บทที่ 9 ฉันต้องการบูชาในฐานะครู

ทุกคนในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สายตาที่มองไปยังเฉินจิ้นก็เต็มไปด้วยความ หวาดกลัว

หวางเจ๋อก็เก่งกาจอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็โดนเฉิน นทำให้พิการอย่างง่ายดาย

สิ่งที่ยิ่งน่ากลัวกว่านี้คือความร้ายกาจของเฉินจิ้น และกลิ่นอายสังหารที่แผ่กระจายออกจากร่างกาย

ของเขา

เพียงแค่กลิ่นอายนี้ก็ทำให้คนพวกนี้หวาดกลัว

แล้ว

บริเวณแถวนี้ หัวหน้าคณะกำลังรออยู่

เขาเป็นคนของตระกูลหวาง

วันนี้หวางฮ่าวมาหาเขา บอกว่าจะไปจัดการคน หนึ่ง ให้เขามาเก็บกวาดให้ราบคาบ

ได้ยินว่าคนที่ถูกจัดการนั้นไม่ใช่นักศึกษาใน มหา’ลัย หัวหน้าคณะที่ชื่อเฉินเจิ้งเฟยนี้ก็รีบตอบรับลง

มา

เวลานี้ได้ยินเสียงกรีดร้องที่เวทนาส่องมาจาก ทางนั้น เขาก็ส่ายหัว ไม่รู้เป็นเด็กชวยคนไหน กล้าไปหาเรื่องกับคุณชายเล็กของตระกูลหวาง

เพื่อไม่ให้หวางเจ๋อจัดการคนนั้นถึงตาย เขารู้ว่า ตอนนี้ถึงเขาออกหน้าแล้ว

เอาความผิดทั้งหมดโยนให้อีกฝ่าย ถึงหวางเจ๋อ จะต่อยคนนั้นให้พิการ ก็ถือเป็นการ

ป้องกันตนเองของหวางเจ๋อ

ในฐานะหัวคณะของมหาวิทยาลัยเจียงโจว คำ พูดของเขาก็มีพลังอยู่แล้ว เขาพูดแบบนี้ไป ก็ หมายความว่าเรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้

“เป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เฉินเจิ้งเฟยแส้งทำเป็นเดินผ่านแถวนี้

เพราะคนของสโมสรชันดาบังสายตาของเขา เขาเลยมองไม่เห็นเหตุการณ์ในนั้น

ได้ยินดังนั้น คนของสโมสรชั้นดารีบหันมามอง

เขา

ในสายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ในใจของเฉินเจิ้งเฟยตกตะลึง หรือว่าหวางเจ๋อ ต่อยคนนั้นตายแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องมันจะยุ่งยากขึ้นเล็กน้อย

เขาก็รีบเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ต่อมาเขาก็ตะลึงไป

มันไม่เหมือนที่เขาคิดเลย
หวางเจ๋อกลับล้มอยู่บนพื้น รองเจ็บปวดอย่าง เวทนา ร่างของเขาสั่นไม่หยุด

เสียงกรีดร้องนั้นเป็นหวางเจ๋อร้องหรือ ?

“เกิดอะไรขึ้น หวาง…นักศึกษาคนนี้ทำไมเป็น แบบนี้ไป พวกนายทำไมไม่เรียกรถพยาบาล ไม่ไปช่วย เขา”

เฉินเจิ้งเฟยตะโกนเสียงดังใส่พวกเขา

หน้าผากเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย เขาสามารถ มองออกว่าแขนขาของหวางเจ๋อหักไปแล้ว คุณชายของ ตระกูลหวางโดยคนต่อยเป็นแบบนี้ แถมยังอยู่ใน มหา’ลัย อยู่ภายใต้สายของเขา จะให้เขาไปบอกตระกูล หวางยังไงดี

แต่เสียดาย คนของสโมสรซันดาไม่มีใครกล้า

ออกเสียงเลย

“เขาโดนคนนี้ต่อยเป็นแบบนี้ใช่ไหม”

เฉินเจิ้งเฟยถามอีกครั้ง

แต่คนของสโมสรซันดายังคงไม่มีใครตอบ

เหมือนกัน

แม่งเป็นพวกไร้ค่ายจริงๆ เฉินเจิ้งเฟยโกรธเป็น

ฟื้นเป็นไฟ

“ทำไมผมเห็นนายไม่ค้นตาเลย แถมอายุไม่น้อย

แล้ว นายไม่ใช่นักศึกษาของมหา’ลัยใช่ไหม กล้าลงมือ หนักกับนักศึกษาของมหา’ลัยเรา ในสายตานายยังมีกฎหมายอยู่ไหม รปภ.มาจับเขาส่งไปสถานที่ตำรวจ” เฉินเจิ้งเฟยหันไปพูดกับรปภ.ที่ตามเขามา รปภ.สองคนนั้นได้ยินก็ขยับเข้าไป เฉินจิ้นมองไปยังรูปภาพ.สองคนนั้น”ใครกล้ามาแตะ ต้องฉัน”

