บทที่ 57 ขออภัย ผมผิดไปแล้ว
เมื่อหลี่หมิงเฉิงได้ยินคำนี้ ดังนั้นเขาก็หันกลับไป มอง เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ขัดกับสถานที่นี้กำลังเดินมา อย่างช้าๆ
“นี่คือเฉินจิ้น!” คนข้างๆเขาเตือน
หลี่หมิงเฉิงพึ่งคิดได้”คุณคือเฉินจิ้น?”
เฉินจิ้นเหลือบมองเขาเมื่อได้ยินคำนั้นและไม่ สนใจเขาเลย
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของเฉินจิ้น ซ่งชิงเหย็นก็ ก้าวขาเรียวยาวของเธอด้วยความดีอกดีใจ
หุ่นเพรียวสวย สง่า!
“คุณมาแล้วเหรอ!”
เมื่อเธอเดินไปที่ด้านข้างของเฉินจิ้น ใบหน้าของ ซึ่งชิงเหย็นเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่อาจซ่อนไว้ได้
เธอคิดว่าเฉินจิ้นจะไม่มา
ซึ่งชิงเหย็นเพิ่งปฏิเสธเขาอย่างเย็นชาและตอนนี้ เธอหันกลับมาและทักทายเฉินจิ้นอย่างอ่อนหวาน ซึ่ง ทำให้สีหน้าของหลี่หมิงเฉิงมืดลงมาทันที
ทั้งในด้านฐานะ ความรู้ รูปร่างหน้าตา นิสัยใจคอ ส่วนไหนที่เขาแพ้เฉินจิ้น?
“ซึ่งเหย็น .. ” หลี่หมิงเฉิงตะโกนอีกครั้ง
เขาไม่ได้เห็นเฉินจิ้นเป็นสามีของซ่งชิงเหย็นเลย
“ซึ่งเห็นเป็นอะไรที่คุณสามารถเรียกเหรอ?” หลังจากที่หลี่เมิงเฉิงเอ่ยปากพูด คำพูดข้างหลังยัง ไม่ทันพูด เขาก็ถูกขัดจังหวะ
เฉินจิ้นมองเขาอย่างเย็นชา
หลี่หมิงเฉิงก็มองไปที่เฉินจิ้นด้วยสีหน้าที่เย็นชา
“ผมเรียกแล้วจะทำไมล่ะ?”
“คุณลองดูสิ! มันจะทำให้คุณประทับใจไม่รู้ลืมไป ชั่วชีวิต!”
เฉินจิ้นหัวเราะอย่างเย็นชา
“เป็นแค่ไอ้ขยะ ยังกล้าขู่ผมเหรอ?” หลี่หมิง เชิงม องเฉินจิ้น ราวกับว่าเขากำลังดูเรื่องตลก “ไอ้หนุ่ม รู้ไหม ว่าผมเป็นใคร?ก็คือชิงเหย็น..
และในครั้งนี้คำว่า “ซึ่งเหย็น” ออกมา
หลังจากนั้นคำพูดของหลี่หมิงเฉิงก็ถูกเขากลืน กลับไป
อันที่จริง เขาถูกบังคับให้กลืนลงไป
เสียงตบลงบนใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง ทำให้ เกิดเสียงที่ชัดเจนและดังก้องไปทั้งห้อง หลี่หมิงเฉิงถูกคนคนนี้ตบโดยตรง ยืนอย่างไม่
มั่นคงและล้มลงไปด้านข้าง
ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ใกล้ ๆ จับเขาไว้ เกรงว่าเขาจะล้มลงกับพื้นในท่าหมากินขี้
” คุณกล้าดีผมหรือ?” หลังจากที่หลี่หมิงเฉิง ทรงตัวได้แล้ว เขาก็ผลักคนที่จับเขาออกทันที จากนั้น มองไปที่เฉินจิ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
เฉินจิ้นมองเขา ราวกับว่าเขากำลังมองคน
ปัญญาอ่อน” ผมดีไปแล้ว คุณเปลี่ยนประโยคคำถามนี้ เป็นประโยคบอกเล่าเถอะ!”
“คุณมันหาที่ตายจริงๆ!” หลี่หมิงเฉิงโกรธมาก ถูก ตบต่อหน้าสาธารณชน นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ ของเขา
” แล้วอย่ามาโทษว่าผมไม่ให้ซึ่งเหย็น..”
หลี่หมิงเฉิงกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
อย่างไรก็ตามคำว่า “หน้า” ยังไม่ทันได้พูดออกมา ใบหน้าอีกข้างของเขาถูกตบอีกครั้ง
เสียงที่ดัง ความแรงในการตบ ทำให้หลี่หมิงเฉิง สูญเสียการทรงตัวอีกครั้ง
แต่คราวนี้ คนที่เพิ่งถูกเขาผลักออกไป ไม่ได้ไป พยุงเขาและคนอื่น ๆ ที่ชอบประจบเขา ไม่ทันที่จะพยุง เขา
หลี่หมิงเฉิงกระแทกโต๊ะข้างๆ ทำให้โต๊ะเครื่อง ดื่มล้มลง จากนั้นก็กลิ้งไปกับพื้น
เหล้าไวน์และเครื่องดื่มต่างๆสาดบนตัวของเขา
ดูมอมแมมเหลือเกิน ดูตลกเหลือเกิน!
