บทที่ 71 ขอเพียงแค่คุณรับฉันเป็นลูกศิษย์
ร่างกายให้คุณ
ตูม!
มีเสียงทีมๆกลางอากาศดังขึ้น
จากนั้นทุกคนก็เห็นหลี่เฉิงเย่บินกลับด้านออก
มา
ในอากาศมีเลือดสีแดงเข้มพุ่งออกมา ทำให้เลือด ไหลเป็นเส้นออกมา
จากนั้นคนทั้งคนก็กระแทกลงบนเบาะที่เขานั่งอยู่ ก่อนหน้านี้ โต๊ะและเก้าอี้ทั้งหมดแหลกเป็นชิ้น ๆ
เขาทรุดลงกับพื้น ไม่ขยับอีกเลย
ปรมาจารย์ที่เคยเป็นใหญ่ในเจียงหนานและเจียง เป่ย หลี่เฉิงเย่ปรมาจารย์จ่วยที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของ ภายใต้ปรมาจารย์ ภายใต้หมัดนี้ หัวใจของเขาแตก สลาย ตายคาที่ทันที!
ด้วยการเปลี่ยนแปลงนี้ ทุกคนเงียบกริบ
เสิ่นเสี้ยงหรุงที่อยู่ในระยะไกล ดวงตาของเขาเบิก กว้าง ฉากนี้ทำให้เขาตกตะลึงอย่างมาก เฉินจิ้นสามารถสังหารหลี่เฉิงเย่ที่อยู่ภายใต้
ปรมาจารย์ได้ด้วยหมัดเดียว? นี่มันหมายความว่า อย่างไร?หรือว่า เฉินจิ้นเป็นปรมาจารย์จริงหรือ? เป็น ปรมาจารย์ที่อายุน้อยกว่าปรมาจารย์เจิ้งตงหยางในเมืองซ่างจิง?
ไม่ว่าเฉินจิ้นจะเป็นปรมาจารย์หรือไม่ก็ตาม ใน ตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวคือ เจียงโจว มีมังกร แล้ว
เจียงเป่ยเจียงหนาน กำลังจะเปลี่ยนไป แม้แต่แดนบูโด ก็กำลังจะสั่นสะท้าน
ในขณะนี้ เสิ่นเสี้ยงชิงซึ่งยังคงนั่งอยู่ในที่นั่ง แข็ง ที่อดังหุ่นไก่
หลี่ … หลี่เฉิงเย่พ่ายแพ้… พ่ายแพ้อย่างไม่คาด คิด?
มีหลี่เฉิงเย่ เขาเชื่อว่า ชนะแน่นอน เพราะเหตุนี้ เขาจึงนั่งอยู่ที่นี่และรอผล ในเมื่อหลี่เฉิงเย่ต้องการยา เพ้ยหยวนทั้งหมดเพียงคนเดียว งั้นก็ให้เขาลงมือคน เดียวเลย เช่นนี้เสิ่นเสี้ยงซิงจึงจะสบายใจขึ้นหน่อย แต่ แต่ในพริบตา หลี่เฉิงเย่ก็เสียชีวิตลงข้างๆเขา!
ณ ตอนนี้เสิ่นเสี้ยงซิงตกตะลึง
หลี่เฉิงเย่เป็นคนแรกภายใต้ปรมาจารย์ที่ทำให้ปร มาจารย์จ่วยอย่างเขาก็เกรงกลัว อดีตปรมาจารย์จ่วย ถูกฆ่าด้วยกำปั้นของไอ้หมอนี่?
หลังจากดึงสติกลับมาได้แล้ว เสิ่นเสี้ยงหรุงตกใจ มากพลิกตัวและหนีไป
ท่าเท้าท่องคลื่น ยังไงเขาก็ได้รับการฝึกฝนในระดับที่สูงมา
ในฐานะที่เป็นปรมาจารย์จ่วย เมื่อลงมือ เพียงแค่ หายใจ เสิ่นเสี้ยงซิงก็บินไกลออกไปไกลสิบเมตร แม้แต่เสิ่นธาวลูกชายของเขาก็ปล่อยทิ้งไว้อย่าง
นั้น
แม้ว่าเขาจะรักลูกชายคนนี้ที่ได้มาตอนแก่ แต่ ก่อนอื่นก็คือเขาต้องมีชีวิตอยู่ก่อน
ขอแค่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ เขาก็ยังสามารถหาผู้ หญิงและมีลูกชายได้
” อยากไป ถามผมหรือยัง?”
