ตอนที่ 215 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต

นีรชาวิ่งหนีออกจากรถของพรยศเหมือนมีผีไล่ ตามหลัง รีบถอดกระโปรงออกแล้วกินยาแก้ปวดสองเม็ด จากนั้นก็อาบน้ำอุ่นๆนีรชาถึงจะรู้สึกสบายตัวขึ้น

พึ่งคลานขึ้นไปบนเตียงกำลังจะเตรียมตัวนอน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

บนจอโทรศัพท์คือชื่อของภัสกรณ์ นีรชาจ้องไป ทางจอโทรศัพท์ลังเลไปสักแป๊บถึงจะรับสาย

โทรศัพท์อีกทางไม่มีเสียงอะไรตอบกลับ

“ฮัลโหล?”นี่รชาพูดเบาๆ ภัสกรณ์ก็ยังไม่มีสียง ตอบกลับ

เป็นอะไรหนะ?โทรผิด?นีรชากำลังจะวางสาย ก็ได้ยินเสียงหายใจแรงๆดังขึ้น

เธอเอาโทรศัพท์มาชิดกับหู ใช่เธอฟังไม่ผิดเป็น เสียงหายใจของภัสกรณ์เหมือนกำลังควบคุมอะไรไว้อยู่

เป็นบ้าจริงๆเลย ในเวลานี้เขาควรจะจู่จี้กับนภนัย อยู่ไม่ใช่เหรอ?โทรมาทำไมหนิ?มาอวดความรักเหรอ?

นีรชาโมโหขึ้นมาทันทีแล้วตะคอกไปทาง โทรศัพท์ “ภัสกรณ์ ต่อไปกรุณาอย่ามารบกวนฉันอีก!” พูดจบไม่สนว่าเขามีปฏิกิริยาอะไรก็วางสายไป แล้วโยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะที่อยู่ข้างโต๊ะกระชากหมอน

ปาปิดที่หัวแล้วนอน
ผู้ชายบ้าอะไรเนีย ความรักบ้าบออะไร!เที่ยบกับ ผลประโยชน์?แล้วความรักไม่ใช่อะไรเลย!

นีรชาฟื้นอีกทีในเวลาเที่ยงของพรุ่งนี้อีก8นาที ก็12นาฬิกาแล้ว

เธอลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันช้าๆแล้วเปิดโน ตบุ๊คกำลังจะสมัครงาน

ถ้ายังไม่หางานเธอก็จะไม่มีใช้ไม่มีกินแล้ว

ในหมู่บริษัทที่รับสมัครมีบริษัทนึ่งชื่อบริษัท เอช.เอส.เคจำกัดชี่โดดเด่นมาก นี่คือบริษัทที่ติดท็อปอัน ดับที่30ในวงการแต่แค่ด้อยกว่าบริษัทเดิมที่เธอทำงาน นิดเดียวเอง

สำหรับนี้รชาแล้วบริษัทนี้มีความดึงดูดเธอมาก

พึ่งทำประวัติเสร็จกำลังจะส่งไป นีรชาก็นึกได้ว่า

พรยศเคยบอกว่าเขาสนิทกับประธานบริษัท

คิดไปคิดมานีรชาก็โทรไปหาพรยศ ถ้าพรยศ

แนะนำเธอนิดนึงก็มีโอกาสมากกว่าคนอื่นไปครึ่งนึงแล้ว “ฮัลโหล!”เสียงของพรยศฟังแล้วรู้สึกแหบๆ

เหมือนอารมณ์จะไม่ดี

คำพูดที่เตรียมไว้จะพูดนี้รชาก็หยุดพูดแล้ว เปลี่ยนไปเป็นคำพูดความเป็นห่วง “ฉันโทรมารบกวน ไหม?ตอนนี้ยุ่งอยู่ไหม?”

พรยศยิ้มขมขื่น “ไม่มีอะไรรบกวนไม่รบกวน ฉัน ไม่ยุ่ง ฉันโดนบริษัทไล่ออกแล้วในระยะเวลาสั้นๆนี้คงจะ

!ไม่ยุ่งอีกแล้ว”

อะไรนะ?โดนไล่ออกจากบริษัทแล้ว? นีรชาตกใจจนอ้าปากค้าง “คือ..ทำไมบริษัทถึง

ไล่ออก?” พรยศทำงานได้ดีเยี่ยมเป็นมือขวามือซ้ายของหัว หน้าปยุต พนักงานดีเด่นในทุกปีก็มีเขาตลอดแล้วทำไม เอฟเอสถึงไล่เขาออกหละ?

พรยศเก็บของบนโต๊ะทำงานไปด้วยพูดไปด้วย “หัวหน้าปยุตบอกว่ามีคนกดดันเขา ถ้าเขาไม่ไล่ฉันออก บริษัทก็จะเสียเงินไปจำนวนมาก”

กดดัน?นีรชางงไปหมด “หัวหน้าพรยศมีความ แค้นกับใครหรือเปล่า?”

