ตอนที่ 154 สง่าราศีสูงสุด

กลิ่นหอมฟังของซุปเห็ดหอมลูกชิ้นเนื้อวัว ปลา ทอดกระเทียม ผัดผัก แล้วก็ยังมีมะเขือเทศผัดไข่วางอยู่ แน่นเต็มโต๊ะอาหารเล็กๆเลยทีเดียว

สีสันดูน่ากิน ดูแล้วทำให้หิวขึ้นมาเลย

ภัสกรณ์พึงพอใจกับอาหารบนโต๊ะ แล้วลูบหัว นีรชาอีกครั้ง : ” มีการพัฒนาขึ้น ไปอยู่ต่างประเทศมาไม่ กี่ปี ก็ทำอาหารเป็นแล้ว”

ภัสกรณ์พูดถูก ถ้าไม่ได้ไปต่างประเทศ นีรชาก็คง ทำอาหารแบบนี้ไม่ได้ ร้านอาหารจีนในต่างประเทศ รสชาติไม่ค่อยอร่อยเหมือนจีน รสชาติอร่อยก็แพงมากๆ ไม่เหมาะกับคนธรรมดาอย่างเรา

หลังจากที่อิ่มแบบทรมานในรสชาติอาหาร นีรชา ก็ตั้งใจศึกษาเมนูอาหาร ทำกับข้าวเองทุกวัน มาตอบ สนองรสชาติอาหารจีนที่แท้จริงของตัวเอง

นีรชาเตือนภัสกรณ์อย่างจริงจัง : ” ท่านประธาน

ภัสกรณ์ คุณอย่ามาลูบหัวฉันได้ไหมคะ ? รังแคจะร่วงลง

บนอาหารหมดแล้ว !

“น้ำ เธอมันร้ายกาจ ! ” ภัสกรณ์ดึงเธอเข้ามา สำรวจผมของเธออย่างละเอียด มองเห็นผมดำเงาๆ สะอาด ก็วางใจ ใช้มือบีบแก้มของเธออย่างหมั่นไส้ : ” คนโกหก ! ”

นีรชารู้สึกรำคาญ :” ปล่อยนะ ! เจ็บนะรู้ไหม ! ”
ภัสกรณ์ชื่นชมและทำหน้าขถึง ท่าทางอารมรณ์ดี มาก : “ผมไม่เจ็บนะ! ความรู้สึกสบายดี สบายจัง!” พูด ไป แล้วก็เอานิ้วไปลูบหน้าเด้งๆของเธอ ดูเหมือนจะสัม ผัวผิวที่ชุ่มชื้นนุ่มนวล

นีรชายกเท้าขึ้นอยากเตะเขา สุดท้ายยกขาสูงไป เกือบจะถีบโต๊ะอาหารคว่ำแล้ว

ทั้งสองคนรีบร้อนช่วยกันประคองโต๊ะอาหารไว้ สบสายตากัน นีรชาไม่มีอารมณ์มาจ้องมองภัสกรณ์ :” กินข้าว !”

กินเสร็จแล้วรีบไปซะ!

ภัสกรณ์เห็นเธอโกรธจริงจัง ก็ไม่ยั่วโมโหเธออีก

เดินๆไปล้างมือ หยิบตะเกียบแล้วนั่งลงกินข้าว โต๊ะอาหารเล็กมาก ทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกัน ขา

ยาวๆของภัสกรณ์ก็ไปเบียดกับขาของนี้รชา

นีรชาไม่สนใจโยกขาออกไปข้างนอก ขายาวๆ ของภัสกรณ์ก็ตามมาเบียด เบียดขาของนีรชาอย่างไม่มี ความอาย

เนื้อขาของเขาแน่นอย่างกับหิน เต็มไปด้วยพลัง ของผู้ชาย

หน้าของนีรชาแดงโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าตัวแข็ง เกร็ง

ภัสกรณ์ยิ้มและมองนีรชาที่กำลังเขินจนหน้าแดง ถามออกไปว่า : ” น้ำ เธอคิดอะไรอยู่ ? ทำไมหน้าแดง ?หรือว่าคิดอะไรไม่ดีกับผมเหรอ ? ฮะ ?”

คำสุดท้าย ลากเสียงยาว

นีรชาก้มหัวลง ไม่สนใจเขา แล้วกินข้าวแบบไม่ สนใจเขา

ซดซุปเห็ดหอมลูกชิ้นเนื้อวัว แล้วหลับตาลง อย่างลุ่มหลง : ” โอ้ รสชาติดีจัง ! ซุปนี่อร่อยมาก ! ”

ภัสกรณ์หิวจนหน้าอกมาติดกับหลังแล้ว เพื่อรีบ กลับมาหานีรชา วันนี้ทั้งวันก็จัดการกับธุระโดยด่วน ไม่มี เวลาแม้แต่จะกินข้าว ยุ่งทั้งวัน ข้าวซักเม็ดยังไม่ได้ ลงท้อง

เห็นนีรชากินข้าวอร่อย ก็ไม่รอช้าที่จะหยิบช้อน ขึ้นมา : “น้ำ เธอกินช้าๆก็ได้ อย่าเพิ่งกินหมดนะ เหลือ ไว้ให้ฉันด้วย !”

นีรชาขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ทำไมเหมือนเด็กจัง ยัง แย่งของกับคนอื่นอีก ?

เป็นถึงท่านประธาน พูดง่ายๆคือผู้ใหญ่ขี้แง!

ฝีมือทำกับข้าวของนีรชาไม่เลวจริงๆ สีสันหรือ รสชาติของอาหารดูน่าทาน หลังจากที่ภัสกรณ์กินข้าว หมดไปสองถ้วยยังรู้สึกไม่อิ่ม เอาถ้วยยื่นไปทางนีรชา : ” เติมข้าวอีกถ้วย ! ”

นีรชาตกใจทำตาโต ภัสกรณ์เป็นคนกินไม่เยอะ แม้แต่กินข้าวในบ้าน มากที่สุดก็ครึ่งถ้วย กินแป๊บเดียวก็ เสร็จ
” ข้าวบ้านตัวเองไม่กิน มากินข้าวบ้านคนอื่น เฮ้อ ! ทำไมถึงชอบเอาเปรียบคนอื่นนะ ” นีรชาตั้งใจบ่น พึมพำเสียงเบา

แน่นอนว่าหูของภัสกรณ์ดีมาก ได้ยินคำพูดของ เธออย่างชัดเจน

นีรชาคิดว่าภัสกรณ์จะทำตัวไม่ถูก สุดท้าย คุณชายเขาทำท่าทางชื่นชม : ” นีรชา ผมชอบกินอาหาร ที่คุณทำ นี่ถือเป็นเกียรติของคุณเลยนะ!”

โอเค เป็นเกียรติมาก

นีรชาถือถ้วยข้าวของภัสกรณ์เดินเข้าไปในห้อง ครัว เห็นข้าวในหม้อหุงข้าวเหลือเพียงก้อนเล็กๆ ไม่ พอที่จะเต็มถ้วย

ในที่สุดก็ทนไม่ไหว นีรชาตักข้าวจากชามตัวเอง ครึ่งหนึ่งให้ภัสกรณ์อย่างเงียบๆ

นีรชากินข้าวครึ่งชามเสร็จ แล้ววางตะเกียบลง

มองดูภัสกรณ์กินข้าวอย่างมีความสุข ในใจเธอก็อ่อนลง รีบระงับความรู้สึกใจอ่อนนั้น นีรชาลุกขึ้นไปรินน้ำ ให้ตัวเอง ผมก็จะดื่มน้ำ ! รีบไปรินน้ำสิ” ภัสกรณ์ก็เริ่ม

จะล้อเลียนเธอแล้ว

หนอนตามตูด ! ” นีรชาเหลือบมองหน้าเขา แล้วก็รินน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง

ภัสกรณ์ดื่มน้ำอย่างมีความสุข : ” น้ำ ทำไมน้ำที่ บ้านเธออร่อยขนาดนี้ ?”
ถ้อยคำประจบประแจง ทำให้นีรชากลั้นหัวเราไม่

ได้

ทั้งสองคนยิ้มหัวเราะกัน บรรยากาศเต็มไปดเวย ความอบอุ่น กินข้าวเสร็จ นีรชาเริ่มไล่ภัสกรณ์แล้ว : ” เมื่อสัก

ครู่คุณบอกว่าที่บริษัทยังมีงานค้างอยู่เยอะไม่ใช่เหรอ ?

คุณรีบกลับไปจัดการเถอะ ? ”

ภัสกรณ์เหยียดตัวขี้เกียจ : “เฮ้อ ความจริงแล้ว อยู่สมถะแบบนี้ก็สบายเหมือนกัน สัปดาห์หนึ่งพักสองวัน หล่อรวยแบบพวกเรา 365 วันจะต้องมีเรื่องกังวลทั้งปี ”

สมถะ หล่อรวย เขาตั้งใจจะกัดกันใช่ไหม

นีรชาไม่มีกระจิตกระใจจะไปยั่วยุเขา ในหัวมัวคิด แต่ว่าจะไล่เขาไปได้ยังไง

ภัสกรณ์เห็นนีรชาหน้านิ่วคิ้วขมวด ยื่นมือออกไป จะแหย่หน้าเธอ : ” เป็นอะไรไป ? โกรธเหรอ ? “