บทที่ 285 ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ

เมื่อหัวทรงเห็นสิ่งนี้ รูม่านตาของเขาก็หดลงเล็กน้อย ต้องการที่ จะลงมือไหม?

หากเฉินจิ้นตกอยู่ในมือของหอการค้าเซ็นคาง งั้นตำรากระบี่ ตาเหยี่ยม หอการค้าเซ็นคางก็จะได้รับมัน

ในขณะที่หัวทรงกัดฟัน และเขาก็ได้ตัดสินใจ

เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เห็นขอบฟ้า ทันใดนั้นแสงดาบก็ปรากฏขึ้น

ราวกับว่าทางช้างเผือกที่ห้อยลงมาจากฟ้า มันดูยิ่งใหญ่และ

งดงาม โดยไม่เห็นจุดเริ่มต้นและจุดจบ!

* บังอาจรังแกศิษย์น้องของผม ตาย!”

เมื่อแสงดาบปรากฏขึ้น เสียงที่ทำให้ผู้คนสั่นสะท้านที่ฟังดู เหมือนมาจากนรก ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ภูเขาและแม่น้ำหักด้วยดาบหนึ่งดาบ

ผ่าทั่วฟ้า!

แม้แต่พื้นดินที่มีหลายพันเมตร ภายใต้ตาบนี้ มีรอยแตกที่ มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าและมันก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

สําหรับฝ่ามือพลังจิตขนาดใหญ่ของหลอง มันถูกดาบตัดออกจากกันโดยตรง!

พังยับ!

กลายเป็นความว่างเปล่า

หลังจากนั้น ชายหนุ่มรูปหล่อในชุดดำก็ปรากฏตัวต่อสายตา

ของทุกคน เดินมาทีละก้าวอย่างช้าๆ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนจะค่อยๆช้าๆ แต่ที่จริงแล้ว หนึ่งก้าว

นั้นอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร

ในพริบตา เขาก็มาถึงตรงหน้าเฉินจิ้น

หัวหนึ่งที่กำลังจะลงมือก็หยุดนิ่ง

“นี่….นี่คือพลังที่แท้จริงของตำรากระบี่ตาเหยี่ยน……

หัวทรงพิมพา

สายตาที่มองชายหนุ่มรูปหล่อในชุดดำคนนั้น เต็มไปด้วย

ความตกตะลึง

และหลี่จง เหมือนพบศัตรูในชั่วพริบตา

รูม่านตาหดทันที!

ทำไมแข็งแกร่งขนาดนี้?

เขารู้ว่า ที่เฉินขึ้นนิ่งสงบขนาดนี้ เขาต้องมีที่พึ่งพาและความ เป็นไปได้ที่ใหญ่ที่สุดก็คือศิษย์พี่แตนเงินให้คนนี้ของเฉินจิ้น

ดังนั้น หลีจงจึงระวังอย่างลับๆ
อย่างไรก็ตาม หลี่จงคิดไม่ถึงว่า ศิษย์พี่ที่อยู่ในขั้นต้นแดนเงิน ให้ของเฉินจิ้นจะแข็งแกร่งขนาดนี้

พลังวิชาของเขาคือขั้นต้นแดนเงินให้ แต่ตอนนี้ ดาบเมื่อกี้ ทำให้เขารู้สึกเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่มาก!

” คุณเป็นใคร?”

หลี่จงกล่าว

ในเวลาเดียวกัน ได้ปกป้อง ไม่ตงเซ็นไว้ด้านหลังของเขา

“ถาม!”

ชายชุดด่า เสียงเย็นชามาก

เงินเต้าที่เปลี่ยนหน้าตาแล้ว

เป็นเต้ามองไปที่เฉินจิ้น “ศิษย์น้องวันนี้ ผมจะทำให้คุณรู้ว่า อะไรคือตำรากระบี่ตาเหยี่ยนที่แท้จริง นภาแตกเมื่อกี้ของคุณนั้น ยังด้อยไปหน่อย!”

เฉินจิ้นเบะปากเล็กน้อย

เมื่อหลีจงได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “พี่เป็นเจ้า ผมคือเงินคาง…”

“พี่อะไรบ้าน ไปตายซะ!”

เงินเต้าตะโกนอย่างกะทันหัน

ไม่มีตามอยู่ในมือ!
สองนิ้วมารวมกันและนิ้วเข้าด้วยกันสร้างเป็นดาบ

ออกไป

ทันใดนั้น ที่ปลายนิ้วของเป็นเต้าและยิงแสงดาบยาวสามนิ้ว

ออกไป

ดูเหมือนธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าจะฉีกโลกออกจากกัน

ให้ผู้คนรู้สึกถึงอำนาจสูงสุดของการกลั่นแกล้งท้องฟ้า

ไม่อาจต้านทานได้

หลังจากนั้น แสงดาบยาวสามนิ้วนี้ก็ยังออกมาด้วยออร่ากำลัง ของดาบกะทันหัน ทิ้งแสงสีทองสว่างไสวไว้ ทะลุท้องฟ้าและตรง ไปที่หลี่จง

สีหน้าของหลีจงก็เปลี่ยนไปอย่างมากอีกครั้ง

คุณชาย ถอย!”

