ตอนที่ 233 หวานเป็นพิเศษ

นีรชาหัวเราะเยาะ”ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ คุณ อย่าคิดมากสิ”

นรุตม์รีบวิ่งเข้ามาปกป้องจันทร์ฉายไว้ในอ้อม แขน นิ้วชากับภัสกรณ์ดูเหมือนทะเลาะกัน แท้จริงแล้วรัก กันหวานซึ้งตลอด

นภนัยกำลังมองอยู่ เลือดในตัวพลุ่งพล่าน รู้สึก เลี่ยนในลำคอ

ความโกรธแค้นความเกลียดชังลึกเข้าไปถึงใน กระดูก ทำให้เธอราวกับเป็นคนบ้าอาละวาด ตอบโต้นีรช าอย่างร้ายกาจ “นั่งนี้รชา เธอมันดอกทอง! นั่งดอกทอง! ฉันอยากจะกินเนื้อของเธออยากจะดื่มเลือดของเธอ!”

ภัสกรณ์ถลึงตาจ้องมองนภนัยที่เข้ามาใกล้ขึ้น มองใบหน้าที่เคยสวยงามของเธอแต่ตอนนี้กลับกลาย เป็นน่าเกลียดน่ากลัว ในใจรังเกียจเธอที่สุด เขาปกป้อง นีรชาไว้ที่ด้านหลังเขา พลางบิดแขนของเธอ”นภนัย พอได้แล้ว! เก็บแรงของคุณไว้เถอะ คิดหาวิธีเกลี้ย กล่อมเลศยาจะดีกว่า ว่าพรุ่งนี้จะจัดการอย่างไรกับพาด หัวข่าวหน้าหนึ่ง!”

พูดพลางกวักมือเรียกรปภให้พานภนัยออกไป

ในห้องโถงเหลือเพียงนรุตม์ จันทร์ฉาย ภัสกรณ์ และนีรชา 4 คน

นรุตม์ยิ้มๆมองภัสกรณ์และนีรชา ดึงแขนจันทร์ฉายเดินออกไป”จันทร์ฉาย ไปกันเถอะ เราอย่าอยู่เป็น ก้างขวางคอเขาเลย!”

จันทร์ฉายยิ้มกว้าง เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของ นรุตม์เตรียมจะเดินไป

“อย่าเพิ่งไป รอก่อน”ภัสกรณ์เรียกพวกเขา”ผมมี อะไรจะบอกกับนีรชา หวังว่าพวกคุณจะยินดีอยู่เป็นสักขี

พยานให้หน่อย”

พยานหรือ? นีรชาหัวใจเต้นแรง มองสายตาที่ทั้ง จริงจังและตกหลุมรักของภัสกรณ์ ใบหน้าแดงก่ำโดย ไม่มีสาเหตุ

“เร็วเข้า! จะขอเธอแต่งงานไม่ใช่หรือ?”จันทร์ ฉายรีบบอกอย่างตื่นเต้น

ภัสกรณ์ฝืนยิ้มจ้องมองเธอ”นรุตม์ ช่วยดูแลเมีย คุณหน่อย อย่าเพิ่งเผยความลับได้ไหม?”

นรุตม์ยิ้มร่าหอมแก้มจันทร์ฉายที่นึง”ที่รัก คุณเก่ง

จังเลย! เดาถูกด้วย!”

ภัสกรณ์หยิบกล่องใส่แหวนสีแดงกำมะหยี่ออก มา ค่อยๆเปิดออก มองนีรชาลึกๆ คุกเข่าลงไปข้าง นึง”นีรชา คุณยินดีแต่งงานกับผมไหมครับ?”

ในกล่องเล็กๆใบนั้น บรรจุแหวนเพชรสีชมพูระยิบ ระยับงามตา รอบตัวแหวนล้อมไปด้วยกิ่งก้านโอลีฟโอบ เข้าหากัน เพชรรูปหัวใจจัดวางเป็นพิเศษดูหรูหรามี ระดับ สวยงามเหลือเกิน
“อ้อ! เพชรสีชมพูmarryme! ภัสกรณ์ คุณนี่อัฐ ยายกินขนมยายจริงๆ!”นรุตม์ตกใจร้องออกมา

Marryme นี้รชามองแหวนเพชรเลอค่าในกล่อง นั้น ทันใดน้ำตาก็พรั่งพรูออกมา ความสุขอันยิ่งใหญ่เอ่อ ล้นในหัวใจของเธอ

น้ำตาใสๆค่อยๆรินไหลออกมาจากสองตา นิ้วมือ สั่นเทาจนแทบจะถือกล่องแหวนไม่อยู่

ภัสกรณ์คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ มองเธอด้วย ความสุภาพอ่อนน้อม รอยยิ้มบนใบหน้าหวานซึ้ง”นีรชา แต่งงานกับผมนะครับ?”

นีรชามองดูสายตาของเขา รีบปาดน้ำตาที่ร่วง เพลาะแพละลงมา สักครู่หนึ่ง ถึงพยักหน้ารับขณะ สะอึกสะอื้น

ภัสกรณ์ลุกขึ้นยืนกอดนีรชาแน่น จูบลงที่หน้า ผากของเธอ”ทำไมคิดนานจังครับ ขาผมแทบจะหัก แล้ว”

“ฮ่าฮา…บรรยากาศที่เคร่งขรึมแต่เดิมได้ มลายหายไปด้วยคำพูดประโยคนั้น จันทร์ฉายและนร ตม์ยังอดไม่ได้หัวเราะเสียงดังออกมา

นีรชาก็ยิ้มออกเช่นกัน หยิกที่แขนภัสกรณ์แรงๆ ที่นึง”ฉันควรจะให้คุณคุกเข่านานกว่านี้ด้วยซ้ำ!”

ภัสกรณ์มองดูผู้หญิงตัวเล็กยิ้มอย่างเขินๆในอ้อม แขนของเขา แซวว่า”ก็เอาสิ ไหนๆก็กล้าให้คนอื่นทุ่ม แจกันใส่สามีตัวเองแล้ว ยังมีอะไรอีกไหมที่เธอทำไม่ลง!”

นีรชาปกติได้ยินคำว่าสามีรู้สึกว่าไม่ค่อยรื่นหู แต่ วันนี้ได้ยินเข้าแล้วกลับรู้สึกว่าอบอวนไปด้วยความรัก ปลายตามองภัสกรณ์ ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก

ภัสกรณ์ชื่นชมท่าทีที่มีเสน่ห์และอ่อนหวานของ

เธอ น้ำเสียงทั้งอ่อนนุ่มทั้งเอาแต่ใจ”นีรชา ผมยังมีอีก

เรื่องหนึ่งให้คุณประหลาดใจ”