บทที่ 16 เสียงดัง

เรื่องที่ช่างจุงออกมาขาดขวางนั้นเฉินจิ้นไม่ได้ เอามาใส่ใจ

เพียงแค่เขาแข็งแกร่งพอ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้ง นั้น

แม้ว่าตระกูลหวาง ถึงจะเป็นตระกูลอันดับต้นๆ ของเมืองเจียงโจว เฉินจิ้นล้วนไม่วางอยู่ในสายตา

เจียงโจยยังเล็กเกินไป

แม้จะเป็นเจียงหนาน หรือจะเป็นทั้งประเทศหวา เสี้ย หรือจะเป็นถึงทั้งโลกมนุษย์ เขาล้วนไม่วางอยู่ใน

สายตา

เป้าหมายของเขาคือจักรวาล

เมื่อรับหินหยกชุดนั้นจากเว่ยอูซินแล้ว เฉินจิ้นก็

ไปมหาวิทยาลัยเจียงโจวอีกครั้ง

เขาเตรียมจะจัดทำค่ายรวมจิตเล็กๆที่

มหาวิทยาลัยเจียงโจว

จากนั้นเขาก็สามารถไปฝึกฝนที่นั่นทุกคืน

สองทุ่ม ณ มหาวิทยาลัยเจียงโจว

“เจ้านาย มีคนคิดจะลงมือกับคนในครอบครัวของ

คุณ”
ฮุยโสงปรากฏตัวที่สถานที่ที่เฉินจินฝึกฝน แล้ว พูดอย่างเคารพ

“คนในครอบครัว ?”

เวลานั้น เฉินจิ้นยังไม่ได้เข้าใจความหมายนั้น ครอบครัวคำนี้สำหรับเขาแล้วมันแปลกเกินไป

“มีคนอยากจะลงมือกับซ่งจื่อหาร”

ฮุยโสงพูดขึ้นอีกครั้ง

เฉินจิ้นตบหน้าผากตนเอง ใช่สิ ตอนนี้เขาเป็น ลูกเขยของตระกูลซ่ง

ผู้หญิงสามคนนั้นในตระกูลซ่ง เป็นคนใน ครอบครัวเขาจริงๆ

และความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซ่งชึงเหย็นนั้น เฉินจิ้นไม่ได้บอกกับฮุยโสง ฮุยโสงเลยคิดว่าซ่งจื่อหาร เป็นคนในครอบครัวของเฉินจิ้น

เฉินจิ้นถอนหายใจแล้วเดินออกมาจากค่ายรวมจิต จบการฝึกฝน

ซ่งจื่อหารเกิดเรื่อง ถ้าเขาไม่รู้ก็ช่างเถอะ แต่ใน เมื่อเขารู้แล้วก็ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้

อีกทั้ง ลงมือกับซ่งจื่อหาร… เฉินจิ้นยิ้มแบบชั่วร้ายขึ้นมา

ตระกูลซ่งนอกจากมีศัตรูทางการค้าแล้ว เหมือน ไม่มีศัตรูที่ไหนอีกแล้ว
ถ้าเป็นเรื่องทางการค้า งั้นก็ต้องลงมือกับซ่งชึง เหย็น

แต่ตอนนี้ลงมือกับซ่งจื่อหาร เห็นได้ชัดว่าเป็น เจาะจงตระกูลซ่งหรือเฉินจิ้น

นอกจากตระกูลหวางแล้ว เฉินจิ้นคิดไม่ออกว่ายัง จะมีใครอีก

ณ New Century KTV ห้องVIP8888

ชายหญิงสิบกว่าคนกำลังเล่นเกมกัน

“จูบเลย จูบเลย จูบเลย”

ในกลุ่มคนนั้น มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงกลาง

ผู้ชายคนนั้นทั้งตัวใส่เสื้อยี่ห้อดังที่หรูหรา ใบหน้า ยิ้มแย้ม แม้เขาจะพยายามควบคุมไว้แล้ว แต่ก็ยังมอง เห็นความตื่นเต้นในนั้นได้

ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ รูปร่างผอมสูงหุ่นดี เพียง แต่ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปหมด เห็นได้ชัดว่าเธอเมา

แล้ว

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ซ่งจื่อหารแล้ว ยังเป็นใครอีก

เธออยากจะต่อต้าน แต่คนรอบๆกลับโห่ตลอด

“จื่อหาร แกไม่ได้คิดจะกลับคำนะ”

“ใช่สิ วงล้อก็หมุนถึงรายการนี้ แกห้ามกลับคำ”

“ถ้าเป็นฉันละก็ ไม่ต้องพวกแกโห่ ฉันพุ่งไปหาคุณชายเหอตั้งแต่แรกแล้ว ฮ่าๆๆๆ”

ทุกคนต่างพูดกัน

และคุณชายเหอที่พวกเขาพูดถึงนั้นชื่อว่าเหอ เซ่า ใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่สุภาพ เขาโบกมือให้ทุกคน เงียบลง

แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า”จื่อหาร อย่าฟังของ พวกเขา ไม่งั้นไม่ทำก็ได้ครับ ไม่เป็นไรหรอก”