หจงส่งเสียงคำรามออกมา แทนที่จะถอยกลับพุ่งเข้าไป ส่วน หอกสีเงินของไม่ตงเซินก็ปรากฏขึ้นในมือของหลวง

หลังจากนั้น หลี่จงก็ถือหอกสีเงินและพลังจิตอันยิ่งใหญ่ใน ร่างกายของเขา ก็หลั่งไหลเข้าไปทันที

จากนั้น โจมตีออกไป

ดอกสีเงินในมือของเขา ก็กลายเป็นแสงสีเงินที่แพรวพราว อย่างมาก ฉีกผ่านความว่างเปล่า เผชิญหน้ากับการโจมตีของ ดาบเล่มนั้นของเวิ้นเต้า
ตูม!”

หนึ่งทองและหนึ่งเงิน แสงสองต่อสู้กันในความว่างเปล่า

ทันที

ส่งเสียงดังก้อง

ความว่างเปล่าระเบิดออกมา

และหอกสีเงินยาวสามเมตร ภายใต้กาลังของคาบสีทอง ต่อ ต้านได้เพียงชั่วครู่และมันก็แตกออกเป็นชิ้นๆ

ในที่สุด มันก็กลายเป็นเศษเงินจำนวนนับไม่ถ้วน

สาดไปทั่วทุกทิศ!

และกําลังของคาบสีทอง แม้ว่ามันจะจางลงไปมาก แต่ออร่า ของมันก็ยังไม่ลดและมุ่งตรงไปหาหลวง

สีที่เคร่งขรึมในดวงตาของหลวงนั้น เพิ่มมากยิ่งกว่า

คราวนี้ ตบออกไปโดยตรง

รอยฝ่ามือที่มีพลังปกคลุมท้องฟ้า ปกคลุมกำลังของดาบสีทอง

อีกครั้ง

นี่จึงทําลายล้างดาบที่เวิ่นเต้าส่งออกมาอย่างสมบูรณ์

ไม่ตงเป็นกลืนน้ำลายอย่างไม่สามารถควบคุมได้ มีเหงื่อ ปรากฏบนหน้าผากของเขา
ภายใต้การโจมตี ลุงหลี กลับแพ้งั้นหรือ?

ไม่ตงเซินรู้สึกตกใจเล็กน้อย

เหตุผลที่เขาสามารถเย่อหยิ่งและทำตามใจได้ทุกหนทุกแห่ง เพราะเขาเป็นนายน้อยของหอการค้าเซ็นคาง นอกจากมีภูมิหลัง ที่แข็งแกร่งแล้ว หลี่จงที่อยู่เคียงข้างและปกป้องเขาทุกย่างก้าว ก็

ยังเป็นปัจจัยสำคัญหนึ่งในนั้นเช่นกัน

แต่ตอนนี้ เขากลับสู้ไม่ไหวอีกฝ่าย

ที่สำคัญคือ อีกฝ่ายยังคงมีเจตนาฆ่าที่รุนแรง

อารมณ์ของโม่ตงเซินผันผวนเล็กน้อย

ความรู้สึกไม่ดี เกิดขึ้นในใจ

* รับมือดาบของผมอีกตาบ!”

ในขณะนี้ เป็นเต้า ก้าวข้ามระยะทางหนึ่งร้อยเมตรอีกครั้งและ ปรากฏตัวข้างๆหลี่จง

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ เป็นเต้าไม่ได้นิ้วของเขาเป็นดาบอีก

ฟินมันออกด้วยดาบ

กำลังของดาบ ปรากฏขึ้นในมือของเขาโดยตรง

ถูกเวิ่นเต้าถือไว้ในมือ

มันเหมือนแส้ขาว

ใช้กำลังของดาบนี้ เป็นแส้ เฆี่ยนไปยังหนึ่ง โดยตรง
พื้นที่ที่กำลังดาบข้ามผ่าน ช่องว่างก็ระเบิดออก

เดือดพล่าน

มันเป็นเพียงเศษคลื่น ก็ทำให้ไม่ตงเป็นที่อยู่เบื้องหลังหลวง รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขากำลังจะฉีกขาดออกจากกัน

มันเจ็บ!

