บทที่ 32 ใครส่งพวกแกมา

เพียะ!

ซูนเจ๋อพูดไปได้สักพักก็มีเสียงฝ่ามือดังก้อง กังวาน

ใบหน้าเขาถูกทิ้งรอยฝ่ามืออย่างชัดเจน

“หยวนหยวน คุณทำอะไร?”

ซูนเจ๋อมองซ่งหยวนหยวนด้วยความงุนงง

“คุณมันสัตว์นรก ฉันมันตาบอดเอง!”

ซึ่งเจี๊ยนโกก็ตบหน้าอีกด้านหนึ่งของซูนเจ๋อ เขา โกรธจนตัวสั่น

วันนี้เขาพาซูนเจ๋อมาขายหน้าจริงๆ

เขาคิดว่าลูกเขยสมบูรณ์แบบที่เขาเลือก จะ สามารถลงทัณฑ์ลูกเขยไร้ประโยชน์ของพี่ใหญ่ได้ ทว่าตอนนี้เขาพ่ายแพ้เสียแล้ว

ก่อนหน้านี้เขาคิดจะแสร้งหน้า แต่สุดท้ายกลับ พังไม่เป็นท่า!

แม้แต่เขายังต้องขอให้อีกฝ่ายทำการรักษาเขา

และผู้กระทำความผิดทั้งหมดนี้คือลูกเขยของเขา ลูกเขยคนที่ต้องการฆ่าคนในครอบครัวของเขาให้ตาย เพื่อโลภเอาทรัพย์สิน

น่าหัวเราะสิ้นดี
“พ่อ เกิดอะไรขึ้น? เฉินจิ้นใส่ร้ายผม..”

ซุนเจ๋อทำหน้าเขลา

“ฉันไม่ใช่เสือตัวเมีย ไม่ได้ดูธรรมดา ทั้งยังไม่ได้ เจ้าอารมณ์ คุณกล้าทำร้ายพ่อแม่ของฉันวันนี้ฉันจะฆ่า คุณ!” ซึ่งหยวนหยวนระเบิดอารมณ์

ทันใดนั้นสองฝ่ามือก็ฟาดลงไปใบหน้าของซูน

เจ๋อ

ซูนเจ๋อนิ่งไปสักพัก

ซึ่งหยวนหยวนรู้ความลับเหล่านี้ได้อย่างไร?

เขาจำได้ว่าตัวเองเหมือนหมดสติไป แล้วหลัง จากนั้นเขาพูดอะไรออกไปบ้าง?

หรือว่า?

ซูนเจ๋อตกตะลึงไปชั่วขณะ

เขาจำได้ลางๆแล้ว

จบแล้ว!

เขาเงยหน้ามองไปทางเฉินจิ้น สายตาทั้งสอง เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“บอกมา เมื่อกี้นายใช้วิธีชั่วร้ายอะไร นายกล้าพัง แผนการฉัน ฉันจะฆ่าแก!”

ซูนเจ๋อพุ่งตัวไปหาเฉินจิ้นเหมือนคนบ้า

เขารู้ว่าเมื่อเรื่องทุกอย่างถูกเปิดเผย อนาคตเขา จบสิ้นแล้ว ทั้งหมดที่เขาทำหมดสิ้นแล้ว
ซึ่งเจี๊ยนโก้ไม่อาจปล่อยเขาไปได้

“ไม่เจียมตัว”

เฉินจิ้นหัวเราะเย็นชา

เมื่อซุนเจ๋อมาประชิดตัว เขาก็ยกขาขึ้นเบาๆ

จากนั้นร่างของซูนเจ๋อก็กระเด็นออกไป

หน้าอกยุบลงไป

“อา!”

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องที่ดังกังวานก็ดังขึ้นทั่ว

ห้อง

อาหารค่ำในงานเลี้ยงคืนนี้กลายเป็นละครตลก อย่างสมบูรณ์แบบ

อุตส่าห์พาลูกเขยมาอวดเพื่อคิดจะแสร้งกวนใจ ซึ่งเจี๊ยนโก๋ แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นเรื่องตลก

งานเลี้ยงอาหารค่ำจบลงอย่างรวดเร็ว ซ่งเจี้ยน หยวนและฉินเส็งเจียวก็พากันกลับบ้าน

เฉินจิ้นและซ่งซึงเย็นนั่งด้วยกันที่บ้านสักพักก็ พากันแยกย้าย

หลังจากที่ซ่งซึงเหย็นและเฉินจิ้นแต่งงานกัน พวกเขาก็ได้ซื้อบ้านข้างนอกเพื่ออยู่กันตามลำพัง

บนรถ ซ่งชึ่งเหย็นและเฉินจิ้นไม่ได้คุยอะไรกัน

เลย
ซึ่งซึ่งเห็นรู้สึกกลัวเฉินจิ้นมากและนึกถึงเรื่อง หย่ากันอีกครั้ง

“ระวัง!”