“อำ!”
หลี่หมิงเฉิงรู้สึกจะบ้าแล้ว
เขาเคยถูกคนอื่นฉีกหน้าแบบนี้ไหม?
เคยอับอายขายหน้าในที่สาธารณะเช่นนี้ไหม
หลี่หมิงเฉิงรีบลุกขึ้น ร่างกายของเขาเปียกไป หมด ใบหน้าทั้งสองของเขาบวมและรอยฝ่ามือทั้งสอง นั้นชัดเจนมาก
เหมือนหมาตกน้ำชัดๆ ไม่เหลือภาพลักษณ์หล่อ รวยสูงเหมือนก่อนหน้านี้
“บอกแล้วว่าซึ่งเย็นสองคนนี้ คุณไม่มีสิทธิ์เรียก แต่คุณก็ยังจะเรียก สำนึกผิดหรือยัง? ” เฉินจิ้นถอน หายใจและพูดอย่างหมดหนทาง
ดูเหมือนว่าตอนที่ตบหลี่หมิงเฉิงไป ไม่ใช่เขา เป็นคนทำ
หลี่หมิงเฉิงมองเฉินจิ้นด้วยใบหน้าซีดเขียว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เฉินจิ้นกล้าที่จะ ทำให้เขาอับอาย เขาได้ตัดสินประหารชีวิตเฉินจิ้นไป แล้ว
แม้ว่าเขาจะใช้เงินหลายร้อยล้าน เขาก็จะไม่ลังเล ที่จะจ้างนักฆ่า ฆ่าไอ้สัสเฉินจิ้น
ซึ่งชิงเหย็นต้องเป็นของเขา!
ดูเหมือนว่าคุณจะยังไม่ยอมนะ งั้นผมจะตบคุณ จนกว่าคุณจะยอมรับ!” เฉินจิ้นพูดจางๆ อีกครั้ง
ในตอนนี้หลี่หมิงเฉิงไม่ได้ให้โอกาสเฉินจิ้นตบ เขาอีกต่อไป ถอยหลังสองก้าวทันที คนอื่น ๆ ที่ประจบและเลียขาเขาก็จับจ้องไปที่เฉิน
จิ้น
“ยาจกก็คือยาจก ก็ยังรู้จักแต่ใช้กำลัง!”
“รปภ อยู่ที่ไหน?
ซ่งชิงเห็นรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นเรื่องมัน
บานปลาย
เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินจิ้นจะลงมือแบบนี้
อย่างไรก็ตาม หัวใจเธอเต็มไปด้วยความสุขและ ความซาบซึ้ง
เฉินจิ้นเอาแต่ใจเช่นนี้ แม้แต่คนอื่นจะเรียกว่า “ชิง เหย็น” ก็ไม่ได้ ซ่งชิงเหย็นยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขและ พอใจมาก!
“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว!”
“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว!”
หมาที่ติดตามหลี่หมิงเฉิง เดิมที่จะแก้แค้นให้หลี่
หมิงเฉิงอย่างสาสม
ในเวลานี้ ถ้าออกตัวหน่อย ก็ดีกว่าการประจบใน
วันธรรมดาเป็นร้อยเท่าพันเท่า
แต่แล้ว พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ตอนที่พวกกำลังจะ พุ่งเข้าไปที่เฉินจิ้น ดวงตาของหลี่หมิงเฉิงก็หม่นลง ทันใดนั้นเขาก็ทำสิ่งที่ไม่คาดคิด
หลี่หมิงเฉิงคุกเข่าต่อหน้าเฉินจิ้น จากนั้นตบหน้า
ตัวเองอย่างรุนแรง
เกือบทุกครั้ง ใช้สุดแรงของเขา
ทุกครั้งที่เขาตบตัวเอง ปากของเขาจะพูดว่า
“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว!”
การกระทำเช่นนี้ของหลี่หมิงเฉิง ทำให้ทุกคนตก
ตะลึงในทันที
ทุกคนมองเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
หลี่หมิงเฉิง หัวหน้าของตระกูลหลี่ในเมืองเจียง โจว เป็นหัวหน้าตระกูลหลี่ที่อายุน้อยที่สุดในเจียงโจว หลังจากถูกลูกเขยที่แต่งเข้าไปในบ้านผู้หญิงตบหน้า เสร็จ กลับมาสารภาพความผิดของตนเองเช่นนี้
ยังคงตบตนเองอย่างดุเดือด
ยังคงตบอย่างรุนแรง ยังคงใช้แรงขนาดนั้น
เมื่อได้ยินเสียงตบหน้าดังขึ้น ทุกคนที่ได้ยิน ก็ รู้สึกเจ็บแทน
โลกนี้เป็นอะไรไป?
