บทที่ 68 เจ้า คู่ควรอย่างนั้นหรือ?

ไม่ดีแล้ว เสิ่นธาวสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากทันที

จากนั้นมืออีกข้างหนึ่ง ปล่อยหมัดที่ส่งเสียง ระเบิดออกมา ในอากาศจึงแทรกไปด้วยเสียงของระเบิด อย่างกะทันหัน

พุ่งเป้าหมายไปที่หน้าของเสิ่นหรัวทันที

ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย ไม่นึกว่าจะกล้าทำร้ายเขา ตอนนี้ เสิ่นธาวไม่มีความคิดใดๆที่จะสงสารผู้หญิงอีก

แล้ว

“ไม่ดีแล้ว! รีบหลบเร็ว!”

ทุกคนที่อยู่ด้านล่างของเวทีบูโด เมื่อครูรูได้เห็น ไม่นึกว่าเสิ่นหรัวจะหลบหมัดของเสิ้นธาวได้อย่างน่า มหัศจรรย์ อีกทั้ง ยังโจมตีเส้นธาวกลับไปอีก

ทุกคนยังไม่ทันจะได้ดีใจในทันทีก็เหมือนหัวใจ

มาจุกอยู่ที่คอแล้ว

หมัดนี้ ทุกคนต่างก็มองออกว่า พลังที่รุนแรง จะ ถาโถมเข้าไปที่หัวของเธอ

ต่อให้เสิ่นหรัวไม่ตาย ก็ต้องโดนต่อยจนสมอง กระทบกระเทือน หน้าตาถูกทำลายแน่ๆ!

“ไม่หลบไม่หนี ดำเนินการต่อไป โจมตีเข้าไปที่ จุดเหรินหยิง!”

เสิ่นหรัวก็ตกตะลึงกับหมัดนี้ของเสิ่นทาวไปแล้วแต่แรกเธอคิดว่าจะรีบดึงตัวหลบออกมา

แต่ในเวลานี้ เสียงนั้นกลับแพร่เข้ามาในหูของ เธออีกครั้ง

จิตใต้สำนึกของเสิ่นหรัวเชื่อในเสียงนี้ ไม่หลบ ในทางกลับกันยังเข้าไปรับหมัดของเสิ่นธาว แล้วจับจุด เหรินหยิงของเขาไว้ทันที

วินาทีนั้น ทุกคนด้านล่างกังวลใจกันหมด เสิ่นห รัวไม่เพียงแต่ไม่หลบ ในทางกลับกันยังเข้าไปรับหมัดนี้ อีก

ผ่านกระบวนท่าเมื่อครู่ พลังของเสิ่นหัวสู้ เสิ่นธาวไม่ได้ เป็นเรื่องที่ชัดเจนอยู่แล้ว

“เจ้านี่!” เสิ่นเสี้ยงหรุงก็ตกตะลึง ท่ามกลางคนรุ่น หลัง เสิ่นหรัวมีสติปัญญาที่สุดแล้ว ไม่แพ้ง่ายๆเด็ดขาด ในทันทีที่เสิ่นเสี้ยงหรุงอยากจะเข้าไปห้าม

“เจ้าลองดูสิ!” ตอนนี้ เสียงหนึ่งก็ลอยมาจากด้าน

ขวา

เสิ่นเสี้ยงหรุงจึงรู้สึกได้ถึงท่าทางที่ไม่ยอมอ่อน ข้อให้กับตนเองจับจ้องตนเองขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ทำให้ตอนนี้เขา ไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น

อีก

เสิ่นสาวที่อยู่บนเวที นาทีนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วย รอยยิ้มเย้ยหยัน: “เสื่นหรัว ให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า อย่างว่าง่ายเจ้าก็ไม่ฟัง ไม่นึกว่าจะกล้าทำร้ายข้า นี่หาเรื่องเจ็บตัวสินะ!”

เสิ่นธาวพูดออกมาอย่างเฉียบขาด

ราวกับเห็นถึงสถานการณ์ที่เสิ่นหรัวโดนหมัดของ เขาจนตาย

ตอนนี้ ในใจของเสิ่นธาวถึงกับทอดถอนใจอย่าง เงียบๆ เสียดายผู้หญิงสวยๆอย่างนี้

เจ้าไม่ควรทำอย่างเด็ดขาด ไม่ควรทำร้ายข้า งั้น เจ้าก็ไม่มีโชค ที่จะได้มาเป็นภรรยาของหัวหน้าตระกูล เสิ่นในอนาคตแล้ว

แต่ ในวินาทีต่อมา ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันไป หมด

ด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อจนถึงที่สุด มองไป

บนเวที

เสิ่นธาวเบิกตาโพลง ในแววตา เต็มไปด้วยความ

ไม่เชื่อ

เพียงเห็นกำปั้นของเขา ที่แทบจะปะทะเข้ากับ ปลายจมูกของใบหน้าสวยๆนั้นแล้ว

ห่างเพียงแค่นิ้วเดียว แต่ กลับยากที่จะเข้าไปใกล้

ไม่เพียงเท่านี้ ร่างของเขา กลับยิ่งถอยหลังไป อีกสักกี่ก้าว

สีหน้าของเสิ่นธาวเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาทันทีมือทั้งคู่ปิดอยู่ที่คอ

ดวงตาแทบจะถลนออกมา

เป็นไปได้อย่างไร?

