บทที่ 24 พวกขยะ

“ถ้ากล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน ตาย!”

เสียงนี้ ราวกับว่าเป็นเสียงที่มาจากนรก เหอเซ่า กับหวางฮ่าวรู้สึกเหมือนหูจะระเบิด

ทั้งสองคนตกใจจนตัวสั่นไปหมด

แต่ว่าซ่งชึงเหย็นกับซ่งชึ่งเหย็น กลับได้ยินเสียง ธรรมดาๆเท่านั้น

พวกเธอเบิกตาโพลง ทันใดนั้น ก็เห็นร่างที่คุ้น เคยปรากฏขึ้น

เฉินจิ้น เขา เขามาแล้วจริงๆเหรอ?

“เฉินจิ้น รีบหนีไปเดี๋ยวนี้เลย มีคนของพวกเขา ซุ่มอยู่เยอะมาก เดี่ยวนายจะตายเอานะ!”ซ่งชึงเหย็นรีบ ตะโกนเตือนเฉินจิ้นทันที น้ำเสียงแหบแห้งไปหมด

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินจิ้นจะมาช่วยพวกเธอ

จริงๆ

ทันใดนั้นก็เหมือนมีหมอกลอยขึ้นมาในดวงตา ของเธอ

“ฮ่าๆ เฉินจิ้น มาแล้วเหรอ ฉันก็ยังกังวลอยู่เลยว่า ถ้าเกิดว่าฉันเอากับเมียแกก่อน แล้วแกมาช้าไป ก็จะ พลาดฉากเด็ดๆไปนะสิ ตอนนี้แกก็มาได้ตรงเวลาพอดี”

เหอเซ่าหัวเราะออกมา
หลังจากนั้น มือที่ค้างอยู่กลางอากาศของเขาก็ ยื่นไปทางซ่งชิงเหย็นต่อ

แต่ว่าสายตาของเขากลับจ้องหน้าเฉินจิ้นเขม็ง เขาต้องได้เห็นสีหน้าของเฉินจิ้นอย่างชัดเจน ว่าการที่ ได้เห็นผู้หญิงของตัวเองโดนผู้ชายคนอื่นย่ำยีต่อหน้า ต่อตา อยากจะเห็นสีหน้าเคียดแค้นของมัน

แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นมากแล้ว

ถ้าเทียบกับผู้หญิงของเขาเองแล้ว เขารู้สึกตื่น เต้นกว่าเยอะเลย

การที่โดนตบหน้าสิบครั้งเมื่อครั้งที่แล้ว เหอเซ่า จำมันได้แม่น แต่ว่าตอนนั้นเหอสอง(ลูกชายคนรองตระ กูลเหอ) ก็เลยไม่กล้าลงมือทำอะไร ได้แต่จดจำความ พ่ายแพ้นั้นเอาไว้

แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่ได้เป็นแค่เหอสองอีกต่อไป

แล้ว

มันคือตระกูลเหอกับตระกูลหวาง ตระกูลที่มี อิทธิพลทั้งสองตระกูลมาร่วมมือกันเพื่อทำลายเฉินจิ้น แล้วทำไมจะสู้ไม่ได้ล่ะ

แต่ว่า สีหน้าเคียดแค้นของเฉินจิ้นที่เขา จินตนาการเอาไว้ กลับไม่ปรากฏออกมา

“ดูเหมือนว่า บทเรียนที่ฉันให้แกเมื่อคราวที่แล้ว มันยังไม่พอสินะ”

สีหน้าของเฉินจิ้นตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความดุร้าย

“ถ้ากล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน วันนี้ ฉันจะทำให้ แกได้ลิ้มรส ว่าอะไรที่เรียกว่าความโหดร้ายอะไรที่เรียก ว่า อยากอยู่ก็ไม่ได้อยู่ แต่อยากตายก็ไม่ได้ตาย!”

แม้ว่าเขากับส่งถึงเหย็นจะไม่ได้รู้สึกเหมือนเป็น

สามีภรรยากันจริงๆ เขาไม่ได้รู้สึกรักซ่งชึงเหย็น แต่ว่า

ในวันนี้ซ่งชิงเหย็นก็คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

ของเขา นั่นก็หมายความว่าวันนี้เธอคือผู้หญิงของเขา ภรรยาของเทพปีศาจ ก็ถูกรังแกไม่ได้เหมือนกัน!

