ตอนที่ 2 ผู้ชายที่อยากแต่งงานกับ ลัมโบร์กินีคันงามขับผ่านไป แต่ไม่วายที่จะ เหยียบน้ำโคลน สาดใส่ตัวนี้รชาจนเปียกโชก เธอนั่ง อยู่บนพื้นแล้วน้ำตาร่วงด้วยความโกรธ ยื่นมือไป หยิบนามบัตรสีทองใบนั้นขึ้นมา พยายามฉีกมัน แต่ ฉีกยังไงก็ฉีกไม่ขาดสักที แม้แต่นามบัตรของชายผู้ นี้ยังกลั่นแกล้งเธอเลยเหรอนี่

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น

รีบยัดนามบัตรใส่ลงในกระเป๋า แล้วดูที่หน้าจอ โทรศัพท์ ซวยแล้ว ตมิสาแม่เลี้ยงของเธอโทรมา

“นังน้ำ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับ บ้านมาทำกับข้าวอีก แกอยากให้พวกฉันหิวตายหรือ ยังไง”

ไม่ทันพูดอะไรสักคำ ได้ยินแต่เสียงของตมิสา แผดออกมาจากโทรศัพท์ เสียงดังซะจนแก้วหูเธอ แทบแตก ความจริงเธอควรกลับถึงบ้านตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุนี่ ป่านนี้ก็คงทำกับข้าวเสร็จ เรียบร้อยแล้วล่ะ

ไม่รู้ป่านนี้พ่อของเธอจะหิวข้าวแค่ไหน นึกถึง ภาพของพ่อที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้คนไข้ นีรชาจึง พยายามลุกขึ้นยืนและเดินโซซัดโซเซกลับบ้าน

เนื้อตัวเธอเปียกโชก พอมีลมพัดมา จึงเย็นยะ เยือกไปหมด

ประตูบานใหญ่ที่เกรอะสนิมถูกผลักออก นีรชา เตรียมที่จะถอดรองเท้า ก็ได้ยินเสียงของดังออกมา จากในห้อง “กินกินกิน จะกินอยู่ได้ ตัวเองหาเงินไม่ ได้ แถมยังมีหนี้ท่วมหัว ยังหวังจะให้ฉันมาคอยดูแล อีก”

แม่เลี้ยงพูดจาดูถูกพ่อทีไร นีรชาก็รู้สึกเจ็บใจ ทุกครั้ง เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก แล้ว เดินก้มหน้าไปที่ห้องครัว ล้างไม้ล้างมือแล้วเริ่มทำ กับข้าว

กับข้าวสองอย่างและซุปหนึ่งอย่างถูกนำมา เสิร์ฟบนโต๊ะ มีผักดองและผัดผักอย่างละจาน และก็ มีซุปมะเขือเทศใส่ไข่อีกหนึ่งชาม นีรชาตักข้าวมา หนึ่งถ้วย เติมกับข้าวลงไปอย่างละน้อย จากนั้นก็ถือ ถ้วยใบนั้นเดินเข้าไปในห้อง

ภายในห้องมีสิทธิ์ชานน พ่อของเธอนอน เขา

เป็นอัมพาตครึ่งซีก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่ บริษัทล้มละลาย เขาเครียดมากจนเกิดหัวใจวาย และกลายเป็นแบบนี้

นีรชาประคองศีรษะของพ่อมาไว้บนตัว แล้ว ค่อยๆ ป้อนอาหาร เธอมองหน้าพ่อแล้วเศร้าใจ

เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “แม่ กิน กับข้าวพวกนี้เข้าไปได้ยังไง” ลูกสาวของแม่เลี้ยงชื่อ มุกมณี ที่ไม่ค่อยกลับบ้านเลยตั้งแต่พ่อล้มละลาย วันนี้ไม่รู้ลมอะไรหอบเธอมา

