ตอนที่12 รีบหนี

สายตาของทุกคนในร้านอาหารต่างมองมา ทางนี้

“พอได้แล้ว”เสียงตะคอกของผู้ชายดังขึ้น ทำให้ซูเลียหยุดพูดพล่าม

ซูเลียน้ำตาคลอด้วยความผิดหวัง เมื่อก่อน ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ภัสกรณ์ก็ไม่เคย ปรามเธอเลย เธอเป็นหนึ่งในคนที่ภัสกรณ์ โปรดปรานมากที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่วันนี้ เพื่อ พนักงานเสิร์ฟกระ จอกๆ คนนี้คนเดียว ภัส กรณ์ถึงกับตะคอกใส่เธอ

“แทน…นี่คุณ…”ชูเลียยังไม่ยอมหยุด เธอ กระชับแขนของภัสกรณ์แน่นขึ้น

ภัสกรณ์อมยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาคมเข้ม ของเขาจ้องมองนีรชาแบบที่ไม่อาจคาดเดาได้

ทำเอานีรชาขนลุกซูไปทั้งตัว เธอคิดแค่ว่าต้อง ออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว ผู้ชายคนนี้อันตราย มาก รอบตัวเขาเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ กดดัน แม้เขาจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่มัน ช่างเยือกเย็นเหลือเกิน

ก่อนที่นีรชาจะเดินออกไป ภัสกรณ์ได้เอาขา ยาวๆ ของเขาขวางทางเธอไว้พอดี

“ท่านประธานคะ รบกวนขยับนิดหนึ่งค่ะ ดิฉันต้องไปทำงานต่อ”นีรชาฉีกยิ้มออกมา และพูดกับเขาอย่างสุภาพ แต่สายตาของเธอ กลับไม่มีอ่อนน้อมอยู่เลย

ทันใดนั้น คางของนีรชาก็ถูกมือหนาของภัส กรณ์จับเอาไว้ เขาบีบคางของเธอแน่น ความ รู้สึกเจ็บปวดนี้ที่เธอเคยได้รับในคืนที่ฝนตก นั้นกลับมาอีกครั้ง เขายังคงบีบคางเธออย่าง ไร้ความปราณี จนคางของเธอซ้ำไปหมดแล้ว

นีรชารู้สึกเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ในใจเธอ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คนจนทำไมจะต้องถูก รังแกเสมอเลยนะเธอทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟ ของเธออยู่ดีๆ ทำไมจะต้องโดนคนรวยๆ พวก นี้ดูถูกเหยียดหยามด้วย

ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขาด้วย สายตาที่เย็นชา

“ปล่อยฉันนะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไร้ความรู้สึกใดๆ

“นี่ เธอสั่งฉันเหรอ”มือหนาของภัสกรณ์ยิ่ง บีบแรงขึ้นอีก นีรชาที่ตอนนี้เจ็บจนหน้าซีด แต่ ก็ยัง ไม่ยอมร้องขอความเมตตาจากเขา ทำ ให้ภัสกรณ์เริ่มโมโห ผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยคิดที่ จะยอมรับความพ่ายแพ้เลยหรือยังไง ทำไมถึง ดื้อด้านขนาดนี้ เป็นผู้หญิงน่ะ ต้องว่าง่ายสิถึง จะน่ารัก

“ฉันจะพูดอีกครั้งนะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”นีรชา สุดจะทนแล้ว ความอดทนของเธอกำลังจะสิ้น สุดลง

“หรอ เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าฉันเป็นแขก ของเธอ พูดจากับฉันน่ะ หัดมีมารยาทหน่อย สิ”

ภัสกรณ์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน และแรงบีบจากมือหนาของเขาก็ไม่ได้ลดน้อย

ลงเลย

นีรชารู้สึกว่าขากรรไกรของเธอกำลังจะ แหลกคามือเขาอยู่แล้ว

เมื่อความอดทนเฮือกสุดท้ายของนีรชาสิ้น สุดลง เธอจึงยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่หว่างขา ของภัสกรณ์จนสุดแรง

“โอ๊ย…” ภัสกรณ์ร้องโอดครวญ สายตาที่ มองนีรชาแสดงออกว่าเขาไม่อยากจะเชื่อใน

สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้จะมีใครกล้า เตะคนอย่างภัสกรณ์

นีรชาใช้โอกาสนี้ปลีกตัวออกจากเงื้อมมือ ของเขา และถอยกลับไปยังจุดที่ปลอดภัยทันที ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่ง ชัยชนะ”ท่านประธานคะ ลืมบอกไปค่ะว่าดิฉัน เป็นเทควันโดสายดำ”

ตอนนี้เขาเองก็จุกจนหน้าดำไปหมดแล้ว ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความโกรธ จนเธอ ชักจะหวั่นใจ

“ว้าย…แทนค่ะ”ซูเลียกรีดร้องด้วยความ ตกใจ เธอพูดโพล่งขึ้นมาต่อหน้านีรชา”นี่แก นางสารเลว ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย คอยดูนะ ฉันจะบอกให้ผู้จัดการร้านไล่แก ออก”

นีรชาหัวเราะออกมาเบาๆ รีบถอดผ้ากัน

เปื้อนลายลูกไม้ออกจากเอว และโยนมันลงบน โต๊ะ ผายมืออย่างสบายใจ”เชิญเลย ตอนนี้ฉัน ก็ไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว ฉันขอลาออก”

เธอหันกลับไปแสยะยิ้มท้าทายภัสกรณ์ แต่ ดีที่ซูเลียกำลังเกาะเขาไว้นีรชาจึงรีบวิ่งออก ไปถ้าถูกจับได้คราวนี้ เธอไม่รอดแน่ คางของ เธอคงแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี