ตอนที่ 114 เธอโดนไล่ออกแล้ว

“เธอนี่มันจริงๆเลยนะ ฉันทำดีกับเธอแท้ๆ แต่เธอก็มองในแง่ร้ายๆ” ภัสกรณ์มองไปที่เขา และพูดด้วยเหตุผล

เขาไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของเธอ เขา มองเธอด้วยสายตาที่ดุดัน จนทำให้เธอเริ่มกลัว ถ้าหากภัสกรณ์โกรธขึ้นมาจริงๆ คงจะแย่เพราะ มันคงน่ากลัวมากๆ

เงียบเอาไว้ ไม่พูดอะไรดีกว่า ลิฟต์เริ่มนิ่ง และเคลื่อนตัวไปข้างบน

ผนังของลิฟต์เป็นสแตนเลสทำให้มองเห็น เงาของภัสกรณ์ได้อย่างชัดเจน เขาใส่เสื้อเชิ้ตสี เทาเงิน ไม่มีเนคไท ด้านหน้าของเสื้อมีกระดุม สองเม็ด

รูปร่างที่สูงตรงและแข็งแรง มีความเย่อ หยิ่งเหมือนเจ้าชาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความหล่อ เหลา มีเหงื่อออกมาตามตัว ทำให้ดูหลงใหล ช่าง มันเสน่ห์จริงๆ

ควรจะไปตายยยยยยย นีรชาอยู่ๆก็รู้สึก อกหักขึ้นมา
จริงๆแล้วแอบดูเงาของภัสกรณ์อยู่ สายตา ของภัสกรณ์กำลังมองไปที่ปุ่มกดในลิฟต์ ไม่ทัน ได้เห็นสีหน้าของนีรชาที่กำลังรู้สึกว่าตัวเอง อกหัก

นีรชารู้สึกโล่งใจ พูดอย่างไม่เป็นธรรมดา “ท่านประธานคะ ไม่ต้องไปส่งฉันด้วยตัวเอง หรอกค่ะ ฉันไปเองได้ค่ะ”

นีรชารู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองถูก กาลเทศะพอควร แต่ภัสรกรณ์กลับทำเป็นไม่ สนใจเธอ ยังคงพูดว่า “หุบปาก!”

นีรชาเงียบปากลงอย่างเงียบๆ บอกกับตัว เองว่าไม่อยากเปิดปากพูดอะไรออกไปอีก เธอ ไม่อยากทำให้ภัสกรณ์โมโห

ในใจของเธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ภัส กรณ์กำลังเป็นห่วงเธอหรอ เป็นห่วงเป็นใยขนาด นี้ แต่ทำไมกลับทำให้ฉันไม่สบายใจนะ

ไม่เคยจะได้สัมผัสถึงความอบอุ่นในความ ห่วงใย แต่ในทางกลับกันเหมือนถูกรุกรานทาง ความรู้สึก

คนที่เป็นห่วงเป็นใยคนอื่น ต้องทำตัว เผด็จการขนาดนี้เลยหรอ เธอส่ายหัวอยู่ในความคิด เขาเป็นผู้ชายที่หยิ่งผยอง จองหอง โหดร้าย

นีรชาทั้งสายหัว ทั้งถอนหายใจอยู่ในความ คิด มองภาพภัสกร์กรว่า “เจ้าคนจอมเผด็จการ” สงสัยท่าทางของเธอจะออกมาชัดเจนเกินไป หน่อย ภัสกรณ์หันกลับมาด้านหลัง “นีรชา เธอ กระซิบพรึมพร่ำอะไรของเธอ”

“อ้อ เปล่าสะหน่อย” แน่นอน นีรชาไม่มีทาง ยอมรับเด็ดขาด ว่ากำลังด่าเขาในใจ

“ไม่มีจริงๆหรอ” ภัสกรณ์ขยับเข้ามาข้างๆ หัวของนีรชา มองลงไปที่ใบหน้าของเธอ ใช้เสียง อันทุ้มต่ำแฝงด้วยความรู้สึกนัยๆในการพูด ทำให้ เธอหลงใหลไปชั่วขณะ