รปภ.เมื่อเห็นสายตาของเฉินจิ้นก็กลัวจนตัวสั่น สายตาเหมือนกับปีศาจร้ายในตำนาน เพียงแค่ พวกเขาขยับก็จะตายในทันที

ทันใดนั้นพวกเขาหยุดทันที

เฉินเจิ้งเฟยเห็นรปภ.สองคนนั้นโดนเฉินจิ้นขู่ไว้ เพียงแค่สายตาเดียว

ขยะ ขยะทั้งหมดเลย

ในใจของเฉินเจิ้งเฟยได้ตัดสินโทษของรปภ.สอง

คนนั้นเรียบร้อยแล้ว หลังวันนี้ เขาจะต้องหาวิธีไล่สอง คนนี้ออก แต่สิ่งสำคัญในตอนนี้คือรีบโทรเรียกรถพยาบาล

มารักษาหวางเจ๋อถึงจะถูก

เขารีบคว้าโทรศัพท์ออกมาเรียกรถพยาบาล แล้ว ก็โทรไปหาคนของตระกูลหวาง

กล้าทำให้คุณชายหวางพิการ รนหาที่ตายจริงๆ

“ฉันว่าเป็นใครหน่ะ ที่แท้เป็นหมาของตระกูลหวา ง”
เฉินจิ้นยิ้มเยาะ” โบราณว่า หมาอย่ามาขวางทาง คน หลีกไป”

เขาไม่มีเวลาและก็ไม่มีความสนใจมาเสียเวลากับ คนพวกนี้

“ยังคิดจะหนีหรอ เด็กน้อย คราวนี้แกตายแน่”

เฉินเจิ้งเฟยเห็นเฉินจิ้นจะไป ก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว คว้าไปไหล่ของเฉินจิ้น อยากจะจับเขาไว้ให้รอตำรวจ

และคนของตระกูลหวางมา ถ้าให้ฆาตกรหนีไป ถ้าเขายังซ่อนตัวขึ้นมาอีก ความโกรธของตระกูลหวางต้องระบายที่ตัวเขาแน่นอน

“แกรนหาที่ตายชัดๆ”

ดวงตาของเฉินจิ้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเปล่ง ประกายความสังหารออกมา

ไหล่เขายกขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น พลังหนึ่งพลังก็ พุ่งไปยังฝ่ามือของเฉินเจิ้งเฟย

“อาก ! ! !”

เฉินเจิ้งเฟยกรีดร้องออกมา ทันใดนั้นแขนของ เขาก็อ่อนแรงลงมา ความเจ็บปวดที่รุนแรงก็กระจายออก

มา

เจ็บจนหน้าของเขาเพี้ยนไปหมด

“นานแล้วที่ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้ แกเป็นคนแรก ฉันชื่นชมความกล้าหาลของแกมาก”
ดวงตาของเฉินจินเปล่งประกายความสังหารออก

มา

และค่อยๆเดินไปหาเฉินเจิ้งเฟย

“นะ…นายจะทำอะไร นายรู้ฉันเป็นใครไหม ฉัน

เป็น”

ยังพูดไม่จบ ฝ่ามือของเฉินจิ้นก็ตบลงหน้าเขา

หนักๆ

“แค่หมาตัวหนึ่ง ไม่ว่าแกจะชื่ออะไร มีฐานะอะไร ก็เปลี่ยนเรื่องที่แกเป็นหมาของตระกูลหวางไม่ได้ ส่วน หมาไม่คู่ควรมีชื่อ”

พูดจบ เฉินจิ้นก็ตบลงหน้าเขาอีกครั้ง

“หยุดมือ”

“แกทำอะไรเนี่ย”

เวลานี้ เสียงของผู้ชายที่หนักแน่ของดังมา ข้างหลังของเขายังมีคนหลายคน ล้วนเป็นชั้น ผู้ใหญ่ของมหา’ลัย