“ถ้าแกไม่อยากกินของพวกนี้ ก็จับผู้ชายรวยๆ ให้ได้สิ ถึงตอนนั้นอยากจะกินอะไร ก็ได้กินทั้งนั้น ล่ะ” ตมิสาไม่ได้รู้สึกดีใจที่เห็นหน้าลูกสาวตัวเองเลย

ป้อนข้าวพ่อเสร็จ นีรชาก็นำถ้วยไปล้าง แล้วก ลับเข้าห้องของตัวเอง ว่าจะอาบน้ำแล้วค่อยซักผ้า

“ยัยน้ำ แกไปได้อันนี้มาจากที่ไหน” มุกมณีชู นามบัตรขึ้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้

“อ่อ” เธอมองนามบัตรที่อยู่ในมือของมุกมณี กลับเห็นแต่หน้าไอ้คุณชายจอมหยิ่งคนนั้น “วันนี้ฉัน โดนรถชน แล้วเจ้าของรถเขาให้มาน่ะ” นีรชาพูด อย่างแผ่วเบา

“นี่เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเขาเป็นใคร” ฟังน้ำเสียง ของนีรชาแล้ว มุกมณีไม่อยากจะเชื่อ เธอใช้นิ้วชี้ไป ที่ชื่อในนามบัตร “เขาคือคุณแทน ภัสกรณ์ ธนกิจ โกศล ประธานบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จำกัด”

“บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ภัสกรณ์” นีรชายังคงไม่เข้าใจอากัปกริยาที่มุกมณีแสดงออก มา

“บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด กลุ่ม ธุรกิจอุตสาหกรรมชั้นนำของโลก เกี่ยวข้องกับ อสังหาริมทรัพย์ สถานบันเทิง การ ขนส่ง การขุด น้ำมัน ที่ครอบคลุมทั้งทวีปเอเชีย แอฟริกาและ ละตินอเมริกา ผู้อยู่เบื้องหลังการเลือกตั้งผู้นำใน หลายๆ ประเทศ เขาถูกจัดอันดับโดยนิตยสารพาว เวอร์ ว่าเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงต้องการแต่งงานด้วยมาก ที่สุด ทรงอิทธิพล แถมยังหล่ออีกต่างหาก มีผู้หญิง มานับไม่ถ้วน แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็อยู่ได้แค่ไม่เกินเจ็ด วันหรอก”

นีรชามองปากแดงๆ ของมุกมณีที่กำลังพูด พล่าม เธอรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย คุณภัสกรณ์คนนี้ รวยมาก เขากับนีรชาจะมาเกี่ยวข้องกันได้ยังไง

มุกมณีมองนีรชาผู้ไร้เดียงสา ไม่อยากเชื่อว่าจะ มีผู้หญิงคนไหนในโลกที่ได้ยินชื่อคุณภัสกรณ์แล้ว จะไม่กรีดร้อง

“นี่ ยัยน้ำ แกรู้ไหมว่านามบัตรใบนี้มัน หมายความว่ายังไง” จงใจถามไปทางตมิสา เพราะรู้ อยู่แล้วว่านีรชาต้องไม่รู้

“หมายความว่ายังไง” นีรชาพูดไปหาวไป ไม่ ได้รู้สึกประทับใจอะไรกับประธานบริษัทจอมหยิ่ง คนนี้

“หมายความว่า คนที่มีนามบัตรใบนี้ สามารถเข้า ออก ที.เอส คลับ คลับเฮาส์ส่วนตัวของบริษัทได้ ว่ากันว่าคุณแทนก็ไปที่นั่นอยู่บ่อยๆ” มุกมณีแสดง อาการตื่นเต้น และมีแผนการอะไรบางอย่างในใจ

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” นีรชาพูดขึ้นมาลอยๆ โดยที่ ไม่ได้สังเกตแววตาอันฉ่ำวาวของมุกมณี เพราะยังมี เสื้อผ้ากองใหญ่รอให้เธอไปซัก