ตอนที่100 สิทธิที่คุกคามเธอ

“ภัสกรณ์! คุณไม่เพียงแต่ทำลายฉัน คุณต้องการ ให้ฉันทำอย่างไรคุณถึงจะยอมหยุด คุณมันเป็นปีศาจ! จิตใจอำมหิต!” นีรชาต่อว่าเสียงดังพร้อมกับร้องไห้ออก มา ร้องไห้ให้กับเรื่องเศร้าโศกเสียใจทั้งหมดที่เธอต้อง เผชิญมา

เรื่องนี้ทั้งหมดเป็นเพราะภัสกรณ์เพียงคนเดียว ถ้าหากเธอไม่ต้องคอยหลบหนีการตามล่าของเขา ถ้า เธอไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ลูกของเธอ ก็อาจจะเกิดมา แข็งแรงสมบูรณ์ก็เป็นได้

ถ้าหากเขาไม่ได้ใจร้าย ตอนนี้พ่อของเธอก็อาจ จะแข็งแรงและยังมีชีวิตอยู่!

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาเพียงคนเดียว ชีวิตของ เธอตั้งแต่ได้พบเจอกับเขาก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย!

ได้ฟังนีรชากล่าวหาเขาด้วยความโกรธแค้น ภัส กรณ์ก็เริ่มที่จะโมโหเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้ทำไมช่างโง เขลา!

เขาจับศีรษะของเธอไว้เพื่อที่จะหันหน้าของเธอ เข้ามาใกล้ๆ “นีรชา อย่าลืมสิ สัญญาการเป็นภรรยาของ เธอยังไม่สิ้นสุดนะ”

ใบหน้าของนีรชาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตา จ้องมองภัสกรณ์อย่างเกลียดชัง “แล้วคุณล่ะ คุณได้ทำ ตามสัญญาเปล่า พ่อของฉันตาย คุณต้องรับผิดชอบ”
“อะไรนะ คุณสิทธิ์ชานนตายแล้วรี” ภัสกรณ์รู้สึก แปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอะใจในเรื่องนี้

ดวงตาของเขาจ้องมองที่นีรชา “มันเป็นหน้าที่ ของฉันที่จะต้องรักษาและทำตามคำสัญญา เธอก็ต้อง ทำตามสัญญาเช่นกัน”

“นี่มันอะไรกัน เสียงดังอะไรกัน”คุณชลธีเดินเข้า มา พร้อมแม่นมซึ่งอุ้มทารกน้อยอยู่ที่ด้านข้าง และเดิน ตรงเข้ามาในห้องนั่งเล่น

ภัสกรณ์ปฏิบัติต่อชลธีด้วยความเคารพ เขาปล่อย มือจากศีรษะของนีรชา พูดเสียงดังกังวาน “คุณปู่”เขา ขยับสายตาไปมองเด็กน้อยในมือของแม่นมในทันที

ทันใดชายร่างเล็กก็ตื่นขึ้นมา เขามองไปที่ผู้ใหญ่ ที่อยู่รายล้อมอย่างอยากรู้อยากเห็น

นีรชาเห็นทารกน้อยในมือของแม่นม เธอรู้สึกเจ็บ แปลบที่หัวใจ คิดถึงลูกน้อยของตนที่ตายจากไป ปวด ร้าวที่หัวใจขึ้นมาในทันที

ดวงตาที่สดใสของนีรชามองไปรอบๆ กับท่าทีที่ดู ฉลาดหลักแหลม นีรชามองดูเด็กน้อย ทันใดนั้นความรัก ของผู้เป็นแม่ก็ได้มาเติมเต็มหัวใจของเธอไว้อย่าง ท่วมท้น

ชลธีเห็นที่นีรชามองดูเด็กน้อย ดวงตาเปล่ง ประกายด้วยความเมตตาและแสนอบอุ่น หัวใจของเขาก็ พองโตขึ้น มีความรู้สึกประทับใจในตัวหญิงสาวที่ผอม บางและซีดขาวคนนี้เป็นอย่างมาก
ขอแค่เพียงรักเหลนของเขา เท่านี้ก็น่าจะนับว่า เป็นคนดี นี่คือตรรกะของคุณชลธี

“ภัสกรณ์ นี่มันเรื่องอะไรกัน” ชลธีถามขึ้นอย่าง สง่าผ่าเผย

“คุณปู่ นี่แฟนของผมครับ เธอหายตัวไปสักพัก แต่ตอนนี้เธอได้กลับมาแล้วครับ” ภัสกรณ์กล่าวขึ้นอย่าง ภูมิใจ

