ตอนที่ 172 แค่เป็นของเล่น

พอเห็นนภนัยเดินกลับเข้ามา นีรชาก็โล่งอก เพิ่ง สังเกตว่าตัวเองเหงื่อออกเต็มมือไปหมด

“คุณนภคะ ริมฝีปากของคุณเป็นอะไรหรือเปล่า คะ?” ริมฝีปากของนภนัยดูเหมือนจะแตก มีรอยเลือด แข็งตัวสีแดงอยู่ ดูคล้ายปิศาจ

รอยยิ้มของนภนัยที่ดูอบอุ่นใจดีกล่าว “อ๋อ ไม่มี อะไรหรอก เมื่อกี้ฉันไม่ทันระวังชนเข้ากับขอบประตูนะ เลยปากแตก”

คุยกันจบเรื่องริมฝีปาก ทั้งสองคนต่างเงียบ บรรยากาศอึดอัดจนรู้สึกไม่ค่อยดี

นีรชาไม่มีอารมณ์จะทำสปาแล้ว จึงหาข้ออ้างขึ้น มา “คุณนภคะ บังเอิญฉันมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะ คะ ขอโทษด้วยค่ะ”

นภนัยที่สวมเสื้อคลุมเสร็จแล้วรีบลุกขึ้น ไปด้วย สิ ฉันก็มีธุระเหมือนกัน”

ทั้ง2คนเปลี่ยนเสื้อผ้าไปคุยกันไป

“นีรชา บ้านเธออยู่ที่ไหนนะ? ไกลจากที่นี่ไหม?” นภนัยถามอย่างสบายๆ

“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะ อยู่แถวถนนจินอันค่ะ” นี่รชา ตอบไปยิ้มไป

“แถวถนนจินอัน?”
“ครั้งก่อนจันทร์ฉายให้ฉันช่วยหาบ้าน ที่แท้ก็ให้ ช่วยหาบ้านเธอนี่เอง” ทั้ง2ตาของนภนัยส่องประกาย กวาดมาจ้องมองนีรชา

“อ้าวจริงหรือคะ ที่แท้เป็นคุณนี่เองที่ช่วย ถ้า อย่างนั้นต้องขอบคุณคุณมากๆเลยคะ” นีรชากล่าวอย่าง จริงใจ “สปาวันนี้ฉันขอเลี้ยงเองคะ ถือเป็นการขอบคุณ”

“ฮาฮา ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันรูดบัตร ของภัสกรณ์ดีกว่า ไม่จำกัดวงเงิน ใช้บ่อยๆยังได้สะสม คะแนนด้วยนะ เรื่องดูแลความสวยความงามเนี่ย ก็เพื่อ ผู้ชายทั้งนั้นแหละ ดังนั้นก็ต้องใช้เงินของผู้ชายสิจริง ไหม”

นีรชาได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าควรจะตอบรับประเด็นที่ นภนัยพูดอย่างไรดี

นภนัยชายตามองเธอที่นึ่ง “เป็นยังไงบ้าง นีรชา

เธอรู้สึกว่าหน้าอกทั้งร้อนผ่าว ทั้งขยายบ้างไหม” นีรชารู้สึกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ถึงกับมากเท่า ที่นภนัยพูด จึงส่ายหน้าบอกความจริงไป

“เธอคงมาใช้บริการครั้งแรกสินะ ยังไม่ค่อยเห็น ผลหรอก ต้องมาหลายๆครั้งจึงจะเห็นผล ความรู้สึก ร้อนๆตึงๆอย่างนี้ ก็คือ หน้าอกกำลังขยายตัว” นภนัยพูด พลางทำท่าลึกลับโน้มตัวมาแอบกระซิบข้างหูของนีรชา “ฉันมาที่นี่หลายครั้งแล้ว ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ ภัสกรณ์เขาชอบประมาณนี้แหละ…”

แต่ละคำพูดแต่ละประโยคล้วนทำให้นีรชาเจ็บปวดใจ เล็บมือของเธอจิกเข้าไปที่กลางมืออย่างแรงโดย ไม่รู้สึกถึงความเจ็บใดใด ทั้งหมดนี้ก็เพื่อปกปิดความเจ็บ ปวดในใจเธอ

ภัสกรณ์เห็นเธอเป็นอะไรกันแน่ ทางนี้คบกัน จริงจังได้ 3 เดือนก็เลิก ทางนั้นคบกับนภนัยรักกันหวาน ซึ้งจะแต่งงานปลายปี

ที่แท้เธอก็เป็นแค่ตัวตลกตัวหนึ่งเท่านั้น เป็นแค่ ของเล่นยามเหงา

เมื่อแยกกับนภนัยแล้ว นีรชาไม่ยอมนั่งรถ เดิน ล่องลอยไปตามทาง เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่แล้ว จนกระทั่งท้องฟ้า เริ่มมืดลงมีดลง คนที่เดินไปเดินมาตามทางเท้าค่อยๆ น้อยลงๆ นิ้วหัวแม่เท้าของเธอเสียดสีกันจนเริ่มเจ็บ เธอ จึงกวักมือเรียกรถ

“คุณผู้หญิง จะไปไหนครับ” คนขับรถถามอย่าง อยากรู้อยากเห็น เด็กผู้หญิงสวยคนนี้เห็นได้ชัดว่าเพิ่ง เจอเรื่องร้ายๆมา สีหน้าท้อแท้สิ้นหวังจนอดที่จะมองไม่ ได้

นีรชาท้อใจจนเอาแต่นั่งพิงหน้าต่างรถ ได้แต่จ้อง มองความมืดนอกหน้าต่างอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไปไหนดี เธอไม่อยากกลับบ้าน บรรยากาศใน

ห้องนั้นมีแต่กลิ่นไอของภัสกรณ์เต็มไปหมด

ตั้งแต่ระเบียงจนถึงห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ทุกที่เต็มไปด้วยร่องรอยของเขา กลับไปตอนนี้ เธอรับมือกับมันไม่ไหวแน่

“ไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดแถวนี้ละกันค่ะ” นีรชาเอ่ย ปากขึ้นอย่างอ่อนล้า ไม่มีแรงจะพูดไปมากกว่านี้แล้ว

ข้างหลังรถแท็กซี่ ไม่ใกล้ไม่ไกลมีรถสีขาวคัน หนึ่งตามมา ขับตามมากับรถแท็กซี่โดยตลอดเหมือนจะ ไม่มีวันสิ้นสุด