ยิ่งนานวันบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองก็ยิ่ง อึดอัด ทันใดนั้นเฉินจิ้นก็ตะโกนขึ้นมา

ในเวลานี้ ช่วงทางแยกที่เพิ่งผ่านไป อยู่ๆก็มีรถ บรรทุกที่ขับด้วยความเร็วสูงพุ่งมาตัดหน้า

ถ้ารถBMWคันเล็กของซ่งซึงเห็นโดนรถบรรทุก ขนาดใหญ่ความเร็วสูงคันนี้ชนเข้า ในตอนนั้นกระดูกทั้ง ร่างคงแหลกละเอียดไปหมดแล้ว

ทันใดนั้นซ่งซึงเหย็นก็กำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่ เกิดขึ้น

เฉินจิ้นรีบยื่นมือมาจับพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว

รถของพวกเขาพุ่งออกไปทางซ้ายทันที เพราะ ความเร็วที่เร็วเกินไป อีกนิดเดียวรถก็อาจจะปลิวได้ และ มีการดริฟท์เก้าสิบองศา

ถึงกระนั้นก็ยังถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชนท้าย

ประโปรงหลังยุบลงไป รถพวกเขาหมุนไปอีก 2-3 รอบทำให้เกิดเสียงเสียดสีดังรุนแรงมาก จากนั้นก็ชนกับ ฟุตบาทถนนและหยุดลง

ในเวลานี้ผู้ชายแข็งแรงสองคนลงมาจากรถ

บรรทุก

หนึ่งในนั้น บนแขนที่เผยออกมาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

ส่วนอีกคนมีรอยมีดบาดลึกบนใบหน้าของเขา

หากสังเกตดูชายทั้งสองจากรูปร่างหน้าตาของ พวกเขา ก็รู้ได้ว่าพวกเขาเป็นคนดุร้ายและร่างกายถูกใช้ งานหนัก

หลังจากที่ลงมาจากรถ พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้ พูดพร่ำอะไรมาก หยิบปืนพกหันไปทางตำแหน่งที่นั่ง รถBMWและยิงไม่ยั้ง

ปืนพกมีที่เก็บเสียงจึงไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออก

มา

“ตายหรือยัง?” ชายผู้มีรอยแผลมีดและกระสุนที่ แขนพูดด้วยความสงสัย

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงของกระสุนเจาะ

ร่างกายมนุษย์

แต่ถ้าหากมองตามเหตุผลแล้ว อุบัติเหตุร้ายแรง แบบนี้ ทั้งสองคนในรถไม่มีทางหนีรอดได้

บวกกับปืนที่ใช้ยิงเมื่อครู่นี้ ยังไงทั้งสองก็ต้อง ตายโดยไม่ต้องสงสัย

“ไม่ถูก!” ชายที่มีรอยมีดเป็นที่หน้าก็พูดออกมา

ทันใด

ในขณะนี้ทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงการฆาตกรรม

ฆาตกรรม!
“พวกแกเป็นคนของตระกูลหวางหรือคนของตระ กูลเหอ?” เสียงที่เยือกเย็นและไร้ความปราณีเข้ามาในหู ของพวกเขา เสียงนั้นแฝงด้วยไอสังหารที่รุนแรง

พวกเขาทั้งสองใจสั่นโครมและหันไปมองที่ แหล่งกำเนิดของเสียงทันที

เห็นเพียงผู้ชายและผู้หญิงยืนอยู่ข้างหลังพวก

เขา

ทั้งสองยังคงมีสภาพร่างกายครบถ้วน!

“เป็นไปได้อย่างไร?” ชายที่มีรอยมีดบนหน้า ตกใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา

พวกเขาลงจากรถตั้งแต่เมื่อไหร่ และหนีไปอยู่ ข้างหลังพวกเขาเมื่อไหร่กัน?

ไม่ว่าใครเป็นคนส่งพวกแกมา ยังไงคืนนี้พวกแก

ก็ต้องตาย!”

เฉินจิ้นจ้องไปที่ทั้งสองด้วยดวงตาที่เปล่ง

ประกายกระหายเลือด

เขาจะฆ่าคน!

ซึ่งชีงเหย็นที่ยืนด้านข้างยังคงหวาดกลัวจนถึง

ตอนนี้

หากตอนนั้นเฉินจิ้นไม่ได้อุ้มเธอออกไปในทันที และวิ่งออกจากรถด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ในเวลานี้ เธอและเฉินจิ้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้ !

“อวดดี!”
แม้ว่าชายที่มีรอยมีดบนหน้าจะตกใจและสงสัยว่า เฉินจิ้นหนีออกจากรถมาได้อย่างไร แต่หลังจากจับอาวุธ ในร่างกายของเขาแล้ว ในใจของเขาก็สงบมากขึ้น

เขาเป็นถึงทหารรับจ้างคอยรับฝนกระสุนอยู่ใน สนามรบที่ต่างประเทศ เป็นราชาทหารดวงแข็ง

“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าพวกแกลงจากรถได้อย่างไร แต่ก็ เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว พวกแก ตายซะเถอะ!”