เห็นเขาพูดแบบนี้ ซ่งจื่อหารหน้าอายขึ้นมา เหมือนกับเธอยอมรับความแพ้ไม่ได้

แต่จะให้เธอเสียจูบแรกของเธอไปในเกมนี้เธอไม่ ยินยอมจริงๆ

ไม่งั้น ฉันดื่มสองแก้วถือเป็นการลงโทษ” ซ่งจื่อ หารพูดด้วยความขอโทษ

“ได้ครับ”เหอเซ่าพยักหน้าอย่างอ่อนโยน ในสายตาของเขาไม่มีความร้อนใจแม้แต่น้อย

ทั้งสองมือของซ่งจื่อหารถือแก้วเหล้าแล้วดื่มไป หมดในทันที

เหอต้าหยวน พ่อของเหอเซ่าเป็นพาร์ทเนอร์ที่ สำคัญของบริษัทตระกูลซ่ง

เธออยากช่วยพี่แบกรับภาระบ้าง ถ้าไม่ใช่เพื่อเอา ใจเหอเซ่า เธอก็จะไม่มางานแบบนี้หรอก

เมื่อดื่มเหล้าสองแก้วลงไป ซ่งจื่อหารรู้สึกว่าทั้งโลกหมุนเวียนอยู่

“จื่อหาร เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

เหอเซาเห็นซึ่งจื่อหารยืนไม่มั่นคง ก็รีบไปพยุง ซ่งจื่อหารเห็นมีคนมาแตะต้องเธอ ตอนแรกเธอ

เธอเอาไว้

ยังไม่รับรู้ถึง แต่พอรู้ตัวขึ้นมาก็รับผลักเหอเซ่าออกไป

“ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันนั่งแปบเดี่ยวก็หายดีแล้ว”

ซ่งจื่อหารเดินโซเซไปนั่งโซฟาที่อยู่ข้างๆ หลังโดนซ่งจื่อหารผลักออกแล้ว เหอเซ่าก็ไม่ไป

พยุงซ่งจื่อหารอีก

เขาเป็นมีที่สุภาพมีมารยาท

ของกินที่ดีต้องผ่านกระบวนปรุงแล้วถึงจะกินได้

อร่อย

ฤิทธิ์ไวน์แรงมาก

เวลาผ่านไป ซึ่งจื่อหารก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายขึ้น เธอ

อยากกลับบ้าน

“ฉันอยากกลับบ้าน”เธอพูดพึ่มพำ

“เธออยากกลับบ้านหรอ งั้นผมส่งเธอกลับไป”

เหอเช่ายังคงอ่อนโยนตามเคย

“ฮ่าๆๆ งั้นวันนี้ก็จบแค่นี้แล้วกัน”

“ไว้มีโอกาสค่อยมา”
“ขอให้คุณชายเหอมีค่ำคืนที่ดี”

ทุกคนพูดไปทีละคำ

วันนี้ที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อช่วยเหอเซ่าเท่านั้น

โดยเฉพาะผู้หญิงในนั้นคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อน สนิทของซ่งจื่อหาร ถ้าไม่ใช่เธอยืนยันจะมา ซึ่งจื่อหาร ต้องไม่มาแน่

เพื่อให้เรื่องนี้ได้สำเร็จ เหอเซ่าให้เงินรางวัลเธอ ไปไม่น้อย นอกจากเหอเซ่าแล้ว ยังมีอีกคนให้เงินเธอไป มากกว่านี้

แต่ตอนนี้ เธอมองช่งจื่อหารแล้วกลับไม่มีความ กังวลใดๆ แต่สายตานั้นกลับเต็มไปด้วยความอิจฉา

เธออิจฉาซ่งจื่อหารที่มีบ้านที่รวยตั้งแต่เด็ก อยาก ได้อะไรก็มีให้ ส่วนเธออยากได้อะไรก็ต้องพึ่งพาตนเอง รวมถึงไปทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมต่อตนเอง

เธอก็อิจฉาที่ซ่งจื่อหารมีหุ่นที่ดี มีใบหน้าที่ดี สามารถทำให้เหอเว่าถูกใจได้ ถ้าเป็นเธอสามารถเป็นผู้ หญิงของเหอเซ่าและแต่งงานกับเขา คงจะดีมากขนาด ไหนกัน

แต่ตอนนี้เธอรู้ว่าไม่ควรไปรบกวนเรื่องดีของเหอ

เซ่า

โจวเหม่ยฉีเดินจากไปด้วยความไม่พอใจ แต่เวลานี้ ประตูห้องกลับถูกผลักออกกะทันหัน

“คนอื่นไปได้ ยกเว้นเธอ”
โจวเหม่ยฉีโดนขวางไว้

เธอชะงักไป

มองดูคนที่ขวางตนเองไว้ เป็นผู้ชายที่ร่างผอม และหน้าตาไม่ค่อยหล่อ แต่กลับทำให้คนมีความรู้สึกที่ แปลก

“นายเป็นใครอยากจะทำอะไร”โจวเหม่ยฉีถาม อย่างโกรธ

แต่สายตาของเธอกลับแผ่ความหวาดผวาออกมา การเคลื่อนไหวที่ประตูดึงความสนใจของทุกคน มา

ตอนที่ทุกคนจะไป เหลือเหอเซ่ากับซ่งจื่อหารอยู่ กันสองต่อสอง ใครที่ไม่รู้ร้ายรู้ดีมาก่อกวน

เดิมทีเหอเช่าก็อยากจะอุ้มซ่งจื่อหารแล้วบอกกับ เธอว่าจะส่งเธอกลับบ้าน

แต่เวลานี้ ใครกันที่กล้ามารบกวน ?