และข้างๆของเขายังมีชายชราที่ใส่แว่นกรอบดำ ทรงผมสีขาวแต่กลับดูมีพลังคนหนึ่ง

คนทั้งหมดได้ยินเสียงนี้ก็หันไปมอง

“ผู้อำนวยการ

ซ่งจื่อหารเมื่อมองเห็นผู้ชายคนนั้น ร่างก็สั่นขึ้น

มา
แย่แล้ว

เฉินจิ้นหักแขนขาของหวางเจ๋อ แถมยังตบ หัวหน้าคณะไป ตอนนี้แม้ผู้อำนวยการก็มาแล้ว เรื่องมัน ดูเหมือนยั้งใหญ่ขึ้น

“ผู้อำนวยการ”

เฉินเจิ้งเฟยเมื่อเห็นชายวัยกลางนั้น เสียงเขาสั่น ขึ้นทันที เกือนจะร้องไห้ออกมา”ผู้อำนวยการ ไอ้หมอนี่ มันยั่วโมโหหวางเจ๋อ ยังหักแขนขาของหวางเจ๋อไปด้วย เพื่อชื่อเสียงของมหา’ลัยและเพื่อปกป้องนักศึกษาทั้ง หลาย ผมเลยออกมาห้ามเขา แต่เขากลับตบผม มือผมก็ โดนเขาหักไปแล้ว ผู้อำนวยการ คุณต้องคืนความ

ยุติธรรมให้ผม”

สีหน้าของถางเจิ้งหยางตอนนี้ไม่ค่อยดูดีมาก

ในฐานะผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยเจียงโจว ปกติแล้วเขาก็ไม่ค่อยปรากฏตัวในมหา’ลัย

วันนี้เป็นเพราะมาเที่ยวชมมหาวิทยาลัยเจียงโจว เป็นเพื่อนอาจารย์ของตนเองด.ร.ติง ผู้ที่ซึ่งเป็นผู้

เชี่ยวชาญในวงการเครื่องสำอาง

อาจารย์ไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย ดังนั้นเลยให้มา เดินวนมหาวิทยาลัยเป็นเพื่อน

แต่คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้ขึ้นมา

ถางเจิ้งหยางมองไปหวางเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้น ร้องทุกข์จนเสียงแหบแห้ง เขาเองก็ปวดหัวไป
หวางเจ๋อคนนี้เขาก็รู้อยู่ เป็นคุณชายของตระกูล หวาง ตระกูลหวางใจเมืองเจียงโจวเป็นตระกูลหใญ่ ตอนนี้หวางเจ๋อเกิดเรื่องในมหา’ลัย ก็เป็นเรื่องที่แก้ยาก

แต่เรื่องนี้สำหรับเขาแล้วแค่เป็นเรื่องที่แก้ยาก เท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร

ที่สำคัญคือทำให้อาจารย์ของตนเองมีความรู้สึก ที่ไม่ดี

เขายังหวังอยู่ว่า สักวันด.ร.ติงจะช่วยแนะนำเข้า ไปเมืองซ่างจิง

“เป็นอย่างนี้หรอ”ถางเจิ้งหยางถาม

“ผู้อำนวยการ ไม่ใช่ค่ะ เป็นหวางเจ๋อพาคนของ สโมสรซันดามาอยากจะ….” ซ่งจื่อหารได้ยินดังนั้นก็คิดอยากจะช่วยเฉินจิ้น

แก้ตัว

เธอก็ไม่สนแล้วว่าทำแบบนี้จะต้องมีเรื่องกับเฉิน เจิ้งเฟย ต่อไปเขาอาจจะหาเรื่องเธอก็ไม่แน่

พลางพูดไป ในใจเธอก็พลางด่าเฉินจิ้นขึ้นมา ถ้า ไม่ใช่เฉินจิ้น จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง เพียงแต่เธอยังพูดไม่จบ ก็โดนเฉินเจิ้งเฟยตัดบท

“นี่เธอเหลวไหล เป็นเขามาต่อยหวางเจ๋อก่อน คนของสโมสรซันดาและผมมาก็เพราะอยากจะช่วยหวา งเจ๋อ”

เฉินเจิ้งเฟยพูดจบก็หันไปมองคนของสโมสรชันดา”พวกนายมาช่วยหวางเจ๋อหลับโดนเขาขู่ ใช่ไหม”

คนของสโมสรซันดาล้วนเป็นลูกน้องของหวาง เจ๋อ เฉินเจิ้งเฟยเชื่อว่าพวกเขารู้ว่าควรพูดยังไง

“ไม่ใช่ เป็นหวางเจ๋อเริ่มก่อน เขาก็แค่อยากจะ ปกป้องตนเอง”

“ที่หัวหน้าเฉินโดนต่อยก็เป็นเพราะหัวหน้าเฉิน เริ่มลงมือก่อน”