หัวหน้าโลกปีศาจ จะเสียหน้าไม่ได้!

“ฮ่าๆ เฉินจิ้น แค่พูดจาโอ้อวด ใครบ้างล่ะที่ทำไม่ ได้ ฉันจะบอกอะไรให้นะ แตะต้องผู้หญิงของแกแล้วมัน ยังไงกันล่ะ พวกเราจะไม่ได้แค่แตะต้องผู้หญิงของ แกนะ แต่จะทำต่อหน้าแกด้วย ฉันจะดูสิว่าแกทำจะอะไร ได้บ้าง!”

พอหวางฮ่าวเห็นหน้าเฉินจิ้น ก็เหมือนเป็นบ้าออก มาทันที

ตอนนี้เขากลายเป็นคนเสื่อมสมรรถภาพแล้ว ทั้งหมดนี้เขาโทษเฉินจิ้นเพียงคนเดียวเท่านั้น ทุกสิ่งทุก อย่างที่เกี่ยวข้องกับเฉินจิ้น เขาจะทำลายมันให้หมด ขอ แค่ได้ทำให้เฉินจิ้นรู้สึกอัปยศ นั่นก็คือความสุขของเขา แล้ว

หลังจากพูดจบ หวางฮ่าวก็ยื่นมือไปหาซ่งชีงเหย์

นเหมือนกัน
เขาอยากจะทำให้ซ่งซึ่งเหย็นต้องรู้สึกอัปยศ

ทำให้เฉินจิ้นอับอายขายหน้า

หวางฮ่าวและเหอเซ่า ยื่นมือออกมาคนละข้าง กำลังจะสัมผัสไปที่ร่างกายของซ่งซึงเย็น

ในตอนนั้นเอง ก็มีแสงสีเงินส่องประกายออกมา ต่อหน้าพวกเขา

มือที่พวกเขายื่นไปหาซ่งซึงเหย็นนั้น อยู่ดีๆก็รู้สึก เหมือนเป็นอัมพาตทันที

ทั้งแขนของพวกเขาทั้งสองรู้สึกอ่อนแรง

เกิดอะไรขึ้น?

หวางฮ่าวและเหอเซ่รู้สึกเหมือนเห็นผี สายตา ของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แขนของพวกเขา ไม่สามารถใช้งานได้แล้วงั้นเห

รอ?

ในตอนนี้ พวกเขาถึงได้รู้ตัวว่า บนมือของพวกมือ มีเข็มสีเงินปรากฏขึ้น ราวกับว่าได้ถูกปักลงไปอย่าง สมบูรณ์แล้ว

ไม่ใช่แค่นั้น ควันสีดำเริ่มลอยออกมาจากเข็มที่ ปักอยู่

หลังจากที่ควันสีดำลอยออกมา เส้นเลือกและ กล้ามเนื้อของพวกเขาก็เหี่ยวเฉาลงทันที

ความเจ็บปวดทั้งหมดเหมือนมาจากกระดูกแขนของพวกเขา

คุณชายทั้งสองคนที่ถูกเลี้ยงมาเหมือนไข่ในหิน

มาโดยตลอด

หิวก็มีข้าวมาป้อนถึงปาก อยากใส่เสื้อผ้าก็มี เตรียมให้ตรงหน้า ไม่เคยต้องลำบากมาก่อน

แล้วจะทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรงขนาดนี้ได้ยัง

ไงกันล่ะ

“โอ้ยยยย!”

ทั้งสองคนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ฆ่ามัน ฆ่ามันเดี๋ยวนี้”

ไม่ใช่สิจับมันไว้”

หวางฮ่าวตะคอกออกมาทันที

เขายังรู้สึกมีความหวังต่อเฉินจิ้นอยู่ หลังจากจับ เฉินจิ้นได้แล้ว เขาก็จะย่ำยีมันราวกับหมา เขาจะทำให้ เฉินจิ้นหมอบคลานเข้ามาขอชีวิต

ในตอนนั้นเอง เขาก็จะเสนอข้อแลกเปลี่ยน ให้ เฉินจิ้นรักษาตัวเขาเอง

“จับมันมัดมือมัดขาเดี๋ยวนี้!”

