บทที่ 82 คุณจะหนีไปได้เหรอ ?

เมื่อเห็นเงานี้ ปรมาจารย์ทุกคนที่ซ่อนตัวอยู่ด่างก็หยุด หายใจ

สำหรับชายชราในชุดคลุมสีเทา เป็นที่รู้จักกันดีในเหล่า ปรมาจารย์ มิมีผู้ใดมิรู้ นี่คือขั้นสุดปรมาจารย์ผู้น่ากลัวแห่ง ตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง เจิ้งหยางโป

ก่อนที่เขาจะมีชื่อเสียง เคยมียุคแห่งการวางอำนาจบาตร ไหญ่

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ต่างก็ว่ากันว่ากำลังเก็บตัวถือศีล หวังว่าจะสามารถเฉันสู่ ชั้นสูงสุดปรมาจารย์ !

แต่ตอนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี้

ทันใดนั้นพวกเป็นหงอี้จึงเฉันใจได้ในทันที

เจิ้งตงหยางเป็นคนที่อัจฉริยะมาก

เป็นอัจฉริยะในระดับร้อยปีก็ยากที่จะได้พบเจอ แม้แต่ตระ กูลเจิงในเมืองหลวงหรือหวาเสี้ย

แม้ว่าความแข็งแกร่งของเจิ้งดงหยางมิอาจมีใครเทียบ เทียมได้ และยังเป็นคนของตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง การที่เขามาทางใต้ในครั้งนี้ แทบจะเป็นไม่ได้เลยที่จะเกิดอันตราย ใดๆ แต่ปีศาจของตระกูลเจิ้งนี้ยังคงแอบปกป้องเพื่อป้องกัน ไม่ให้เกิดเหตุฉุกเฉิน แต่ตอนนี้ความเป็นไปได้หนึ่งในหมื่น ก็ได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

ทันใดนั้นพวกปรมาจารย์เวินหงอี้ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ทยอย ปรากฏตัวขึ้น แล้วเดินไปยังสนาม

“เงินหงอี้แห่งเจียงหนาน ขอคารวะคุณเจิ้ง” “ชาโป้หยินแห่งเมืองเย็น ขอคารวะคุณเจิ้ง” “เซินหมิงเวยแห่งเมืองเชียง ขอคารวะคุณเจิ้ง”

“หลิวหยวนซู่แห่งหยุน เจียง ขอคารวะคุณเจิ้ง”

แม้ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ ปรากฏตัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วมาคารวะต่อเจิ้งหยางโป๋

สีหน้าของเจิ้งหยางโปมีตครึ่ม แล้วพยักหน้าเล็กน้อยถือ เป็นการตอบแทน

ส่วนพวกปรมาจารย์จ่วยที่อยู่ฉันงนอกก็มองออกว่าเป็น เจิ้งหยางโป่

เห็นเหล่าปรมาจารย์ปรากฏตัวออกมาเรื่อยๆ มากมาย ขนาดนี้ ก็อยากจะก้าวไปฉันงหน้า แต่สุดท้ายก็หยุดก้าวเท้าลง

พวกเขายิ้มอย่างชื่นโดยไม่รู้ตัว พวกเขาเองก็อยากจะ เดินไปคารวะ แต่ก็ไม่ได้มีคุณสมบัตินี้

แน่นอนว่าผู้คนจำนวนมากต่างก็ งงงวย

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ สร้างความตกใจให้กับทุก คนครั้งแล้วครั้งเล่า

เงินเลี้ยงหรุงมั่นใจมากเสมอว่าเฉินจิ้นจะสามารถต่อกร กับเจิ้งตงหยางได้ ในที่สุดสีหน้าตอนนี้ก็มีความเปลี่ยนแปลง เกิดขึ้น

แม้ว่าหลังจากบรรพบุรุษมา ตระกูลเสิ่นจะไม่มีปรมาจารย์ แล้วก็ตาม แต่สิ่งที่สืบสานกันมามากกว่าร้อยปีคือตระกูล ใหญ่แห่งบูโต สำหรับเรื่องของแดนบูโต เสิ่นเสี้ยงหรุงที่เป็น ปรมาจารย์จ่วยรู้เป็นอย่างดี

