บทที่ 167 เชียวเสวี่ยน

กระบี่ยาวสีดำในมือของเฉินจิ้นบดขยี้เครื่องรางในมือเธอ กันเชียวหยุนอย่างราบคาบ

สำนักเทียนจิกลั่นอานุภาพเครื่องรางระดับนี้ตั้งแต่เมื่อ

ไหร่?

“กระบี่เลี่ยนหยู่!”

เฉินจิ้นตอบกลับโดยตรง

กระบี่ยาวในมือเหาะไปบนอากาศอีกครั้ง

“พวกแกยังจะสู้อีกไหม?”

เฉินจิ้นมองไปที่คนทั้งสองจากข้างบนลงมาเหมือนปีศาจ

มองเวในสัตว์

หรุงชิงฉือและเชี่ยโหวหยุนสบตากัน

พวกเขาต่างเห็นความเคร่งขรึมในดวงตาของกันและกัน

เดิมทีพวกเขายังคิดว่าพวกเขาสองคนจากแดนเสินร่วม มือกัน ผนึกกำลังด้วยเครื่องรางชั้นเลิศประจำตัวของตน
USE

ภายใต้ความร่วมมือนี้จะสามารถเอาชนะเฉินจิ้นได้และ ไม่มีปัญหาใดๆ

อย่างไรก็ตามความเป็นจริงกลับตบหน้าพวกเขาอย่างแรง

ความแข็งแกร่งของเฉินจิ้นเกินความคาดหมายครั้งแล้ว ครั้งเล่า ตอนนี้ทั้งสองไม่สามารถจัดการฆ่าเฉินจิ้นให้ตายที่นี่

ได้

เป็นเวลานาน

เซี่ยโหวหยุนในฐานะที่เป็นเจ้าสำนักก้าวออกมาด้วย สีหน้าแย่

เขามองไปทางเฉินจิ้นแล้วพูดว่า “เย่าเก๋อจะมอบของที่อยู่ ในสัญญาวิญญาณให้ทุกอย่าง”

ตลอดทั้งชีวิตไม่รู้ว่าตอนไหนที่เขาเสียใจเท่านี้

ทว่าเมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งของเฉินจิ้น เขากลับต้อง ยอมจำนนด้วยความจนใจ

แม้ว่าเขาและหรุงชิงฉือจะร่วมมือกันต่อสู้กับเฉินจิ้น ใน ท้ายที่สุดพวกเขาก็พ่ายแพ้เท่านั้น

เซี่ยโหวหยุนทำได้เพียงกัดฟันยอมรับสัญญาวิญญาณนี้

“ดี!”

เฉินจิ้นเผยสีหน้าพอใจ

คนของเยาเก๋อกล้าขึ้นมาบนภูเขาเขียวและมาประลองกับ เขาเพื่อรวบรวมเทียนซ้ายเป่า นี่ก็ถือว่าแสดงความเมตตา มากพอแล้วสำหรับเฉินจิ้น

หากเจอเรื่องแบบนี้บนโลก ไม่มีข้อยกเว้นไว้เด็ดขาด เฉิน จิ้นตรงมาเยือนถึงหน้าประตู ทำลายทั้งเย่าเก๋อ จากนั้นนำทุก สิ่งที่เขาต้องการไป

ต่อมาเฉินจิ้น เชี่ยโหวหยุน หรุงซิงฉือ ก็ถึงจะลงจากความ สูงระดับ 100 เมตร

ซู เย็นมองไปทางเฉินจิ้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความ

ซับซ้อน

คาดไม่ถึงเลยว่าเฉินจิ้นจะกดให้เย่าเก๋อยอมก้มหัว

คนแบบนี้ยังจะมีใครฉุดรั้งเขาได้อีกในอนาคต?

เว้นแต่ว่าแดนเส้นอันดับสูงสุดหลายๆคนจะร่วมมือกัน หรือประเทศใหญ่ในโลกปัจจุบันที่ใช้อาวุธสังหาร ทำลายล้างสูงทันสมัยมาก มิฉะนั้นใครจะสู้ได้

ชู เย็นอดคิดไม่ได้

ในขณะนี้ในใจของเธอปิติยินดีอย่างที่สุด ยังดีที่ตอนที่อยู่ เมืองหรุง เพราะความใจดีของเธอ เธอจึงได้ขัดขวางไม่ให้ หลินปิงซานทำร้ายหยวนห้าวจนถึงแก่ชีวิต มิฉะนั้นผลที่ตาม มาจะเป็นสิ่งที่คิดไม่ถึงอย่างแน่นอน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึง “เหยียบย่ำเย่าเก๋อ” ซู เย็น มีลางสังหรณ์อย่างหนึ่งว่าถ้าเฉินจิ้นเต็มใจ ประโยคนี้ไม่ใช่ คำพูดเท็จอย่างแน่นอน

