บทที่ 88 เส้นเมืองหลวง
เจิ้งเจี้ยนหัวกับเจิ้งหยางโป่มองไปตามเสียง !
“ผงหยาง!”
ทั้งสองคนก็พูดออกมาอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ตก
ตะลึงในทันที
ไม้หลัวเดินไปฉันงหน้า จากนั้นก็โยนศีรษะนั้นที้งไปที่ตัว ของเจิ้งเจี้ยนหัว แล้วพูดกับเฉินจิ้นอย่างเคารพ “นายท่าน ครับ ภารกิจสำเร็จแล้ว”
เฉินจิ้นพยักหน้า จากนั้นโม้หลัวก็เดินไปด้านหลังเขาแล้ว
โค้งคำนับ !
ไม่มีปฏิกิริยาต่อเจิ้งเจี้ยนหัวและเจิ้งหยางแม้แต่น้อย เมื่อเจิ้งเจี้ยนหัวเห็นฉากนี้แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อ !
“คุณคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลยเหรอ กล้าลงมือ กับคนของฉัน ต้องตายสถานเดียว !”
เมื่อเฉินจิ้นพูดจบก็ใช้ฝ่ามือตบไปอีกครั้ง
เจิ้งเจี้ยนหัวจึงรีบตะโกนออกมาทันที “อย่าสังหารฉันเลย ตระกูลเจิ้งของฉันนับถือคุณเป็นนายท่านก็ได้ !”
ยิ่งแก่ยิ่งกลัวตาย ยิ่งมีพลังยิ่งไม่อยากตาย !
หากเพียงแค่เขามีโอกาสมีชีวิตอยู่ แล้วเขาได้เฉ้นสู่แดน เงินก็จะสามารถล้างความอัปยศทั้งหมดออกไปได้ !
“สายไปแล้ว !
เฉินจิ้นไม่ได้ลังเลใดๆ ฝ่ามือนั้นก็ตบไปที่ด้านบนศีรษะ ของเจิ้งเจี้ยนหัวโดยตรง
ทันใดนั้นดวงตาของเจิ้งเจี้ยนหัวก็ไร้สีสัน
ลมหายใจหมดไป !
ร่างในตำนานที่ได้เป็นชั้นสูงสุดปรมาจารย์และได้แตะถึง ขอบแดนเส้นก็ได้ตายลงเสียแล้ว ! เมื่อเจิ้งหยางโป๊ที่อยู่ด้านฉันงได้เห็นฉากนี้แล้วก็ตกตะลึง
ไปทั้งตัว
แม้แต่ท่านพ่อของเขาก็ถูกเฉินจิ้นตบตายด้วยฝ่ามือเดียว ได้ง่ายๆ
เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าตนเองจะมีวิธีรอดชีวิต ออกมาได้อย่างไร
เจิ้งตงพยางยังสามารถนับเฉินจิ้นเป็นนายท่านได้ แต่ท่าน พ่อของเขาถึงแม้จะนับถือเป็นนายท่านในฐานะทาสก็ยังไม่
ได้
เจิ้งหยางโป่หวาตกลัว
สิ้นหวัง !
“คุณอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่
ในขณะที่เจิ้งหยางโป๊กำลังสิ้นหวัง จู่ๆ ในหูของเขาก็มี เสียงหนึ่งดังขึ้น
สองสามคำนี้ราวกับดนตรีที่ไพเราะเพราะพริ้ง
ความปรารถนาที่จะอยู่รอดของเจิ้งหยางโป๊กระตุ้นขึ้นมา
ทันที
“ฉันอยาก ไม่ว่าจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ !”
ไม่มีใครไม่กลัวความตาย หรือถ้าหากคนที่ไม่กลัวความ ตายมีอยู่จริง แต่มันไม่รวมเขาอย่างแน่นอน
เจิ้งหยางโป๊จึงรีบคุกเข่า ให้กับเฉินจิ้น ไม่ได้มี บุคลิกลักษณะที่เป็นปรมาจารย์แม้แต่น้อย !
“ดี ต่อจากนี้ไปคุณจะเป็นผู้รับใช้ปีศาจชั้นสูงของฉัน โม้
ชื่อ !”
เฉินจิ้นมองไปที่เขา มีแสงสว่างวาบขึ้นในดวงตา !