ในขณะนี้ จู่ๆเสียงก็ดังขึ้นในหูของเสิ่นเสี้ยงซิง จากนั้น เขาก็พบว่ามีร่างปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา อยู่บนมองลงไปข้างล่าง เตะออกอย่างรุนแรง เขาต้องการที่จะหลบ แต่แม้ความสามารถของปร มาจารย์จ่วยอย่างเขา ก็รับไม่ทัน
เท้านี้ อยู่บนไหล่ของเขาโดยตรง ทันใดนั้น กระดูกไหล่ซ้ายของเขาก็แตกเป็นผุย
เขาถูกเตะและบินออกไป
เช่นเดียวกับหลี่เฉิงเย่ กระแทกไปตรงที่นั่งของ เขา จนเก้าอี้ที่นั่งแตกกระจายเป็นชิ้น ๆ
“พู!”
เงินเลี้ยงซิงอาเจียนออกมาเป็นเลือด
ภายใต้แรงมหาศาลนี้ เขารู้สึกว่าอวัยวะภายใน ของเขาดูเหมือนจะถูกเคลื่อนย้าย
ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า หลังจากที่เขา ลงจากพื้น เขาก็ได้เผชิญหน้ากับหลี่เฉิงเย่ที่อยู่ข้างๆ เขา
ในเวลานี้ หลี่เฉิงเย่สายตาดุร้าย ดวงตาของเขา เบิกกว้างและจ้องมองเขา เหมือนตายตาไม่หลับ
เสิ่นเสี้ยงซิงสั่นอย่างกะทันหัน
จากนั้นเขาพึ่งเข้าใจว่าหลี่เฉิงเย่อยากหลบหนีแต่ หนีไม่ได้แม้ ถูกสังหารด้วยเพียงหมัดเดียว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขา
เสิ่นเสี้ยงซิงเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดและการบาด เจ็บ เขาลุกขึ้นมาทันที คุกเข่าลงบนพื้นและก้มกราบ ไม่หยุด “คุณผู้ชายท่านนี้ ผมขอโทษ ผมมีตาแต่หามี แววไม่ …
เฉินจิ้นไม่สนใจเขาอีก
เสิ่นเสี้ยงซิงเป็นอย่างไรไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นธาว โลภอยากได้ยาเพ้ยหยวน ที่เขามอบให้แก่ตระกูลเสิ่น เฉินจิ้นคงจะไม่พูดออก เสียงสั่งสอนเสิ่นหรัว
ต่อมาเป็นเพราะเสิ่นเสี้ยงหรุงไม่ทรยศเขา ดังนั้นเขาจึงออกมาช่วยตระกูลเสิ่น
ส่วนเขากับเสิ่นเสี้ยงชิงนั้น ไม่มีความคับข้องใจ ใดๆต่อกันเลย
” เรื่องของตระกูลของคุณ คุณจัดการเอง!” เฉินจิ้นมองไปที่เสิ่นเสี้ยงหรุงและกล่าวว่า เสิ่นเสี้ยงหรุงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินมา สายตาที่มองเฉินจิ้นในเวลานี้ซับซ้อนมาก อิจฉา โชคดี ปลื้มปริ่ม ซาบซึ้ง..
” ต่อจากนี้หากคุณเฉินมีอะไรให้ตระกูลเสิ่นช่วย เราจะยอมช่วยทุกอย่าง!”
เสิ่นเสี้ยงหรุงยกมือขอบคุณให้เฉินจิ้น แล้วเดินไป ทางเสิ่นเสี้ยงซิง
เสิ่นเสี้ยงหรุงจะลงโทษเสิ่นเสี้ยงซิงยังไง ไม่มีส่วน เกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย
“ฆ่าเขา”
“กล้าที่จะทำร้ายพี่รหัส ฆ่าให้ตายเลย!”
ทันใดนั้น รุ่นเล็กของตระกูลเสิ่นหลายคนก็วิ่ง เข้าไปหาเสิ่นธาวซึ่งอยู่ถัดจากเสิ่นเสี้ยงชิง ที่ไม่กล้า ขยับ
ทันใดนั้น เสิ่นสาวก็ถูกล้อมรอบด้วยฝูงชน คราวนี้เขาไม่กล้าขัดขืนเลย
ไม่หยิ่งผยองเหมือนไม่ก่อน อนาถสุด ๆ !