นีรชาทั้งตกตะลึงและประหลาดใจในคำพูดของ

เขา

“แฟนรี” ชลธีมองไปที่นีรชาอยู่ครู่ใหญ่ ผู้หญิงคน นี้ผอมเกินไป แต่ก็ดูไม่เลว ให้เวลาชุบตัวสักหน่อย ก็น่า จะสวยสง่าได้เลยทีเดียว สิ่งสำคัญที่หายากคือความรัก ที่บริสุทธิ์ใจ สายตาเธอดูดีมีความจริงใจ ท่าทางดูเป็นผู้ หญิงที่ดี

“คุณคะ ดิฉันไม่ใช่แฟนของเขาค่ะ…” นี่รชารีบ อธิบายแก้ตัว แต่หลังจากนั้นเธอกลับพูดอะไรไม่ออก ถ้า ไม่ใช่แฟน แล้วเราเป็นอะไรล่ะ เป็นชู้รักอย่างนั้นหรือ

นีรชาหันหน้าไปมองชายชราผู้ใจดี แต่เธอก็ไม่ สามารถพูดอะไรต่อไปได้อีก

“นีรชา อย่างอนไปเลยน่า เมื่อก่อนฉันมันไม่ดีเอง เธอหายโกรธฉันเถอะนะ ต่อไปนี้เราจะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน อย่างมีความสุข ตกลงนะ” อยู่ต่อหน้าคุณปู่ ภัสกรณ์ต้อง แกล้งแสดงนิดหน่อย เห็นท่าทีของนีรชาเมื่อครู่ เขาก็ มั่นใจว่านีรชาไม่กล้าบอกความจริงกับคุณปู่
น้ำเสียงอ่อนโยนของภัสกรณ์ ชวนให้นีรชาขนลุก ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่เลือดเย็นเท่านั้นยังเป็นคนเส แสร้งอีกต่างหาก!

พวกผู้ใหญ่กำลังคุยกันอยู่ จู่ๆชายร่างเล็กใน อ้อมอกของแม่นมก็เกิดรู้สึกเหงาขึ้นมา เริ่มส่งเสียง อ้อแอ้ ดวงตาของนีรชาก็ไปหยุดอยู่ที่ทารกน้อย และไม่ สามารถละสายตาไปจากเขาได้อีกเลย

“คุณหนู คุณดูสิคะคุณหนูช่างน่ารักจริงๆ” แม่นม กล่าวกับภัสกรณ์ด้วยความชื่นมื่น

คุณหนูรี นีรชารู้สึกตกใจขึ้นมา ดูเหมือนว่าเด็กคน นี้จะเป็นลูกของภัสกรณ์ ดูแล้วเด็กคนนี้น่าจะอายุราว หนึ่งเดือนเศษ ภัสกรณ์นี้ช่างสำส่อนจริงๆ ไข่ทั้งไว้ไป ทั่ว นีรชากรุ่นด่าในใจ

แต่เด็กน้อยก็น่ารักน่าชัง นีรชาอดไม่ได้ที่จะแอบ มองอีกรอบหนึ่ง

นีรชายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย เด็กคนนี้ช่างดูคุ้น หน้าเสียจริง ราวกับว่าเคยพบกันที่ไหนมาก่อน มีความรู้ สนิทสนมกันอย่างบอกไม่ถูก!

คุณชลธีชอบหยอกเหลนชายของเขามาก สั่งกับ แม่นมว่า “แม่นม ฉันว่าเขาหิวแล้วหละ ตอนนี้สองเดือน กว่าแล้ว ดูสิตัวเล็กเหมือนกับเพิ่งคลอดออกมาอย่างไร อย่างนั้น โตช้าเสียจริง นี่มันเหลนชายคนเดียวของฉัน นะ แม่นมเธอดูแลให้ดีหน่อยนะรู้ไหม”

แม่นมรีบรับคำด้วยความเคารพ “นายท่านวางใจเถิดค่ะ ทารกน้อยก่อนนี้อาจจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างไม่ถูก วิธีถึงได้ผอมและตัวเล็กเช่นนี้ ดิฉันจะจัดการขุนเขาให้ อ้วนจำมำเองค่ะ”

พอได้ฟังบทสนทนาระหว่างคุณชลธีและแม่นม นีรชาจึงหมดข้อสงสัยภายในใจ ที่แท้เด็กชายคนนี้อายุ สองเดือนกว่าแล้ว ลูกสาวของเธอเองก็ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ คงจะอายุเดือนเศษๆ

ด้วยเห็นว่านีรชาจ้องมองเด็กอยู่ตลอดเวลา ชลธี จึงพูดกับแม่นมว่า “ลองเอาให้แม่หนูอุ้มดูสิ”

นีรชาดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจจริง รี คุณชลธียอมให้เราอุ้มเด็กอย่างนั้นหรือ

นีรชายื่นมือออกไปรับเด็กน้อยมาจากแม่นม พอได้อุ้มแล้วไม่อยากวางอีกเลย ดวงตาสีดำของเด็ก น้อยมองไปที่เธอ แอบมองดูเธอเงียบๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ ยิ้มโชว์เหงือกที่ไม่มีฟันของเขาขึ้นมา ดวงตาที่โค้งได้ รูป ช่างน่ารักเหมือนเสี้ยวพระจันทร์!

หัวใจของนีรชาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักอันลึก ซึ่งของผู้เป็นแม่ เด็กคนนี้ช่างมีความผูกพันกับเธอ! เธอ หลงรักตั้งแต่เมื่อแรกเห็น! ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกของตน แต่ ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันทีที่ได้อุ้มเด็กคนนี้เธอรู้สึกถูก ชะตามาก เธอรู้สึกมีความสุขมากที่สุด

บางทีอาจเป็นเพราะเธอกำลังคิดถึงลูกสาวของ เธออยู่ก็เป็นได้..

น้ำตาหยดลงไหลลงบนใบหน้าอันซีดผาดของนีรชา แล้วหยดลงบนใบหน้าของเด็กน้อย ทันใดนั้นเด็ก น้อยจึงร้องไห้ขึ้นมา

ชลธีมองนีรชาด้วยสายตาไม่พอใจ แม่นมรีบเดิน เข้ามารับเด็กไปจากนีรชาแล้วรีบเดินออกไป

“นีรชา แล้วลูกของเธอล่ะ เดี๋ยวฉันให้ลุงจริมไป รับมานะ” ภัสกรณ์เอ่ยถามโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วเหลือบ ตามองที่หน้าท้องอันแบนราบของนีรชา

คำพูดประโยคเดียวทำให้น้ำตาของนีรชาพรั่งพรู ออกมา

“ลูกสาวของฉัน …. พอคลอดออกมา …ก็…ก็สิ้นใจ ไป” น้ำตาของนีรชาไหลลงมาไม่หยุดราวกับลูกปัดที่ หลุดออกจากสร้อย

นีรชาร่ำไห้เสียใจชลธีไม่อาจจะทนฟังได้ กวักมือ บอกกับภัสกรณ์ “ปลอบเธอซะ ปลอบเธอซะ” หลังจาก นั้นก็รีบเดินหายหนีไป

น้ำตาเริ่มไหลยาวเป็นสาย ไหลนองเต็มใบหน้า ไปหมด กระดูกไหล่ที่เห็นชัดเจนจนแทบจะทะลุเสื้อโค้ ทออกมาและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้น หวัง

ภัสกรณ์เดินเข้าไปหาเธอ เขากอดนีรชาเอาไว้ใน อ้อมอก เขาตัดสินใจที่จะไม่สนใจเรื่องในอดีตของนีรชา อีกต่อไป

ร่างที่เย็นยะเยือกของนีรชาสั่นสะท้านอยู่ในอ้อม กอดของภัสกรณ์ เธออยากจะดันตัวเองออกมา เธอผลักแขนของภัสกรณ์ แต่ภัสกรณ์กลับกอดแน่นเข้าไปอีก หน้าอกอันอบอุ่นช่างมีพลังแห่งการปลอบโยน ร่างกาย อันกำยำทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นไว้วางใจ

นีรชายอมแพ้แล้วหยุดดิ้น ยอมให้ภัสกรณ์กอด เธอไว้แล้วร่ำไห้ออกมา

ความทุกข์ที่สะสมมาเป็นเวลานานในที่สุดก็ได้ ระบายมันออกมา นีรชาร้องไห้อยู่เป็นเวลานานแสนนาน ภัสกรณ์ก็ยังคงกอดเธอไว้อย่างนั้น กอดเธออยู่เป็นเวลา นาน มืออันแสนอบอุ่นนั้นคอยลูบปลอบใจเธออยู่ตลอด เวลา

นีรชาร้องไห้จนหมดแรง หลายวันมานี้เธอแทบจะ ไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิด ในที่สุดก็ร้องไห้จนหลับไปใน อ้อมแขนของภัสกรณ์

ภัสกรณ์อุ้มตัวนี้รชาอย่างเบามือ พาเธอขึ้นไปข้าง บนแล้ววางเธอลงบนเตียงนอนของเขา

ภัสกรณ์มีความสำอางเล็กน้อย ด้วยตัวเองยังไม่ ได้อาบน้ำจึงไม่อยากขึ้นไปเปรอะบนเตียง แต่เขาก็ สามารถใส่เสื้อคลุมกันหนาวให้กับนีรชาที่นอนอยู่บน เตียงได้สำเร็จ

ขณะถอดรองเท้าให้กับนีรชา ภัสกรณ์ก็ทำหน้า ย่น ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ใช้ชีวิตแบบไหนกันนะ รองเท้า แทบจะพังอยู่แล้วยังไม่รู้จักซื้อคู่ใหม่