เหอเซ่าก็ตะโกนออกคำสั่งมาเหมือนกัน เขาเจ็บ ปวดจนใบหน้าบูดบึงไปหมด

ฆ่าเฉินจิ้นงั้นเหรอ นั่นมันจะง่ายเกินไปแล้ว เขาต้องให้เฉินจิ้น ได้รับรู้ถึงความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดมากกว่าเขาเป็นแสนเป็นล้านเท่า ถึงจะ หายแค้น

พอหลังจากที่หวางฮ่าวและเหอเซ่าออกคำสั่ง ตอนนั้นเอง ก็มีชายชุดดำออกมาจากห้องจำนวนมาก ทุกคน ต่างก็แต่งกายสีดำทั้งตัว มือถือขวาน

คนพวกนี้ เป็นพวกกองกำลังใต้ดิน ที่ตระกูลหวาง ควบคุมเอาไว้

และก็มีผู้ชายที่ใส่ชุดสูท รองเท้าหนังหลายสิบ คน ออกมาจากห้องด้านขวา

คนพวกนี้ มาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยของ

ตระกูลเหอ

“เฉินจิ้น รีบหนีไปเร็ว!”

ซึ่งซึ่งเห็นเห็นคนหลายสิบคนกรูเข้ามา ก็พูด ออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

ถ้าเกิดว่าเฉินจิ้นต้องมาถูกตัดแขนตัดขาเพราะมา ช่วยเหลือเธอ เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

“วางใจได้!”

เฉินจิ้นพยักหน้าให้ ซ่งชิงเหยิน

หลังจากนั้นก็หันไปมองพวกที่กรูเข้ามาหาเขา ใบหน้าเขาปรากฏสีหน้าของการดูถูกเหยียดหยาม “พวกขยะ”

“จะตายอยู่แล้ว ยังจะปากเก่งอีก ทุกไปคน จัดการมัน!”

พี่ใหญ่ของแก๊งมาเฟียฝู่โถว เป็นชายอ้วนที่มี แผลเป็นบนใบหน้า หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินจิ้น สีหน้าก็เยือกเย็นลงทันที

ตอนนั้น ทั้งซ้ายและขวา ก็มีคนหลายสิบคนกรู เข้ามาหาเฉินจิ้น

“อย่าให้มันตายนะ ฉันต้องการแบบเป็น!”

หวางฮ่าวกัดฟันตะโกนออกมา

ซึ่งซึ่งเหย็นที่อยู่ด้านข้างกัดฟันแน่นจนเลือดไหล ออกมาตรงมุมปาก

และซ่งจื่อหาร ก็ได้แต่มองภาพเหตุการณ์ตรง หน้าอย่างตะลึง เฉินจิ้นคนที่ไร้ประโยชน์คนนั้น มาช่วยพี่สาวเธอ

จริงๆด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้แล้วว่า เฉินจิ้นคนนี้ไม่ใช่เฉินจิ้นที่

ไร้ประโยชน์เหมือนในตอนแรก แต่ว่าซ่งจื่อหารก็ยังรู้สึก ไม่ชอบเขาอยู่ดี รู้สึกว่าเขาจะทำให้พี่สาวของเธอไม่มี ความสุข

แต่ว่าตอนนี้ ซึ่งจื่อหารก็กระซิบออกมาด้วยน้ำ เสียงกระซิกว่า “เฉินจิ้น ขอโทษด้วย นายอย่าตายนะ ต่อ ไปฉันจะไม่มองนายว่าเป็นคนไร้ประโยชน์อีกแล้ว หลัง จากนี้ ฉันจะเรียกนายว่าเฉินจิ้น หลังจากนี้ ฉันจะมอง นายเป็นพี่เขย”
ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่เธอก็รู้ดีว่า ถึงแม้ว่า เฉินจิ้นจะเคยเอาชนะหวางเจ๋อได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าหวางเจ๋อก็เป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง แต่ว่า ตอนนี้ เฉินจิ้นกำลังเผชิญหน้ากับพวกนักเลงที่โหด เหี้ยมและดุร้ายหลายสิบคน

สถานการณ์จะเป็นยังไง แทบจะไม่ต้องคิดก็พอ

จะรู้ผลอยู่แล้ว

“โอ๊ย!”