นอกจากนี้ยังมีรุ่นเล็กจากตระกูลเสิ่นหลายคน สายตาที่มองเฉินจิ้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นของ แฟนๆที่มีต่อไอดอล
แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้
เพราะว่าไม่มีใครรู้ว่านิสัยของเฉินจิ้นเป็นอย่างไร
แต่มีร่างผู้หญิงคนหนึ่งที่แตกต่างจากผู้คน เฉินจิ้นมองดูร่างสวยงามที่เดินมาอยู่ตรงหน้าเขา
ชุดฝึกฝนวิชาสีขาวหลวมๆ
ไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่น่าอิจฉาของเธอได้
แตกต่างจากความงามที่เยือกเย็นของซ่งชิ่งเหย็น ความงามที่เย้ายวนของหวางเม่ยหรู บนตัวเธอ เผยให้ เห็นถึงความงามที่ดูเท่ ในความนุ่มนวลมีความ แข็งแกร่งปะปน เต็มไปด้วยความกล้าหาญ
“เฉิน… คุณเฉิน ตอนที่ฉันอยู่บนเวที คุณเป็นคน ชี้แนะให้ฉันใช่ไหม?”
เสิ่นหรัวเตี้ยกว่าเฉินขึ้นเกือบครึ่งหัว ในตอนนี้เธอ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่เฉินจิ้นและพูดเบาๆ
เฉินจิ้นพยักหน้าเบา ๆ
เมื่อเห็นเฉินขึ้นพยักหน้า ผิวของเสิ่นหรัวก็เปลี่ยน เป็นสีแดง จริงอย่างที่คิดจริงด้วย
ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเป็นคุณปู่ของเธอเสี่นเสี้ยงหรุงที่ให้คำแนะนำแก่เธอ แต่หลังจากที่ เฉินจิ้นปรากฎ ตัวขึ้น เธอก็สงสัยว่าไม่ใช่คุณปู่ของเธอที่ชี้แนะให้เธอ
แต่เป็นเฉินจิ้น
“ขอขอบคุณ!”
เสิ่นหัวกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินจิ้น เธอไม่รู้ว่าเสิ่นธาวจะต้อง ทำให้เธออับอายขายแค่ไหน
เฉินจิ้นพยักหน้าและยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
เสิ่นหรัวรู้สึกตะลึงเล็กน้อยที่เห็นเฉินจิ้นไม่เกรงใจ เลย แต่แล้วเธอก็เข้าใจว่า ระดับปรมาจารย์อย่างเฉิน นที่ไม่คุ้นเคยกับเธอ ถ้าจะสุภาพและเกรงอกเกรงใจ เธอ นี่แหละถึงแปลก
“คุณเฉิน หมิ่นหรัวมีบางอย่างที่อยากขอ ฉันหวัง ว่าจะไหว้ท่านเป็นอาจารย์!”
หลังจากลังเลเล็กน้อย เสิ่นหรัวก็พูดขึ้น
ทันทีที่คำพูดคำนี้ออกมา ผู้อาวุโสของตระกูลเสี่ นที่มาเพื่อต้อนรับเฉินจิ้น ต่างก็ตกตะลึง
แต่แล้ว มองเฉินจิ้นด้วยความหวัง
ไม่มีความไม่พอใจต่อคนในตระกูลเสิ่นเลย ที่ ต้องการกราบไว้เขาเป็นอาจารย์ แต่ในใจกลับแอบ ชื่นชมในตัวเสิ่นเหรัว
ควรรู้ว่า เฉินจิ้นอาจจะเป็นระดับปรมาจารย์ ถ้าเป็นเรื่องจริง เขาอายุแค่ยี่สิบกว่าและเขาจะเป็น ปรมาจารย์ที่อายุน้อยที่สุดในรอบ 100 ปี ทำลายสถิติ ของตระกูลเจิ้งเจิ้งตงหยางที่อยู่ในเมืองซ่างจิง
ไม่น่าแปลกใจ ที่เขาสามารถหยิบยาคุณภาพดี ที่สุดยาเพ้ยหยวนสามเม็ดให้กับตระกูล เสิ่นได้อย่าง ง่ายดาย
หากเสิ่นหรัวสามารถได้รับคำแนะนำจากบุคคล เช่นนี้ ศิลปะการต่อสู้จะก้าวไปอย่างก้าวกระโดดอย่าง แน่นอน หากตระกูลเสิ่นสามารถมีความสัมพันธ์แบบ ศิษย์กับบุคคลเช่นนี้ได้ ตระกูลเสิ่นจะกลายเป็น ตระกูลแรกในเจียงโจวและแม้แต่ในเจียงเป่ยทั้งหมด จะกลายเป็นตระกูลอันดับต้น ๆ
เฉินจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูด ความสามารถของเสิ่นหรัวนี้ไม่เลว แต่แค่ไม่เลว
การที่อยากกราบเขาเป็นอาจารย์และเป็นศิษย์ ของเขานั้น คุณสมบัติยังไม่ถึง
ลูกศิษย์ของเขา ไม่มีคนไหนที่ไม่เป็นอัจฉริยะที่ เก่งกาจ
จนถึงตอนนี้ บนโลกใบนี้ มีแค่หนึ่งคนครึ่งที่มี คุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นศิษย์ของเขา
ไอ้เด็กกั๋วกัวที่มีร่างกายอากาศธาตุ หนึ่งคน มีร่างกายหยวนหยินหวางเม่ยหวู เป็นได้ครึ่งหนึ่ง
เฉินจิ้นส่ายหัวและพูดว่า “ผมไม่รับลูกศิษย์!”