เธอหมุนตัวเอาหน้าห่างจากภัสกรณ์ นีรชา พยักหน้าอย่างเร็ว เพื่อเป็นการแสดงคำตอบ

ภัสกรณ์ยื่นมือออกมา อยู่เหนือศรีษะของ นีรชา ตีลงไปเบาๆที่หน้าผากของเธอ “ยัยโง่ ถึง ชั้น19แล้ว”

นีรชาเงยหน้ามอง แท้จริงแล้วห้อ ปฐมพยาบาลอยู่ชั้น 19 นี่เอง

ทั้งสองคนเดินตรงไปที่ห้องปฐมพยาบาล ภัสกรณ์เอื้อมมือยกแขนของนีรชาขึ้นมาแล้วมองหน้าเธอ “วันนี้เธอมีปัญหากับคุณเลขาฯ ธารีใช่ไหม”

นีรชารีสายหัวปฏิเสธทันที เธอไม่อยากพูด ความผิดของคนอื่นต่อหน้าภัสกร์ “ไม่มีสะหน่อย คุณคิดมากเกินไปแล้ว คุณเลขาฯธารีอาจจะ ไม่ทันได้ระวัง เธอไม่ได้ตั้งใจทำ”

“ฉันไม่สนว่าตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ แต่ทำผู้ หญิงของฉันเจ็บ ก็ต้องรับผิดชอบ” ภัสกรณ์พูด อย่างเย็นชา แววตามีความโกรธเคือง

“ช่วววววว” นีรชาทำเสียงเย้ยหยันใส่ภัส กรณ์ “ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่คะ คุณเข้าใจอะไร ผิดหรือเปล่าคะ ธารีเป็นผู้หญิงของคุณไม่ใช่หรอ ได้ยินมาว่าคุณกับเขา เคยมีช่วงเวลาที่แสนจะโร แมนติกด้วยกันหนิคะ”

ผู้ชายคนนี้ช่างไร้ความรู้สึกเสียใจ เห็นๆกัน อยู่ว่าผู้หญิงคนนี้เคยหลับนอนกับเธอมา แต่กลับ มาทำเป็นไม่รู้จักเธอ

“นีรชา เธอกำลังหึงหรอ” ภัสกรณ์ก้ม มอง ลงไปที่เธอ ลมร้อนๆจากริมฝีปาก เข้าไปที่ใบหู ของเธอ กลิ่นตัวที่น่าหลงใหลของเขา ลอยเข้า มาในจมูกของเธออย่างแผ่วเบา
นีรชารีบก้าวถอยออกไปหนึ่งก้าว เพื่อให้

ห่างจากเขา “ฉันจะหึงคุณทำไม แต่ฉันกำลัง

เตือนสติคุณ ว่าอย่าทำตัวเป็นคนไร้ความรู้สึกแบบ นี้นีรชาออกตัวแทนธารี ใครๆก็รู้ถึงความโหด เหี้ยมของภัสกรณ์ในเรื่องของผู้หญิง เจ้าคนไร้

ความรู้สึก

“จริงหรอ” ภัสกรณ์ไม่สนใจคำแก้ตัวของ นีรชา และดันเธอเข้าติดกับกำแพง ใช้น้ำเสียงที่ ทุ้มต่ำและลุ้มลึกมากกว่าเดิม

“เดี๋ยวววววๆ ภัสกรณ์ คุณอย่ามาทำอะไร ตามอำเภอ ที่นี่มันบริษัทฯ คุณไม่กลัวพนักงาน สาวที่อยู่ในสต็อกของคุณเห็นหรอไง” นีรชาโด นภัสกรณ์ล็อคติดกับกำแพง ไม่สามารถขยับไป ไหนได้