เจิ้งเจี้ยนหัวเป็นสูงสุดปรมาจารย์ และได้แตะไปถึงธรณี ประตูแดนเสินแล้ว ส่วนเฉินจิ้นก็เพิ่งก้าวไปถึงแดนเสินทง เมื่อต้องควบคุมเช่นนี้เฉินจิ้นต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมากและ ต้องสูญเสีย จิตเงินของเขามากขึ้นไปอีก เจิ้งเจี้ยนหัวมีความมักใหญ่ใฝ่สูงมาก ในอนาคตเมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองมีความ แข็งแกร่งแล้ว มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่เขาจะมีความอื่น เฉิน จิ้นจึงได้สังหารให้มันจบ !
“โม้ชื่อ ขอคารวะนายท่าน !”
เจิ้งหยางโปรีบโค้งคำนับคารวะต่อเฉินจิ้น และพูดเสียงดัง เพื่อแสดงความจงรักภักดี !
“ในตอนนี้ฉันจะปลูกเมล็ดพลังปีศาจให้กับคุณ !”
เฉินจิ้นยื่นมือออกไปแล้วติด ทันใดนั้นเจิ้งหยางโป๊ก็รู้สึก ราวกับว่าในร่างกายมีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้น แต่ก็ไม่ได้รู้สึก มีอะไรผิดปกติ
แต่วินาทีต่อมาเจิ้งหยางโป๊ก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายและ วิญญาณของตัวเองถูกแล่เนื้อถือหนัง และได้รับความเจ็บ ปวดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนขึ้นมาในทันที !
ดำเนินไปสิบวินาที !
เพียงแค่สิบวินาที เจิ้งหยางโป๊ก็รู้ว่ามันยาวนานราวกับว่า หนึ่งศตวรรษ แต่ละวินาทีทำให้เขาหวังอยากจะตายไปทันที
เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าความตายคือความสุข
สิบวินาทีต่อมาทั้งตัวของเจิ้งหยางโป๊ก็เปียกโซกไปด้วย เหงื่อ เส้นเลือดของเขาปรากฏออกมา ดูดตัวร้ายมาก
แต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกราวกับว่าตนเองได้ขึ้นจากนรกสู่ สวรรค์ในทันที หายใจหอบแล้วสายตาก็มองไปที่เฉินจิ้นด้วย
ความหวาดกลัวและเคารพ
“ถ้ามีการทรยศ วิญญาณก็จะหายไป !” เฉินจิ้นพูดออกมา
ลอยๆ
เจิ้งหยางโปรีบหมอบลงกับพื้น แล้วพูดด้วยความเคารพ อย่างมาก “โม้ชื่อจะไม่ทรยศตลอดไปครับ !”
เฉินจิ้นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
เฉินจิ้นสังหารวิญญาณของเจิ้งตงหยางโดยตรง เหลือไว้ เพียงร่างกายให้เป็นโม้หลัว
แต่สำหรับเจิ้งตงหยางแล้วเฉินจิ้นไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะมี เพียงวิธีนี้ที่เขาจะช่วยสนับสนุนโม้หลัวให้ควบคุมตระกูลเจิ้ง ได้ดีขึ้น !
อย่างไรก็ตาม ตระกูลเจิ้งเป็นตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง และมีทรัพย์สินและกิจการของครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ ใช้เพียง แค่พลังไปควบคุมมันไม่พอ
“จงเป็นทาสของฉัน แล้ววันหนึ่งฉันจะส่งคุณไปสู่แดนเสิน
เมื่อเฉินจิ้นพูดจบก็ได้ดีดนิ้วอีกครั้ง จากนั้นก็มีลมพลังหวน ตัวนเฉันไปในร่างกายของเจิ้งหยางโป่
แล้วการบาดเจ็บของเขาก็เริ่มฟื้นฟู
ในเวลาเดียวกันเฉินจิ้นก็ได้โยนยาเม็ดให้กับเขาอีกครั้ง
“นี่เป็นลูกยาหวนหยางน้อยสามารถช่วยฟื้นฟูการบาดเจ็บ
ในร่างกายของคุณทั้งหมด”
เมื่อเจิ้งหยางโป๊ได้ยินแล้วก็กลืนลงไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่
น้อย
ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกว่าการบาดเจ็บในร่างกายของตนเองมี การฟื้นฟูอย่างมองเห็นได้ เพียงเวลาไม่นาน ไม่เพียงแต่ อาการบาดเจ็บดีแล้ว รูปร่างของเขาราวกับจะแข็งแกร่งมาก ขึ้นไปอีก
“โม้ชื่อ ขอขอบคุณนายท่านครับ !”
