ตอนที่ 147 ออกเดทหนึ่งวัน

นีรชาเริ่มรู้สึกยอมแพ้ ค่อยๆผ่อนแรงกัดลง ภัสกรณ์ยิ่งดูเหมือนยิ่งได้ใจ ลิ้นพลันบดจูบเธอ อย่างหนักหน่วง เร่าร้อนยิ่งขึ้น เขาจูบเธอให้สม กับที่โหยหาในรสชาติมานาน !

นีรชาหลับตาลง น้ำตาแห่งความอัปยศ ค่อยๆไหลรินผ่านจมูกเข้ามาในอุ้งปากเธอ

ภัสกรณ์สัมผัสถึงรสเค็มที่ปลายลิ้น ก็ลืมตา ขึ้นมองเธอ นีรชาที่บัดนี้ทั้งสองตาเต็มปริ่มไป ด้วยน้ำตา

“คุณร้องไห้ทำไม ? คนที่โดนกัดจนลิ้น

แทบขาดคือผมต่างหาก !” ภัสกรณ์หยุดรังแก หญิงสาว ปลดมือออกจากเธอ เงอะๆงะๆ พยายามจะเช็ดน้ำตาให้เธอ

คุณมันน่าไม่อาย ! นีรชาไม่รีรอ ตบ หน้าเขาไปหนึ่งฉาด ก่อนจะออกแรงเปิดประตู

” ประตูล็อค ! ต้องใช้รีโมทเปิดเท่านั้น” ภัสกรณ์ไม่มีที่ท่าจะโกรธเธอ เขาเดินไปที่ข้างตู้ หนังสือ หยิบเอาถ้วยรางวัลสีเงินวาวที่วางอยู่ในตู้ มาส่องทำเป็นกระจก ดูๆว่าหน้าตัวเป็นยังไงบ้าง
นี่รชารู้สึกเจ็บใจที่เห็นภัสกรณ์มีท่าทาง ขบขันใส่เธอ จนเกือบจะหัวเราะออกมา

นี่ใจคอคุณกะจะขังฉันเอาไว้ในห้องทำ งานคุณรีไง ? ” นีรชาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นีรชาตัวเล็กบอบบาง ถึงแม้จะออกแรงแค่ ไหน ก็ทำให้หน้าของภัสกรณ์มีแค่รอยแดงบางๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาสำรวจดูหน้าตัวเอง ดูๆ แล้วก็ไม่เป็นไร ยังออกไปพบปะผู้คนได้ปกติ

ผมมีเงื่อนไขเดียว ถ้าคุณรับปากผม แล้ว ผมจะปล่อยคุณไป ” เขาพูดด้วยท่าทางสบายๆ

นีรชานิ่งเงียบ

มิน่า คงเป็นดังคำที่เขาว่า มันไม่มีประโยชน์ ที่จะไปโต้เถียงกับคนที่ไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะกับ ผู้ชายที่เย่อยิ่งจองหอง และน่าไม่อายแบบเขา ด้วยแล้ว ! ถ้าให้พูดเรื่องกฎหมายสิทธิมนุษยชน คงดูเป็นเรื่องไร้สาระไปเลย

“ได้ คุณว่ามา ” ตอนนี้ก็คงต้องใช้วิธีนี้ถ่วง เวลาไปก่อน ก่อนจะคิดอะไรดีๆออก

ตอนที่ออกมาจากบริษัท นีรชามัวแต่ยุ่ง เลยลืมหยิบมือถือออกมาด้วย ไม่งั้นคงกดเรียก

191 ละ !
ภัสกรณ์ตาเป็นประกาย : ” นี้รชา คุณต้อง รับปากผม วันเสาร์นี้คุณต้องไปออกเดทกับผม หนึ่งวัน ให้เหมือนคนรักกันเค้าทำกัน” 11

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย !

นีรชารู้สึกคาดไม่ถึง : ” คุณภัสกรณ์ คุณ คงจะลืมไปแล้วมั้งว่าคุณเองก็มีแฟนอยู่แล้ว ! ถ้าอยากจะเดท ก็ไปนัดเดทกับคุณนภนัยโน่น

สิ !”

เธอไม่อยากไปเป็นมือที่สาม การต้องเป็น มือที่สามคงถูกคนอื่นประนามไปชั่วชีวิตแน่ !

ภัสกรณ์หยิบรีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือ เล่น : “นี่คือรีโมทสำหรับเปิดประตูห้อง แต่คุณดู นี่..

เขาหยิบแล้วเดินไปตรงหน้าต่าง เปิด หน้าต่างออก แล้วก็โยนรีโมทนั่นออกไปนอก หน้าต่าง !

ภัสกรณ์ คุณบ้าไปแล้วรึไง ! ! ” นีรชา มองตาค้าง : ” นี่คุณไม่กลัวมันจะร่วงไปโดนคน ที่เดินอยู่ข้างล่างรึไง !”

” ไม่ต้องห่วง คงไม่ถึงกับตายหรอก แถม ยังได้ค่าชดเชยก้อนใหญ่จากผมอีกด้วยนะ ” ภัสกรณ์นั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ ค่อยๆสไลด์เลื่อน เก้าอี้มาหยุดอยู่ตรงหน้านีรชา

11 เธอมองหน้าเขา : ” ได้ ฉันรับปากคุณ ”

ง่ายขนาดนั้นเลย ? ภัสกรณ์รู้สึกไม่ชินสัก เท่าไหร่

“งั้นตอนนี้ คุณปล่อยฉันไปได้รึยัง ?” นีรช าพูดเสียงอ่อน คนอย่างภัสกรณ์ต้องใช้ไม้อ่อน

ภัสกรณ์ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ เขากดโทร ไปที่สายภายใน :” ประตูห้องผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ เรียกช่างเข้ามาเปิดประตูให้ผมที่ ”

หลังจากใช้พลังงานไปเยอะ ในที่สุดประตูก็

เปิดออก

ช่างฝ่ายวิศวกรรมมองหน้านีรชาที มอง หน้าภัสกรณ์ที่รู้สึกเหมือนในห้องนี้มีพลังงาน บางอย่าง บรรยากาศมันดูคลุมเครือพิกล

นีรชาแทบจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาอย่าง ไว !

พอกลับมาถึงที่เอฟเอส ก็นั่งสงบสติ อารมณ์อยู่ครึ่งค่อนวัน จนอารมณ์เข้าสู่สภาวะ คลื่นลมสงบ เตรียมจะเริ่มทำงาน แต่แล้วก็พบว่า โปรเจกต์งานนั่นดันลืมไว้ที่ออฟฟิตของภัสกรณ์ !

โปรเจกต์งานฉัน ! ดันลืมไว้ ! ที่ออฟ

ฟิต ! ภัสกรณ์ !

นั่นหมายถึง เธอต้องกลับไปเอาอีกรอบ !

นีรชาอยากรู้สึกอยากตายขึ้นมาทันที