ตอนที่ 217 ไม่เกี่ยวข้องกันอีก

ภัสกรณ์ไปจับที่คางของเธอ ตาที่แหลมคมมอง เข้าไปในตาของนีรชาน้ำเสียงเย็นชา “เธอขายขี้หน้าไม่ เกี่ยวกับฉันจริงๆ!”

จากนั้นก็สะบัดนีรชาออกแรงๆเหยียบคันเร่งให้ ถึงที่สุด “ลงไป!ไปหาพ่อของเธอไป!” พ่อ?นี่ไม่ใช่คำที่ใช้กับนางบำเรอเหรอ?ภัสกรณ์

กล้ามาว่าเธอแบบนี้เนีรชาโกรธจนตัวสั่นแกะเข็มขัด นิรภัยออกก็ลงจากรถจากนั้นปิดประตูแรงๆปั้ง

ภัสกรณ์มองไปทางหลังของนีรชาที่เดินไป ตัว น้อยๆเสื้อที่แปะเปื้อนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ยิ่งดูอนาถ ไปใหญ่

ความโกรธของภัสกรณ์เริ่มจางหายไปจุดๆนึ่ง ของหัวใจเริ่มเจ็บ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที “ไป ตรวจให้ฉันหน่อยว่าผู้หญิงที่มาหาเรื่องที่บริษัทบริษัท เอช.เอส.เคนั้นคือใคร ยิ่งเร็วยิ่งดี”

นีรชากลับถึงบ้านก็พบว่าหน้าประตูมีคนเอาหมึก ดำมาสาดใส่ใช้ปากกาสีแดงเขียนไว้ว่า “แย่งสามีคนอื่น อื่นางไร้ยางอาย!”

นีรชาจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ผู้หญิงอ้วนๆคนนี้เธอ ไม่รู้จัก!สามีของผู้หญิงคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้!ซวยจริงๆ!
จากเดิมงานที่บริษัทเอช.เอส.เคมีหวังมากแต่พอ ตอนนี้มาเจอเรื่องแบบนี้ก็จบไปหมดเลย!

อารมณ์ของนีรชาแย่ถึงสุดขีดไม่มีอารมณ์ที่อยาก จะไปหางานต่อก็เลยอยู่ว่างๆไปสองวัน

กลางวันของวันที่สามมีสายคนแปลกหน้าโทรมา ทางนี้รชา

“ฮัลโหล?สวัสดีค่ะ!”นีรชารับสายอย่างไม่มีชีวิต

ชีวา

ทางนั้นเงียบไปสักแป็บถึงมีเสียงของผู้หญิงดัง ขึ้น “นีรชาฉันทำอะไรไม่ทัน เธอหยุดได้แล้วพวกเรา ไม่สู้กันแล้วได้ไหม?”

เสียงนี้คุ้นๆแต่นีรชาไม่รู้เลยว่าฝั่งตรงข้ามกำลัง พูดอะไรอยู่ “เธอ..เธอคือใคร?”

“ฉันคือธวัล”

ธวัล?นีรชายิ่งงงไปใหญ่ เธอไม่มีการติดต่ออะไร

กับธวัลเลยนะ! “อ๋อ สวัสดีค่ะ เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ ฉันฟังไม่ เข้าใจ”ตอนที่นีรชาพูดอยู่เหมือนสมองของเธอจะจับจุด

สำคัญอะไรไม่ได้

ธวัลเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ “นีรชา เธอคงจะคิด ว่าฉันหาคนอื่นไปสาดน้ำกรดใส่เธอ ทำลายงานของเธอ แล้วฉันก็เป็นคนใจร้ายใช่ไหม?แต่เธอลองคิดในมุมมอง ของฉัน สมภพถ่วงมาห้าปีถึงจะยอมแต่งงานกับฉัน พึ่งแต่งงานสามเดือนก็โดนแฉว่านัดเดทกับเธอที่เมืองC! ฉันรู้ว่าในใจของเขาไม่เคยลืมเธอ!แต่ลูกของพวกเรา อายุห้าขวบแล้วนะเธอมาแทรกแบบนี้คืออะไร?ผู้หญิง ทำไมต้องมาทรมานผู้หญิงด้วย?”