เจิ้งหยางโปจึงได้คุกเข่าลงแล้วพูดขึ้นอีกครั้งทันที ตบไปหนึ่งฝ่ามือ จากนั้นก็ให้พุทราหวาน
ในฐานะที่เฉินจิ้นเป็นคุณแห่งโลกปีศาจก็รู้จักคำว่าให้ทั้ง พระเดชพระคุณเป็นอย่างดี
โดยเฉพาะอย่างยิ่งแดนเสินดึงดูดเจิ้งหยางโป๊มากจน
ทำให้ถึงแก่ชีวิต
กัวเทียนเวยที่อยู่ในวิลลำเทียนชินได้เป็นประจักษ์พยานกระบวนการนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ
ในตอนนี้ ในใจของเขาเป็นคลื่นที่โหมกระหน่ำชัดสาด !
เจิ้งเจี้ยนหัวใช้ทุกฝีมือก็ไม่อาจเอาชนะเฉินจิ้นชายหนุ่มที่ อายุยี่สิบกว่าปีนี้ได้ และได้ตายลงอยู่ตรงนี้
ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปก็อาจไม่มีใครเชื่อ
ในเวลาเดียวกัน สีหน้าของกัวเทียนเวยก็ซับซ้อนมาก
เขานึกไม่ถึงเลยว่าเจิ้งเจี้ยนหัวผู้อาวุโสที่เป็นชั้นสูงสุด ปรมาจารย์ที่ได้แตะถึงธรณีประตูแดนเสินแบบนี้ จะยอมทิ้ง ศักดิ์ศรีเพื่อเอาชีวิตรอดอย่างเหลือเชื่อ
กัวเทียนเวยถอนหายใจ จากนั้นก็เดินออกไปอีกครั้ง
เดินไปฉันงหน้าเฉินจิ้น จากนั้นโน้มตัวคารวะ “ขอคารวะ คุณเฉิน !”
ในครั้งนี้กัวเทียนเวยไม่ได้เรียกเฉินจิ้นว่าเสี่ยวโหย่วอีก แล้ว แต่กลับเรียกว่าคุณเฉินอย่างเคารพ
“ก่อนหน้านี้ได้เริ่มค่ายปกป้องจวนขวางคุณเฉิน เพราะฉัน ต้องตอบแทนบุญคุณของหยางโป้ ถ้าหากจะต้องเริ่มอีกครั้ง ฉันก็จะเลือกทำเช่นนี้อีก แต่ไม่เคยคิดว่าจะสร้างศัตรูกับคุณ เฉิน ก่อนหน้านี้ได้ผิดใจกับคุณ ดังนั้นวิลล่ำเทียนซินของฉัน ขอใช้ต้นหญ้าเทียนซินต้นหนึ่งที่มีอายุสองร้อยเป็นการไถ่ โทษ”
เฉินจิ้นมองไปที่กัวเทียนเวยชั่วครู่ แล้วจึงใต้เอ่ยปากพูด
ขึ้น “ได้ !”
เมื่อได้ยินคำนี้กัวเทียนเวยก็โล่งอก
เมื่อกี้ตอนที่ถูกสายตาของเฉินจิ้นจ้องมอง ฉันงหลังของ เขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ
อย่างไรก็ตามภาพที่ผิดใจกับเฉินจิ้นจนสังหารเจิ้งเจี้ยนหัว อย่างไร้ความปรานียังคงติดตา
ศพของเจิ้งเจี้ยนหัวยังนอนอยู่ฉันงๆ และยังเย็นไม่ทั่ว จากนั้นกัวเทียนเวยจึงรีบกลับไปเอาต้นหญ้าเทียนซินสอง ร้อยปีที่วิลล่า
ต้นหญ้าเทียนซินที่มีอายุสองร้อยปี เป็นต้นหญ้าที่เก่าแก่ ที่สุดของวิลล่าเทียนซินแล้ว ทั้งวิลล่าเทียนซินมีเพียงแค่สอง ต้นเท่านั้น
เอาเก็บไว้เป็นของล้ำค่าของวิลล่าอยู่เสมอมา! ตอนนี้กัวเทียนเวยจะเอามันออกไปก็รู้สึกเจ็บปวด
หลังจากเฉินจิ้นเห็นต้นหญ้าเทียนซินแล้วก็พยักหน้าอย่าง จึงพอใจ
แม้ว่าในจักรวาล ต้นหญ้าเทียนซีนจะเป็นสมุนไพรปรุงยา ที่เห็นได้ทั่วไป แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอบนโลกนี้
ถ้าจะต้องปรุงยาในอนาคตจะได้ใช้ !
