ตอนที่ 133 เธอมันขี้โกหก

จันทน์ฉายแอบย่องกลับเข้าห้องของเธอ รีบไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

เมื่อคืนวานนรุตม์บ้าจริงๆ เธอต้องรีบ ทำความสะอาดร่างกายตัวเองที่นรุตม์ทั้งร่องรอย ไว้

ตอนเช้าถือโอกาสตอนที่นรุตม์ยังหลับอยู่ แอบย่องกลับมา เธอกังวลว่าเดี๋ยวนีรชาจะมา เรียกเธอไปทานข้าวเช้าด้วยกัน

จันทน์ฉายมองกระจกในห้องน้ำ สูดลม หายใจเข้าลึกๆ

ที่คอ ที่หน้าอก หลายแห่ง ล้วนเป็นรอยสี แดงสดที่เกิดจากสัมผัสของนรุตม์ทั้งนั้น แล้วเธอ จะออกไปพบผู้คนได้อย่างไรกัน

โชคดีที่เป็นฤดูหนาว ต้องสวมเสื้อผ้าหลาย ชั้น ถ้าเป็นฤดูร้อนละก็จบเห่กันพอดี

เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอสวมเสื้อผ้า และ ไม่ลืมที่จะใช้ผ้าพันคอพันให้มิดชิด จันทน์ฉาย โทรหานี้รชาที่ห้อง กะว่าจะชวนเธอไปทานข้าว เช้าด้วยกัน เมื่อคืน….แทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเธอหิวจะตายแล้วตอนนี้

“ตรูด….” เสียงเรียกดังอยู่นาน ก็ไม่มีคนรับ สาย

จันทน์ฉายขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ นีรชาไปไหนหรือ ทำไมไม่อยู่ที่ห้อง ถ้าเธอจะไป ทานอาหารเช้า ก็ควรจะมาเรียกฉันสิ

หรือว่ากำลังอาบน้ำอยู่ถึงไม่ได้ยินจันทน์ ฉายนอนลงบนเตียง รอประเดี๋ยวค่อยโทรไปใหม่

หมอนอันฟูฟ่องรองรับศรีษะของเธออย่าง อ่อนนุ่ม ทำให้เธอรู้สึกผ่อยคลาย หลับตาลง สมองนึกทบทวนเรื่องเมื่อคืน

ใบหน้าของจันทน์ฉายแดงขึ้นทันที เธอเอา หน้าของตัวเองซุกเข้าไปที่หมอน แต่ว่าทำ อย่างไรก็ไม่อาจสั่งให้สมองหยุดคิดถึงเหตุการณ์ เมื่อคืนได้

เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืนนี้ทำให้ จันทน์ฉายทั้งอับอายและมีความสุข

เพิ่งแยกจากกันเมื่อครู่ เธอกลับพบว่าตัว เองเริ่มคิดถึงนรุตม์อีกแล้ว

นิ้วมือขาวดุจกระเบื้องเคลือบยื่นไปที่ โทรศัพท์ ลังเลใจอยู่ว่าจะโทรไปที่ห้องนรุตม์ดีไหม

เขาในตอนนี้ยังคงหลับอยู่หรือเปล่า เมื่อ คืนคงจะเหนื่อยมาก จันทน์ฉายคิดไปยิ้มไป ถอย มือกลับมา

คิดอยู่สักพักเธอก็โทรหานีรชาที่ห้องอีก

ครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคนรับ เธอโทรเข้ามือถือนีรชา ก็

ไม่มีคนรับ จันทน์ฉายเริ่มรู้สึกเป็นห่วงนีรชา

เมื่อวานหลังจากแยกกับนีรชาแล้ว ก็ไม่ เห็นเธออีก เธอคงไม่เป็นอะไรนะ

จันทน์ฉายรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน เธอหิวจน ตาลายแล้ว เธอตัดสินใจหยิบโทรศัพท์แล้วออก ไปทานข้าวที่โรงอาหาร

พอก้าวเท้าออกจากห้อง ก็เจอหน้าวีวี่พอดี

นี่ไม่ใช่นางแบบคนที่ภัสกรณ์พาไปด้วย หรือ จันทน์ฉายยิ้มอย่างมีมารยาทให้กับวีวี่ เห็น ใต้ตาของเธอดำคล้ำชัดเจน เหมือนคนอดนอนมา ทั้งคืน