หลังจากลงสู่พื้นดิน บรรดาพี่น้องเย่าเก๋อหลายคน โดย เฉพาะสายตรงของท่านอาวุโสสามและท่านอาวุโสสี่ต่างก็ มองไปทางเฉินจิ้นด้วยความโมโห แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ไม่ ต้องบอกว่าพวกเขาโกรธแค้นขนาดไหน

เฉินจิ้นกลับยิ้มเยาะมุมปากโดยไม่ใส่ใจ หากเย่าเก๋อไม่ คิดร้ายหรือลงมือกับเขาก่อน เฉินจิ้นก็คงไม่สังหารคนของ เย่าเก๋อและไม่มีเหตุผลที่จะไปเย่าเก่อเพื่อเอายา

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเย่าเกลือทำตัวเองทั้งนั้น ซึ่ง ประจวบเหมาะกับผลประโยชน์ของเฉินจิ้น

เนื่องจากในสัญญาวิญญาณ สิ่งที่เฉินจิ้นต้องการโดยพื้น ฐานแล้วคือของหายาก แม้กระทั่งวัตถุดิบยาหลายอย่างของ ร้านที่มีสินค้าที่มีสง่าราคีที่สุด

แม้แต่ท่านอาวุโสใหญ่อย่างหรุงซิงฉือก็ไม่มีอำนาจ ดังนั้น เชี่ยโหวหยุนจึงไปเอามันมาด้วยตัวเองโดยตรง

ทุกคนไม่ได้แสร้งทำเป็นเชิญเฉินจิ้นมาเป็นแขกในเย่าเก้อ หลังจากนั้นไม่นานร่างของเซี่ยโหวหยุนก็ปรากฏตัวอีก

ครั้ง

เขายื่นมือออกมา ทันใดนั้นวัตถุดิบยาหลายอย่างที่เฉินจิ้น ต้องการก็ออกมาจากชายแขนเสื้อของเขา ค่อยๆทยอย ปรากฏอยู่ตรงหน้าเฉินจิ้น ใช้มือรองไว้โดยที่มันลอยอยู่ในอากาศ

“บัวหิมะเทียนขานสามร้อยปี!”

“ผลไม้จู้ชิงห้าร้อยปี”

“ไผ่ทองม่วงพันชั่งพันปี!”

“ต้นหญ้าหานปิงพันปี!”

วัตถุดิบยาชนิดนี้ล้วนทำให้สาวกเย่าเก๋อบางส่วนที่อยู่ รอบตัวถึงกับตะลึงงัน

ซู เย็นเองก็แทบหายใจไม่ออก

แม้ว่าเธอจะเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าสำนักเย่าเก๋อ ถึง

ขนาดได้รับการปลูกฝังให้เป็นผู้สืบทอดของเจ้าสำนักเย่าเก๋

อ

และแม้แต่ท่านอาวุโสสองไปจนถึงท่านอาวุโสใหญ่ได้เห็น เทียนช้ายตี้เป่าที่มากมายแบบนี้แล้ว สีหน้าล้วนเปลี่ยนแล้ว เปลี่ยนอีก

นับประสาอะไรกับเขา

ทุกครั้งที่วัตถุดิบยาออกมาเพิ่มขึ้น สีหน้าของเซี่ยโหวหยุ นก็ยิ่งแย่ลง
มองวัตถุยาเหล่านั้นด้วยสายตาไม่พอใจ

ขณะนี้หัวใจของเซี่ยโหวหยวนเหมือนมีเลือดหยด

สิ่งเหล่านี้คือเส้นสนกลในของเย่าเก๋อ

วันนี้เวลานี้เขาถูกเฉินจิ้นพรากไปครึ่งของครึ่ง แล้วจะให้ เขาทำใจได้อย่างไร

เชี่ยโหวหยุนยังคิดถึงขนาดว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะต้องต่อสู้ กับเฉินจิ้นอีกครั้งเพื่อเอาวัตถุดิบยาเหล่านี้กลับมา

แต่ในท้ายที่สุดเซี่ยโหวหยุนก็ยอมแพ้หลังจากรับรู้ถึงกลิ่น อายที่น่ากลัวของเฉินจิ้นที่กว้างใหญ่ราวกับท้องทะเล

