ตอนที่ 210 แสดงได้เก่ง

ตอนที่นภนัยกำลังเดินเข้ามา ใบหน้าของภัสกรณ์ และนีรชาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ปาลกำลังกอดคอของนีรชา เป็น ภาพที่อบอุ่น อบอุ่นมากจริงๆ

นภนัยพยายามอย่างมากที่จะเก็บความเกลียดชัง ไว้ในใจ และทำเป็นแต่งเติมรอยยิ้มบนใบหน้า”สวัสดี ตอนเช้า จะ ภัสรกรณ์ หนปาล”

แต่เธอทำเป็นมองไม่เห็นนีรชา และจงใจไม่ ทักทายเธอ

นีรชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ภัสกรณ์ค่อยๆเอาแขนที่ โอบเอวเธออยู่ออก รีบทักทายนภนัยด้วยน้ำเสียงที่อ่อน นุ่ม”นภ นัย ทำไมเธอมาแต่เช้าเลย ทานข้าวเช้ามาหรือ ยัง”

นีรชาเห็นภัสกรณ์ค่อยๆเอาแขนออกจากตัวเธอ ทันใดนั้นก็เพิ่งคิดได้ว่า ภัสกรณ์คือแฟนของนภนัย

เดือนหน้า พวกเขาก็จะหมั้นกันแล้ว แต่เธอ กลับมาขั้นกลางระหว่างเขาทั้งสองคน

นีรชาปอกเปลือกไข่เสร็จพอดี หันไปพูดกับปาล ด้วยรอยยิ้ม”เจ้าหนูคนเก่ง เป็นเด็กดีนะ น้าต้องไปแล้ว หนูต้อง พักผ่อนเยอะๆนะ”

ตอนที่เธอพูดประโยคนี้ เธอหวังในใจลึกๆว่าภัส กรณ์จะรั้งให้เธออยู่ต่อ
แต่ภัสกรณ์กลับลุกออกจากเตียงอย่างเงียบๆ เพื่อให้เธอเดินออกไปได้อย่างสะดวก

หัวใจของนีรชาเหมือนโดนทำร้าย กำลังจะเดิน ผ่านภัสกรณ์ไปตรงโซฟาเพื่อไปหยิบกระเป๋า และเสียง ร้องของ ปาลก็ดังขึ้นมา”คุณน้าน้ำครับ อย่าไปไหนเลย นะครับ อยู่กับผมเถอะนะครับ”

นภนัยจ้องมองมือน้อยๆของปาลที่ดึงนีรชาไว้ไม่ ให้ไปไหนด้วยความเกลียดชัง แต่ใบหน้าอันงดงามของ เธอก็ยัง คงเก็บความโกรธและอิจฉาไว้ในใจ

“หนูปาล คุณป้าน้ำมีธุระ พวกเราอย่ารั้งเธอไว้ เลย เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนหนูเองโอเคไหมจะ”นภนัย พยายาม พูดท่าทางที่อ่อนโยน เดินเข้าไปที่ด้านข้าง ของปาล ยื่นมือไปจับที่หัวของปาล

“ไม่! ผมไม่เอา! คุณออกไปเลย ผมจะเอาแต่ คุณป้าน้ำคนเดียว”ปาลผลักมือของนภนัยออกไป ร้องไห้น้ำตา ไหลออกมา

นีรชาทนเห็นไม่ได้ ต้องเดินกลับไปพูดโน้มน้าว ปาล”หนูน้อย ป้าแค่ออกไปทำธุระแป๊บเดียว ตอนกลาง คืนเดี๋ยว น้าจะกลับมาหาหนู ดีไหมจะ”

“ไม่เอา! ผมไม่เอา! เมื่อวานตอนกลางคืนที่หนู สะดุ้งตื่นขึ้นมา คุณพ่อบอกว่าคุณป้าหลับไปแล้ว ไม่ อนุญาตให้ ผมเรียก วันนี้ตอนกลางคืนถ้าคุณน้ามา หนูก็ คงหลับไปแล้ว”ปาลดึงมือของนีรชาไว้และไม่ยอม ปล่อยอย่าง แน่นอน
นภนัยได้ยินรู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทงที่หัวใจ ที่แท้เมื่อคืนนีรชาก็ค้างที่นี่

นภนัยพยายามเก็บอารมณ์ไว้ และสุดท้ายก็เก็บ ไว้ไม่อยู่จนระเบิดออกมา เธอหันไปมองที่ภัสกรณ์ เธอ ไม่ใช่เสียง หวานอันไพเราะอีกต่อไป ใช้น้ำเสียงที่ แหลมจนบาดหูของคนฟัง” ภัสกรณ์ ปาลพูดจาหยาบ คายขนาดนี้ คุณจะ ไม่สนใจหน่อยเหรอ ไหนจะเรื่องที่ นีรชาทำร้ายปาลจนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ นอกจากคุณ จะไม่โทษเธอแล้ว คุณยังให้เธอมาอยู่ใกล้ๆกับปาลอีก ทำไมคุณทำตัวไว้ใจไม่ได้ขนาดนี้ คุณลืมอะไรไปหรือ เปล่า ฉันต่างหากที่เป็น แฟนอย่างถูกต้องของคุณ ยัย นีรชามันก็คือของเน่าเสีย”