“โอ๊ย!”

“โอ๊ย!”

ในท่ามกลางกลุ่มคน ก็มีเสียงร้องออกมาด้วย

ความเจ็บปวด

เสียงร้องที่เจ็บปวดนั้น สามารถอธิบาย สถานการณ์ได้อย่างดี

ทุกเสียงที่ออกมานั้น เหมือนกับมีด ที่ทิ่มแทง เข้าไปที่หัวใจของสองพี่น้องซ่งซึ่งเหย็นและซ่งจื่อหาร

“เฉินจิ้น..

ริมฝีปากของซ่งซึงเห็นเต็มไปด้วยเลือดเต็มไป

หมด

น้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้าของเธอ

ฉันผิดเอง

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะฉัน เฉินจิ้นก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในอันตรายและเป็นทุกข์แบบนี้

ฝีมือการรักษาของเขาชั้นสูง รู้ลึกซึ้งถึงเรื่องวิชา เคมี ขนาดที่ด.ร.ติงยังเทียบเขาไม่ได้ เขายังมีอนาคตที่ ยาวไกลรออยู่

ถ้าเกิดว่าเขาโดนตัดแขนตัดขา ทั้งหมดก็จบสิ้น แล้ว

ความรู้สึกหมดหวัง แพร่กระจายอยู่เต็มหัวใจของ ซึ่งชึงเหย็นและซ่งจื่อหาร

แต่ว่าหวางฮ่าวกับเหอเซ่ากลับรู้สึกดื่นเต้นมาก

เสียงร้องพวกนั้น สำหรับพวกเขาแล้ว เหมือน เป็นเสียงจากธรรมชาติ

ถึงแม้ว่าร่างกายจะรู้สึกเจ็บปวด แต่ว่าเพราะความ ตื่นเต้น เลยทำให้ลืมความเจ็บปวดนั้นไปเลย

“อย่าให้มันตายนะ”

หวางฮ่าวกำชับออกมาอีกครั้ง

แต่ว่าผ่านไปไม่นาน พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่าง ผิดปกติ

เสียงร้องนั้น มันไม่หยุดลงซักที

แต่ว่า เหมือนว่ามันจะมีอะไรไม่ถูกต้องนะ เหมือนว่าเสียงร้องพวกนั้นมันไม่ได้ออกมาจาก คนๆเดียวเลย

เกิดอะไรขึ้น?
หลังจากนั้นเขาก็ได้เห็นภาพสถานการณ์ที่ทำให้ พวกเขาต้องตกใจ

คนหลายสิบคนที่กรูเข้าไปเพื่อที่จะจัดการเฉินจิ้น แต่ว่าคนที่บุกเข้าไปใกล้เฉินจิ้นก่อนนั้น ก็ลอย ออกไปทันที

ใช่

ลอยออกไปจริงๆ

หลังจากนั้นก็ตกลงมาตามที่ต่างๆ ตอนนี้เอง พวกเขาถึงได้สติกลับมา

ว่าเสียงร้องเมื่อกี้นี้ ไม่ได้มาจากเฉินจิ้นเลยแม้แต่

นิดเดียว

แต่ว่ามันมาจากคนพวกนี้

พวกชายชุดดำและบอดี้การ์ดทั้งหลายต่างถูก โยนออกมาหมด ไม่มีใครทำสำเร็จเลยแม้แต่คนเดียว

ไม่แขนหัก ก็ขาหัก

นอนอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ถึงขีดสุด

สถานการณ์นี้ฉากนี้เป็นการตอบสนองต่อประโยค ที่พวกเขาพูดว่า “ตัดแขนตัดขามันออกมา”

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น คนที่ดุร้ายเมื่อกี้นี้ ไม่มีใครลุกขึ้นได้ชักคน
ได้แต่นอนร้องอย่างเจ็บปวดอยู่ที่พื้น

ราวกับว่าตกนรก

แต่ว่าเฉินจิ้นที่อยู่ตรงกลาง ไม่มีเลือดออกเลย แม้แต่หยดเดียว แม้แต่เสื้อผ้าเขายังไม่ยับเลย แต่ว่าสีหน้าของเขานั้นกลับเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

“พวกขยะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