จึงทำได้เพียงอยู่อย่างเชื่อฟัง ส่วนเรื่องวัตถุดิบยาก็เอาไว้ ที่หลัง

เมื่อเทียบกับเซี่ยโหยวหยุนแล้ว แม้หรุงซิงฉือจะทำใจไม่ลง และรู้สึกไม่พอใจ แต่ในเมื่อความจริงปรากฏขึ้นแล้ว อย่างไรก็ต้องให้

วัตถุดิบแก่เฉินจิ้น

แล้วทำไมต้องสร้างศัตรูกับเฉินจิ้น
หรุงชิงฉือเปลี่ยนใจและสนทนากับเชี่ยโหวหยุนไม่กี่คำ เชียโหวหยุนยิ่งมีสีหน้าแย่ลง แต่ก็พยักหน้าในท้ายที่สุด

หรุงชิงฉือก้าวออกมามองเฉินจิ้นแล้วยิ้ม “คุณเฉิน คุณ ต้องการวัตถุดิบยา เย่าเก๋อล้วนเอาออกมาให้ได้ หวังว่าบุญ คุณความแค้นก่อนหน้านี้จะเลิกแล้วต่อกันนับตั้งแต่บัดนี้ คุณ ว่าอย่างไร?”

รอยยิ้มของเธอราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่งทำให้สาวกเย่า เก๋อทุกคนจ้องมองด้วยความตกตะลึง

แม้ว่าท่านอาวุโสใหญ่จะไม่ใช่วัยหนุ่มสาว แต่หลายปีที่ ผ่านมาก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเธอเลย เสน่ห์ของผู้หญิง คนนี้ก็ส่งผลต่อแรงดึงดูดของคนหนุ่มสาวอย่างร้ายแรง

เพียงแค่เผชิญหน้ากับท่านอาวุโสใหญ่หรุงชิงฉือ บรรดา ลูกศิษย์ล้วนไม่กล้าเกิดความคิดชั่วร้าย

เมื่อเห็นรอยยิ้มของหรุงชิงฉือเหมือนลูกพืชที่สุกงอม เชี่ย โหวหยุนกับท่านอาวุโสสองต่างก็กระซุ่มกระชวยหัวใจ

ในฐานะที่หรุงชิงฉือเป็นผู้อาวุโสใหญ่แห่งเย่าเก๋อ การอยู่ ในต่าแหน่งที่สูงมาเป็นเวลานานจึงทำให้เธอมีกลิ่นอาย ความสูงส่งโดยไม่จำเป็นต้องทำอะไร รอยยิ้มที่เป็น ธรรมชาติของเธอสามารถดึงดูดสายตาของทุกคนได้

อย่างไรก็ตามเฉินจิ้นกลับแสดงรอยยิ้มไม่แยแสบน ใบหน้าของเขา พยักหน้าและกล่าวว่า “ได้”

เขาได้รับในสิ่งที่ต้องการแล้ว ตั้งนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมี ปัญหากับเย่าเก่อ

ส่วนความงามของท่านอาวุโสใหญ่นะหรือ?

ผู้หญิงแบบนี้อาจดึงดูดคนอื่นได้ แต่เฉินจิ้นกลับไม่สนใจ เลยสักนิด

ไม่ต้องพูดถึงว่าเฉินจิ้นเจอผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วน เจอคน สวยมาทุกรูปแบบ

ในชีวิตนี้มีสาวงามมากมายอยู่รอบตัวเขา เช่น ภรรยาที่ สวยหยาดเยิ้มอย่างซ่งซึ่งเย็น หวางเม่ยอวูที่มีเสน่ห์น่า หลงใหล รวมไปถึงน้องสะใภ้ของเขาที่ชื่อเสิ่นหรัวเป็นต้น คนไหนก็ไม่ใช่หญิงงามที่ไม่มีใครเทียบได้
ร่างกายก็ยิ่งแผ่กลิ่นอายที่ต่างกันออกไป

แน่นอนว่าจุดสำคัญที่สุดก็คือท่านอาวุโสใหญ่อย่างหรุง ชิงฉือคนนี้ดูเหมือนหญิงสาวในวัย 30 แต่อายุจริงก็เกิน 60 ปีไปแล้ว สำหรับเฉินจิ้นในชีวิตนี้เธอก็เป็นคุณยายแล้วในแง่