จันทน์ฉายอดขำไม่ได้ ดูเหมือนเมื่อคืนสู้รบ กับภัสกรณ์อย่างดุเดือด

เมื่อคืนหลังจากวีวี่ถูกภัสกรณ์ไล่ออกมา เธอมาที่บาร์ของน้ำพุร้อนกินเหล้าเมาอย่างหนักดื่มถึงตีสองตีสามจึงกลับห้อง กลับถึงห้องก็พบ ว่าห้องว่างเปล่า ไม่ต้องคิดเลย ภัสกรณ์อยู่กับ นีรชานั่นแน่ๆ

พอเห็นหน้าจันทน์ฉายเข้า สายตาของเธอ เต็มไปด้วยแรงอาฆาต เพื่อนของศัตรูก็คือศัตรูนั่น แหละ จันทน์ฉายเป็นเพื่อนรักกับนีรชา ถ้างั้นก็คง ไม่ใช่คนดีอะไร

เห็นจันทน์ฉายส่งยิ้มให้ตน ความโกรธแค้น ยิ่งแสดปะทุออกมาทางสีหน้า คำพูด3คำหลุด ออกมาจากปากอย่างเย็นชา “หน้าไม่อาย”

ได้ฟังวีวี่พูดแบบนั้นจันทน์ฉายแปลกใจหัน กลับไปมอง ไม่มีใครอยู่ใกล้เธอ งั้นประโยคที่วีวี่ พูดเมื่อกี้ก็พูดกับตนนะสิ

แปลกจัง ยังไม่ทันได้ทักทายถามไถ่ พอ เจอหน้าอ้าปากได้ผู้หญิงคนนี้ก็ด่าคนแล้ว

จันทน์ฉายสะดุดหูกับคำพูดของวีวี่ เธอ หยุดเดินทันที แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชากว่าวีวี่

“คุณว่าใครหน้าไม่อาย”

วีวี่เงยหน้ามองจันทน์ฉายที่สูงกว่าเธอ อย่างหยิ่งๆครู่หนึ่ง “พูดลอยๆไปงั้นแหละว่าคน นั้นน่ะหน้าไม่อาย หลีกทางไป สุนัขที่ดีเขาไม่ขวางทางหรอก” พูดไปก็หาทางแทรกตัวออกไป จากจันทน์ฉาย

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” จันทน์ฉายโกรธอย่างเอา เป็นเอาตาย ดึงแขนของวีวี่เอาไว้ “เธอพูดให้ ชัดเจนซิ ตกลงเมื่อเธอว่าใคร”

“ว่าแกนั่นแหละ แล้วก็ยัยนีรชานั่นด้วย เพื่อนดอกทองนั่นของเธอไงล่ะ ก็แค่พวกชั้นต่ำ หน้าไม่อาย” วีวี่ถึงแม้อายุยังน้อย แต่คำที่พูด ออกมาไม่น่าฟังเอาซะเลย

“แก” จันทน์ฉายโกรธจนพูดไม่ออก แม้ว่า เธอจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่พอเจอคนปากเสีย อย่างวีวีนี้ ทำให้มีความรู้สึกเหมือนตอนที่ฉิวไฉ เจอทหารตามท้องเรื่อง

เธอสาบานว่า หากวีวี่ยังต่อว่านีรชาอีกละก็ เธอจะลงมือกับเธอทันที

วีวี่เห็นจันทร์ฉายไม่โต้ตอบอะไร ก็เข้าใจว่า จันทน์ฉายคิดว่าตัวเองผิด ยิ่งเพิ่มน้ำเสียงให้ดัง ขึ้นไปอีก “หรือว่าฉันพูดไม่ถูกต๊ะ ฉันกำลังอาบน้ำ อยู่กับแฟนฉันดีดี นีรชาถือโอกาสตอนที่ฉันออก ไปหยิบของ เปลือยกายเดินเข้าไป นี่ไม่เรียก ดอกทอง แล้วจะเรียกว่าอะไรห๊ะ หน้าไม่อาย จริงๆ”
“พระ” จันทร์ฉายชะงักทันที เธอรู้ว่านี้รชาคง ไม่ทำอย่างที่วีวี่พูดแน่ๆ ตั้งใจเข้าไปอ่อยภัสกรณ์ อะไรนั่น แต่ว่านีรชาตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องของ เธอจริงๆ

หรือว่านีรชาเมื่อคืนอยู่กับภัสกรณ์ทั้งคืน จริงๆ

ไหนว่าไม่ชอบภัสกรณ์เลยไง ไม่อยากจะ เกี่ยวข้องใดๆกับเขาทั้งนั้น ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ไปได้นะ