ครั้งนี้ เฉินจิ้นพูดอย่างมีชั้นเชิงและไม่ได้พูดตรงๆ ว่าเสิ่นหัวไม่มีคุณสมบัติพอและไม่ได้โจมตีความตั้งใจ ในบูโดของเธอ
ดวงตาของเสิ่นหัวก็มืดลงทันที! เสิ่นหมิงเจินและคนอื่น ๆ ก็ถอนหายใจในใจ
“อย่างไรก็ตาม เกี่ยวกับการฝึกฝนบูโดของคุณ ผมสามารถชี้แนะให้คุณได้บ้าง”
เฉินจิ้นกล่าวอีกครั้ง
เพราะไม่ว่ายังไง เขาก็ยืมพื้นที่ของหมู่บ้านเสิ่น และคนในตระกูลเสิ่นก็ทำให้เขา
ประทับใจ
เจ้าแห่งโลกปีศาจ แม้เป็นเรื่องเล็กน้อยก็ต้องแก้ แค้น มักจะโหดร้ายต่อศัตรูของเขาและเขาก็เป็นมิตร
กับคนของเขาเอง
ดวงตาของเสิ่นหัวเปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง พร้อม กับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ”ขอบคุณคุณเฉิน!”
หลังจากนั้น เฉินจิ้นก็ได้ให้คำแนะนำเกี่ยวกับการ ฝึกฝนบูโดของเสิ่นหรัว ซึ่งทำให้ เสิ่นหัวได้รับ ประโยชน์มากมาย
แม้แต่เสิ่นหมิงเจิงและคนอื่น ๆ ที่ได้กลายเป็นผู้ เชี่ยวชาญบูโดแล้ว ทุกคนล้วนครุ่นคิดหลังจากออกจากสถานที่แข่งบูโด เฉินจิ้นไม่ได้ไปที่ที่เขาเลือกไว้ แต่ถูกตระกูลเสิ่นจัดให้อยู่ในห้องพักที่ดีที่สุดของตระ กูลเสิ่น
พื้นดินที่เฉินจิ้นเลือกนั้น ก่อนหน้านี้ถูกทิ้งให้ร้าง ตระกูลเสิ่นกำลังพยายามซ่อมแซมมัน
มันจะเสร็จในวันพรุ่งนี้
กลางดึก แสงจันทร์สว่างกระจ่าง ยามนี้ เฉินจิ้นกำ ลังฝึกฝนอยู่ในห้อง
หลังจากก้าวเข้าสู่แดนฝึกลม เฉินจิ้นไม่ได้นอน เป็นเวลาสิบวันหรือครึ่งเดือนก็ไม่มีปัญหาใด ๆ
เรกิของตระกูลเสิ่นถือเป็นสถานที่ที่เข้มข้นเป็น อันดับสองในเจียงโจว หลังจากฝึกฝนแล้วผลของมัน จะมีประสิทธิภาพมากกว่าที่อื่นๆ
ในตอนที่เฉินจิ้นดูดซับเรกิสวรรค์และโลกอย่าง เมามัน ใช้มุกหวนตัวเปลี่ยนเป็นพลังพลังหวนต้วน ร่างหนึ่งก็แกว่งไปมานอกห้องของเขา
เฉินจิ้นลืมตาขึ้นและมีแสงแวบเข้ามาในดวงตา
ของเขา
“เข้ามา!”