เหลือบไปดูเสื้อโค้ทราคาถูกของเธอ คิ้วของภัส กรณ์ก็ขมวดขึ้นอีกครั้ง
นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมผู้หญิงของเขาถึงน่า สมเพชเช่นนี้

นีรชาหลับสนิทมาก เธอไม่ได้นอนหลับสนิทมา เป็นเวลานานมากแล้ว

ภัสกรณ์นั่งอยู่ข้างเตียงมองดูใบหน้าของนีรชาใน ความเงียบสงัด ใบหน้าซีดและผ่ายผอมมาก เด็กสาวคน นั้นได้หายไปแล้วอย่างสิ้นเชิง นีรชาตอนนี้ทั้งร่างกาย

ทรุดโทรมอย่างหนักทั้งไม่หลงเหลือความเดียงสาอยู่

เลยแม้แต่นิดเดียว

ผอมแห้งขนาดนี้ไปได้ยังไง! ผู้หญิงของเขาจะ ผอมแห้งแบบนี้ได้อย่างไร ภัสกรณ์ใช้นิ้วชี้ไปตามรูปกาย ของนีรชา ใจก็เต้นตึกตัก ในใจคิดว่าพรุ่งนี้จะพาเธอไป ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่

นีรชานอนหลับสนิทมาก กว่าจะตื่นขึ้นมาท้องฟ้า ก็มืดแล้ว

นีรชาเปิดไฟที่หัวเตียงอย่างระมัดระวัง ในห้อง นอนให้ความรู้สึกอบอุ่นและมีกลิ่นหอม ช่างเป็นความ สุขใจอันเกิดจากความสบายและความอบอุ่นใจซึ่งเธอไม่ ได้สัมผัสมาเป็นเวลานานมากแล้ว

จิตใต้สำนึกของเธอค่อยๆชัดเจนขึ้น นีรชาค่อยๆ นึกขึ้นมาได้ว่าตนเองกำลังอยู่ในบ้านหมื่นสา! เธอ กวาดตามองไปรอบตัวอย่างรวดเร็ว ในห้องมีเธอเพียง คนเดียว ภัสกรณ์ไม่ได้อยู่ในห้องนั้นด้วย

ไม่ได้! เธอต้องไปแล้ว! เธอต้องออกไปจากที่นี่!ตอนนี้เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับภัสกรณ์อีกต่อไปแล้ว เธอไม่ต้องการเป็นชู้รักที่ถูกกักขัง !

เธอสวมใส่รองเท้า แล้วเดินไปดูที่ริมหน้าต่าง ที่นี่ เป็นชั้นสอง แต่มีท่อน้ำอยู่ถัดจากหน้าต่าง เธอสามารถ ปืนจากท่อน้ำลงไปได้ !

นีรชาปีนขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง และกำลังเตรียม ตัวที่จะเปิดบานหน้าต่าง

“นีรชา!” เสียงร้องเรียกดังก้องจนนีรชาเกิดความ ตกใจ จนเกือบตกจากขอบหน้าต่าง

สีหน้าของภัสกรณ์ตกใจกลัวจนถึงขีดสุด ดวงตา แหลมคมดังเหยี่ยวจ้องมองไปที่เธอ

“อากาศดีนะ คุณว่าไหม” นีรชาเห็นสีหน้าของภัส กรณ์ ในใจคิดว่าไม่ได้การณ์แล้ว ต้องหาทางเปลี่ยน เรื่องก่อน

“นีรชา! เธออย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้อีกนะ” ภัส กรณ์เดินเข้ามาอุ้มนีรชาให้ลุกขึ้น แล้วฉุดดึงเธอเล็กน้อย เพื่อให้เธอนอนลงบนเตียงได้

“นีรชา เธออย่าหนีไปอีกนะ ” ภัสกรณ์กล่าวอย่าง ร้ายกาจ “สัญญาการเป็นภรรยาของเธอยังไม่สิ้นสุดเสีย หน่อย!”

“ภัสกรณ์ คุณฝันไปหรือเปล่า ตอนนี้ฉันไม่มีใคร ให้ต้องเป็นห่วงแล้ว คุณไม่สามารถต่อรองกับฉันได้อีก แล้ว” นีรชาพูดกับภัสกรณ์อย่างคนไม่มีจุดอ่อนอีกต่อไป
“ได้ นีรชา! ถ้าอย่างนั้นฉันจะแสดงให้เธอดู ว่าฉัน มีอะไรมาต่อรองกับเธอได้อีกหรือเปล่า” ภัสกรณ์มีรอย ยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า ขยับตัวเข้าใกล้นีรชาขึ้นทีละนิด ทีละนิด