ตอนที่20 สาวน้อยนิสัยแสบ

ภัสกรณ์ข่มตาแน่น ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขา แต่คำพูดโจ่งแจ้งนั้นกลับถูกเปล่งออกมาจากปากของเธอ นี่เขาทำให้เธอรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ

ภัสกรณ์รู้สึกโหวงๆ แปลกๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก

เขาจ้องมองนีรชาที่ทำหน้าตาไร้เดียงสา แล้ว หัวเราะออกมาเบาๆ ร่างสูงขยับเข้าหาเธอ และจับแขนเธอ ไว้แน่น

นี่รชารู้สึกถึงอันตรายที่จะย่างกรายเข้ามา เธอจึง ดิ้นรนต่อสู้”ปล่อยฉันนะ ถ้าไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ใครจะช่วยเธอได้”เธอคิดว่าจะใช้สิ่งนี้มาข่มขู่เขา

ได้เหรอ…ไม่รู้อะไรซะแล้ว

แววตาของภัสกรณ์จ้องมองหญิงสาวราวกับจะกลืน

กิน

นีรชาจึงดิ้นแรงขึ้นอีก และอ้าปากหวังจะร้องให้คน

ช่วย

แต่ภัสกรณ์กลับโน้มตัวลงมาปิดปากเล็กๆ ของเธอ

ไว้ด้วยริมฝีปากของเขา

เหงื่อเธอแตกพลัก ฝ่ามือร้อนของเขาที่สัมผัส ลูบไล้ ยิ่งทำให้นีรชาหวาดกลัวสุดขีด

นี่มันห้องเรียนนะ ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้า แล้วเธอจะ ใช้ชีวิตต่อไปยังไง รู้แล้ว ว่าการเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ

เธอจึงขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า”โอเค ฉัน ผิดเอง ฉันขอโทษที่ว่าคุณ ขอร้องล่ะ คุณปล่อยฉันไป เถอะนะ”

“ปล่อยเหรอ..ไก่แจ้เวลาที่มีอารมณ์ จ้างให้มันก็ไม่ ปล่อยไปง่ายๆ”ภัสกรณ์พูดอย่างไม่อายปาก

” นีรชาเหวอ พูดอะไรไม่ออก

นีรชากังวลจนแทบจะร้องไห้ ใครก็ได้ช่วยเธอที เธอประเมินค่าผู้ชายคนนี้สูงเกินไป คิดว่าอยู่ในห้องเรียน แบบนี้ เขาน่าจะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง คงไม่ลงมือทำอะไร แต่ เธอก็คิดผิด

“ก๊อกๆๆ…..”ประตูห้องถูกเคาะ และมีเสียงตะโกน ดังมาจากข้างนอก” คุณภัสกรณ์คะ พวกคุณสัมภาษณ์กัน เสร็จหรือยังคะ”

นีรชาเหมือนได้เจอฟางช่วยชีวิต เธอจึงรีบตะโกน ออกไป”เสร็จแล้ว พวกเธอเข้ามาเถอะ”

ประตูกำลังจะเปิดออก ภัสกรณ์จึงผลักนีรชาให้ ออกห่างจากเขา อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นมหาวิทยาลัยเก่าของ เขา และเขาก็ยังนับถือศาสตราจารย์ ศุภฤกษ์อยู่ ไม่อย่าง นั้นวันนี้นีรชาต้องตายแห่งๆ

หลังจากเป็นอิสระ นีรชาก็รีบก้าวขาออกจาก ห้องเรียนทันที โดยไม่สนใจที่จะหยิบเครื่องบันทึกเสียง และสมุดบันทึกของตัวเองออกมาด้วย

ภัสกรณ์หยิบสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา เขา สุ่มเปิดดู แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับภาพการ์ตูนที่นีรชาวาด

“แฮร่…พวกเจ้าคือหญิงสาวผู้งมงาย ที่หลงใหลใน รูปร่างหน้าตาของข้า พวกเจ้าคงยังไม่รู้ว่าที่จริงแล้วข้า เป็นหมาป่า ฮ่าๆ…ลายเส้นของนีรชาดูทรงพลัง ราวกับ ไม่ใช่ฝีมือของผู้หญิง เหมือนนิสัยของเธอไม่มีผิด

ภัสกรณ์ไม่โกรธ แต่กลับอมยิ้มออกมาแทน เกมนี้ ยิ่งเล่นก็ยิ่งสนุก รสจูบนั้น ก็แสนจะถูกปาก