ชายชราในชุดคลุมสีเทาที่อยู่ตรงหน้านี้เขาก็รู้จักโดย ธรรมชาติ

ชื่อเสียงและความสามารถที่น่ากลัวของเขา เสิ่นเลี้ยงหรู งก็รู้อย่างเป็นธรรมชาติ

จากปรมาจารย์เหล่านี้ที่พากันปรากฏตัวแล้วไปคารวะ ก็ เห็นได้ว่าไม่ธรรมดา

แม้แต่ซ่งซึงเหย็น หวางเม่ยอวูที่ไม่ใช่คนในแดนบูโต ไม่รู้ว่าเจิ้งหยางโป๊เป็นใคร แต่จากการเปลี่ยนแปลงในสนาม ก็ สามารถมองออกได้ว่าคนคนนี้น่ากลัวมากเพียงใด

จากนั้นจึงได้กังวลขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว

มีเพียงแต่ปีศาจลามกเว้ยอู๋ซินกับฮุยโสงที่ยังมองไปใน สนามด้วยสายตาที่แน่วแน่เช่นเดิม

พวกเขาเชื่อมั่นว่านายท่านของพวกเขาทำโด้ทุกอย่าง

นายท่านเฉินจิ้นทรงพลังที่สุด !

“ไอ้ขี้ขลาด ในที่สุดคุณก็ปรากฏตัวแล้วสินะ ฉันคิดอยู่ว่า คุณจะอดทนใต้ถึงเมื่อไหร่ ?”

เฉินจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“คุณนี่สังเกตเห็นพ่อเฒ่าด้วยเหรอ ?”

ใบหน้าอันมืดครึ้มของเจิ้งหยางโป๊ปรากฏขึ้นด้วยสีไม่

คาดคิด

“คุณคิดว่าคุณฉลาดมากเหรอที่ซ่อนตัวอยู่ใน วิชาเร้นกาย

นั่นมันก็แค่ฝีมือระดับต่ำต้อย !”

เฉินจิ้นหัวเราะเยาะ
ทันใดนั้นพวกปรมาจารย์เวินหาทก็แสดงสีหน้ากระตาก

เห็นค่าเฉินจิ้นจะรู้ถึงการซ่อนตัวของพวกเขามานานแล้ว ในรูปลักษณ์ที่กระดากอายของพวกปรมาจารย์เผยสีหน้า หวาดกล้วอยากลึกล้ำ

แม้แต่เป็นทงอีที่เป็นขั้นกลางปรมาจารย์ก็ยังสังเกตการณ์ ช่อนตัวของเจิ้งหยางโป๋ไม่ได้

ทว่าเงินจนรู้มานานแล้ว นี่มันหมายความว่าอะไร ?

ทุกคนย่อมรู้กันเป็นอย่างดี

“คุณเด็กสารเลว คุณนี่แข็งแกร่งมากเลยนะ แข็งแกร่ง มากกว่าตงหยางเสียอีก เขาพ่ายแพ้ให้คุณมันก็ไม่ผิด แต่ คุณไม่ควรฆ่าเขา มากไปกว่านั้นไม่ควรไปหลอมร่างกายของ เขา! คุณนี่ยั่วยุความน่าเกรงขามของตระกูลเจิ้งของฉัน คง อยากตายสินะ !”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าฉันสังหารอัจฉริยะก็แล้ว

กัน !