สีหน้าของหลี่จงเปลี่ยนไปอีกครั้ง

หากต้องต่อสู้กันแบบนี้ ภายใต้การต่อสู้แดนเงินได้ทั้งสอง เศษพลังนั้นอาจทําให้เขาตายนับครั้งไม่ถ้วน

“เพื่อนเต๋า หยุดต่อสู้แล้วมาคุยกันหน่อยได้ไหม? ”

หลี่จงกล่าวอย่างร้อนใจ

อย่างไรก็ตาม ค่าตอบสำหรับเขามีเพียงประโยคเดียว

“ คุยพ่อมึงสิ!”

เงินเต้า หล่อมาก เหมือนชายหนุ่มที่เป็นสุภาพบุรุษ แต่คำพูด ของเขา ต่างจากภาพลักษณ์ของเขาอย่างมาก

สีหน้าของหลี่จงก็มืดลงมาเช่นกัน

“คุณคิดว่าผมกลัวคุณจริงๆเหรอ? ในเมื่อคุณไม่รู้ที่ต่ำที่สูง งั้น

ก็มาสู้กันสักทีเถอะ!!

เสียงแหบแห้งของหลาง ปนเจตนาฆ่าไว้ด้วย

ไม่ว่าเป็นเต้าจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ก็ยังอยู่ชั้นต้นแดนเงินให้เท่านั้น ส่วนเขา แดนเงินไหนกลาง

หลีจงไม่ได้หลบ ก้าวออกไป บนมือของเขา พลังจิตพุ่งขึ้น กรง เล็บทั้งสองของเขา ในขณะนี้ กลายเป็นสีเงินเช่นเดียว ราวกับว่า ทำขึ้นมาจากเงินชั้นดี ยิงออกไปอย่างต่อเนื่อง ต้องการสู้กับ

กำลังของดาบแส้ของเงินเต้า

เขาต้องการเป็นคนควบคุม น่าสนามรบออกไปจากที่นี่

ในเวลาเดียวกัน ในขณะนี้ หลี่จงก็ส่งต่อไปยังโม่ตงเซ็นทันที “ไปเดี๋ยวนี้ กลับไปที่เมืองตงเส็ง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไม่ตงเซิน ไม่ลังเลเลย

ชุดเกราะสีเงินบนร่างกายของเขา เป็นชุดที่สมบูรณ์

รองเท้าสีเงินที่เท้า ยังเต็มไปด้วยแสงสีเงิน ทันใดนั้น คน ทั้งคนก็เปลี่ยนเป็นแสงสีเงินและถอยกลับไปยังทางที่มา

มีอาวุธวิเศษระดับสาม ความเร็วของเขาเทียบได้กับแดนเสี

นทง!

อยากหนี คิดว่าคุณหนีรอดไหม?”

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ในหูของไม่ตงเซินก็ได้ยินเสียงนี้

ต่อมา ดวงตาของ ไม่ตงเป็น ก็พร่ามัวในพริบตา

ทันใดนั้น ร่างในชุดสีดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

ไม่ตงเซินก็เห็นเท้าหนึ่งข้าง
หรืออาจกล่าวได้ว่า เป็นได้รองเท้า

มันถูกพิมพ์ลงบนหน้าอกของเขาในทันที

ชุดเกราะสีเงินของเขา ลึกลงเล็กน้อยในชั่วพริบตา จากนั้น คนทั้งคนก็บินออกไปโดยตรง

พลังของเท้านี้ แม้ว่าส่วนใหญ่จะถูกต่อต้าน โดยเกราะสีเงิน

อย่างไรก็ตาม พลังที่เหลืออยู่ ยังคงทำให้ไม่ตงเซินรู้สึก กระอักเลือดในร่างกายของเขา ซึ่งไม่สบายตัวมาก

เป็นชั้นสูงสุดของแดนฝึกลมเหมือนกัน ด้วยเหตุใดเขาจึง แข็งแกร่งกว่าตนมากขนาดนี้?

ไม่ตงเซิน ตกใจมาก

แม้ในเมืองตงเส็ง มีคนรุ่นเดียวกันไม่กี่คนที่ทำให้เขาเกรง กลัว เกรงว่าจะไม่แข็งแกร่งเท่าเฉินจิ้นมั้ง

เพราะไม่ตงเซนเติบโตมาในกองเงินกองทอง แม้ว่าเขาจะมี พรสวรรค์สูง แต่เขาก็ไม่เคยประสบกับวิกฤตชีวิตและความตาย แม้ว่าจะมีคนฝึกการต่อสู้กับเขา แต่เขาก็ไม่เคยมีประสบการณ์ ในการฆ่ากันถึงชีวิต ท่าทีในการต่อสู้นั้น ด้อยกว่านักฝึกเดี่ยวที่ ล้มลุกคลุกคลานด้านนอก ที่มีวันนี้อาจไม่มีพรุ่งนี้