ฮะ.ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นธวัลเป็นคนหามาเอง! นีรชายอมกดถูกใจให้กับผู้หญิงคนนี้จริงๆตัวอยู่ที่ เมืองAแต่กลับสืบเรื่อ

เธอทั้งหมดๆ!

นีรชาสูดหายใจเข้าลึกๆ “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉัน กับพี่สมภพแค่เจอกันโดยบังเอิญ ดื่มน้ำชาแค่นั้นเอง ไม่รู้ว่าสำนักพิมพ์บ้านไหนพิมพ์ได้น่าเกลียดแบบนี้กล้า เอาเรื่องแบบนี้มาตีกระแส”

นีรชาเป็นผู้เสียหายแต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อน โยนแต่ธวัลเหมือนจะเดือดกว่าเดิม “พี่สมภพ!นีรชา!เธอ อย่าเรียกสามีฉันแบบนี้ได้ไหม!เธอผู้หญิงอายุ27ปีที่ ไม่มีคนเอายังมาแกล้งเป็นคนน่าสงสารแกล้งเป็นเด็ก!”

ในน้ำเสียงที่พูดนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและ ทนทุกข์ทรมาน

นี่รชารู้สึกว่าเธอน่าสงสารมาก คำว่ารักทำให้ธวัล เสียศักดิ์ศรีความเป็นผู้หญิงไปหมด!

เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ พยายามที่จะพูด ดีๆ “ฉันก็แค่ชินกับการเรียกแบบนี้ เธอรู้สึกไม่สบายต่อไป นี้ฉันจะเรียกว่าสมภพ”

ความโกรธแค้นในใจของธวัลยังไม่หายไป “นีรชาฉันรู้ว่าภัสกรณ์เป็นเบื้องหลังของเธอ อยู่เมืองCเธอ อยากจะทำอะไรก็ได้เธอใช้อะไรทำให้ผู้ชายคนสองคน มารักเธอแบบนี้?ภัสกรณ์หาคนมาพังตึงบ้านฉันยังบอก ว่าถ้าฉันไม่มาขอโทษเธอก็จะเอาน้ำกรดมาสาดหน้าฉัน! เธอขายตัวเองไปกี่ครั้งถึงจะให้ท่านประธานภัสกรณ์รัก เธอขนาดนี้?”

พูดถึงสุดท้ายธวัลจะบ้าอยู่แล้ว เธอทั้งหัวเราะทั้ง ร้องไห้ “นีรชาถือว่าเธอร้าย!ตระกูลบ้านฉันเป็นการเมือง สู้คนอย่างพวกเธอไม่ได้!วันนี้ฉันมาขอโทษกับคุณ!คุณ ผู้ใหญ่ใจกว้างช่วยพูดกับภัสกรณ์ให้หน่อยให้เขาปล่อย ฉันไปเถอะ!”

มือของนีรชาที่จับโทรศัพท์เริ่มสั่น ภัสกรณ์ ภัส กรณ์เป็นคนบังคับให้ธวัลมาของโทษกับตัวเอง..

วันนั้นเขาเหยียดหยามตัวเองในรถ แค่หันหลัง กลับก็ไปแก้แค้นแทนตัวเองตกลงเขามีหัวใจกี่ดวง?และ หัวใจดวงไหนคือดวงที่จริงที่สุด?

เห็นนีรชาไม่พูดอะไรธวัลอยากจะรีบวางสาย “นีรชาเธอไม่พูดอะไรก็ถือว่าตกลงละนะ เริ่มตั้งแต่วันนี้ พกเราต่างคนต่างอยู่ เธออย่ามาอ่อยสามีฉันอีกฉันจะไม่ แตะต้องตัวเธออีก!”

พูดจบก็วางสายเลย