สีหน้าของเจิ้งหยางโป๋ยังคงมีดครึ้มเช่นเดิม

ถ้าเจิ้นตงหยางเพียงแค่พ่ายแพ้ให้กับเฉินจิ้น เขาจะไม่ ปรากฏตัวเลย !
ตั้งแต่เจิ้งตงหยางออกจากเมืองหลวง เขาก็แอบติดตาม ไปตลอดทาง แต่เจิ้งตงหยางไม่รู้ ถ้าหากเจิ้งตงหยางรู้เฉัน ใจในจะมีความคิดพึ่งพาเกิดขึ้น จะรู้สึกว่าไม่ว่าสถานการณ์ จะเป็นอย่างไร เขาก็จะไม่เกิดอันตรายอย่างแน่นอน ถ้าเช่น นั้น หัวใจอยู่ยงคงกระพัน จะไม่มีทางสมบูรณ์แบบไปได้เลย

ส่วนการที่เจิ้งหยางโปติดตามมาก็เป็นเพราะฝึกซ้อมนาน เกินไป แต่ไม่ได้มีการพัฒนา จึงมีอารมณ์ชั่ววูนที่จะอยาก ออกมาสูดอากาศ

ทว่าในตอนนี้เขากลับรู้สึกโชคดีมาก โชคดีที่ตนเองตาม มา ไม่เช่นนั้นความหวังในอีกร้อยปีหน้าของตระกูลเจิ้งของ วกเขา อัจฉริยะที่อาจก้าวถึงแดนเสินคงต้องตายอยู่ที่เจียง เป้ยเสียแล้ว

ส่วนปรมาจารย์ท่านอื่นๆ แม้ว่าจะได้มาคารวะต่อเจิ้ง หยางโป๊ แต่เห็นได้ว่าพวกเขาไม่ได้อยากจะมีส่วนร่วมใน ความบาดหมาง

หลังจากที่ได้คารวะกับเจิ้งหยางโป๊แล้ว ต่างก็ถอยออกไป

ทีละคน

ในสนามเหลือเพียงแค่เฉินจิ้นกันเจิ้งหยางโป๊สองคน เจิ้งเหยางโป๊กวัดแก่วงมือ ทันใดนั้นก็มีกำลังชี่ที่ทรงพลัง ตัดผ่านอากาศแล้วยิงไปที่โลงศพ
เมื่อเฉินจิ้นเห็นก็หัวเราะเยาะขึ้นมา

แค่เพียงติดนิ้ว กำลังชี่ของเจิ้งหยางโป๊ก็ระเบิดขึ้นบน

อากาศ

“คุณเด็กสารเลว วันนี้ไม่มีใครที่สามารถช่วยคุณได้ !” เมื่อเห็นเช่นนี้สีหน้าของเจิ้งหยางโปก็ยิ่งมืดมนยิ่งขึ้นไป อีก แล้วตะโกนออกไปว่า “วันนี้จะทำให้คุณได้รู้ว่าอะไรที่

เรียกว่าล็อกนภาที่แท้จริง !

ในเวลาเดียวกันก็มีพลังอย่างหนึ่งที่ระเบิดออกมาแล้ว ทำให้พวกปรมาจารย์เวินหงอี้หวาดกลัวขึ้น

“nan !”

เมื่อเป็นหงอี้เห็นแล้วก็จะรีบแยกตัวออกไป

แต่ในช่วงเวลาที่เขากำลังจะถอยหนี อากาศรอบตัวของ เขาก็ดูเหมือนจะกลั่นตัวเป็นสสาร

แม้แต่ความแข็งแกร่งของเว็นหงอี้ที่เป็นชั้นกลาง ปรมาจารย์ ราวกับจมอยู่ในโคลน การเคลื่อนไหวก็ข้าลง เหมือนถูกชะลอให้ช้าลงหลายเท่า

ส่วนเคลื่อนไหวของชั้นต้นปรมาจารย์ท่านอื่นๆ ก็ยิ่งจะ ลำบากมากขึ้นไปอีก

ส่วนพวกที่อยู่ใต้ปรมาจารย์ก็เคลื่อนไหวไม่ได้สักนิดเดียว
พื้นที่แห่งนี้ราวกับว่ากลายเป็นอำพัน ส่วนพวกเขานั้นเป็น เหมือนตัวอย่างด้านในที่หยุดนิ่ง !