ทำได้แค่เอามือผลักที่หน้าอกของเขา หน้าอกของเขาแข็งมากๆ เนื้อแน่นไปหมด เป็นการสัมผัสที่รู้สึกดีมากๆ จู่ๆหน้าของนีรชาก็ เริ่มแดงขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอเป็นอะไร กันแน่

ผู้ชายคนนี้กำลังล้อเล่นอะไรกับเธอ แต่ ตอนนี้เธอได้สัมผัสที่หน้าอกของเขา มันรู้สึกดีมากๆเลย

ภัสกรณ์เห็นนีรชาหน้าแดงก่ำ ก็ได้ใจใหญ่ เขาก้มหัวลง ใช้มืออันใหญ่ๆของเขา จับมืออัน เล็กๆของเธอ เสียงอันนุ่มนวลพูดใกล้ๆหูของเธอ อย่างแผ่วเบา “นีรชา เธอหน้าแดงแล้วนะ เธอ กำลังคิดอะไรอยู่หรอ”

เหอะ! นีรชากำลังจะโมโห ผู้ชายคนนี้ฉัน หมดคำจะบรรยายแล้วจริงๆ

“ฉันล่ะเบื่อหน่ายกับคุณจริงๆ” เธอตอบกลับ ไปอย่างรุนแรง รีบเดินเข้าห้องปฐมพยาบาลและ ทิ้งภัสกรณ์ไว้

คุณหมอและเจ้าหน้าที่ในห้องพยาบาลเมื่อ มองเห็นภัสกรณ์ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ท่าน ประธาน”

ภัสกรณ์พยักหน้าตามอำเภอใจ แล้วเขาก็ พานีรชานั่งบนโซฟา ยกแขนของเธอขึ้นพูดว่า “แขนของเธอโดนน้ำร้อนลวก รีบจัดการด่วน”

คุณหมอหลายๆคนผลัดกันมองหน้าที่นีรชา ด้วยสีหน้าที่สงสัย และประหลาดใจ

ในบริษัทฯ ภัสกรณ์ขึ้นชื่อว่าเป็นประธานที่ แสนจะเย็นชา และเยือกเย็น น้อยคนมากที่จะเห็นถึงความอ่อนโยนของเขา

หลายๆสายตามองนีรชาตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง ไม่มีอะไรโดด เด่น ไม่มีอะไรน่าดึงดูด และไม่ใช่ผู้หญิงที่สวย อะไรมากมาย

หรือว่ารสนิยมของท่านประธานจะเปลี่ยน ไปแล้ว เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าท่านประธานชอบผู้หญิง ที่ เผ็ดๆ แซ่บๆ สวยๆและดึงดูดหรอ หรืออาจจะ เป็นเพราะว่ามื้อกลางวันคงจะกินเยอะไปหน่อย ก็ เลยอยากจะลองเปลี่ยนรสชาติดู อาหารจำพวก ข้าวต้มที่ดูจืดชืด คงจะเก็บไว้ได้ไม่นาน เดี๋ยวก็คง เบื่อแหละ หลายๆคนเริ่มตัดสินนีรชาในใจว่า รับรองว่าเธอขึ้นแท่นได้ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์

“มัวแต่นิ่งอึ่งอะไรกันอยู่ ทำไมไม่รับจัดการ กับบาดแผลหะ” เขาเปิดปากพูดด้วยความเยือก เย็น คุณหมอตกใจรีบหันไปหยิบยาและทำแผล

ยาชนิดนี้ทำให้มีอาการแสบนิดๆหน่อยๆ เมื่อใช้กับแขนของนีรชา เธอรู้สึกแสบจนต้อง ขมวดคิ้วออกมา

