ตอนที่ 245 เป็นลูกอมก็เป็นยาพิษ

“คุณปู่คะ….ที่คุณปูพูดจริงเหรอคะ”

อยู่ๆเสียงที่ไร้ซึ่งความหวังของถิราก็ดังขึ้นมาจาก หน้าประตู คุณปูชลธี ภัสกรณ์และนีรชาทุกคนต่างมอง ไปที่ทางหน้าประตูพร้อมกัน

ถิราตัวสั่น เหงื่อออกท่วมตัว ใบหน้าที่สวยงามซีด เผือด เหมือนไม่มีเลือดไหวเวียนอยู่ และจ้องมองไปที่ คุณปู่ชลธี

นีรชาและภัสกรณ์อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันและ กันด้วยความรู้สึกที่ตกใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าอยู่ๆถิราก็กลับมา และยังได้ยิน

เรื่องราวของตัวเองอีก

เธอภาคภูมิใจในฐานะคุณหญิงใหญ่ของตระกูล หมื่นสามาโดยตลอด แต่ตอนนี้ทั้งเกียรติและศักดิ์ศรี ความภาคภูมิใจ ทุกๆอย่าง ถูกขยี้เป็นผงอย่างไร้ความ ปราณี เธอจะยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างไร

“ถิรา เธอฟังฉันก่อน….” ภัสกรณ์รีบปล่อยนี้รช าเดินไปที่ข้างๆของถิรา พยายามทำให้เธอสงบลง

“ออกไป!” ถิราผลักภัสกรณ์ให้ออกไปอย่างแรง ชี้ ไปที่หน้าของเขาและตะโกน “ฉันไม่ต้องการความ เห็นใจจากพี่ ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำดีกับฉัน” เมื่อเห็นภัสกรณ์โดนด่าแบบนั้น นีรชาก็รีบเดินเข้าไป และค่อยๆจับที่แขนของเขา ช่วยเขาพูดโน้มน้าว ใจถิรา

“ถิรา พี่ชายเค้าปฏิบัติอย่างไรกับเธอเหรอ ในใจ ของเธอก็คงรู้ดี เธอพูดคำประเภทนี้ออกมา มันเกินไป หรือเปล่า”

ถิราอดไม่ได้ที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เธอ ยิ้มอย่างเยือกเย็น “นีรชา! เธอดูการแสดงนี้สิ ว่ามันสุด ยอดมากขนาดไหน ฉันไม่ใช่คุณหญิงใหญ่ แต่ฉันมันก็ คือสัตว์ป่าตัวนึง เธอก็คงจะสะใจ และดีใจมากสินะ

“พอได้แล้ว! หยุดสะที!” คุณปูชลธีระเบิดตะโกน ออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน “ถิรา เธอบอกให้ฉันเงียบปาก”

คุณปู่ชลธีเป็นคนประเภทที่ไม่ค่อยจะโมโหกับ เรื่องอะไร แต่เมื่อพอเขาระเบิดความโมโหออกมา ทุก คนก็ตกใจกลัว

ถิรานิ่งอึ้ง เอามือปิดหน้าจะร้องไห้ออกมา

“ถิรา เธอไม่เคยรู้อะไรเลย เธอรู้ไหม เพื่อเก็บ รักษาเธอไว้ภัสกรณ์กับพ่อของเขาทะเลาะกันแล้วกี่ครั้ง กี่หน ที่พ่อของภัสกรณ์ย้ายไปอยู่อเมริกา เขาอยู่ที่ นั่น20ปี เธอคิดว่าเขาหลบหนีแม่ของเธองั้นเหรอ ฉันจะ บอกให้นะว่าคนที่เค้าหลบหนีนั้นคือเธอ!

พูดถึงลูกชายคนเดียวของเขา คุณปู่ชลธีก็ถึงกับ น้ำตาไหลออกมา “ลูกชายของฉันเป็นเด็กดีมาโดย ตลอด จนวันที่เขาโดนไตษาทำร้าย ก็ไม่เป็นผู้เป็นคนอีก เลย แม้แต่พ่อแท้ๆของเขาที่ยังมีชีวิตอยู่เขาก็ไม่เอา ฉันต้องมานั่งมองเขา ที่ไม่บ้าก็เหมือนบ้า ที่ต้องมาตกอยู่ใน ภาวะซึมเศร้า มันหนักสะยิ่งกว่าการที่เป็นบ้าเสียสติเสีย อีกนะ”

สำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า โลกใบนี้ก็ถือว่าเหมือน คนที่ป่วยเป็นบ้าชนิดนึง ทุกๆคนก็สามารถกลายเป็นคน ที่ทำร้ายเขาได้

ที่จิตใต้สำนึกของเขา คนที่คอยทิ่มแทงในใจของ เราไม่ใช่ภัสกรณ์ แต่คือลูกสาวของผู้หญิงคนที่เขารัก หมดใจ….ไตษา

ถิราร้องไห้ออกมาจากทรมานและเจ็บปวดใจโลก ของเธอทั้งใบเหมือนถูกทำลายและแตกสลายไป

ในตอนที่เธอเด็กๆ เธอก็รู้มาตลอดว่าที่บ้านเก่า ของตระกูลหมื่นสานั้นมีผู้หญิงบ้าอยู่คนหนึ่ง และด้วย ความสงสัย เธอยังเคยแอบเข้าไปมองใกล้ๆตรงรั้วเล็กๆ

หลังจากนั้น เธอกับพี่ชายก็ย้ายไปที่บ้านหลัง ใหม่ของตระกูลหมื่นสา และผู้หญิงที่ลึกลับคนนั้น ก็ถูก ฝั่งเก็บไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ

พอผ่านอีกสิบกว่าปี อยู่ๆก็มีคนมาบอกเธอว่า ผู้ หญิงที่เป็นบ้า หน้าน่ากลัวและน่าสยดสยองคนนั้น คือ แม่แท้ๆของเธอ

และตัวเธอเอง เดิมทีก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไร กับตระกูลหมื่นสาเลย เธอมันก็แค่สัตว์ร้ายตัวนึง

นีรชาจับมือของภัสกรณ์อย่างแน่น ตาของเธอเริ่ม แดงก่ำ
ในเรื่องราวเรื่องนี้ ทุกๆคนก็ต้องสูญเสีย….และ เป็นผู้แพ้ด้วยกันทั้งสิ้น

ชีวิตของคุณพ่อของภัสกรณ์คือ โศกนาฏกรรม ชีวิตวัยเด็กของภัสกรณ์ คือโศกนาฏกรรม ไตษาเองก็คือ โศกนาฏกรรม และถิราเองก็คือโศกนาฏกรรม

ถ้าหากตอนนั้นไตษาไม่เห็นแก่ตัวและหนีตาม ชายอันธพาลคนนั้นไป ถ้าวันนั้นพ่อของภัสกรณ์ไม่ได้ ทำร้ายเธอ ..ทั้งหมดนี้ ก็คงไม่เป็นแบบนี้

ชีวิตของคนเรามันจะไปคาดหวังอะไรได้มากมาย ความรัก ที่หวานเหมือนน้ำผึ้ง จริงๆมันก็คือยาพิษ

นั่นเอง

ความหลงใหลของมนุษย์ในบางครั้งมันก็เป็น เหมือน นรก