เป็นไปได้อย่างไรที่เสิ่นหรัวจะโจมตีมาที่จุดเหริน หยิงของเขาอย่างฉับพลัน?

จุดเหรินหยิงอยู่ที่คอของร่างกายมนุษย์ ห่างจาก ลูกกะเดือก1.5นิ้ว เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญที่สุดของ ร่างกายมนุษย์

ถ้าไม่ใช่เพราะแรงของเสิ่นหรัวไม่เพียงพอ เพียง แค่กระบวนท่านี้ วันนี้เขาก็คงตายอยู่บนเวทีแข่งบูโดนี่

แล้ว

แผ่นหลังของเสิ่นธาวตกใจจนเหงื่อเย็นๆซึมออก

มา

เสิ่นหัวตอนนี้ แผ่นหลังก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน ที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอ ไม่นึกว่าจะทำได้แล้ว?

เมื่อครู่ถ้าเธอลังเลล่ะก็….

เสิ่นหัวถึงกับไม่กล้าจินตนาการถึงจุดจบนั้น

หลังจากเธอได้ยินประโยคนั้นโดยสิ้นเชิง ก็แค่ ตอบสนองด้วยจิตใต้สำนึกเท่านั้น

“ดี!”

“พี่ หรัว ให้บทเรียนเขาหนักๆเลย ดูสิเขายังจะ กล้ายโสโอหังอีกไหม!”
ในทันที ด้านล่างเวทีแข่งบูโด ก็มีเสียงเชียร์ลอย ขึ้นมา

สายตาของลูกหลานตระกูลเสิ่นทั้งหมดที่มอง เสิ่น หัว เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคลั่งไคล้

สายตาที่เสิ่นเสี้ยงหรุงมองเสิ่นหรัว ก็พึงพอใจ อย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

หลานสาวคนนี้ มีพรสวรรค์มากกว่าที่เขาคิดเอา ไว้เสียอีก จิตสำนึกของการต่อสู้ ไขว่คว้าโอกาส ล้วนแต่ เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง

ท่ามกลางตระกูลเสิ่น ที่สามารถเผชิญหน้ากับ หมัดนั้นของเล่น สาว ไม่หลบไม่หนี เผชิญหน้าด้วยความ ใจเย็น หาโอกาสที่เหมาะสม คว้าจุดอ่อนของเขา และ เป็นคนที่เสนอความตายให้กับเสิ่น สาว มีไม่กี่คนหรอก

และตอนนี้เสิ่นเสี้ยงซิงที่นั่งอยู่ด้านขวาของเสิ่น เลี้ยงหรุง สายตาที่มองเสิ่นหรัว ไม่ยินดีอย่างถึงที่สุด

เขามีลูกตอนอายุมากแล้ว ดังนั้น ลูกชายของเขา จึงอายุพอๆกับหลานสาวของเสิ่นเสี้ยงหรุง และเสิ่นหรัว ไม่นึกเลยว่าจะทำร้ายเส้นธาวติดต่อกันถึงสองครั้ง สมควรตายจริงๆ

เห็นเสิ่นธาวยังคิดจะลงมือต่อ เสิ่นเสี้ยงซิงจึงเอ่ย ปาก: “ธาวเอ๋อ กลับมาเถอะ!”

จุดเหรินหยิงของเสิ่นสาวโดนจู่โจม ถ้าไม่ใช่ เพราะกำลังของเสิ่นหรัวไม่เพียงพอ เสิ่นธาวคงตายคา ที่แน่ๆ แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ เสิ่นธาวก็ได้รับบาดเจ็บแล้วพลังเมื่อครู่ที่เสิ่นหรัวแสดงออกมา ถ้ายังสู้กันต่อไป คง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสิ่นหรัวอีกแน่นอน

สำหรับเสิ่นหรว รออีกสักพักค่อยจัดการ

ธาวเอ๋อชอบ ก็ส่งไปให้เขาบนเตียง ไม่ชอบจะ ฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้

ท่านพ่อที่เป็นปรมาจารย์จ่วยพูดออกมาแล้ว เสิ่นธาวจึงไม่ปฏิเสธอีก มองเสิ่นหัวอย่างโหดร้าย “กล้าทำร้ายข้า เจ้ารอข้าก่อน ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น ตอนที่อยู่บนเตียง!”