“ใกล้แล้วๆ อดทนอีกนิดก็จะหายแล้วนะ ภัสกรณ์กัมมองที่นีรชา ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยน เสมือนเธอเป็นเด็กน้อย
พวกคุณหมอตกใจหนักกว่าเดิม ที่แท้ท่าน ประธานก็พูดจาอ่อนหวานเป็นหรอเนี่ย ท่าน ประธานมีมุมที่อ่อนโอนด้วยหรอเนี่ย เสียงอัน อ่อนนุ่มของเขาทำให้พยาบาลสาวที่ยังโสดอยู่ แทบละลายลงไปกับพื้น พูดง่ายๆเลยก็คือ เขา เป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคมาก อาจจะดูโหดร้าย เข้ม ขรึม แต่กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก เขาอ่อนโยนมาก จริงๆ

มองเห็นสายของคนรอบข้างที่กำลังอิจฉา เธอ นีรชารู้สึกเกร็งไปทั้งตัว เธอพยายามเอามือ ออก ภัสกรณ์ก็ยังคงจับมือเธอไว้แน่น คิ้วของเขา เริ่มขมวดขึ้นมา

เกลียดจริงๆ! วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของ เธอ เธอไม่อยากให้คนอื่นจับตามองเหมือนกำลัง ชมละครสัตว์ ทั้งหมดต้องโทษภัสกรณ์คนเดียว เลย ก่อนหน้านั้นที่คุยกันก็ไม่ได้พูดว่าแค่มา ทำงานเฉยๆหรอกหรอ สุดท้ายก็ทำไม่ได้

นีรชามองภัสกรณ์ด้วยสายตาที่ดุดัน เธอไม่ พูดอะไร และพยายามผลักตัวเองออกมาให้ห่าง จากภัสกรณ์

นีรชาแสดงอาการเย็นชาออกมาอย่าง ชัดเจน คุณหมอที่อยู่รอบๆยังคังตกตะลึงเป็นอย่างมาก จนดวงตาแทบจะหลุดออกมา

ผู้หญิงคนนี้ที่ดูจะแสนธรรมดา ไม่มีความ พิเศษอะไร เธอมีความกล้าที่จะปฏิเสธท่าน ประธานขนาดนี้เลยหรอ ทุกคนต่างชื่นชมนีรชา อยู่ในใจ และยกให้เธอเป็นไอดอลอันดับหนึ่ง

ตอนที่ภัสกรณ์พานีรชาออกมาจากห้อง ปฐมพยาบาล เรื่องราวของนีรชากลายเป็นตำนาน ของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ที่ทุก คนกล่าวถึงอย่างไม่หยุด

ทั้งบริษัทฯเหมือนหม้อชาบูกำลังเดือด ทุก คนต่างรู้สึกเกลียดและอิจฉากับความสัมพันธ์ระ หว่างนีรชาและภัสกรณ์

คุณหมอไม่กี่คนในห้องปฐมพยายาบาลที่ อยู่ในเหตุการณ์ พอนีรชาและภัสกรณ์ก้าวออก จากที่นั่น พวกเขาก็รีบไปหน่วยงานภายในของ บริษัทเพื่อเผยแพร่เรื่องราวที่เกิดขึ้นทันที

รวมถึงเรื่องที่ท่านประธานพยายามจะจับ มือยัยโง่นั่น แต่เธอกลับปฏิเสธอย่างเย็นชา ทั้ง เรื่องที่ภัสกรณ์ใช้เสียงนุ่มนวลในการปลอบใจยัย ผู้หญิงคนนั้น ว่าไม่ต้องกลัวเจ็บนะ ให้อดทนนะ เรื่องที่ภัสกรณ์ดูแลประคมประหงมยัยนั่นเป็น อย่างดี หลายๆคนพูดขยายความจากเรื่องจริงไปเป็นสิบเท่า ทำให้นีรชากลายเป็นเลขานุการที่โด่ง กันที่สุดในบริษัทฯตอนนี้

