชายคนนั้น ถิร าคือลูกคนเดียวที่หัวใจของเธอยังรักและหวงแหน

เธอมันคนไร้ความปราณี ไร้ความรู้สึก คนเห็นแก่ ตัว ถึงแม้จะเป็นบ้าและเสียสติไป แต่เธอก็ยังจำแต่ ลูกสาวของเธอเพียงคนเดียว

แย่จริงๆ เป็นแม่คนแท้ๆแต่กลับไม่เคยแบ่งความ รักของเธอให้กับภัสกรณ์เลย

นีรชาใช้แรงทั้งหมดที่มีกอดภัสกรณ์

เขาเป็นคนใจร้อน เป็นคนเลือดเย็น และยังมีข้อ เสียอีกมากมาย แต่ ณ ช่วงเวลานี้ นีรชาอยากทำให้เป็น เพียงเด็กคนนึงที่ถูกโอบกอดด้วยความรัก

มองไปที่หลานชายและหลายสะใภ้โอบกอดกัน น้ำตาของคุณปู่ชลธีก็ไหลออกมา “น้ำ…ภัสกรณ์เป็นเด็กที่ดีมากๆเลยนะ ในตอนนี้เรากำลังจะนำถิราส่งไปที่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ภัสกรณ์ยังไงก็ไม่ยอมเขา บอกว่า ในตัวของถิรา ครึ่งหนึ่งนั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไข ของเขา”

“คุณปู่คะ ฉันจะทะนุถนอมเขา ฉันจะรักภัสกรณ์ ให้ดีที่สุด ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะให้ ความอบอุ่นของคนในครอบครัวแก่เขาค่ะ” นีรชา รับปากกับคุณปู่ชลธีอย่างจริงจัง

เธอเงยหน้าขึ้นและจูบภัสกรณ์ โดยไม่ที่สนใจ สายตาของคุณปู่ชลธี “ภัสกรณ์ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ที่สุด”

เธอกอดเขา แทนการตอบสนองอย่างเงียบๆ