เขาเดินเข้ามา

โจวเหม่ยฉีเห็นเหอเซ่ามาแล้วก็รีบหลีกทางให้ และในใจก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

“คุณเป็นใคร คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

แม้ในใจของเหอเซ่าจะโกรธมาก แต่เขาก็ยัง พยายามรักษาความเป็นสุภาพบุรุษของเขาไว้ ความอ่อน โยนก็เป็นการสร้างตัวตนของเขา”ฉันเป็นใคร แกไม่สิทธิรู้”

“แต่แกเป็นใคร ฉันไม่มีความสนใจจะรู้”

เสียงของเฉินจิ้นเย็นชามาก สีหน้าเขาไม่ได้ แสดงอารมณ์อะไรออกมา

“คุณจะทำอะไร”เหอเซ่ายังคงพยายามควบคุม

ตนเอง

“จะพนคนสองคนไป”

“สองคน ?”

“ซึ่งจื่อหาร และเธอด้วย”เฉินพลางพูด พลางชี้

ไปยังโจวเหม่ยฉี

สีหน้าโจวเหม่ยฉีเปลี่ยนไปทันที

สีหน้าของเหอเซ่าเปลี่ยนไม่น่าดูเหมือนกัน

ไอ้หมอนี่ตั้งใจมาหาเรื่องหรือไง ?

“ถ้าหากฉันไม่ตกลงหละ”

“ถ้าแกไม่ตกลง ผมจะให้แกรู้สึกเสียใจที่เกิดใน โลกใบนี้”

เสียงของเฉินทั้งเย็นชาทั้งไร้อารมณ์

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่อยากให้บางคนได้สมหวัง เขา

จะพูดเยอะขนาดนี้ได้ไง

หมัดเดียวก็ให้มันเรียบร้อยไป

“แกนี่มันบ้าระห่ามากสิเนอะ”เหอเซ่ารู้สึกว่าเขาจะความคุมความสุภาพของตนเองไม่ไหวอีกต่อไป

“น่ารำคัญ”เฉินจิ้นตบลงหน้าเขาไปฉาดหนึ่ง

เพีย!

เสียงตบหน้าที่สดใสดังก่องที่ข้างหูของทุกคน

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนตะลึงไปหมด

นี่พวกเขาเห็นอะไรนะ !

มีคน…กล้าตบหน้าคุณชายเหอ ? โจวเหม่ยฉีเห็นฉากนี้ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

คนนี้กล้าตบคุณชายเหอ งั้นคุณชายเหอต้องไม่ ปล่อยเขาแน่ งั้นเขาก็ไม่ต้องมาหาเรื่องเธอแล้ว

เหอเซ่าโดนตบจนอึ้งไป ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีใคร กล้าตบหน้าเขามาก่อน

ต่อมาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ลุงเหอ จัดการมัน ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ผมรับผิด ชอบผลเอง”

เหอเซ่าพยายามห้ามตนเองไว้ไม่ให้ตนเองไป ลงมือเอง เขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาจะต้องมีสง่าราศี เรื่อง ต่ำต้อยแบบนี้เขาไม่ได้เอง

เวลานี้ ที่มุมที่มืดมนในห้องก็มีชายวัยกลางเดิน

ออกมา

หนวดรกรุงรัง เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย
ดูเหมือนเป็นคนขอทานก็ไม่ปาน

จนถึงตอนนี้ทุกคนถึงรู้ว่า ที่แท้ลงสกปรกซกมกที่ อยู่ข้างๆเหอเซ่านั้นเป็นบอดี้การ์ดของเขา

มิน่าตอนที่คุณชายเหออยู่ในห้อง ลุงสกปรกซก มกก็เข้ามาด้วย

ตอนแรกทุกคนยังไม่เข้าใจ แต่หลังจากที่ลุง สกปรกซกมกเข้ามาในห้องก็ไปนั่งที่มุม จนทำให้ทุกคน ลืมเขาไป

ลุงสกปรกซกมกเดินมาถึงข้างๆเหอเซ่า ไม่พูดไม่จา

“ลุงเหอ ทำไมยังไม่ลงมือ”

เหอเซ่าเห็นลุงสกปรกซกมกเดินเข้าทำได้แต่ยืน

นิ่ง ก็ขมวดคิ้ว

แต่ต่อมาการกระทำของลุงเหอยิ่งทำให้เขา

แปลกใจไปใหญ่

“ท่านครับ ไม่ทราบว่าทำยังไงท่านถึงยอมปล่อย

พวกเราไป?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