กัวเทียนเวยอยากจะเชิญเฉินจิ้นเฉันไปเป็นแขก แต่เห็นว่า เฉินจิ้นไม่ได้มีความคิดเช่นนี้แม้แต่น้อย จึงได้ล้มเลิกไป
วันนี้ได้ทดแทนบุญคุณแล้ว เมื่อเผชิญกับปีศาจใหญ่เฉิน จิ้นนี้แล้วไม่ถูกสังหารก็ถือว่าดีมากแล้ว
แต่กัวเทียนเวยรู้ว่าหลังจากนี้แล้ว แดนบูโดของหวาเสี้ ยกกำลังจะเฉันสู่ยุคของเฉินจิ้นแล้ว
บนโลกนี้เฉินจิ้นอาจเป็นคนที่เฉันใกล้แดนเสินมากที่สุด
แล้ว !
“พวกคุณสองคนรีบกลับเมืองหลวงเดี่ยวนี้ !”
“โม้ชื่อช่วยสนับสนุนให้โม้หลัวเป็นหัวหน้าครอบครัวของ ตระกูลเจิ้งและครองตระกูลเจิ้งนะ !”
“หลังจากครองตระกูลเจิ้งแล้ว ฉันจะแจ้งให้พวกคุณ รวบรวมชิ้นส่วนต่างๆ ให้กับฉัน !”
เฉินจิ้นสั่ง
“นายท่าน ตระกูลเจิ้งของฉันเป็นตระกูลใหญ่ในเมือง หลวง แม้ว่าจะในหวาเสี้ยก็อยู่ในอันดับสูง ถ้าตระกูลลึกลับซ่อนเร้นไม่ยอมออกมา จะไม่มีใครสามารถแข่งขันได้ !”
“ในตระกูล นอกจากท่านพ่อของฉันแล้ว ยังมีชั้นสูงสุด ปรมาจารย์อีกท่านหนึ่ง ฉันกับ โม้หลัวอาจจะไม่สามารถ ครองตระกูลเจิ้งได้สำเร็จได้อย่างราบรื่น !”
เจิ้งหยางพูดอย่างกลืนไม่เฉันไม่ออกอยู่
ในตระกูล เขายังมีอาอีกท่านหนึ่งที่เป็นผู้สูงอายุหนึ่งร้อย ปี แม้ว่าพลังวิชาจะไม่เก่งกาจเท่าพ่อของเขา แต่ก็เป็นชั้น สูงสุดปรมาจารย์ ไม่เคยออกจากตระกูลเจิ้งสักก้าวเดียว แม้ว่าจะเป็นเมื่อใดก็ตามมักจะเฝ้าดูตระกูลเจิ้งอยู่เสมอ เป็น หนึ่งในรากฐานของตระกูลเจิ้ง
“ไม่เป็นอะไร ฉันจะไปพร้อมกับพวกคุณ !” เฉินจิ้นพูดออก ไปลอยๆ
สูงสุดปรมาจารย์เขาก็ยังจัดการได้ในฝ่ามือเดียว !
ในตอนแรกเขาอยากจะกลับไปเจียงโจวเพื่อไปหาหวาง เหม่ยซู เพื่อได้ข่าวอัญมณีที่มีลมพลังหวนด้วนนั้น
ถ้าหากสามารถหาสถานที่บนโลกนี้ที่มีลมพลังนั้นเจอ เฉินจิ้นเชื่อว่าความเร็วในการฝึกฝนของเขาจะเร็วขึ้น มาก
ในวันนี้เฉินจิ้นจึงได้พาโม้หลัวและโม้สองคนไปยัง เมืองหลวงที่อยู่ทางเหนือ
ส่วนในเมืองหลวงเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่
…
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