ตอนที่ 243 เหมือนผีในหนังสยองขวัญ

ขณะที่รถแล่นอยู่บนถนนเกือบๆชั่วโมง ในที่สุดรถ ก็จอดลง

คุณลุงพ่อบ้านรูปร่างแก่ชราเดินมาเปิดประตูรถ “คุณหนูน้อย คุณผู้ชาย คุณสะใภ้ใหญ่ คุณผู้หญิง ตอนนี้ กับข้าวได้วางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว คุณท่านกำลังรอทุก คนอยู่ครับ”

ในขณะที่กำลังพูด ดวงตาดูเฉียบคมเอาแต่จ้อง มองที่นีรชา ทำให้เธอรู้สึกกลัวจนสั่นเล็กน้อย

ภัสกรณ์ได้พาภรรยา ลูกชาย และน้องสาว เดิน ก้าวเข้าไปในห้องอาหาร ก็พบว่าคุณปู่ชลธีก็นั่งรออยู่ที่ นั่นแล้ว

รูปร่างของโต๊ะอาหารทั้งยาวและกว้าง บนโต๊ะ อาหารถูกตกแต่งอย่างประณีตมีทั้งดอกไม้ มีดเงิน วาง ประดับบนโต๊ะ อาหารก็วางบนโต๊ะเรียบร้อย มีหลาก หลายอย่าง สีสันช่างสดใส

ถึงแม้ภาพที่อยู่ตรงหน้าจะสวยงามแค่ไหนก็ตาม แต่ร่างของชายชราคนนี้ยังคงเต็มไปด้วยความเหงา

“มาแล้วเหรอ รีบไปล้างมือและมาทานอาหารกัน” คุณปู่ชลธียังคงเข้มงวดเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน แต่ สายตาของเขาที่มองไปยังนีรชาและปาลยังคงเต็มไป ด้วยความอบอุ่น

เจ้าหนูปาลเข้าไปในอ้อมกอดของคุณปู่ชลธี ทั้งออดอ้อนและหวานน่ารัก “คุณปู่ทวดครับ” เสียงร้อง เรียกทำให้คุณชลธีต้องเปิดเปลือกตาและยิ้มออกมา

“คุณปู่ครับ หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จ คุณปู่ย้ายกลับไปอยู่ด้วยกันนะครับ เจ้าหนูปาลร้องเรียก หาคุณปู่ทวดทุกวันเลย” ภัสกร์พูดโน้มน้าวคุณชลธี นีรชากลับรู้สึกมาโดยตลอดว่าดวงตาของเขาเหมือนมี อะไรแฝงอยู่ และดูเหมือนเธอจะเลิกสงสัยไม่ได้จริงๆ

“ดีเหมือนกัน” คุณชลธีพยักหน้าตอบอย่าง เศร้าๆ “ฉันก็อยู่ที่นี่มาเป็นเวลานาน แต่มันก็ไม่ได้ช่วย อะไร”

บรรยากาศเริ่มกลับมาดีอีกครั้ง แต่ภัสกรณ์ก็ยัง คงก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารอย่างเงียบๆ

นีรชายังคงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง แต่เธอก็พูดออกไปไม่ได้

“นีรชา ในที่สุดเธอเข้ามาเป็นสะใภ้ที่บ้านเหมื่นสา ได้ ฉันเองก็รู้สึกดีใจมากๆ เพียงแค่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ ฉันก็รู้แล้วว่าเธอเป็นคนดี” คุณปู่ชลธีอยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่อง คุยขึ้นมา และมองไปที่นีรชา

โดนผู้ใหญ่ชมขนาดนี้ นีรชาเองก็รู้สึกเขินอาย ไม่ใช่น้อย “คุณปู่คะ ฉัน…ฉันเองก็รู้สึกเป็นเกียรติเช่น กันค่ะ ที่จะได้เข้ามาเป็นสะใภ้ของบ้านนี้”