สมองของจันทร์ฉายรู้สึกสับสนไปหมด ไม่รู้ จะพูดอย่างไรดี

วีวีที่สวมรองเท้าส้นสูงก้าวเดินอย่างภาค ภูมิใจ เดินไปพูดไปลอยๆ “สาวแก่ล้วนหิวกระหาย ขนาดนี้เลยหรือ แค่เห็นผู้ชายก็รีบวิ่งเข้าไปถวาย ตัว”

จันทร์ฉายไม่มีอารมณ์จะสนใจความ

ร้ายกาจของวีวี่ เธอรีบเดินผ่านทางห้องนรุตม์ ออกไป เธอไม่รู้ว่าภัสกรณ์อยู่ที่ไหน มีแต่นรุตม์ คนเดียวที่รู้

จันทร์ฉายมาถึงหน้าห้องของนรุตม์ ก็พบว่า ประตูห้องเปิดอยู่
ที่ยืนอยู่หน้านรุตม์คือหัวหน้าเรวิตและยงม หัวหน้าอาวุโสอีก 2 คนที่เธอไม่รู้จัก

ทั้ง4คนมองมาทางจันทร์ฉายที่ยืนอยู่หน้า ห้อง ทรงผมเป็นระเบียบหันมามอง จันทร์ฉายคิดไม่ถึงว่าเช้าอย่างนี้จะมีเพื่อน

ร่วมงานเข้ามารายงานเรื่องงาน รีบกลับมายืนที่

เดิมทันที

เช้าขนาดนี้จันทร์ฉายวิ่งมาหานรุตม์ถึงห้อง และเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน ดูท่าทางอึดอัดใจ อย่างบอกไม่ถูก มันน่าแปลกเหลือเกิน

หัวหน้าอาวุโสอีก2คนก้มหน้าอยู่ แอบส่ง สายตาอันอบอุ่นให้กัน

ความสัมพันธ์ของจันทร์ฉายคนนี้กับนรุตม์ ต้องไม่ปกติแน่ๆ จะต้องเกี่ยวกับความรักแน่ๆ

สายตาของทั้ง2คนที่มีพิรุธถูกจันทร์ฉาย มองอยู่ ในใจยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก ใบหน้าก็ แดงขึ้นทันตา ราวกับมีคนเห็นเธอเปลือยยังไงยัง งั้น อยากให้ใครก็ได้มาพาเธอออกไปที่

จันทร์ฉายมองที่นรุตม์แบบขอความช่วย เหลือ หวังให้เขาช่วยชีวิตเธอ แม้ว่าเขาจะพูดไป แล้วประโยคหนึ่ง ว่าเขาเรียกจันทร์ ฉายมาเพื่อให้รายงานเรื่องงาน ยิ่งทำให้เธออึดอัดใจมากก ว่ายืนคนเดียวตรงนี้เสียอีก

แต่ว่านรุตม์กลับแค่หันมามองเธอที นึง จันทร์ฉายรับทราบ เขายังเลิกคิ้วให้เธออีก แสดงออกว่าตอนนี้ไม่สะดวกให้เธอเข้ามา

“คุณจันทร์ฉายมีเรื่องอะไรหรือเปล่า” น้ำ เสียงไม่ใส่ใจถามขึ้น ทำให้จันทร์ฉายรู้สึกว่า ระหว่างเธอและนรุตม์มีระยะห่างกันมากขึ้น ดู แปลกจนเหมือนเมื่อวานพวกเขาไม่ได้มีเรื่อง อะไรใกล้ชิดกัน

ใจเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง จันทร์ฉายรู้สึก เหมือนมีก้อนน้ำแข็งเทลงบนหัวเธอ เธอสะกดไว้ซึ่งรอยยิ้มเจื่อนๆและอึดอัด

จันทร์ฉายกล่าวเสียงดังว่า “อ๋อ ไม่มีอะไรคะ คือ ฉัน ฉันจะมาถามนรุตม์ว่าเห็นน้ำบ้างไหมคะ” นีรชา หัวหน้าอาวุโสสองคนนั้นต่างมอง หน้ากัน ที่แท้จันทร์ฉายจะพูดคือนีรชาคนนั้นกับ

นรุตม์มีเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมต้องมาหานรุตม์ เช้าขนาดนี้

ได้ยินจันทร์ฉายพูดถึงนีรชา เรวัตที่ในมือที่ ถือเอกสารมารายงานนรุตม์ก็หันมาถามด้วยความเป็นห่วงว่า “จันทร์ฉาย นำเป็นอะไรหรือ”

จันทร์ฉายคาดไม่ถึงว่าเหตุผลที่ตัวเองบอก ออกไปจะดึงดูดความสนใจของคนได้มากขนาดนี้ รู้สึกอายมากขึ้นไปอีก หน้าแดงอย่างกับถูกเผา มายังไงยังงั้น พูดจาติดๆขัดๆ “อ้อ น้ำไม่เป็นอะไร ฉัน ฉันจะไปตามหาเธอก่อน…..