“เจ้าหาที่ตาย!”

คำพูดแย่ๆของเสิ่นธาว ทำให้สีหน้าของเสิ่นหรัว เปลี่ยนไป ก็อยากจะเข้าไปโจมตีเสิ่นธาวอีกครั้ง

แต่ตอนนี้ การบีบรัดที่แทบจะทำให้เธอตัวสั่น ครอบคลุมตัวเธอไปทั้งร่างในทันที ทำให้เสิ่นหรัวไม่ กล้าขยับอีกครั้ง

แต่ต่อมา อีกพลังหนึ่ง ก็กำจัดการบีบรัดที่ ครอบคลุมร่างกายของเธอ ทำให้เสิ่นหรัวรู้สึกว่าร่างกาย เบาขึ้นแล้ว

เสิ่นหรัวมองเสิ่นเสี้ยงหรุงที่นั่งอยู่ที่ตำแหน่งของ หัวหน้า สายตาปรากฏความซาบซึ้งใจ

เธอคิดว่า เมื่อครู่เป็นเสียงของท่านปู่ที่สอน ตนเอง อันที่จริง ในฝั่งของพวกเธอ ก็มีเพียงท่านปู่เสิ่น เสี้ยงหรุงเท่านั้นที่เป็นปรมาจารย์ช่วย จึงมีความเป็นไปได้ที่จะใช้วิธีการลึกลับพวกนี้

เกรงว่าจะมีแค่ปรมาจารย์จ่วยเท่านั้น ถึงจะช่วย แนะนำให้เธออย่างกระจ่างชัดได้

นอกจากนี้ เสิ่นหรัวก็คิดไม่ออกถึงบุคคลที่สอง แล้ว

สำหรับเสียงนั้นที่ไม่ใช่ของท่านปู่ เธอกลับไม่ได้ คิดอะไรมาก เพราะแต่ก่อน เสิ่นเสี้ยงหรุงเคยพูดกับพวก เขามาก่อน ตอนที่พลังภายในฝึกฝนพลังเวทย์มนต์จน ลึกซึ้งอย่างถึงที่สุดแล้ว ก็จะได้ยินเสียงจากความว่าง เปล่าที่อยู่ไกลๆได้ แต่ทักษะเสียงลอยอย่างนี้ อาจจะก่อ ให้เกิดน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“ท่านพ่อ นี่เป็นยาเพ้ยหยวนที่ยอดเยี่ยม!”

หลังจากเสิ่นธาวกระโดดลงมาจากเวทีแข่งบูโด ก็ มาถึงที่ด้านหน้าของเสิ่นเสี้ยงซิงโดยตรง พูดเสียงทุ่ม

ต่ำ

“อะไรนะ?” เสิ่นเสี้ยงหรุงคิดว่าดนเองฟังผิดไป

แล้ว

เสิ่นธาวส่งขวดเล็กๆขวดนั้นให้เสิ่นเสี้ยงซิงทันที แค่เสิ่นเสี้ยงซิงเปิดดู กลิ่นหอมเข้มข้นของยาก็ลอยออก

มา

เขารีบเทยาเม็ดออกมาทันที

ในมือปรากฏยาเม็ดหนึ่งที่เป็นประกาย ยาเม็ดที่ สวยงามอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ กลิ่นหอมเข้มข้นของยาพุ่งใส่จมูก ทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาคึกคัก

นี่. .นี่ยังเป็นยาเพ่ยหยวนที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย! แม้จะใช้พลังที่เด็ดเดี่ยวของปรมาจารย์ช่วยเสิ่น

เสี้ยงซิง ลมหายใจของเขาก็ยังคงถี่ขึ้นมา

“ให้ข้าดูหน่อย!” ตอนนี้ ผู้เฒ่าสีหน้าอิมครีมคน หนึ่งที่อยู่ด้านข้างเงินเลี้ยงซิง พูดขึ้นเรียบๆ

สีหน้าของเสิ่นเสี้ยงซิงเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แต่ยังส่งยาเพ้ยหยวนที่ยอดเยี่ยมนี้ไป

ผู้เฒ่าดูๆ แล้วก็ดูด พูดออกมาเบาๆ “ยาเม็ดนี้ ก็ ทำเป็นของกำนัลเพิ่มเติมเถอะ!”