ภัสกรณ์เบะปาก ค่อยๆยิ้มออกมาและมองที่นีรชา

ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งพูดจาเป็นขึ้นเรื่อยๆ ฟังแล้ว รู้สึกสบายหูเสียจริงๆ
คุณชลธีพูดออกมาท่าที่มีความสุข “นีรชา เรื่อง ราวของเธอ ภัสกรณ์ได้เล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว ชีวิตของ เธอคงลำบากมาเยอะ ตระกูลหมื่นสาของเราไม่ปฏิบัติ ตัวร้ายๆกับเธออย่างแน่นอน”

นีรชารู้สึกละอายใจจริงๆ เธอไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่มีอะไรเลย ทำไมคุณชลธีถึงได้ชมเธอขนาดนี้นะ

นิ้วเท้าของเธอสะกิดเท้าของภัสกรณ์ที่ใต้โต๊ะ เบาๆ ราวกับขอความช่วยเหลือ

แต่ภัสกรณ์กลับเอาแต่ชื่นชมและมองท่าทางของ นีรชา ไม่มีการช่วยเหลือแต่อย่างใด

มีเพียงแค่ถิรา ที่ดื่มน้ำซุปและวางส้อมดังๆ จาก นั้นทำเสียงกระแอ่มดังๆคอที่

ไม่มีทางแล้วจริงๆ นีรชาทำให้เพียงแกล้งทำเป็น เชื่อฟัง และพยักหน้าไม่หยุด พยายามพนักหน้าสุดชีวิต

ในขณะที่กำลังรู้สึกเก้ๆกังๆ อยู่ดีๆที่บันไดชั้นสอง ก็มีเสียงที่หน้ากลัวตะโกนลงมา “คุณท่านคะ คุณลงไป ไม่ได้นะคะ! คุณลงไปไม่ได้นะคะ!”

นีรชาเงยหน้ามองไปที่ชั้นสอง เห็นภาพของผู้ หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน เธอแทบจะกรีดร้องออกมา

ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ ใบหน้าทั้งใบไม่มีความคล้ายคลึงกับคน หนังศรีษะครึ่ง หนึ่งถูกเปิดเผย มีรอยบาดแผลเต็มไปหมด ที่ดวงตาข้าง ซ้ายก็ไม่มีลูกตา และยังมีเลือดสีแดงไหลออกมาอีก มี เพียงรูจมูกสีดำเล็กๆสองรู ริมฝีปากนั้นเบี้ยวผิดรูปร่างทำให้เห็นเหงือกที่อยู่ในปากไปครึ่งหนึ่ง

ดูแล้วเหมือนผีผู้หญิงที่อยู่ในหนังสยองขวัญ

นีรชารีบหันไปมองที่ดวงตาของปาล และรีบปิด ตาของปาลไว้รีบร้องเรียกถิราที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ “ถิรา เธอรีบพาปาลออกไปข้างนอกก่อน”

เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร แต่เธอต้อง ปกป้องลูกชายของเธอเอาไว้ก่อน

ภัสกรณ์รีบวิ่งขึ้นไป และบีบที่แขนของผู้หญิงคน นั้น “รีบกลับขึ้นไปเถอะ! อย่าทำให้ปาลตกใจเลย!”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มไปด้วยและร้องไห้ไปด้วยน้ำ เสียงทั้งแหบแห้งและดุร้าย “ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่ใช่คน บ้า! ฉันไม่ได้บ้า! พวกแกนั่นแหละบ้า!พวกแกมันบ้า กันหมดทุกคนเลย! ฉันรู้นะว่าถิรามา! ฉันต้องการเจอ ถิรา! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

บอดี้การ์ดของบ้านหมื่นสารีบวิ่งเข้ามา ยืนอยู่ ข้างๆภัสกรณ์ จากนั้นก็รีบจับผู้หญิงคนนั้นและเดินออก ไปที่ทางเดิน

ทางเดินก็ลึกมากๆ มีแสงสลัวๆ อยู่ๆผู้หญิงคนนั้น ก็หันหลังกลับมา ดวงตาที่เปื้อนเลือดสีแดงก็หันมามอง ที่นีรชา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความน่ากลัวและ ความเกลียดชัง ทำให้นีรชากลัวจนเหงื่อออกไปทั้งตัว