ของอายุ แน่นอนว่าเฉินจิ้นไม่ได้รู้สึกหวั่นไหว

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฉินจิ้น หรุงซิงฉือก็โล่งอก

ตอนนี้วัตถุดิบยาในสัญญาวิญญาณ ได้ปรากฏอยู่ตรง หน้าเฉินจิ้นเรียบร้อยแล้ว

สำหรับส่วนที่เฉินจิ้นต้องการ วัตถุดิบไม่ได้อยู่ในเย่าเก๋อ หลังจากที่เฉินจิ้นพยักหน้า เซี่ยโหวหยุนก็หยิบวัตถุดิบยาล้ำ ค่าอื่นๆออกมาแทน

ปัจจุบันจิตเสินของเฉินจิ้นมีพลังมาก เพียงแวบตาเดียวปี ปริมาณ รวมไปถึงคุณภาพของวัตถุดิบยาทั้งหมดก็ปรากฏ ขึ้นในหัวของเขาอย่างชัดเจน

เฉินจิ้นพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ ยังถือว่าเย่า เก๋ออ่านสถานการณ์ออก ไม่กล้าเล่นตุกติก ในเมื่อเป็นแบบนี้เฉินจิ้นก็ตัดสินใจแล้วว่าจะมอบ ลูกยาหวนหยางน้อยแบบธรรมดาให้เย่าเก่อ

ทว่าเฉินจิ้นยังไม่ทันเอ่ยปาก

ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายที่ดังมาจากไม่ไกล

เฉินจิ้นเงยหน้ามอง

เห็นผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ทางเข้าแดนสุขาวดีเย่าเก๋

“ศิษย์พี่ท่านนี้ ฉันเป็นแม่ทัพใหญ่เขตสามเหลี่ยม หลาน สาวของซาควน หัดถ์ของพระเจ้า มีชื่อว่าเชียวเสวี่ยน เดินทา งมาเย่าเก่อเพื่อขอยา รบกวนช่วยบอกฉันที”

ผู้หญิงคนนี้อยู่ไม่ไกล แยกจากเฉินจิ้นและเชียวเสวี่ยน เชียวเสวี่ยนมองไปที่ศิษย์คนหนึ่งที่ประจำอยู่ที่ทางเข้าเย่า

เก๋อด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

อย่างไรก็ตามศิษย์คนนี้ที่ชื่อ โม่เฉิน เมื่อเห็นใบหน้าของ เชียวเสวี่ยนพร้อมกับบรรยากาศที่แปลกใหม่ นอกจากคน ของเย็นเซี่ย บวกกับการเปลี่ยนแปลงในเย่าเก่อ ในเวลานี้ เจ้าสำนักและท่านอาวุโสใหญ่ก็พ่ายแพ้ให้กับคนนอก ตอนนี้เย่าเก่อกำลัง ชดใช้ด้วยยา อารมณ์ของเขาจึงแย่มาก

ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ของเย่าเก๋อ เขาไม่พอใจอย่างที่สุด

ตอนนี้เมื่อเห็นเชียวเสวี่ยนก็แสดงสีหน้าทนไม่ได้ “ไม่ว่า เธอจะเป็นใคร วันนี้เย่าเก๋อไม่มีเวลาต้อนรับ ไว้วันหลังค่อย มาใหม่”

ถ้าไม่เป็นเพราะเชียวเสวี่ยนเป็นคนสวย โม่เฉินก็ไม่สนใจ ที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเธอ

แม้เย่าเก๋อจะลึกลับไม่มีใครเทียบเหมือนครอบครัวที่ซ่อน อยู่เหนือกว่าเย็นเชี่ย

แต่เย่าเก๋อตั้งอยู่ลึกเข้าไปในภูเขาของมณฑลซานหนาน หากมีคนธรรมดาที่มาที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจหรือได้ยินตำนานข องเย่าเก๋อ เมื่อประสบความยากล้ายากก็สามารถมาที่นี่ได้ และหากมาขอยาก็จะไม่ปฏิเสธ

พวกเขาสามารถมาได้ที่นี่ ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่ามันเป็นโชค ชะตาของพวกเขา โดยทั่วไปเย่าเก่อมักจะตอบรับคำขอยา ของพวกเขาและจ่ายยาให้
แต่วันนี้เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่เวลา

อย่างไรก็ตามบนใบหน้าที่สวยงามของเชียวเสวี่ยนกลับมี ความวิตกกังวลและวิงวอน

เธอพูดอีกครั้งด้วยภาษาทางการของเย้นเชื่ย “ศิษย์พี่ท่าน นี้ ฉันอยากได้ยาไปช่วยชีวิตจริงๆ ได้โปรด…”

