ตอนที่ 242 ลึกลับ

หลังจากที่ตื่นจากนอนกลางวัน นีรชาก็ไปเดิน เล่นที่สวนสาธารณะเป็นเพื่อนหนูปาล หลังจากที่เดิน เล่นเสร็จ กำลังจะเดินกลับ ก็เห็นรถของภัสรกรณ์อยู่ ไกลๆ

ภัสกรณ์บีบแตรรถเบาๆ แล้วยื่นมาออกมาจาก หน้าต่างและโบกทักทายสองแม่ลูก

ปาลรีบหันไปทางรถทันที “คุณแม่ครับ คุณพ่อ กลับมาแล้วครับ”

นีรชาก้มลงจูบบนหน้าผากของปาลเบาๆ “ลูกรัก หนูฉลาดมากเลยลูก ใช่แล้วจ๊ะ คุณพ่อกลับมาแล้ว”

เธอจูงมือปาลให้มายืมที่ใต้ต้นไม้เพื่อรอภัสกรณ์

ภัสกรณ์จอดรถเสร็จ มองเห็นภาพที่แสนงดงาม พระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน หญิงสาวที่แสนอ่อนโยนกำลัง จูงมือลูกชายให้มายืนที่ใต้ต้นไม้เพื่อรอเขา

สายลมที่อบอุ่นพัดมาในฤดูร้อน กลิ่นหอมของ ดอกไม้ที่พัดโชยมา อากาศที่แสนสดชื่นและหอมหวาน ทำให้มีความสุขจนแทบอยากจะหยุดเวลานี้ไว้

อยู่ๆภัสกรณ์ก็รู้สึกแสบเบาๆที่จมูก

ที่แท้ก็เป็นเพราะเขามีความสุขมาก มากจนอยาก

จะร้องไห้ออกมา
“เจ้าหนูน้อย คุณพ่อกำลังเดินมา หนูอยากเดินไป รับพ่อไหมจะ” นีรชาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“อยากครับ! ” ปาลปล่อยมือนีรชาออก ได้แต่ เดินตามความรู้สึก และวิ่งกระโดดไปหาภัสกรณ์ “คุณ พ่อ! คุณพ่ออออ! ผมอยู่ที่นี่ครับ คุณพ่ออยู่ที่ไหน”

ภัสกรณ์รีบก้าวเดินออกไป และอุ้มปาลให้นั่งบน ไหล่ของตัวเอง “เจ้าปาล พ่อมาแล้ว”

ภัสกรณ์ยื่นมือจับที่แขนของปาล อีกมือนึงจับที่ เอวของนีรชาอย่างเป็นธรรมชาติ “หิวหรือยัง”

นีรชาแกล้งอ้อนและทำท่าที่น่าสงสาร “หิวมาก เลยค่ะ นี่ก็กำลังรอคุณมาเลี้ยงอาหารมือใหญ่”

ภัสกรณ์หยุดเดิน “น้ำ คุณปู่อยากเจอเธอ คืนนี้เรา ไปหาท่านที่บ้านเก่ากัน และไปทานข้าวเย็นเป็นเพื่อน ท่านดีไหม”

นีรชาไม่ได้ฟังอย่างตั้งใจ และพนักหน้าตอบรับ “ได้สิคะว่าแต่ทำไมคุณปู่ถึงไม่ยอมมาอยู่กับคุณที่บ้าน หลังใหม่หรอคะ ที่บ้านเก่าหลังนั้นยังมีคนอยู่อีกเหรอ คะ”

จริงๆแล้วเธอก็แค่พูดออกไปเฉยๆ แบบไม่ได้คิด อะไร แต่อยู่ๆมือของภัสกรณ์ที่แกว่งอยู่ก็หยุดชะงัก

นีรชามองที่เขาอย่างประหลาดใจ พบว่าในหน้า ของเขานั้นซีดขาวกว่าปกติ ก็ยิ่งเป็นห่วงจึงถามออกไป

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอคะ”
แขนของภัสกรณ์ยิ่งรัดเธอแน่นมากกว่าเดิม “ไม่มี อะไรหรอก ไปกันเถอะ”

ภัสกรณ์ร้องเรียกถิรา จูงมือนีรชาและปาลมาด้วย ทั้งสี่คนขึ้นรถส่วนตัวของบ้านหมื่นสา

ยังดีที่บนรถมีปาลอยู่ บรรยากาศในรถเลยไม่ค่อย อึดอัดเท่าไหร่ ถิราและปาลพูดไปหัวเราะไป จนลืมเรื่อง

บาดหมางใจระหว่างเธอและนีรชาไปเลย

“จริงๆแล้วที่บ้านเก่านั้นยังมีคนอยู่ แต่ว่า….เธอ คงไม่เคยพบเจอเค้ามาก่อน”

นีรชาลืมสนิทไปเลยว่าเคยถามคำถามนี้ เพิ่งจะ นึกออกตอนที่ภัสกรณ์พูดขึ้นมา

เอ่อ? นีรชามองไปที่ภัสกรณ์ ก็พบว่าเขาจ้องมอง ไปที่ถนนด้านหน้าด้วยความหนักอกหนักใจอย่างถึงที่ สุด

นีรชาก็ยิ่งสงสัยและเกิดความอยากรู้อยากเห็น มากกว่าเดิม หรือจริงๆแล้วภัสกรณ์จะยังมีพี่ชาย พี่สาว น้องชาย หรือน้องสาวอีกนะ ทำไมถึงมีท่าทีแบบนี้

นีรชาได้แต่ครุ่นคิดในใจ

บ้านหมื่นสานี่ลึกลับเสียจริงๆ เธอจะเป็นสะใภ้ ของบ้านนี้แล้วแท้ๆ แม้แต่หน้าแม่แท้ของเขา เธอก็ไม่

เคยเจอ