พรยศสายหัว “ไม่น่าใช่มั้ง?ช่วงนี้บริษัทก็ไม่มี เรื่องอะไรฉันก็ไม่มีโอกาสไปสร้างความแค้นกับ ใคร”ตอนที่พูดเขาชะงักไป “นอกจากว่าคนที่แค้นฉัน

ไม่ใช่คนในเอฟเอส” คนที่แค้นไม่ใช่คนในเอฟเอสและยังมีอำนาจ บังคับให้เอฟเอสไล่พนักงานดีเด่นออก

แล้วคนๆนี้จะเป็นใคร?

นีรชาตกใจกับความคิดของตัวเองเพราะแววตาที่ เหมือนอินทรีของภัสกรณ์นั้นมาโผล่ในหัวสมองของเธอ

เธอตกกะใจไปหมดหรือจะเป็นภัสกรณ์จริงๆ?

เมื่อวานที่ตัวเองอยู่กับพรยศทำให้เขาโมโหก็เลยกดดันให้เอฟเอสไล่พรยศออก?

ความโกรธในใจของนีรชาเริ่มขยาย ไอ้ภัสกรณ์ ชั่วเขาไม่รักษาตัวเองดีๆและไม่ยอมให้คนอื่นมาทำดีกับ ตัวเอง!

เขาให้ความรักและความเคารพกับเธอไม่ได้และ ไม่ยอมให้ชายอื่นมามอบความรักและความเคารพให้กับ เธอ!

ในโลกใบนี้ยังมีผู้ชายที่เห็นตัวเองเป็นใหญ่ มากกว่าเขาไหม! นีรชาโทรไปทางสายของภัสกรณ์ด้วยความโมโห

ไม่นานโทรศัพท์ก็ถูกรับ ภัสกรณ์รับสายแล้วพูด คำว่าฮัลโหล รอบข้างเขาเหมือนจะวุ่นวายมากเหมือน กำลังประชุมอะไรอยู่

“ภัสกรณ์เรื่องที่พรยศถูกไล่ออกนายเป็นคนทำ ใช่ไหม?”นีรชาไม่อ้อมค้อมกับเธอถามไปตรงๆ

ภัสกรณ์เดินออกกจากห้องประชุมแล้วยักคิ้ว “ใช่ ฉันทำเอง ทำไม เธอจะมาแก้แค้นแทนเหรอ?”

นีรชาไม่รู้จะตอบโต้ยังไงแล้ว “นายทำให้ฉัน อยากจะอ้วกจริงๆ!ในอกจากใช้อำนาจรังแกคนทำอะไร เป็นอีก?ก็แค่มีเงินเยอะ ก็สามารถรังแกคนอื่นได้แล้วเห รอ?นายมีเงินแล้วเท่ห์เหรอ?ก็เงินที่ได้มาจากผู้หญิงน่ะ แหละ ไปเกาะกินลูกข้าราชการ!”

นีรชายิ่งพูดก็ยิ่งโมโห “ฉันดูถูกนาย!แค่นึกถึงว่าฉันเคยรักนายก็อยากจะบีบคอตัวเองตายโการท่อยู่กับ นายคือคราบที่สกปรกที่สุดในชีวิตฉัน!”

“นีรชา!เธออยากตายใช่ไหม!”ภัสกรณ์กัดฟันแล้ว พูดคำนี้ออกมา นีรชากำลังด่าได้สะใจอยากจะกระทบ กระเทือนเขาต่อก็ได้ยินเสียงดังปั้งขึ้นมา

จากนั้นโทรศัพท์ก็เงียบไปเลย

สมน้ำหน้า!โมโหจนพังโทรศัพท์นะดิเนีรชาคิด แบบนี้แล้วก็อยากจะให้รางวัลกับตัวเองจริงๆแต่หน้าของ เธอแข็งจนยิ้มไม่ออก

หัวหน้าฝ่ายต่างๆที่อยู่ในห้องประชุมได้ยินเสีย งดังปั้งนั่นหมด

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ภัสกรณ์เดินเข้ามาก้าว ใหญ่สีหน้าน่ากลัวตาเหมือนจะพุ่งไฟหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปด้วยความโกรธแค้นเหมือนยมทูตที่มาจากนรก

ภัสกรณ์เป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองจัดการ เรื่องทุกอย่างได้อย่างเยือกเย็น หัวหน้าชั้นสูงทั้งหลาย ไม่เคยเห็นหน้าที่เขาโมโหแบบนี้เลย ในใจต่างก็กลัวกัน มาก

“เลิกประชุม!”ภัสกรณ์สั่งด้วยน้ำเสียงที่เยือกก เย็น ร่างที่สูงใหญ่เอียงไปข้างๆเกือบจะล้มลงไป

“ท่านประธานเป็นไรไหมครับ?”ทุกคนตกกะใจไป หมดรีบไปพยุงตัวขา

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วสีหน้าแย่มากแล้วยกมือสายไปส่ายมา “ไม่เป็นอะไรมากก็แค่ปวดหัวใจนดเดียวนงพก แป๊บก็ดีแล้วตอนนี้ออกไปให้หมด!”