รอยยิ้มที่น่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายที่มีรอย มีดบนหน้า รอยมีดนั้นช่างเข้ากับใบหน้าของเขาเหมือน กับเป็นปีศาจนรก

หลังจากชายที่มีรอยมีดบนหน้าพูดจบ

ทันใดนั้นทั้งสองก็ดึงปืนออกมา

หันไปทางเฉินจิ้นและลั่นไกอย่างต่อเนื่อง ในระยะทางสั้นๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเลี่ยงกระสุน

กระสุนทุกนัดเล็งไปที่หัวใจเฉินจิ้น

ได้

ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองเป็นผู้นำทหารรับจ้างและ พวกเขามีระดับยศทางการทหาร

ไม่ว่าจะเป็นทักษะหรือความแม่นปืน แน่นอนว่า พวกเขาไม่พลาด

อย่างไรก็ตามด้วยระยะทางเพียงไม่กี่เมตร แม้ หลับตาก็สามารถยิงเข้าเป้าได้ทุกช็อต
ในขณะที่ลั่นไกปืน กระสุนเจาะไปที่หน้าอก ทั้ง สองดูเหมือนจะเห็นรูม่านตาของเฉินจิ้นคลายลง ใบหน้า ไร้ความกังวลล้มลงไปจมอยู่ในกองเลือด

“ถ้าพวกแกไม่รู้วิธีลงมืออื่นนอกจากปืนแล้วล่ะก็ พวกแกก็ไปตายซะ!”

อย่างไรก็ตามในขณะที่ทั้งสองรู้สึกว่างานนี้เสร็จ สมบูรณ์อย่างง่ายดาย

แต่พอเสียงที่โหดร้ายดังก้องกังวานผ่านหูของ พวกเขา

ทันใดนั้นพวกเขาก็พบว่า

ด้านหน้าของพวกเขายังมีเงาครึ่งหนึ่งของเฉิน

จิ้น

เป้าหมายที่พวกเขายิงเป็นเพียงภาพลวงตา

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียง ชั่วพริบตาเดียวทั้งสองก็ รู้สึกถึงความตายที่แผ่ปกคลุม

“คนที่ไหนจะเคลื่อนไหวเร็วได้ขนาดนี้ เร็วถึง ขนาดทิ้งเงาไว้เลยหรือ?”

ชายที่มีรอยมีดบนหน้าพูดอย่างเหลือเชื่อ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถหาคำตอบได้

หลังจากกระพริบตาถามคำถามนี้ แววตาทั้งสอง ของชายที่มีรอยมีดบนหน้าเปลี่ยนเป็นไร้แววตา เหมือน โลกทั้งใบกลายเป็นภาพขาวดำ จากนั้นก็เริ่มมีดขึ้น เรื่อยๆ
ถึงตายเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินจิ้นถึง เคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้

เขาจะตายได้อย่างไร?

ด้วยความคลางแคลงใจ เขาใช้ชีวิตเป็นทหาร รับจ้างมานานหลายปี ทั้งชื่อและความโด่งดังในแวดวง ทหารราวกับอุกกาบาต

และทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจินตนาการไว้ ถึง แม้ว่าเขาจะตายก็ต้องตายอย่างมีเกียรติ

แต่นี่เป็นการตายที่ไร้ค่า จากไปโดยไร้สุมเสียง

จนกระทั่งชายที่มีแผลบนหน้าล้มลงไป อีกคนที่ อยู่ด้านข้างก็เริ่มมีปฏิกิริยา

ไม่รู้ว่าเฉินจิ้นปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของพวกเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่

“แก แกเป็นคนหรือผีกันแน่?”

เขาฆ่าคนนับไม่ถ้วนและไม่เคยพบคู่ต่อสู้แบบนี้ มาก่อน เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ มนุษย์ทั่วไปย่อมยากที่

จะเข้าใจ โดยปกติเขาก็เร็วมากอยู่แล้ว ขนาดอยู่ห่างออก

ไปเพียงแค่สิบเมตรก็ยังเลี่ยงกระสุนได้ แต่เมื่อเทียบกับเฉินจิ้นแล้วราวกับอยู่คนละโลก

ไม่ถูก นั่นแทบจะเทียบกันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ถึงเฉินจิ้นจะเร็วแค่ไหน ก็ไม่น่าจะเร็วได้ขนาดนี้

นี่มันเร็วจนน่ากลัวเกินไปแล้ว

“จำไว้ ฉันเป็นผี!”

คำพูดของเฉินจิ้นเหมือนหลุดออกมาจากสำนัก หวงฉวย ทำให้เขากลัวจนตัวสั่น

“ตอนนี้บอกฉันมาได้แล้ว ใครเป็นคนส่งพวกแก

มา?”

ด้วยเสียงที่เย็นชาและไร้ความปรานีของเฉินจิ้น มือขวาของเขาก็ระเบิดเป็นละอองเลือด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