นีรชานิ่งอึ้งไป ไหล่บางๆของเธอ เริ่มสั่นเพียง เล็กน้อย ด้านข้างคือเด็กน้อยไร้เดียงสา ในตอนนั้นเธอ หวังว่าภัส กรณ์จะออกตัวแทนเธอและพูดออกไป บอก กับนภนัยให้รู้ว่าคนรักของเขา คือนีรชา

แต่ภัสกรณ์กลับโน้มตัวไปข้างหน้า ค่อยๆดึงมือ อันเล็กๆออกมาอย่างอ่อนโยน”ปาล คุณน้าน้ำต้องไป แล้ว หยุด ร้องเสียงดังได้แล้วนะ”

ปาลได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังของภัสกรณ์ก็รู้สึกกลัว ไม่กล้าร้องเรียกให้นีรชาอยู่ต่อ ได้แต่กัมหน้าก้มตา ร้องไห้

นีรชามองภัสกรณ์ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ จริงๆ เขาคือผู้ชายคนนั้นจริงๆเหรอ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า นี้ ยังมี ความรักที่แสนอบอุ่นให้มอบแก่กันและกัน ตอนนี้พออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แม้แต่จะ ปกป้องเธอก็ไม่มีเลย

ถ้าหากว่ามันคือความรัก ก็คงเป็นความรักที่ต่ำต้อ ยมากๆ ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

นภนัยเห็นแววตาของนีรชาที่เปลี่ยนไปเป็นความ เย็นชา จึงยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ”นีรชา ฉันไม่ต้องการ

ให้เธอ อยู่ที่นี่แล้ว ไว้เจอกันใหม่”

เป็นคำสั่งที่ชัดเจนมาก นีรชาหันกลับหยิบกระเป๋า ที่วางอยู่บนโซฟาและเดินออกไปทางประตู

ตั้งแต่ต้นจนเธอยึดอกอย่างสง่าเดินออกไปอย่าง เงียบๆ

ในเมื่อภัสกรณ์ไม่ให้เกียรติเธอ เธอก็ต้องให้ เกียรติและให้ศักดิ์ศรีกับตัวเอง

นภนัยยิ้มอย่างเบาบางและไปนั่งข้างๆที่เตียง ของคนไข้ เอาไข่ที่นีรชาปอกเปลือกเสร็จทั้งลงถังขยะ และแกะไข่ ใบใหม่

เธอไม่มีทักษะด้านการทำอาหาร แกะเปลือกไข่

ได้เละเทะ ไม่น่ามองเลยจริงๆ เธอเอายื่นไข่ให้ปาล “หนู ปาล มาค่ะ มากินไข่ไก่ นี่น้าแกะเองกับมือเลยนะจ๊ะ”

ปาลไม่อยากกินไข่ที่เธอปอกเปลือก แต่ก็กลัวภัส กรณ์จะโกรธ ทำได้เพียงหยิบไข่มาไว้ในมือ น้ำตาหยด ลงมาที่ ละหยด ทีละหยุด

นภนัยรู้ว่าสิ่งที่ภัสกรณ์เกลียดที่สุด ก็คือการเห็นหนูปาลร้องไห้ เห็นปาลเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึก หงุดหงิด

ผลที่ตามมาก็คือ ภัสกรณ์ค่อยๆเอาไข่ออกจากมือ ของปาล และทิ้งลงถังขยะ”พอแล้ว ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ ต้อง ฝืน บอกพ่อมาว่าอยากกินอะไร พ่อจะหามาใหม่”

ปาลทำหน้ามุ่ย และค่อยๆพูดเสียงเบาๆ” ผมอยาก กินไข่ที่น้าน้ำปอกให้ผมครับ”

ภัสกรณ์คิ้วขมวดไม่พูดอะไร สุดท้ายนภนัยก็ทน ไม่ไหว “ปาล! น้าน้ำมีอะไรดีหนักหนา หนูถึงได้จงรักภัค ดีกับ เธอขนาดนี้ เดือนหน้าฉันจะหมั้นกันกับพ่อของหนู เดี๋ยวต่อไปฉันก็ต้องเป็นแม่ของหนู เราจะต้องเป็น ครอบครัวเดียวกัน หนูเข้าใจไหม”

ปาลส่ายหัวไปมา สีหน้าหมดหวัง”ผมไม่ต้องการ คุณ ผมต้องการคุณน้าน้ำ”

นภนัยแกล้งทำตัวน่าสงสาร บีบน้ำตาให้ไหลออก มา”ภัสกรณ์ ฉันจริงใจกับปาลมากๆ แต่เขากลับปฏิเสธ ฉัน เขา ไม่ยอมรับฉัน เรื่องของคุณกับนีรชามันผ่าน ไปแล้วฉันรู้ดี แต่คุณก็ยังอยู่ใกล้ชิดกับเธอขนาดนี้ มันไม่ ยุติธรรมกับ ฉันจริงๆนะ ภัสกรณ์! คุณไม่นึกถึงฉันเลย ไม่เคยมองมุมของฉันเลย ว่าฉันจะเจ็บปวดขนาดไหน”

นภนัยแสดงละครออกมาได้เยี่ยมยอดจริงๆ เสมือนกับว่าผู้หญิงคนนี้อดทนแบกรับความเจ็บปวดทุก อย่างเพื่อ ความรักอันยิ่งใหญ่

ภัสกรณ์มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่างเย็นชา ค่อยๆพูดออกไปทีละคำอย่างชัดเจน”เธอไม่ต้อง ห่วง นะ งานหมั้นเดือนหน้าจะถูกจัดขึ้นตามกำหนดการ อย่างแน่นอน”