เฉินจิ้นกล่าว
ในขณะนี้ ร่างนอกประตูถึงกับผงะ จากนั้นเธอก็ เปิดประตูและเดินเข้าไป
ภายใต้การส่องแสงของแสงจันทร์ ร่างที่สง่างามดู เหมือนจะถูกปกคลุมด้วยชุดสีเงิน
ในตอนนี้ เสิ่นหรัวเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอเปลี่ยนจาก ชุดเก็บตัวถือศีลที่เธอสวมในตอนกลางวันเป็นชุด กระโปรงสีขาวราวกับหิมะ เท้าดอกบัวค่อยๆเดินมา ภายใต้แสงจันทร์เธอค่อยๆเดินไปตามทิศทางของเฉิน จิ้น
“หาผมมีธุระอะไร”
เฉินจิ้นถามอีกครั้ง
“มาหาท่านอาจารย์ แน่นอนว่าก็เพื่อถามคำถาม เกี่ยวกับบูโด!”
เสิ่นหรัวกัดริมฝีปากสีแดงของเธอแล้วพูด
สัมผัสของความนุ่มนวลบนใบหน้าที่แข็งแกร่งและ
สวยงามของเธอ
เฉินจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย”หนึ่ง ผมไม่ใช่อาจารย์ ของคุณ สอง จะถามคำถาม กลางวันค่อยมาก็ได้!”
เสิ่นหัวไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น เธอคิด อยู่นานก่อนที่เธอจะตัดสินใจมาหาเฉินจิ้น
ตอนกลางวันของวันนี้ เฉินจิ้นได้ให้คำแนะนำกับ เธอไม่กี่คำ เธอก็รู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเธอเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในระดับหนึ่ง
เธอต้องกราบเฉินจิ้นเป็นอาจารย์ให้ได้
เธอฝึกฝนพลังภาในตระกูลเสิ่นมาตั้งแต่ยังเด็ก มวยตระกูลเสิ่นที่ค่อนข้างไปทางผู้ชาย นิสัยของเสิ่นห รัวจึงมีความนุ่มนวลในความแข็งแกร่ง อะไรที่เธอ ตัดสินใจแล้วเธอต้องทำในสิ่งนั้นให้ได้
“ไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม คุณได้ชี้ให้บูโด ให้ฉัน ฉันจะถือว่าคุณเป็นอาจารย์ของฉันแล้ว” เสิ่นห รัวเดินขึ้นไปหาเฉินจิ้น ยืนตัวตรง มองไปที่เฉินจิ้น”ขอ เพียงคุณเต็มใจที่จะรับฉันเป็นศิษย์ คุณขอให้ฉันทำ อะไรก็ได้?”
” ทำอะไรก็ได้จริงๆเหรอ?” เฉินจิ้นมองเธอด้วย ความสนใจ
กลางดึกแบบนี้ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ปล่อยผมยาว สวมชุดสีขาวราวกับหิมะและกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คน ที่เห็นคิดไปต่างๆนาๆ!
เสิ่นหรัวพยักหน้า ทันใดนั้นเธอก็ทำบางอย่าง อย่างกล้าหาญ เธอยืดแขนหยกสีขาวราวกับหิมะออก มาวางไว้บนไหล่ของเฉินจิ้น ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ การหายใจของเธอรีบร้อนเล็กน้อย การหายใจออก ของเธอดั่งดอกไม้ เธอพูดด้วยความแน่วแน่ ” อะไร ก็ได้!” เฉินจิ้นรู้สึกได้ถึงแขนสีขาวราวกับหิมะที่สั่นไหว บนไหล่ของเขา คิ้วที่ขมวดเหยียดออกเล็กน้อย
รอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “ถ้า เป็นเช่นนั้น ผมจะไม่เกรงใจละนะ….” ในเวลาเดียวกัน เฉินจิ้นยื่นมือออกไปแตะมือหยกขาวราวกับหิมะบน ไหล่ของเขา
หลังจากรู้สึกถึงฝ่ามือที่ร้อนแรงของเฉินจิ้น มือที่ สั่นเทาของเสิ่นหรัวก็สั่นแรงยิ่งขึ้น
ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยและหัวใจของเธอ กำลังจะพุ่งออกมา
หลังจากอดทนเป็นเวลาสองวินาที เสิ่นหรัวก็ถอน มือหยกของเธอออก
รีบก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว ห่างจาก
ที่เฉินจิ้นจะเอื้อมถึง
เธอไม่สามารถแสดงได้อีกต่อไป สาวงามที่อ่อย คนอื่นเช่นนี้เธอแสดงไม่ได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เธอคิด ไม่ถึงว่าเฉินจิ้นจะสัมผัสเธอจริงๆ ปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ อยู่ไหนละ
จากนั้น เสิ่นหรัวมองไปที่เฉินจิ้น อ้อนวอน “คุณ เฉิน ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด ดังนั้นคุณรับฉันเป็นศิษย์เถอะ ได้ไหม?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