“อีกทั้งหวางเจ๋อกับหน้าเฉินได้วางแผนดีไว้แล้ว หวางเจ๋อมาต่อยให้เขาพิการก่อนแล้วค่อยให้หัวหน้าเฉิ นมาเก็บกวาดเรื่องทีหลัง สุดท้ายโยนความผิดทั้งหมด ไปที่เขา เพียงแต่คราวนี้หวางเจ๋อไม่ได้ชนะเท่านั้น”

“ใช่ พวกเราสามารถเป็นพยานได้”

คนของสโมสรซันดา รวมถึงรปภ.ที่เฉินเจิ้งเฟย พามาก็พูดขึ้นทีละคน

เพียงแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าภายในสายตาของ พวกเขา มีควันดำกำลังลอยอยู่

เฉินเจิ้งเฟยได้ยินดังนั้น สีหน้าซีดขาวทันที

นี่พวกเขาเป็นลูกน้องยังไงกันนะ

ซ่งจื่อหารก็ตกใจเหมือนกัน

เธอคาดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะช่วนเฉินจิ้นพูด

แถมยังเอาแผนร้ายของพวกเขาพูดออกมาอีก สีหน้าของถางเจิ้งหยางยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิม
ถ้าหากเป็นเฉินจิ้นต่อยนักศึกษาและหัวหน้าของ มหา’ลัยไป เรื่องนี้ก็ยังแก้ไขได้ง่าย

แต่ตอนนี้กลับบอกว่าเป็นแผนร้ายของนักศึกษา และหัวหน้าของมหาลัย คิดจะไปต่อยคนอื่น แต่กลับ โดนคนอื่นทำให้พิการกลับ

ในมหา’ลัยแห่งนี้กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

กัน

และทั้งหมดนี้ยังเกิดขึ้นต่อหน้าด.ร.ดิงอีก แล้ว ด.ร.ติงจะมองมหาวิทยาลัยเจียงโจวยังไง และจะมอง เขาที่ในฐานะผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยเจียงโจวยัง

ไง

“รีบส่งหวางเจ๋อไปโรงพยาบาล และเอาคนนั้นกับ หัวหน้าเฉินให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจับไป ให้ตำรวจไปช่วย

แก้ไข”

ถางเจิ้งหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไม่น่าดู

เฉินจิ้นเป็นฝ่ายเสียหายอยู่แล้ว แต่เขาไม่มีความ ประทับใจที่ดีต่อเฉินจิ้นเลย

“เฉินจิ้น แกทำตัวเชื่อฟังหน่อย ผู้อำนวยการว่ายัง ไงแกก็ทำอย่างนั้น อย่าไปยั่วโมโหท่านอีก”

ซึ่งจื่อหารเห็นเฉินจิ้นดูเหมือนไม่อยากสนใจคำ พูดของผู้อำนวยการ เลยรับกำชับไป

เฉินจิ้นเป็นพี่เขยของเธอ ก่อนจะหย่ากัน ไม่ว่า เฉินจิ้นจะทำอะไรก็ล้วนพัวพันถึงบ้านเธอและพี่สาวเธอไม่แน่อาจจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรก็ได้

“เฉินจิ้น ? นายเป็นเฉินจิ้น ? ”

ชายชราที่ใส่แว่นหรอบดำ ไม่ได้พูดจาอยู่ข้างนั้น เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งจื่อหารแล้วก็มองไปยังเฉินจิ้น ด้วยความตื่นเต้น

“ใช่”

เฉินจิ้นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตาแก่คนนี้รู้จักเขา

หรอ

“เป็นสามีของซ่งชึ่งเย็นใช่ไหม ? ”

ชายชราถามขึ้นอีก ความตื่นเต้นในน้ำเสียงของ เขายิ่งห้ามไม่อยู่อีกแล้ว

ถางเจิ้งหยางมองด.ร.ติงอย่างตกตะลึง

ปกติอาจารย์เป็นคนหนักแน่วันนี้เป็นอะไรไป

หรือว่าอาจารย์รู้จักคนนี้

“ใช่”เฉินจิ้นขมวดคิ้ว

“คุณเฉิน ผมชื่อติงโก๋หาว เป็นประธานของ สมาคมเคมีหวาเสีย ผมอยากจะไหว้คุณเป็นครู”

เมื่อได้รับคำตอบแล้ว ด.ร.ติงเงียบสงบไม่ไหวอีก เขาเดินมาถึงตรงหน้าของเฉินจิ้น แล้วทำความเคารพ เหมือนกับนักเรียนคนหนึ่ง

อะไรนะ

ไหว้เป็นครู ?
การกระทำของด.ร.ติงทำให้คนทั้งหมดอึ้งไป

หมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