ตอนที่15 มองข้ามเขา

นีรชากำลังนอนฝัน เธอฝันว่าตัวเองได้กลับไป ที่บ้านเกิด และอยู่ที่โรงเรียนมัธยม เธอเห็น ประภพสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว จ้องมองเธอตาเป็น ประกาย รูปร่างสูงสง่า ฟันขาวเรียงตัวสวย เขาส่งรอยยิ้มสดใสให้เธอ แล้วพูดกับเธอ ว่า”น้ำ เร็วเข้า จะสายแล้ว”

นีรชาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็ปาไปเจ็ดโมงครึ่ง แล้ว วันนี้เธอมีเรียนเช้าซะด้วย กว่าจะเดินทาง ไปมหา’ลัยต้องใช้เวลายี่สิบกว่านาที ถ้าไม่รีบ เธอต้องไปเรียนสายแน่ๆ

เธอพลิกตัวลงจากเตียงทันที ล้างหน้าแปรง ฟัน ใส่ชุดนักศึกษาตัวเก่ง คว้ากระเป๋า และรีบ วิ่งออกจากบ้าน เพื่อประหยัดค่าที่พัก นีรชาจึง เลือกที่จะอยู่บ้านเช่าซอมซ่อหลังนี้

ป้ายรถเมล์มีคนต่อคิวยาวเหยียด นีรชาได้ แต่ถอนใจ แล้วเดินไปต่อท้ายแถว จู่ๆ เธอก็ นึกถึงคำพูดของประภพที่อยู่ในความฝัน”น้ำ เร็วเข้า จะสายแล้ว”

จริงสิ ตั้งแต่ธุรกิจของพ่อล้มละลาย ชีวิตของ เธอก็ไม่เคยหยุดนิ่งเลย ทุกวันได้ยินแต่คำว่า เร็วเข้า วิ่งเร็ว ไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็ต้อง ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดที่มี

เธอเลือกเรียนวิชาทั้งหมดที่สามารถเรียน ได้ ทำงานพาร์ทไทม์สามงานหลังเลิกเรียน เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแต่ไม่อาจหยุดพัก ตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูแสนสวยลูกสาว เจ้าของร้านเพชรอีกต่อไปแล้ว เธอต้องทำงาน อย่างไม่หยุดหย่อนเท่านั้น ถึงจะสามารถเอา ชีวิตรอดอยู่ได้

พี่ภพ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง พี่จะยังอยาก รู้จักฉันอยู่ไหม

นีรชาพึมพำอยู่ในก้นบึงของหัวใจ นัยน์ตา คู่สวยเต็มเปี่ยมไปด้วยม่านน้ำตา พี่ภพของ เธอ จะยังจำเธอได้ไหมนะ

เธอสะบัดหัวไปมา ผลักดันความรู้สึกโศก เศร้าเหล่านี้ไปยังส่วนลึกที่สุดของหัวใจ บอก กับตัวเองว่า เธอจะอ่อนแอไม่ได้ พ่อที่ป่วยอยู่ บนเตียงไม่อนุญาตให้เธออ่อนแอ

รถโดยสารก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา นีรชา กังวลใจมาก เช้านี้เธอมีเรียนสองวิชาที่สำคัญ มาก ได้ยินมาว่าอาจารย์จะเชิญนักศึกษาที่ อาจารย์ภาคภูมิใจที่สุดมาช่วยเป็นวิทยากร ในการฝึกวิเคราะห์ข่าว นี่เป็นโอกาสที่หาได้ ยาก เพราะฉะนั้นเธอจะสายไม่ได้

“ปั้นๆ…”อยู่ ๆ ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นมา โอ๊ะ…สงสัยเธอจะยืนขวางทางคนอื่น นีรชา รีบขยับหลบทันที โดยที่สายตาของเธอยังคง ชะเง้อมองทางรถโดยสารอยู่

“ขึ้นๆ…”เสียงแตรรถดังขึ้นอีกครั้ง นีรชา ขมวดคิ้ว มองดูตำแหน่งที่ตัวเองยืน ก็เห็นว่า ไม่ได้ไป ขวางทางใครสักหน่อย และนี่มันก็ ป้ายรถเมล์ รถยนต์ส่วนตัวมีสิทธิ์อะไรมาวิ่ง นีรชา กระวนกระวายและร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เธอหวังให้มีรถโดยสารประจำทางปรากฏขึ้น มาในไม่ช้า

“ปั้นๆ…” รถคนนี้ยังคงบีบแตรดังลั่นไม่ ยอมหยุด”กลัวคนเขาไม่รู้หรือไงว่ามีรถหรู อ่ะ” เธอพูดในใจนีรชาทนไม่ได้จึงหันไปมอง ทางเขา”จะบีบอะไรกันนักกันหนาคะ ฉันไม่ได้ ยืนขวางทางคุณสักหน่อย”

กระจกรถหรูลัมโบร์กินีค่อยๆ เลื่อนลงมา ช้าๆ ภัสกรณ์ที่มือหนึ่งจับพวงมาลัย มือหนึ่ง วางอยู่บนหน้าต่างรถ กำลังมองนีรชาด้วย สายตาแพรวพราว และยิ้มมุมปากน้อยๆ ให้

เธอ

นีรชาอึ้งไปสามวิ ก่อนจะมีปฏิกิริยาตอบ สนองต่อคนที่เธอเกลียดชังอย่างเขา ซึ่งวิธีที่ดี ที่สุดก็คือการไม่สนใจ

เธอหันหลังให้เขา ทำเหมือนภัสกรณ์เป็นแค่ อากาศธาตุ นีรชาก็ยืนต่อแถวของเธอไป แม้แต่หางตายังไม่แลภัสกรณ์เลยสักนิด

คิ้วหนาของภัสกรณ์ย่นเข้าหากัน ไม่พอใจที่ ผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเขา เพราะไม่มีใครกล้าทำ แบบนี้กับเขามาก่อน อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอน หน่อยแล้ว

ภัสกรณ์ขับไปจอดข้างๆ นีรชา เขาเอื้อมมือ เปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารแล้วพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชาว่า “นีรชา ขึ้นรถ”

“ห้ะ”นี่เขารู้จักชื่อเธอได้ยังไง นีรชาหันไป มองภัสกรณ์ แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ แสงแดดส่องกระทบใบหน้าเล็กๆ ดวงตาสดใส นัยน์ตาสีดำขลับริมฝีปากบางเผยอ เล็กน้อยด้วยความตกใจ น่ารักไร้เดียงสา จริงๆ