เมื่อเทียบกับเฉินจิ้น เจ้าแห่งโลกปีศาจที่ผ่านศึกมาหลายร้อย ปี ที่ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของจักรวาล มันเป็นความแตกต่างราวฟ้า

กับเหว
โดยเฉพาะก่อนที่ได้เห็นมัน เฉินจิ้นอีกความว่างเปล่าด้วยดาบ เดียว เอาชนะส่วนหนึ่งของฝ่ามือพลังจิตของหลาง ไม่ตงเป็นไม่ กล้าที่จะปลุกหัวใจในการต่อสู้กับเฉินจิ้นเลยแม้แต่น้อย

โม่ตงเซิน เกลียดเฉินจิ้นสุดขั้วในใจ

ถ้ามีโอกาส แทบรอไม่ไหวที่จะกินเลือดเนื้อและลอกหนังของ

เขา!

แต่ตอนนี้ ไม่ตงเซิน รู้สึกหวาดกลัว

หวาดกลัวและขี้ขลาด

“เฉิน … เฉินจิ้น ปล่อยผมไปเถอะ…”

โม่ตงเซินกล่าวทันที

“โอ้? ปล่อยคุณไป ทําไมผมต้องปล่อยคุณไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินจิ้นเพิ่มมากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม มันเต็มไปด้วยการถากถาง

ไม่ตงเงินถึงกับผงะ

เขามาโจมตีเฉินจิ้น

ทําไมเฉินจิ้นต้องปล่อยเขาไปด้วย

ไม่ตงเขิน ไม่เคยคิดทบทวนถึงเรื่องนี้เลย
ในฐานะนายน้อยและทายาทคนแรกของหอการค้าเซ็นคาง เขาไม่เคยคิดว่า วันหนึ่ง เขาจะต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เผชิญกับวิกฤตความเป็นความตายและขอความเมตตาจากคน อื่นเช่นนี้

ในตอนนี้ ในใจของเขา ความเกลียดชังที่มีต่อเฉินจิ้น เพิ่ม

มากขึ้น

คอยดูเถอะ

หลังจากที่กลับไปแล้ว ผมจะให้คุณชดใช้ให้สาสมแน่นอน อย่างไรก็ตาม ไม่ตงเงินไม่กล้าที่จะแสดงมันบนใบหน้าของ

เขา

จากหางตาของเขา เขาเหลือบไปเห็นหลีจงผู้ซึ่งถูกเป็นเต้ากด ไว้และพ่ายแพ้ต่อเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้กระทั่งเริ่มได้รับบาด เจ็บที่ร่างกายของเขาและเลือดก็กระเซ็น

โมตงเซินกล่าวอีกครั้งทันที “ผม…ผมขอร้องให้ปล่อยผมไป

เถอะ… ”

“ขอความเมตตาจากคนอื่น ก็ควรมีท่าทีในการขอความ

เมตตา!”

เงินจิ้นกล่าวประชดประชัน

สีหน้าของไม่ตงเซินเปลี่ยนไป

เขาเข้าใจความหมายที่เฉินพูดในชั่วพริบตา
เขาเคยทําสิ่งนี้มาก่อน

ให้คนอื่นคุกเข่าขอความเมตตา

เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่อยู่เหนือกว่าคนอื่น

สนุกกับการฆ่าคนอื่น

แต่ว่า ต้องการให้เขาคุกเข่าให้เฉินจิ้นหรือ?

ดวงตาของไม่ตงเซินกะพริบ

ในขณะนี้ ไม่ตงเซนเห็นว่าดาบยาวที่เหมือนหมึก ในมือของ เฉินจิ้น ขยับอีกครั้ง

บนนั้น มีออร่าแห่งการทำลายล้างที่สามารถทำลายทุกสิ่ง แผ่

ออกมา

ไม่ตงเซิน เหงื่อไหลออกทันทีที่หน้าผากของเขา

ไม่ต้องพูดถึงว่าเฉินจิ้นจะใช้วิธีอื่นๆ ที่เป็นเต้าใช้หรือไม่ ดาบ ของเฉินจิ้นเมื่อสักครู่นั้น “นภาแตก” โม่ตงเซินก็รู้ว่าเขาไม่ สามารถต้านทานมันได้

เขารู้สึกถึงภัยคุกคามร้ายแรงถึงชีวิต

โม่ตงเขิน ไม่ลังเลอีกต่อไปในทันที

คุกเข่าลงทันที

ตัวสั่น “ผม … ผมขอร้องคุณ ปล่อยผมไปเถอะ…”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