นีรชากลับมาที่ห้องทำงานเลขาฯกับภัส กรณ์

ตลอดทางเดินที่กลับมา นีรชาขอร้องภัส กรณ์ตลอดทาง “ฉันขอร้องคุณล่ะนะ ไม่ต้องเดิน มากับฉันแล้วได้ไหม เมื่อกี้สิ่งที่คุยทำ มันยังเป็น ขี้ปากของคนอื่นไม่พอหรอ และนี่คุณยังมาส่งฉัน ถึงที่ คุณอยากให้คนอื่นพูดถึงฉันแบบไหนกัน”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วอีกครั้ง “นีรขา เธออย่า หลงตัวเองได้ไหม มันก็แค่ทางผ่านของฉัน ฉัน กำลังจะเดินกลับห้องทำงานของฉันเฉยๆ”

นีรชาพยักหน้า “งั้นก็ดี งั้นฉันจะใช้บันได กลับไปที่ห้องทำงานนะ”

ภัสกรณ์ดึงคอเสื้อเสื้อคลุมของนีรชาไว้ “ขึ้นลิฟต์ไปกับฉัน”

นีรชากลับมาที่ห้องทำงานเลขาฯโดยถูก สายตาของคนรอบข้างจับจ้อง เธอรู้สึกหายใจไม่ ทั่วท้อง

“ยัยน้ำ กลับมาแล้วหรอ แขนแกเป็นยังไง บ้าง” จันทร์ฉายมองเห็นนีรชาเดินกลับมา ก็ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“อ่อฉันไม่เป็นไรแล้ว เอายาทาก็หายแล้ว แหละ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” นีรชายิ้มให้กับจันทร์ ฉาย

ธารีมองเห็นภัสกรณ์เดินเข้ามา เธอก็ยิ้ม อย่างสดใส เดินสะบัดตูดไปมา และเดินมาทางที่ ด้านข้างของนีรชา เสแสร้งแกล้งถามว่า “น้ำ ฉัน ขอโทษจริงๆนะ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

นีรชามองไปที่ภัสกรณ์ มองเห็นเขากำลัง จ้องไปที่แขนของเธอเอง แววตาของเขาช่าง ดุดัน แม้แต่หน้าของธารีเขาก็ไม่เหลือบมอง

นีรชารู้สึกโล่งอกมานิดนึง พูดน้ำเสียงเบาๆ ว่า “ไม่เป็นไรหรอก เพราะมันก็ไม่ได้เจ็บอะไร มากมาย”

“น้ำ เธอใจกว้างจริงๆ เธอทำให้ฉันรู้สึกซึ้ง ใจมากเลย” ธารีปั้นหน้าพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา ดวงตาอันกลมโตของเธอไม่ได้มองที่นีรชาเลย แม้แต่น้อย แต่กลับจ้องมองแต่ที่ภัสกรณ์

ดวงตาของภัสกรณ์เต็มไปด้วยความเยือก เย็นและความโกรธเคือง เหมือนกับใบหน้าของ เจ้าชายที่มีความสง่างามและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

“คุณเลขาธารี คุณโดนไล่ออก” เขาเปิดปาก พูดอย่างเย็นชา ดวงตาที่เฉียบคมเต็มไปด้วย ความเยือกเย็นคนจนที่เห็นไม่อาจจะลบเลือนมัน ได้

“ท่านประธาน!” ภัสกรณ์ทำให้ธารีตกใจ ดวงตากลมโตมองไปที่ภัสกรณ์ด้วยความรู้สึกที่ ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

อย่างน้อยๆเธอก็เคยเป็นคนรักของภัสกรณ์ แต่เขากลับไล่ฉันออก เพราะเลขาฯที่ดูไม่มีน้ำยา และดูไม่เอาไหนงั้นหรอ

ห“ท่านประธาน คุณเลขาฯธารีไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น คุณไม่น่าจะลงโทษเธอถึงขั้น ไล่ออกนะ” เธอรู้สึกคาดคิดไม่ถึงกับการตัดสินใจ ของภัสกรณ์