ตอนที่13 มีความสุขก็ดี

พอวิ่งออกมาพ้นประตูร้านได้ เธอก็โล่งใจ โชคดีที่เธอเคยวิ่งระยะไกลมาก่อน มิเช่นนั้น ก็ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าถูกผู้ชายคนนั้นจับ ได้แล้วจะเป็นยังไง ซึ่งมันคงไม่เป็นผลดีกับ เธอแน่

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างกายของเธอ ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นสบาย นีรชาสูดลม หายใจเข้าลึกๆ หัวใจที่เต้นแรงก่อนหน้านี้ก็ ค่อยๆ สงบลง นีรชาไม่ได้เห็นบรรยากาศ ตอนกลางคืนของเมืองนี้มานานแค่ไหนแล้ว เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน

เพราะตั้งแต่สิทธิ์ชานนพ่อของเธอล้มป่วย นีรชาก็กลายเป็นเสาหลักของบ้าน กลางวัน ต้องเรียนหนังสือ ตกกลางคืนก็ต้องไปทำงาน

ตั้งสามที่ และกลับบ้านตอนฟ้าใกล้จะสางเป็น ประจำ

พอคิดถึงหน้าพ่อ ในใจเธอเต็มไปด้วย ความสับสนวุ่นวาย นีรชาเอ๊ย..ทำไมเธอถึงได้ ะ . หุนหันพลันแล่น ทั้งที่เธอก็รู้อยู่ว่าผู้หญิงพวก นั้นมันเป็นยังไง

งานที่ร้าน Prague restaurant เป็นงานที่ได้ ค่าจ้างสูงที่สุด…แต่ทำไมเธอถึงได้ยอมแพ้คน พวกนั้นง่ายๆ ล่ะ

แล้วเธอจะทำยังไงกับค่ารักษาพยาบาลของ พ่อ แม่เลี้ยงอย่างตมิสาก็เริ่มคบกับคนอื่นลับ หลังพ่อ เลือกเส้นทางใหม่ให้ตัวเอง ส่วนพี่ สาวกำมะลออย่างมุกมณี ถึงแม้จะมีเงินเดือน สูง แต่เธอก็ใช้จ่ายเงินมากเหมือนกัน เงินที่ เธอหามาได้ก็ยังไม่พอใช้เลย ฉะนั้นนีรชาจึง ต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายทั้งหมดไว้คนเดียว

แต่ตอนนี้ เธอกลับชวดงานนี้ไป

ภัสกรณ์ …นายมันสมควรตาย เป็นประธาน บริษัทประสาอะไร ทำตัวไร้สาระ แถมยังเลือก ผู้หญิงได้ห่วยแตกมาก ดูเผินๆ เขาก็เป็นแค่ ผู้ชายเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง

นีรชากลุ้มใจจนคิ้วขมวด ในใจเอาแต่สาป แช่งภัสกรณ์อยู่อย่างนั้น

เฮ้อ…แต่จะทำไงได้ล่ะ ตอนนี้เธอก็ต้องหา งานใหม่ ไม่อย่างนั้นจะเล นั้นจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย ค่ายาให้พ่อทุกวัน นีรชามองไปรอบๆ เธอหวัง ว่าจะเห็นป้ายปิดประกาศรับสมัครงานตาม

อาคารต่างๆ

โอ๊ะ .. ดวงตาของเธอเบิกโต

รถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่บนถนน กระจก รถเปิดอยู่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ใบหน้าหล่อเหลา

ดวงตาแจ่มใสคู่นั้นกำลังจับจ้องไปที่สัญญาณ ไฟจราจรบนถนน นิ้วมือเรียวยาวของเขาวาง ทาบอยู่บนหน้าต่างรถ

นีรชาตัวสั่นเทา เธอสุดจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้ไหลรินออกมา เอามือปิดปากตัวเองไว้ แน่น เพื่อไม่ให้ร้องไห้เสียงดังออกมา

เป็นเขาจริงๆ ด้วย..ประภพ เขาคือพี่ภพ ของเธอนั่นเอง เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจาก ที่พ่อล้มละลาย เพื่อที่จะหลบหนีเจ้าหนี้ ครอบครัวของพวกเธอจึงต้องย้ายมาอยู่เมือง ซี โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดันหายไปอีก ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ขาดการติดต่อกับประภพ แล้วเขามาอยู่ที่เมืองซีได้ยังไงกัน

นีรชารู้สึกว่าหัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น มองดูผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถอย่างเหม่อลอย เธอ รีบวิ่งตรงไปที่รถคันนั้นอย่างไม่คิดชีวิต

ไม่ทันแล้ว …ไฟเขียวแล้ว รถเก๋งสีดำคนนั้น สตาร์ทเครื่อง แล้วก็ขับออกไป

“พี่ภพค่ะ ..รอน้ำด้วยพี่ภพ” สายตาของ ผู้คนที่อยู่บนท้องถนน มองเธอด้วยความ ประหลาดใจ นีรชาวิ่งไล่ตามรถเก๋งสีดำคัน นั้นอย่างบ้าคลั่ง สองมือโบกไปมา ใบหน้า เล็กๆ นั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

เธอย้ายมาอยู่ที่นี่สามปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะ ได้เจอเขาอีกครั้ง

ประภพ..รูปร่างหน้าตาของเขายังคงเหมือน เดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งหล่อและสง่างาม เหมือนเดิมไม่มีผิด หลายปีที่ผ่านมานี้เขามี ความสุขดีใช่ไหม

เขาเป็นลูกชายคนเดียวของนายกเทศมนตรี ชีวิตของเขาต้องดีกว่าคนที่ครอบครัวล้ม ละลายอย่างเธออยู่แล้วแหละ….

ดีแล้วล่ะเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

เห็นเขามีความสุขดี….เธอก็ดีใจ

สัญญาณไฟจราจรหายไปแล้ว นีรชาปล่อย ให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม เธอก้าวไปข้าง หน้าอย่างเคว้งคว้างไร้จุดหมายทีละก้าวๆ และแต่ละก้าวมันช่างยากเย็นเหลือเกิน