เขียวเสวี่ยนในเวลานี้ออดอ้อนด้วยความบอบบางครึ่ง หนึ่งอย่างที่เคยทำต่อหน้าซาควน

คำพูดของเธอยังไม่ทันพูดจบก็ถูกขัดจังหวะ “ฉันบอกแล้ว ว่าค่อยมาวันหลัง”

สีหน้า โม่เฉินเยือกเย็นลงในทันที

วันนี้คนในเย่าเก๋อไม่มีใครมีอารมณ์จะปรุงยาให้เธอ

เมื่อเชียนเสวี่ยนเห็นท่าทีเย็นชาของโม่เฉิน

ทันใดนั้นเขาก็เม้มริมฝีปากแน่นและหยุดพูด

ตอนนี้เธอกำหมัดแน่น ทำไมฟ้าไม่ยอมให้เธอฝึกฝน

ไม่เช่นนั้นเธอจะได้ปกป้องปู่ของเธอได้

มิฉะนั้นตอนนี้ก็คงไม่ได้รับการปฏิบัติ

บูโดUSB

เหมือนคนธรรมดาอย่างแน่นอน เช่นเดียวกันกับถูกเย่าเก๋อ

ปฏิเสธอยู่นอกประตูมาตรงๆ

แต่ว่าขณะนี้เชียวเสวียนกลับทำอะไรไม่ได้ เธอรีบร้อนไปก็

ไม่มีประโยชน์

โชคดีเพียงอย่างเดียวคือเดิมทีตอนที่เธอใช้เวลาหลายวัน ในการตามหาสถานที่ที่เป็นที่ตั้งของเย่าเก่อ เธอก็ได้เจอเฉิน จิ้น หลังจากได้รับการช่วยเหลือ เขาก็พามาที่บริเวณใกล้ๆ ของเย่าเก่อ ทำให้ประหยัดเวลาได้มาก วันนี้ไม่ได้ เย็นอีกวัน หนึ่งก็ยังมาทัน

เสี่ยวเสวี่ยนทำได้แค่ถอนตัวออกไปและรอวันพรุ่งนี้ที่จะมา

ถึง

อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอนึกถึงเฉินจิ้น ในหัวของเชียวเส วี่ยนก็ปรากฏภาพร่างกายผอมสูงของเฉินจิ้นขึ้นมาทันใด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่เฉินจิ้นช่วยเธอ ไม่ให้ได้ รับค่าพูดดูถูกเหยียดหยาม แม้เฉินจิ้นจะไม่ได้สวมชุดแพง หรือมีค่าอะไร หรือไม่ได้เหยียบเมฆเจ็ดสี แต่เฉินจิ้นกลับเป็น วีรบุรุษในใจเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ปู่พูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า050

อยากให้เธอหมั้นกับเฉินจิ้น ให้เฉินจิ้นเป็นผู้สืบทอด ตอนนั้น เธอไม่เต็มใจอย่างมาก และไม่อยากให้ปู่เข้ามายุ่งกับความ รู้สึกของตัวเอง เธอแค่ชอบในฐานะวีรบุรุษเท่านั้น

แต่วันนี้เธอพบว่าเฉินจิ้นสามารถเป็นวีรบุรุษในดวงใจเธอ

ได้

แต่ไม่รู้ว่าหลังจากที่เฉินจิ้นมาถึงเย่าเก่อจะเป็นอย่างไร บ้าง?

ก่อนหน้านี้ลมปราณสะเทือนฟ้าดินของเย่าเก๋อมีส่วน เกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่?

หากตอนแรกเฉินจิ้นตกลงกับปู่ของเธอ แต่งงานกับเธอ และรับจีวรของปู่ กุมอำนาจเขตสามเหลี่ยม ปู่ก็คงไม่ได้รับ บาดเจ็บเจียนตายใช่หรือไม่?

ในหัวของเซียวเสวี่ยนหยุดความคิดที่แวบเข้ามาไม่ได้

เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเข้าไปในเย่าเก๋อ แต่มองเพียง แวบเดียวเธอก็ถึงกับตกตะลึง

ในดวงตาที่สวยงาม สายตาหยุดนิ่ง

“เฉิน…เฉินจิ้น…”
เมื่อเชียวเสวียนเห็นเงาร่างนั้นปรากฏก็พีมพาเบาๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