ดวงตาทั้งคู่ของเวินหงอี้เบิกกว้าง สายตาที่มองไปยังชาย ชราในชุดคลุมสีเทา เจิ้งหยางโป เต็มไปด้วยความหวาด กลัว

นี่.นี่ก็คือพลังของชั้นสุดปรมาจารย์อย่างนั้นเหรอ ? ไม่ ฉันเกรงว่าแม้เจิ้งหยางโป่จะไม่ใช่ชั้นสูงสุดปรมาจารย์ แต่ก็ห่างไม่ไกลแล้ว !

ภายใต้ล็อกนภานี้ ถ้าหากเจิ้งหยางโปต้องการสังหารเขา ใช้เพียงแค่ยุทธวิธีเดียวก็เพียงพอ !

ระยะห่างระหว่างปรมาจารย์แต่ละชั้น แต่ก็เหมือนช่องว่าง ที่ห่างกันไกลมาก อย่างเช่นเจิ้งตงหยางนี้ ที่อยู่ชั้นต้น ปรมาจารย์แล้วสามารถมาสู้กับชั้นกลางปรมาจารย์ใต้มีน้อย

มาก!

ส่วนเฉินจิ้นคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย !

ช่างน่าเสียดาย !

เงินหงอี้แอบถอนหายใจ

ทว่าฉากต่อไป มันทำให้ลูกตาของเว็นหงอี้แทบจะถลน

ออกมา

เขามองเห็นอะไรเฉันแล้ว ?
แม้เขาจะติดอยู่ภายใต้ล็อกนภาของเจิ้งหยางโป ก็เหมือน ตกอยู่ในโคลน ขณะที่การกระทำของเฉินจิ้นเหมือนจะได้รับ ผลเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังดูเป็นคนปกติ !

“ยุทธวิธีเลือกนภาของคุณก็ยังพอดูได้ !”

มุมปากของเฉินจิ้นหัวเราะเยาะขึ้นมา “ถ้าเปลี่ยนเป็นคง อื่นคงตายไปแล้วแน่ๆ !

“น่าเสียดายนะที่คุณได้พบเจอกับฉัน !”

“คุณไม่มีทางรู้หรอกว่าตอนนี้คุณกำลังเผชิญกับอะไร

atj !”

เมื่อพูดจบมือทั้งคู่ของเฉินจิ้นก็กวัดแกว่ง

“แตกสลายให้ฉัน !

หลังจากคำพูดของเฉินจิ้นจบไป ต้นไม้ที่อยู่รอบๆ ต่างก็ สั่นสะเทือน ใบไม้ทั้งหมดสั่นสะท้านราวกับถูกเรียก

ไม่นานนักก็ออกจากร่างกายแล้วพุ่งขึ้นไปบนนภา จากนั้น มวลใบไม้ทั่วทั้งนภาต่างก็มุ่งหน้าไปยังทางแยกเจียงหนาน

และเจียงเป่ย

ทั้งมากทั้งธิ์ มีดฟ้ามัวดิน !

กลายเป็นภาพที่อลังการงานสร้าง ! แต่แท้จริงแล้วแต่ละใบราวกับตาบที่ทำร้ายคน !
ฉับ!

ฉับ!

ฉับ !

ทันใดนั้นเจิ้งหยางโป่ที่เป็นศูนย์กลางของ ล็อกนภา ราวกับถูกใบไม้ที่นับไม่ถ้วนตัดเป็นพันๆ ชิ้น

กลั่นตัวเหมือนแก่นของอากาศแตกสลายทันที

จากนั้นทุกๆ คนก็สามารถฟื้นฟูความสามารถในการ เคลื่อนไหวกลับมาอีกครั้ง !

ส่วนใบไม้ทั้งหมดในตอนนี้ก็เหมือนจะหมดฤทธิ์ กลับ กลายเป็นใบไม้ธรรมดาที่ร่วงหล่นลงมาที่พื้นไม่ขาดสาย !

ขึ้น

สายตาของทุกคนในตอนนี้ต่างก็จ้องมองไปที่ตัวของเฉิน

เจิ้งหยางโปมองไปที่เฉินจิ้นด้วยสายตาที่ตกตะลึง !