เสิ่นเสี้ยงซิงตกตะลึง แสดงสีหน้าแววตาออกมา อย่างเลือนลางครู่หนึ่ง แต่ก็โดนเขาระงับกลับไปแล้ว

“ในเมื่อเจ้าหลี่ชอบ ก็ให้เจ้าหนี้ได้!” เสิ่นเสี้ยงซิง

พูด

เสิ่นสาวที่ยโสโอหัง แม้ว่าตอนนี้จะปวดใจจน

เลือดจะหยดออกมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร โดนผู้เฒ่าคนนี้ที่ท่านพ่อของเขาเรียกว่าเจ้าหลี่ ต่อให้เป็นท่านพ่อ ก็ยั่วแหย่ไม่ได้ อย่างที่พูดกันมาว่า

เมื่อห้าปีก่อน ก็ยังเป็นปรมาจารย์ท่านหนึ่ง

ต่อมาได้รับบาดเจ็บ ก็เลยตกระดับ จึงตกจากขั้น ปรมาจารย์ลงมา แต่แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ถือว่าเป็นปรมา จารย์จริงๆ แต่การฆ่าปรมาจารย์จ่วยทั่วไป ยังคงเป็น เหมือนการฆ่าไก่ฆ่าสุนัข
นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไม ท่านพ่อเขา จึงให้ สัญญาว่าจะเชิญเขามาอีก

มีเขาอยู่ด้วย การยึดตำแหน่งหัวหน้าของตระกูล เสิ่นกลับมา ก็ปลอดภัยแน่นอน

ปรมาจารย์ไม่ออกตัว ใครจะกล้าสู้

ท่าทางของเจ้าหลี่กับเสิ่นเสี้ยงซิงพอใจเป็น อย่างมาก

ใบหน้าที่อึมครึม ปรากฏรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัว ออกมา

ในเมื่อเชิญเขามาช่วย นั่นก็ต้องเตรียมตัวที่จะ โดนเขาควบคุมให้ดี เขายังคาดหวังว่าจะมีสักวันที่ได้ กลับไปขั้นปรมาจารย์อีกครั้ง รอให้เสิ่นเสี้ยงซิงแย่ง ตำแหน่งหัวหน้ากลับมาได้ เขายังคิดจะเอาของอื่นๆจาก ตระกูลเสิ่นไปอีกด้วย

“เสิ่นเสี้ยงหรุง ในเมื่อการแข่งขันระหว่างรุ่นหลัง จบลงแล้ว งั้นก็มาคุยเรื่องตำแหน่งหัวหน้าของตระกูล เถอะ เรื่องที่จะถอนตัวให้คนอื่นรับตำแหน่งแทน” เสิ่นเสื้ ยงชิงมองเสิ่นเสี้ยงหรุงที่นั่งอยู่ที่นั่งแรก สายตาเปล่ง ประกาย

ตำแหน่งนั้น สุดท้ายก็ต้องเป็นของเขา

“เปลี่ยนหัวหน้าของตระกูล ไม่ใช่ไม่ได้ ข้ายก ตำแหน่งให้เสิ่นหมิงเฟย เสิ่นหมิงเฟยก็สามารถยกให้ คนอื่นได้ แค่เขามีความสามารถมีกำลังที่จะทำหน้าที่ หัวหน้าตระกูลเสิ่นของข้า”เสิ่นเสี้ยงหรุงมองเสิ่นเสี้ยงซิง ยิ้มเย็นชาพูดขึ้น: “ให้รับตำแหน่งแทน ให้ความ สำคัญกับคำว่าคุณธรรมสักหน่อย เจ้าที่ทำตัวเป็นคนมั่ว โลกีย์ไม่นึกว่าจะกล้าลงมือกับน้าที่เป็นครอบครัว เดียวกัน คนถ่อยๆคนหนึ่งที่โดนขับไล่ออกจากตระกูล

เสิ่นเจ้า คู่ควรอย่างนั้นหรือ?” ได้ยินเสิ่นเสี้ยงหรุงพูดเรื่องความอัปยศของเมื่อ ก่อนขึ้นมา เสิ่นเสี้ยงซิงก็สีหน้าเย็นชาทันที

“ข้ากลายเป็นปรมาจารย์จ่วยแล้ว เจ้าว่า ข้าคู่ควร ไหมล่ะ?” ในทันที เสิ่นเสี้ยงซิงก็ระเบิดพลังปรมาจาร ย์จ่วยออกมาอย่างกะทันหัน “ข้าจะแนะนำเจ้านะให้ ลูกชายของเจ้าเสี่ยวหมิงเฟย คืนตำแหน่งหัวหน้าตระกูล มาอย่างว่าง่าย ไม่อย่างนั้นวันนี้ข้าจะเอาเลือดมาล้าง หมู่บ้านเสิ่น!”

ถือโอกาสที่ประโยคนี้ได้จบลง เจ้าหลี่ที่อยู่ข้างๆ เสิ่นเสี้ยงซิง ก็ปล่อยการบีบรัดออกมา

ในทันที ลูกหลานของตระกูลเสิ้นทั้งหมด ราวกับ รู้สึกว่าบนไหล่มีพลังที่หนักหน่วงมาก กดทับเอาไว้จน พวกเขาหายใจไม่ออก เงียบสงัดเหมือนจักจั่นในหน้า หนาว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