คำพูดมั่วไปหมด จันทร์ฉายไม่รู้ตัวว่าตัวเอง กำลังพูดอะไรอยู่

“พวกคุณออกไปก่อนเถอะ” นรุตม์โบกมือ ให้ทั้งสามหนุ่มออกไปก่อน

“น้ำเป็นอะไรหรือ” คิ้วของนรุตม์ยังคง ขมวดจากการฟังรายงานเมื่อสักครู่อยู่ โค้งตัวลง มองจันทร์ฉาย

จันทร์ฉายนิ่งมองนรุตม์ ทันใดรู้สึกว่าผู้ชาย คนนี้เหมือนคนแปลกหน้าดูห่างเหิน

เมื่อคืนทั้งสองยังรักกันอย่างดูดดื่ม แต่ ตอนนี้สายตาที่เขามองเธอ กลับไม่มีความอ่อน หวานเลยสักนิด

ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว หากเป็นแฟนกัน แบบเป็นทางการ เขาจะต้องรีบเข้ามากอดเธอ แล้ว หรืออาจจะเข้ามาจูบเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ท่าที่ของเขาช่างเย็นชาเหลือเกิน

จันทร์ฉายทันใดรู้สึกเหมือนว่าเธอถูกเขา

หลอก ที่แท้ก็เหมือนพวกผู้ชายทั่วไป ได้แล้วก็

ทิ้ง ทันใดน้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาที่ข้าง

แก้ม เมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก

นรุตม์เพิ่งถามได้ประโยคเดียว กลับเห็น จันทร์ฉายร้องไห้ออกมา

ใจยิ่งร้อนรน ตกลงนีรชาเกิดอะไรขึ้น

สองมือจับไหล่จันทร์ฉายอย่างมาดมั่น ถาม อย่างร้อนรน “อย่าเอาแต่ร้องไห้สิครับ น้ำเป็น อะไร

ได้ยินคำพูดของเขา จันทร์ฉายกลับยิ่ง โกรธเข้าไปอีก เขาเป็นห่วงนีรชาก็ไม่มีอะไร แปลก แต่ว่าทำไมถึงไม่มาปลอบเธอก่อน”

หรือว่าแค่เล่นๆแล้วก็โยนทิ้ง ดูไม่ออกจริงๆ ไม่น่าเชื่อนรุตม์จะเป็นคนแบบนี้

จันทร์ฉายเงยหน้าขึ้นแบบอารมณ์ฉุนเฉียว ดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ถลึงตา มองนรุตม์อย่างดุดัน “คุณมันคนโกหก ฉันเกลียด คุณ”
พูดจบ ก็กระแทกเท้าวิ่งออกไป

นรุตม์ยืนอยู่ในห้อง สับสนไปหมด

เมื่อสักครู่เขาฟังรายงานของคุณเรวัต สาขาหนึ่งของบริษัทเกิดปัญหาใหญ่มาก เขา กำลังเคร่งเครียด เห็นจันทร์ฉายเข้ามา บอกว่า นีรชาหายไป ใบหน้าของเธอออกแดง แบบตื่น เต้น ทำให้เขาพลอยตื่นเต้นไปด้วย

อุตส่าห์ปล่อยเรื่องด่วนจี้ของบริษัท ละทิ้ง ลูกน้อง อยากจะฟังเธอเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นทำไม ต้องเสียใจขนาดนั้นด้วย เธอกลับตะคอกใส่ “คุณ มันคนโกหก”

นรุตม์รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย จันทร์ฉายผู้ หญิงตัวเล็กๆคนนี้ ช่างไม่รู้จักถูกผิดเอาเสียเลย

เอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน เขาคงต้องดัด นิสัยเธอเสียแล้ว

อารมณ์แบบนี้ จะทำงานในบริษัทได้ อย่างไรกัน เพื่อนร่วมงานคงรำคาญแย่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