“ล็อกนภา” ที่เขาได้แสดงออกมากับสิ่งที่เจิ้งดงหยาง แสดงออกมาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน

แต่กลับมาถูกเฉินจิ้นทำลายอย่างง่ายดายอย่างนั้นหรือ ?

ใช้อากาศควบคุมสิ่งของเขาก็ทำได้ แต่เขาก็ไม่อาจ ควบคุมใบไม้จำนวนมากขนาดนี้ในคราวเดียวกัน ! ความเก่งกล้าของเฉินจิ้นทำให้คนได้ยินแล้วถึงกับหวาดผวา

พลังที่สะท้อนกลับมาทำเลือดในลำคอของเจิ้งหยางโปัจะ กระเซ็นออกมา แต่สุดท้ายก็ถูกเขาบังคับให้กลืนลงไป !

“คุณเด็กสารเลว คุณนี่น่ากลัวแบบที่ทำให้คนคาดไม่ถึง เสียจริง วันนี้ถ้าไม่สังหารคุณ ในอนาคตจะต้องกลายเป็น ศัตรูผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลเจิ้งของฉันเป็นแน่แท้ !”

แม้ว่าเจิ้งหยางโปัจะตกใจ แต่เขาเป็นถึงคนที่ได้ก้าวครึ่ง เท้าเฉันไปสู่ชั้นสูงสุดปรมาจารย์แล้ว มีอะไรที่เขาจะต้อง กล้ว !

วินาทีต่อมาเขาก็ได้ต่อสู้กับเฉินจิ้นอีกครั้ง

การจ้วงแทงแต่ละครั้งล้วนแล้วแต่มีอานุภาพมหาศาล ปรากฏออกมา!

แต่ยิ่งเจิ้งหยางโปสู้ไปก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้น !

เขาไม่เพียงแต่เสียเปรียบ ตรงกันฉันมกลับถูกเฉินจิ้น ค่อยๆ ขย่ำและทุบตี

“ไม่ได้สะใจแบบนี้มานานแล้ว !”

เฉินจิ้นพูดออกไปอย่างสะใจ

นี่เป็นบุคคลแรกบนโลกใบนี้ที่เขาพบเจอแล้วพอต่อต้าน

เขาได้
หลังจากที่ได้ต่อสู้กันอีกหลายกระบวนท่า

เฉินจิ้นก็ไม่ได้ยั่งมืออีก

เตะไปที่หน้าอกของเจิ้งหยางโป

ทันใดนั้นเจิ้งหยังโป๊ก็กระอักเลือดออกมาหนึ่งครั้งและ ลอยถลากลับหลังไป

“หนี !”

ในวินาทีนี้เจิ้งหยางโป๊มีเพียงความคิดนี้ความคิดเดียว ! เฉินจิ้นอายุน้อยยังน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้

แม้ว่าเขาจะอยู่ในชั้นสุดปรมาจารย์ ก้าวไปถึงชั้นสูงสุด ปรมาจารย์แล้วครึ่งก้าว แต่ก็ยังสู้เฉินจิ้นมิได้โดยไม่คาดคิด

เกรงว่าทั้งตระกูลเจิ้งจะมีเพียงแค่หัวหน้าครอบครัวใหญ่ เท่านั้นที่สามารถสังหารเฉินจิ้นได้

เจิ้งหยางโปหันหลังหนีไป โดยไม่ลังเล

“คุณจะหนีไปได้เหรอ ? วันนี้จะให้คุณได้ทดสอบเสินทง แรกของแดนเสินทงของฉัน !”

เฉินจิ้นตะโกนไปหนึ่งครั้ง ยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้วิ่งไปตาม

แม้แต่น้อย

“กรงเล็บมังกร !”
เฉินจิ้นกล่าวพร้อมกับอื่นมือออกไปทำท่าทางจับกรงเล็บ ทันใดนั้นระหว่างผืนฟ้ากับผืนดินก็ปรากฏเงากรงเล็บพุ่ง

คว้าไปที่เจิ้งหยางโป๊ที่อยู่ใกลออกไป !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