บรรดาผู้ที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างก็ตกตะลึง มีเพียงซงซึงเย็นและซูนโก๋อานเท่านั้นที่ไม่แปลกใจ
ไม่น่าแปลกใจเพราะทั้งคู่เคยได้เห็นเฉินจิ้นใช้วิธี ลึกลับบางอย่าง
การเคลื่อนไหวนี้ ดึงดูดความสนใจของทุกคนใน ห้องจัดเลี้ยงอย่างรวดเร็ว
เพราะว่า การเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นที่นี่ มันช่าง
ใหญ่จริงๆ
“แม่เจ้า นั่นมันหลี่หมิงเฉิงไม่ช่เหรอ?”
“ก่อนหน้านี้ เขาอายุไม่ถึง 30 ปีได้เข้ามาเป็น หัวหน้าตระกูลและดำรงตำแหน่งท่านประธานหลี่ชื่อ กรุ๊ป ทำให้คนในเมืองเจียงโจวถึงกับครึกโครม ฮือฮา ทำไมเขาถึงคุกเข่าที่นั่นและตบตัวเองอย่างรุนแรงอย่าง นั้นละ??”
“ดูเหมือนว่าเขาจะคุกเข่าต่อหน้าคน ๆ นั้น ยอมรับผิดอยู่ คนนั้นคือใครเหรอ?”
ดูเหมือนว่าจะเป็นสามีของซ่งชิงเหย็น นี่มันเป็น ไปได้อย่างไร?”
… ···
จนกระทั่งหลี่หมิงเฉิงกำลังจะตบจนเลือดออกที่ ใบหน้าของเขา เฉินจิ้นยกมุมปากขึ้นและยิ้ม ดีดนิ้วเบา ๆ
จากนั้น ความเหม่อในดวงตาของหลี่หมิงเฉิงก็
หายไป
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้มือที่เขายกขึ้นได้ตบ
อย่างรุนแรงอีกครั้ง
ผัวะ!
เป็นเสียงที่คมชัดอีกครั้ง
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเกิดขึ้น
ในมือเจ็บอย่างเร่าร้อน
ใบหน้า เจ็บปวดสุดขีด!
หลี่หมิงเฉิง สับสนเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง
เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมผมถึงคุกเข่าอยู่บนพื้น?
ทำไมผมถึงตบตัวเอง?
ทำไมผมถึงบอกว่าผมผิดไปแล้ว?
ไอ้สัส เจ็บ!
หลี่หมิงเฉิงตกตะลึงก่อน แล้วจึงคิดขึ้นได้
“อ้าๆๆ! คุณใช้กลอะไรกับผม?ผมจะฆ่าคุณ !!!”
หลี่หมิงเฉิงยืนขึ้นทันทีและมองไปที่เฉินจิ้นด้วย ใบหน้าที่บ้าคลั่ง
ในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็คิดได้
ความทรงจำของคนที่คุกเข่าบนพื้น ขอโทษเฉิน จิ้นและตบตัวเองอย่างดุเดือดหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจ
ของเขาอย่างชัดเจน
ทันใดนั้น หลี่หมิงเฉิงกำลังจะระเบิด
เขาไม่สนใจภาพลักษณ์ใดๆอีกต่อไปแล้ว รีบพุ่ง ไปหาเฉินจิ้น มีเพียงความคิดเดียวในหัวคือเขาต้องการ จะฆ่าเฉินจิ้น
ต้องฆ่าเขาให้ตาย!
อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่หมิงเฉิงพุ่งเข้าไปหาเฉิน จิ้น เฉินจิ้นก็ยกขาขึ้นและเตะเท้าของหลี่หมิงเฉิงอย่าง นุ่มนวล ราวกับว่าเขาไม่ได้ใช้ความพยายามมากนัก แต่ หลี่หมิงเฉิงก็คุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง
” การรู้ข้อผิดพลาดตนเองและสามารถแก้ไขได้ มันยอดเยี่ยมมาก ในฐานะผู้นำตระกูลหลี่ ไม่จำเป็นต้อง คุกเข่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ผมหรอก!”
‘ยังไงผมก็ไม่ยกโทษให้คุณอยู่ดี!”
เฉินจินกล่าวเบา ๆ
อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำสองคำนี้ หลี่หมิงเฉิ งก็โกรธจนกระอักเลือดออกมาทันที
บรรดาผู้ที่มาดูแล้วได้เห็นฉากนี้และฟังคำพูด เหล่านี้ สายตาของพวกเขาเปลี่ยนไปเมื่อมองไปที่เฉิน
จิ้น
นี่ นี่มันคนอะไรกันนะ!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